Όταν μιλάμε για τον Francois Ozon τότε αναφερόμαστε σε ένα απ' τα μεγαλύτερα σκηνοθετικά ταλέντα αυτή τη στιγμή στον κόσμο, που αν και κινδυνεύει να αρχίσει να επαναλαμβάνεται με την συχνότητα που βγάζει ταινίες, ακόμα καταφέρνει να ενθουσιάζει μια αρκετά μεγάλη μερίδα των σινεφίλ. Σφόδρα εμπορικός (όχι με την συνήθη έννοια) και με σπάνια (για πολλούς λόγους στους οποίους θα αναφερθούμε και παρακάτω) προσήλωση σε μια απόλυτα απλοϊκή και πιασάρικη θεματική. Με τις 8 Γυναίκες υπογράφει την πλέον αναγνωρίσιμη ταινία του και δίνει την αφορμή στο ελληνικό κοινό να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του (αφού το Sitcom δεν το πολυπρόσεξε).
Με μια πρώτη ματιά στο "Huit Femmes" αυτό που ξεχωρίζει είναι το cast που περιλαμβάνει μερικές απ' τις πιο λαμπερές Γαλλίδες ηθοποιούς, ο ίδιος ο Ozon δηλώνει ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο γι' αυτή του τη συνεργασία. Αφού δεις και τη μισή ταινία έχεις καταλάβει πως αυτό που παρακολουθείς ελάχιστη σχέση έχει με συμβατικό κινηματογράφο, αφού σίγουρα πρέπει να είναι βιντεοσκοπημένη μια θεατρική παράσταση. Και πραγματικά ο σκηνοθέτης στήνει ένα κλασικό θεατρικό (το original ανήκει στον Robert Thomas), σαν αυτά που βασίζονται σε βιβλία της Αγκάθα Κρίστι (και λατρεύει η μικρότερη κόρη στην ταινία), υιοθετώντας όλες τις υπερβολές κι όλη την αμεσότητα του σανιδιού, απ' το πρώτο πλάνο μέχρι την τελική υπόκλιση. Το μυστήριο εδώ τυλίγεται γύρω απ' τον φόνο ενός άνδρα, του μοναδικού σε ένα σπίτι που βρίσκονται αρχικά 7 και στη συνέχεια 8 γυναίκες. Είναι πραγματικά κρίμα να αποκαλυφθεί οτιδήποτε για την πλοκή της ταινίας σε κάποιον που δεν την έχει δει (πολύ μας περιορίζει αυτό), άλλα στις δύο ώρες του φιλμ, μετά τα πρώτα αναίμακτα λεπτά, η μία αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη και οι συνεχείς μεταμορφώσεις των χαρακτήρων (θεατρική καταβολή) μετατρέπουν την τυπική γαλλική μεσοαστική οικογένεια του '50 σε ναρκοπέδιο, όπου οι ηρωίδες, απρόσεκτες ούσες, παραπατούν και πέφτουν συνεχώς σε νέα σφάλματα μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας στο φινάλε.
Σήμα κατατεθέν της ταινίας, πέραν της θεατρικής δομής και ατμόσφαιρας, είναι τα τραγούδια που ακούγονται, κάθε μία απ' τις πρωταγωνίστριες τραγουδάει και ένα. Αυτά απλά δηλώνουν κάποια ψήγματα του πολύπλοκου χαρακτήρα τους ή την ψυχολογική τους κατάσταση κάποια συγκεκριμένη στιγμή (είπαμε οι μεταμορφώσεις είναι συνεχείς). Ο Ozon προφανώς εκμεταλλεύεται τη δύναμη της μουσικής, και για να γίνω πιο κατανοητός, δεν πρόκειται για original τραγούδια που λένε "εγώ είμαι η τάδε και κάνω αυτό" αλλά διασκευές που οι στίχοι ελάχιστη σχέση έχουν με την πλοκή. Έλα ντε όμως που η άτιμη μελωδία και ο έτοιμος στίχος κολλάνε τέλεια σ' αυτά που θέλει να μας πει ο ποιητής (όπου ποιητής ο Ozon). Πιστεύω πως για τους περισσότερους που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο δεν έχει γραφτεί κάποιο τραγούδι, αλλά πόσα και πόσα τραγούδια δεν έχουν συνοδέψει ή συνδυαστεί στο μυαλό με κάποια έντονη ή καθημερινή στιγμή; Ε αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται κι ο σκηνοθέτης, δίνει σε κάθε μία απ' τις ηρωίδες ένα χαρακτηριστικό κομμάτι, που συνήθως το ντύνει και μ' ένα παράδοξο κι απλό χορευτικό (συνδυασμός που δυστυχώς δεν ταιριάζει στο γούστο μου). Η μουσική που περιλαμβάνεται στην ταινία, περιέχει με τη σειρά της όλα τα συναισθήματα που εναλλάσσονται μεταξύ των ηθοποιών. Αλλά και πάλι δεν βρίσκεται εκεί η ουσία της ταινίας...
=Spoilers Ahead=
Αυτό που ουσιαστικά λοιπόν παρακολουθούμε είναι η αποδόμηση της γαλλικής οικογένειας. Μέσα στην μία μέρα που κρατά το στόρι της ταινίας, μέσα από παρατραβηγμένες καταστάσεις μια αγαπημένη οικογένεια γίνεται θρύψαλα. Κανένας δεν είναι άξιο μέλος της. Ακόμη κι ο δόλιος πατέρας μόνο αθώος δεν είναι (ποιος σωστός έστω πατριός θα γκάστρωνε την κόρη του αν δεν ήταν τουλάχιστον ο Woody Allen;). Κι είναι αξιοθαύμαστη η ισορροπία που έχει πετύχει ο Ozon ανάμεσα στο μυστήριο και το δράμα της οικογένειας (που ξεδιπλώνεται χαλαρά και σταδιακά). Η ανόητη περηφάνια και οι αναχρονιστικές ηθικές αξίες συνυπάρχουν με έναν περίεργο πυροβολισμό και ένα πτώμα κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο. Αλλά στο κέντρο όλων αυτών βρίσκεται πάντα το ασθενές φύλο... Είναι ξεκάθαρο πως πριν απ' όλα τ' άλλα ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια ταινία για τις γυναίκες κι απλά βρήκε το τέλειο σενάριο για να την πραγματοποιήσει. Όπως σ' όλες του τις ταινίες ο κυριότερος των χαρακτήρων είναι γένους θηλυκού (η θεματική που λέγαμε), κι εδώ που όλα ξετυλίγονται γύρω απ' το αρσενικό υποτιθέμενο πτώμα τα όσα βλέπουμε είναι καθαρά γυναικεία, απ' την λάθος πασίεντζα που ρίχνει η Deneuve ως τα μαλλιοτραβήγματα και τις εγκυμοσύνες. Μέσα στις δύο περίπου ώρες ο θεατής έχει παρακολουθήσει μια αρκετά γεμάτη περιγραφή του γυναικείου είναι με όχημα 8 εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες που περικλείουν όλα τα κόμπλεξ και τις ανησυχίες του ωραίου φύλου. (Δεν ξέρω τι κάνει ο Ozon στο κρεβάτι του κι ουτε θέλω να μάθω, αλλά ο άνθρωπος όταν σκηνοθετεί ξεπερνάει ακόμη και το gay, γίνεται αποκλειστικά γυναίκα!!! Είναι φοβερό!).
Μέσα σε ένα βουτηγμένο στην ένταση σπιτικό, αποκλισμένη από το χιόνι (κι από το «δολοφόνο») η οικογένεια οργιάζει, με το αρσενικό σιωπηλό παρατηρητή, αλλά και αιώνιο σίγουρο θύμα. Τα όσα αξιοπερίεργα συμβαίνουν κινηματογραφούνται με ιδιαίτερη απληστία. Ιδιαίτερη μνεία στην σκηνή μεταξύ Deneuve και Ardant (αφού τις βάλει να τσακωθούν καταφέρνει με ένα πλάνο στις γάμπες και άλλο στις στο πρόσωπο της πρώτης να φτιάξει την απόλυτα έντονη ερωτική σκηνή). Οι χαρακτήρες του έργου είναι όλοι ένας κι ένας (ότι και να πούμε γι' αυτές θα 'ναι λίγο). Θα μπω στον πειρασμό να ξεχωρίσω την ύπουλη υπηρέτρια Beart. Τα πάθη όλων όμως τα πληρώνει ο άτυχος σύζυγος. Είναι να μην μπλέξεις με γυναίκες που λένε και οι λαϊκές ρήσεις όλου του κόσμου κι αυτός είχε δίπλα του να τον ροκανίζουν 7 (η κρυφολεσβία χαρτοπαίχτρα κουβερνάντα δεν τον ενόχλησε)... Κι αν μία μία τον σιγοέψηναν, όλες μαζί αποτέλεσαν θανατηφόρα δόση. Το δράμα του και τα κατορθώματα του Francois Ozon σ' αυτή την κομψή και χαριτωμένη πάνω απ' όλα παραγωγή, αξίζει να τα παρακολουθήσει κανείς αν δεν το έχει ήδη κάνει. Και μιας και 8 οι γυναίκες που μας απασχόλησαν:
Βαθμός: 8
ΥΓ. Το site τς ταινίας αξίζει να το δει κάποιος (link δίνεται ακριβώς από κάτω). Πολύ όμορφη (και ίσως βοηθητική) η ιδέα με τα λουλούδια (κάθε κοπέλα συμβολίζεται και μ' ένα λουλούδι... Σας προκαλώ να κάνετε το συνδυασμό πριν δείτε την αφίσα ή ποιο είναι το σωστό για την καθεμία ;P)
(The Movies Cult 17-07-05)
Με μια πρώτη ματιά στο "Huit Femmes" αυτό που ξεχωρίζει είναι το cast που περιλαμβάνει μερικές απ' τις πιο λαμπερές Γαλλίδες ηθοποιούς, ο ίδιος ο Ozon δηλώνει ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο γι' αυτή του τη συνεργασία. Αφού δεις και τη μισή ταινία έχεις καταλάβει πως αυτό που παρακολουθείς ελάχιστη σχέση έχει με συμβατικό κινηματογράφο, αφού σίγουρα πρέπει να είναι βιντεοσκοπημένη μια θεατρική παράσταση. Και πραγματικά ο σκηνοθέτης στήνει ένα κλασικό θεατρικό (το original ανήκει στον Robert Thomas), σαν αυτά που βασίζονται σε βιβλία της Αγκάθα Κρίστι (και λατρεύει η μικρότερη κόρη στην ταινία), υιοθετώντας όλες τις υπερβολές κι όλη την αμεσότητα του σανιδιού, απ' το πρώτο πλάνο μέχρι την τελική υπόκλιση. Το μυστήριο εδώ τυλίγεται γύρω απ' τον φόνο ενός άνδρα, του μοναδικού σε ένα σπίτι που βρίσκονται αρχικά 7 και στη συνέχεια 8 γυναίκες. Είναι πραγματικά κρίμα να αποκαλυφθεί οτιδήποτε για την πλοκή της ταινίας σε κάποιον που δεν την έχει δει (πολύ μας περιορίζει αυτό), άλλα στις δύο ώρες του φιλμ, μετά τα πρώτα αναίμακτα λεπτά, η μία αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη και οι συνεχείς μεταμορφώσεις των χαρακτήρων (θεατρική καταβολή) μετατρέπουν την τυπική γαλλική μεσοαστική οικογένεια του '50 σε ναρκοπέδιο, όπου οι ηρωίδες, απρόσεκτες ούσες, παραπατούν και πέφτουν συνεχώς σε νέα σφάλματα μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας στο φινάλε.
Σήμα κατατεθέν της ταινίας, πέραν της θεατρικής δομής και ατμόσφαιρας, είναι τα τραγούδια που ακούγονται, κάθε μία απ' τις πρωταγωνίστριες τραγουδάει και ένα. Αυτά απλά δηλώνουν κάποια ψήγματα του πολύπλοκου χαρακτήρα τους ή την ψυχολογική τους κατάσταση κάποια συγκεκριμένη στιγμή (είπαμε οι μεταμορφώσεις είναι συνεχείς). Ο Ozon προφανώς εκμεταλλεύεται τη δύναμη της μουσικής, και για να γίνω πιο κατανοητός, δεν πρόκειται για original τραγούδια που λένε "εγώ είμαι η τάδε και κάνω αυτό" αλλά διασκευές που οι στίχοι ελάχιστη σχέση έχουν με την πλοκή. Έλα ντε όμως που η άτιμη μελωδία και ο έτοιμος στίχος κολλάνε τέλεια σ' αυτά που θέλει να μας πει ο ποιητής (όπου ποιητής ο Ozon). Πιστεύω πως για τους περισσότερους που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο δεν έχει γραφτεί κάποιο τραγούδι, αλλά πόσα και πόσα τραγούδια δεν έχουν συνοδέψει ή συνδυαστεί στο μυαλό με κάποια έντονη ή καθημερινή στιγμή; Ε αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται κι ο σκηνοθέτης, δίνει σε κάθε μία απ' τις ηρωίδες ένα χαρακτηριστικό κομμάτι, που συνήθως το ντύνει και μ' ένα παράδοξο κι απλό χορευτικό (συνδυασμός που δυστυχώς δεν ταιριάζει στο γούστο μου). Η μουσική που περιλαμβάνεται στην ταινία, περιέχει με τη σειρά της όλα τα συναισθήματα που εναλλάσσονται μεταξύ των ηθοποιών. Αλλά και πάλι δεν βρίσκεται εκεί η ουσία της ταινίας...
=Spoilers Ahead=
Αυτό που ουσιαστικά λοιπόν παρακολουθούμε είναι η αποδόμηση της γαλλικής οικογένειας. Μέσα στην μία μέρα που κρατά το στόρι της ταινίας, μέσα από παρατραβηγμένες καταστάσεις μια αγαπημένη οικογένεια γίνεται θρύψαλα. Κανένας δεν είναι άξιο μέλος της. Ακόμη κι ο δόλιος πατέρας μόνο αθώος δεν είναι (ποιος σωστός έστω πατριός θα γκάστρωνε την κόρη του αν δεν ήταν τουλάχιστον ο Woody Allen;). Κι είναι αξιοθαύμαστη η ισορροπία που έχει πετύχει ο Ozon ανάμεσα στο μυστήριο και το δράμα της οικογένειας (που ξεδιπλώνεται χαλαρά και σταδιακά). Η ανόητη περηφάνια και οι αναχρονιστικές ηθικές αξίες συνυπάρχουν με έναν περίεργο πυροβολισμό και ένα πτώμα κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο. Αλλά στο κέντρο όλων αυτών βρίσκεται πάντα το ασθενές φύλο... Είναι ξεκάθαρο πως πριν απ' όλα τ' άλλα ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια ταινία για τις γυναίκες κι απλά βρήκε το τέλειο σενάριο για να την πραγματοποιήσει. Όπως σ' όλες του τις ταινίες ο κυριότερος των χαρακτήρων είναι γένους θηλυκού (η θεματική που λέγαμε), κι εδώ που όλα ξετυλίγονται γύρω απ' το αρσενικό υποτιθέμενο πτώμα τα όσα βλέπουμε είναι καθαρά γυναικεία, απ' την λάθος πασίεντζα που ρίχνει η Deneuve ως τα μαλλιοτραβήγματα και τις εγκυμοσύνες. Μέσα στις δύο περίπου ώρες ο θεατής έχει παρακολουθήσει μια αρκετά γεμάτη περιγραφή του γυναικείου είναι με όχημα 8 εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες που περικλείουν όλα τα κόμπλεξ και τις ανησυχίες του ωραίου φύλου. (Δεν ξέρω τι κάνει ο Ozon στο κρεβάτι του κι ουτε θέλω να μάθω, αλλά ο άνθρωπος όταν σκηνοθετεί ξεπερνάει ακόμη και το gay, γίνεται αποκλειστικά γυναίκα!!! Είναι φοβερό!).
Μέσα σε ένα βουτηγμένο στην ένταση σπιτικό, αποκλισμένη από το χιόνι (κι από το «δολοφόνο») η οικογένεια οργιάζει, με το αρσενικό σιωπηλό παρατηρητή, αλλά και αιώνιο σίγουρο θύμα. Τα όσα αξιοπερίεργα συμβαίνουν κινηματογραφούνται με ιδιαίτερη απληστία. Ιδιαίτερη μνεία στην σκηνή μεταξύ Deneuve και Ardant (αφού τις βάλει να τσακωθούν καταφέρνει με ένα πλάνο στις γάμπες και άλλο στις στο πρόσωπο της πρώτης να φτιάξει την απόλυτα έντονη ερωτική σκηνή). Οι χαρακτήρες του έργου είναι όλοι ένας κι ένας (ότι και να πούμε γι' αυτές θα 'ναι λίγο). Θα μπω στον πειρασμό να ξεχωρίσω την ύπουλη υπηρέτρια Beart. Τα πάθη όλων όμως τα πληρώνει ο άτυχος σύζυγος. Είναι να μην μπλέξεις με γυναίκες που λένε και οι λαϊκές ρήσεις όλου του κόσμου κι αυτός είχε δίπλα του να τον ροκανίζουν 7 (η κρυφολεσβία χαρτοπαίχτρα κουβερνάντα δεν τον ενόχλησε)... Κι αν μία μία τον σιγοέψηναν, όλες μαζί αποτέλεσαν θανατηφόρα δόση. Το δράμα του και τα κατορθώματα του Francois Ozon σ' αυτή την κομψή και χαριτωμένη πάνω απ' όλα παραγωγή, αξίζει να τα παρακολουθήσει κανείς αν δεν το έχει ήδη κάνει. Και μιας και 8 οι γυναίκες που μας απασχόλησαν:
Βαθμός: 8
ΥΓ. Το site τς ταινίας αξίζει να το δει κάποιος (link δίνεται ακριβώς από κάτω). Πολύ όμορφη (και ίσως βοηθητική) η ιδέα με τα λουλούδια (κάθε κοπέλα συμβολίζεται και μ' ένα λουλούδι... Σας προκαλώ να κάνετε το συνδυασμό πριν δείτε την αφίσα ή ποιο είναι το σωστό για την καθεμία ;P)
(The Movies Cult 17-07-05)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου