Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007

X-Men: The Last Stand


Φτάσαμε λοιπόν στην ολοκλήρωση της τριλογίας των X-Men... Η αλήθεια είναι ότι είχαμε πολλές επιφυλάξεις, τις οποίες ουκ ολίγες φορές εξεφράσαμε μέσω της πρώτης σελίδας αυτού εδώ του site. To The Last Stand όμως μετά από άπειρες αλλαγές και τρελές ιδέες του σκηνοθέτη είναι γεγονός, και μάλιστα έρχεται σαν την ταινία φαβορί στην αφετηρία της blockbusterικής περιόδου.


Στο τελευταίο λοιπόν X-Men, πριν αρχίσει η παρέλαση των spin-offs φυσικά, οι μεταλλαγμένοι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με το ίδιο τους το είναι, καθώς, πέρα απ' το ότι η στρατιά του Magneto ξαναβρίσκεται απέναντι στα καλά παιδιά του Xavier, έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν και ένα μέγα ηθικό δίλημμα. Υπάρχει πλέον ένα αντίδοτο στην "ασθένεια" τους, ανθρώπινο κατασκεύασμα, που μπορεί να απαλλάξει τους μεταλλαγμένους απ' την απομόνωση και να οδηγήσει στην πλήρη ένταξή τους στην κοινωνία. Φυσικά αυτό διχάζει και πολώνει τον πληθυσμό των mutants ανά την υφύλιο και η διαμάχη δεν αργεί να ξεσπάσει. Μέσα σε όλα αυτά αναγεννάται και η Jean Grey με τη Phoenix μορφή της (όνομα και πράμα), για να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις ως ο δυνατότερος απ' όλους τους X-Men. Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέριες για το τι συμβαίνει στην ταινία. Οι fans αξίζει να το δουν μόνο και μόνο γιατί η πλοκή είναι αρκετά γαργαλιστική και μέσα στα 105 λεπτά του φιλμ αρκετοί απ' τους πρωτοκλασάτους ήρωες... παύουν να υφίστανται... ας το θέσω έτσι για να μη γίνω μαρτυριάρης.


Πάμε στα επί της ουσίας τώρα. Σαν πιτσιρικάς κι εγώ είχα αγοράσει αρκετά απ' τα κόμικ της σειράς θεωρώντας εαυτόν fan. Κατά γενική ομολογία οι ταινίες δεν είχαν και πολύ μεγάλη σχέση με τα κόμικ, παρ' όλ' αυτά αποτέλεσαν ένα ξεχωριστό κομμάτι της ανάλογης φιλμογραφίας. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι, όπως στο κόμικ, έτσι και στην τριλογία, υπάρχουν πολυάριθμοι εντυπωσιακοί χαρακτήρες με ακόμη πιο εντυπωσιακές ιδιότητες. Υπάρχει επίσης και μια συνέχεια στην εξέλιξη σε αντίθεση με τα περισσότερα κόμικ της Marvel που περισσότερο μοιάζουν αυτοτελή και πολλές φορές αναιρεί το ένα την υπόθεση του άλλου. Οι ήρωες κι οι ξεχωριστές τους ιδιότητες λοιπόν αποτελούν την τέλεια βάση για μια χιονοστοιβάδα από ειδικά εφέ. Έχοντας φτάσει σε μια εποχή που η επιτυχία μιας action ταινίας εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό απ' τα οπτικά εφέ που χρησιμοποιούνται, το Last Stand λογικά θα γίνει σημείο αναφοράς για τις επόμενες hollywoodιανές περιπέτειες. Και μιλάμε για πάμπολλες οπτικοακουστικές δημιουργίες (πολλά λεφτά) που χρησιμοποιούνται με απόλυτη σύνεση και συνθέτουν εντυπωσιακές σκηνές δράσης. Ποια να πρωτοξεχωρίσεις την σκηνή στο σπίτι της Jean ή την τελική μάχη που τα θαλάσσια νερά ορθώνονται σε ύψος δεκάδων μέτρων. Είναι ένας τομέας που η παραγωγή παίρνει άριστα.


Η μεγαλύτερη ανησυχία για τους καινούργιους X-Men, προήλθε στο άκουσμα της απόφασης του Brian Singer να αφήσει το project για να αναλάβει τον (σαφώς πιο φλώρο) Superman (δε λέω γούστα είναι αυτά). Όμως έχοντας φτιάξει δύο εξαιρετικές περιπέτειες στο παρελθόν, ο πήχης για τον διάδοχο του ήταν ήδη πολύ ψηλά. O Brett Ratner δυστυχώς σε κάθε πλάνο επιβεβαιώνει ότι ο Singer είναι πλέον απών και σε σύγκριση με τους προκατόχους του το Last Stand μοιάζει ελαφρώς πεζό και παιδαριώδες. Προδομένος κι απ' τους σεναριογράφους του ο Ratner δεν καταφέρνει να πιάσει στο ελάχιστο τον παλμό και την διεισδυτικότητα του δευτέρου μέρους, ενώ προτιμά να επικεντρώσει στους νέους χαρακτήρες (και στην Storm που φέρεται να το ζήτησε προσωπικά). Οι πελαγώδεις σχέσεις μεταξύ των μεταλλαγμένων της σχολής κινηματογραφούνται με αρκετή αφέλεια, απόρροια και των γελοίων διαλόγων. Για τους σεναριογάφους τι να πει κανείς. Ενώ έφτιαξαν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, φαίνεται ότι εξαντλήθηκαν εκεί, καθώς πέρα απ' τα κατεστραμμένα τετ-α-τετ μεταξύ των πρωταγωνιστών, δεν υπάρχει ένα σημείο στην ταινία που να εμβαθύνουν σε χαρακτήρα ή να προβαίνουν σε κάποιο, απ' τα συνηθισμένα στις προηγούμενες ταινίες, σχόλιο. Ενώ έχουν φροντίσει να φτιάξουν ένα ενδιαφέρον φιλμικό υπόβαθρο με σαφής αναφορές στα κοινωνικά περιθώρια και τις προσπάθειες του όχλου να καταπνίξει την διαφορετικότητά τους, μετά το ξεχνούν εντελώς και χαρακτήρες όπως ο πρόεδρος της Αμερικής, ο μέγας Magneto και ο Beast καταντούν γραφικοί.


Και κάτι άλλο. Αν και νόημα να μιλάω για ερμηνίες και μουσική, ειδικά σε τέτοιες ταινίες, δεν βρίσκω, θα χαρακτήριζα την μουσική υπόκρουση της ταινίας τουλάχιστον ενοχλητική. Επιτηδευμένη και με παράλογες αυξομειώσεις στην ένταση στερεί μεγάλο μέρος απ' την ατμόσφαιρα του έργου.


Υπάρχει και κάτι που πέτυχε στη σκηνοθεσία του ο Ratner. Έχει πετύχει απόλυτα στον καταληκτικό χαρακτήρα του φιλμ. Η ιστορία των κινηματογραφικών X-Men τελειώνει εδώ και αυτό είναι κάτι που γίνεται απόλυτα σαφές, κυρίως με τους τόνους που επιβάλει ο σκηνοθέτης. Υπάρχει βέβαια κι εκείνη η ύπουλη τελευταία σκηνή, αλλά σε γενικές γραμμές ολόκληρο το δεύτερο μέρος του φιλμ, αν και ρηχό όπως είπαμε, μοιάζει λυπητερή μπαλάντα, αφιερωμένη, όχι στους οπαδούς, αλλά στους ήρωες (πολύ ανώτεροι από κάθε κινηματογραφική μεταφορά τους), που ο καθένας ξεχωριστά, μέσα από πολύ προσεγμένες σκηνές, φτάνει στο τέλος της διαδρομής του. Βέβαια όλες οι κλιμακώσεις δεν παύουν να είναι πατενταρισμένες στον σύγχρονο κινηματογράφο αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, τους Αλεξίσφαιρους Ντετέκτιβ είχε κάνει πριν ο άνθρωπος, όχι το Barry Lyndon.


Εν κατακλείδι... Όπως θα καταλάβατε είμαι κομματάκι απογοητευμένος από το X-Men: The Last Stand. Υποπτεύομαι πως οι λόγοι για αυτήν μου την απογοήτευση είναι αφενός η πολύ καλή δεύτερη ταινία κι αφετέρου το προβληματικό pre-production που γέμισε ανασφάλειες τους συντελεστές. Χαρακτήρες ήρθαν κι έφυγαν, μεταλλαγμένοι άλλαξαν φύλο και ιδιότητες και μπροστά στο μένος των οπαδών ο Ratner προτίμησε να ακολουθήσει τον πιο ασφαλή και συνάμα άνοστο δρόμο. Παρέδωσε μια ξερή περιπέτεια όσο πιο κοντά στο κλίμα του κόμικ γινόταν (και πάλι μίλια μακριά). Έψαξε και βρήκε ότι σχετικό υπήρχε σε παλία και νέα τεύχη της σειράς και το ενσωματώσε, με αρμονικό είναι η αλήθεια τρόπο, στην ταινία του. Έφτιαξε τις πλέον εντυπωσιακές σκηνές δράσης, με αποτέλεσμα το φιλμ να μοιάζει συρραφή action σκηνικών, αλλά αυτό είναι πρόβλημα που έχουν όλες οι σύγχρονες ακριβές αμερικάνικες περιπέτειες. Και μιας και φτάσαμε εδώ, υποθέτω πως όποιος αρέσκεται σε τέτοιου είδους ταινίες στο X-Men θα βρει μια απ' τις πολύ καλές του είδους. Οι μπαγάσες οι μεταλλαγμένοι έχουν μια μοναδική γοητεία που δεν μπορεί να την υπερνικήσει κανένας Ratner και κανένας Kinberg (εκ των σεναριογράφων). Ίσως μόνο ένας νεαρός Superman (άτιμε Singer άφησες τα παιδιά σου για τα λεφτά...). Σε αναμονή λοιπόν πια για τα spin-offs (με πρώτο καλύτερο το Magneto...)


Βαθμός: 5


(The Movies Cult 26-05-06)

Δεν υπάρχουν σχόλια: