Omen 666

Μια ευγενής αποτυχία αυτή η ταινία, remake της κλασικής Προφητείας του Richard Donner. Εν έτη 2006 οι παραγωγοί του σύγχρονου Omen θεώρησαν ότι τους βόλευε να κυκλοφορήσουν το εσχατολογικό αυτό δημιούργημα (και μάλιστα την σημαδιακή ημερομηνία 6 6ου του 2006 που έπαιξε βασικό ρόλο στην προωθητική καμπάνια όπως παίζει και στο φιλμ) αντί κάποιου απ' τα άλλα remake που είχαν στη σειρά.

Όλα ξεκινούν με τη γέννηση του Damien, του εκνευριστικού πιτσιρικά που τυγχάνει γιος του διαβόλου. Ο Liev Schreiber ενσαρκώνει τον πολιτικό και αρχικά αναπληρωτή πρέσβη Robert Thorn. H γυναίκα του χάνει το παιδί της στη γέννα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν) και κάποιοι παπάδες του πασάρουν τον Damien για να μεγαλώσει. Το ζεύγος μεγαλώνει τον σπόρο του εξαποδώ με στοργή κι αγάπη και παραδόξως η πολιτική καριέρα του Robert ανθεί, εν τέλει γίνεται ο Αμερικάνος πρόξενος στο Λονδίνο. Μια μέρα όμως στα γενέθλια του Damien η νταντά του αυτοκτονεί (κλασική η σκηνή απ' την αυθεντική ταινία) φωνάζοντας στον μικρό ότι όλα αυτά συμβαίνουν για πάρτη του... Και τότε αρχίζουν και τα προβλήματα και ο Rοbert μαζί με έναν επίμονο φωτογράφο-ρεπόρτερ-ντετέκτιβ-σούπερ ψαγμένο τύπο ξεκινούν τον αγώνα για να προλάβουν την προφητεία και να σταματήσουν διαφαινόμενο απ' τις γραφές τέλος του κόσμου.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο καθαρά διεκπεραιωτής John Moore που έχει σαν κληρονομιά την ατμοσφαιρική ταινία του 1976 (της οποίας ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερος θαυμαστής) και τα πλούσια γραπτά του David Seltzer. Τι του μένει λοιπόν για να πετύχει με τη δική του εκδοχή στο Omen; Τη μανιέρα την έχει, το σενάριο το εκμοντερνίζει και την ατμόσφαιρα την τονίζει όσο μπορεί. Και η λογική λέει ότι ένα κομμάτι απ' τη μάζα θα τσιμπήσει μ' αυτή την καθαρά επαγγελματική και ψυχρή προσέγγιση που κάνει ο Moore στην ταινία. Η αλήθεια είναι ότι ο σκηνοθέτης το προσπαθεί έστω και ελάχιστα αλλά δεν του βγαίνει με τίποτε. Σε στιγμές πετυχαίνει το μακάβριο, υπάρχουν σημεία στην ταινία που καταφέρνουν να καθηλώσουν αλλά σε γενικές γραμμές οι σκηνές που αβαντάρει ο Moore έχουν να κάνουν με το υπερφυσικό θάνατο των καταραμένων πρωταγωνιστών του απ' τον πάτερ-Postlethwaite που τον τρυπάει ένα κοντάρι μέχρι τον αποκεφαλισμό του David Thewlis και αυτό δεν το λέω για καλό. Πάντως οι πιο χαρακτηριστικές σκηνές απ' το παλιό Omen έχουν μείνει κι εδώ (η αυτοκτονία της νταντάς και η βόλτα του πιτσιρικά με το πατίνι στους διαδρόμους που οδηγεί την μητέρα του στο θάνατο...)

Αν κάπου πρέπει να σταθεί κάποιος πάντως είναι στον εκμοντερνισμό της Προφητείας. Οι κεντρικοί ήρωες ερμηνεύουν τα λόγια της αποκάλυψης με σύγχρονα μέτρα και σταθμά, με φρέσκα στη μνήμη γεγονότα. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με τη συνήθη καταστροφολογία στην πιο κυριολεκτική της μορφή και την τρομολαγνεία στην πιο ήπια της καθώς πλέον και ο περισσότερο Χριστιανός απ' αυτούς που θα έφτασαν να δουν την ταινία έχει ξεπεράσει την ιδέα του Αρμαγεδόνα και της Δευτέρας Παρουσίας. Ας επεκταθώ: ένα απ' τα σημάδια για το τέλος του κόσμου είναι η πτώση των Δίδυμων Πύργων, ένα δεύτερο η επιστροφή των Εβραίων στη Σιόν (καλά αυτό παραλίγο από μόνο του να φέρει την συντέλεια :p). Αστεροειδής που μοιάζει με το αστέρι της Βηθλεέμ.., θυμάμαι ακόμη τα ρεπορτάζ που έκαναν λόγο για ουράνιο σώμα που ήταν ορατό δια γυμνού οφθαλμού κάθε ούτε εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια και οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό ήταν το άστρο που οδηγούσε "τους μάγους με τα δώρα". Αλλά αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα η Αυτοκρατορία θα ανέτειλε κάθε φορά που κάποιος θα γούσταρε (όπως εδώ ο σκηνοθέτης και κάποτε ο Seltzer) και θα έκανε τους τρελούς του συνδυασμούς. Θα μου πείτε ηρέμησε μια ταινία είναι και θα έχετε και δίκιο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μέσω μιας πλασματικής συντέλειας το σενάριο αναφέρεται έμμεσα στο λάθος δρόμο που έχει πάρει η ανθρωπότητα και πολλοί φοβούνται ότι οδεύει στην αυτοκαταστροφή της και σίγουρα η πτώση των αεροπλάνων στο World Trade Center που παρουσιάζει είναι μια λάθος ενέργεια, αλλά οι απάλευτοι συντελεστές της Προφητείας φτάνουν μέχρι και τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να καταλογίσουν στο Σατανά. Θεμιτά όλα τα καταστροφολογικά (λέμε τώρα) αλλά μιλώντας για το ενδεχόμενο τέλος, ε ας είμαστε πιο προσεκτικοί...

Δεν θα γίνω ο κακός που θα καταλογίσω κακές προθέσεις στον σκηνοθέτη και το επιτελείο ούτε θα μιλήσω περισσότερο για μια ούτως ή άλλως κακή ταινία. Να κλείσω μόνο αναφέροντας ότι στο Omen σε κάποια σημεία βλέπουμε κάποιες καλές (τεχνικά μιλώντας) στιγμές από πλευράς σκηνοθεσίας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο John Moore τα καταφέρνει γενικότερα, έστω και στοιχειωδώς. Αντιθέτως έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει για να γίνει ένας το πολύ καλούτσικος σκηνοθέτης (ευτυχώς που είναι και μικρός ακόμη). Τα ίδια και για τους ηθοποιούς του και ιδιαίτερα το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Schreiber και Stiles που το προσπαθούν οι καημένοι και φαίνεται ότι έχουν δυνατότητες αλλά οι ερμηνείες τους παραμένουν κακές. Ας ελπίσουμε λοιπόν για περισσότερα απ' όλους αυτούς στο μέλλον (το καλύτερο προαίσθημα το έχω για τον Schreiber ;)

Βαθμός: 3

(The Movies Cult 15-12-06)