Hostel

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με συνιθησμένη περίπτωση ταινίας. Το τύποις horror film Hostel του αμετανόητου Eli Roth, αν και έχει αρκετά αξιοπερίεργα να δείξει, έχει εξίσου αρκετά να σχολιάσει, πράγμα σπάνιο για τις σύγχρονες ταινίες του είδους. Συμπαραστάτη στην προσπάθειά του ο Roth έχει τον πολύ Quentin Tarantino (λίγο πριν χτυπήσει και αυτός με το Grindhouse) σε ρόλο παραγωγού, συντελεστής που έπεξε σημαντικό ρόλο στην τελική προσπάθεια.

Ο ξενώνας του τίτλου βρίσκεται στη Σλοβακία και εκεί οι τρείς νεαροί πρωταγωνιστές μας, δύο Aμερικάνοι και ένας Ισλανδός, βρίσκονται παγιδευμένοι στα δίχτυα κυκλώματος που εξασφαλίζει μακάβρια διασκέδαση στους πλούσιους πελάτες του, οι οποίοι πληρώνουν αδρά για να σκοτώσουν με όποιο τρόπο θέλουν κάποιους από τους διαμένοντες στο Hostel. (τα περί αληθινής ιστορίας δεν τα σχολιάζω γιατί απλά δεν γνωρίζω τα γεγονότα και τις καταχωρήσεις σχετικά με το θέμα). Μάλιστα αν είναι κουβαρντάδες και δώσουν κάτι παραπάνω, μπορούν να σκοτώσουν ακόμη και Αμερικάνο!!! (το πιάσατε, έτσι;)

Είναι περιττό να αναφέρω πόσο άθλια ξεκινά η ταινία. Άλλωστε έχουμε και το κλασσικό αξίωμα του τρόμου (μέγας τρομολάγνος ο Roth): Ο πόθος για (γυμνή) σάρκα του ενός γίνεται ανάγκη για (ξεσκισμένη) σάρκα του άλλου. Απόρροια αυτού του "χρυσού" κανόνα είναι ολόκληρο το πρώτο μέρος, όπου ακολουθούμε την πορεία των τριών νέων στα κλάμπ και τα μπουρδέλα της Ευρώπης να μοιάζει με απενοχοποιημένο οφθαλμόλουτρο. Απενοχοποιημένο ως ένα βαθμό κι επειδή ξέρεις ότι κάτω από τα αμέτρητα ζευγάρια μαστών υποβόσκουν τα βασανιστήρια που έχεις δει στις σκηνές του trailer.

Και φτάνουμε στο δεύτερο μέρος όπου το Hostel δικαιολογεί πλήρως τη φήμη του. Αν ποτέ γίνει έρευνα για το ποιοι "τραυματισμοί" μπορούν να ανατριχιάσουν και να σοκάρουν το μέσο θεατή θα είναι οι κομμένοι τένοντες, ένα κατακρεουργημένο μάτι και ότι έχει να κάνει με τις άκρες των δακτύλων, τα νύχια και τα δόντια. Ναι, καλά καταλάβατε, όσοι δεν έχετε δει την ταινία, εδώ θα τα βρείτε όλα και μάλιστα ακραίως κινηματογραφημένα, ποτισμένα με άθφονο ζοφερό αίμα (έχουμε ορισμένες απ' τις πιο αιματηρές σεκάνς της ιστορίας). Σκηνές φτιαγμένες φανερά για να ενοχλήσουν και να ανακατέψουν ακόμα και τα πιο γερά στομάχια - το αν τα καταφέρνει θα μου το πείτε εσείς. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι πέρα από 4-5 στιγμές που τα επί της οθόνης δρώμενα ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αηδίας, το υπόλοιπο φίλμ αναλώνεται σε κηνυγητά, κλάματα και ορισμένους ανούσιους διαλόγους. Δεν είναι δηλαδή ολόκληρη η ταινία ένα πανηγύρι αίματος ούτε ένας ατέρμονος ψυχοβγάλτης...

Δεν είναι τυχαίο ότι, κι οι δύο μαζί, παραγωγός και σκηνοθέτης περιόδευσαν, μίλησαν, διαφήμισαν και εν γένει υποστήριξαν με κάθε δυνατό τρόπο μια τόσο μικρή, για τα σημερινά hollywoodιανά μεγέθη, ταινία. Φυσικά δεν τίθεται θέμα αυτοπροβολής του Μέγα-Tarantino, όπως ακούστηκε στους σινεφίλ κύκλους, ώστε να επωφεληθεί και για τις επερχόμενες ταινίες του... Θα έλεγα μάλλον ότι είναι περισσότερο θέμα αφύπνισης του σημερινού κινηματογραφικού κοινού και για να εξηγούμαστε: Ο όλο και συρικνούμενος μέσος όρος ηλικίας αυτών που κατακλύζουν τα αμερικανικά σινεμά οδήγησε στο δημιουργικό βιασμό των σύγχρονών ταινών τρόμου. Μέσα στην προηγούμενη δεκαετία και μέχρι τις μέρες μας τα horror-films ήταν συνώνυμα με φοιτητικά partys, μασκοφόρους δολοφόνους κι αιθέριες νεαρές υπάρξεις, οι οποίες που και που... πέταγαν και λίγο μπουτάκι. Όλα αυτά σε βάρος των κλασσικών φιλμ του είδους που λίγο πολύ έπαιξαν με τα ανθρώπινα ένστικτα και την φαντασία του θεατή, και αργά αλλά σταθερά δημιούργησαν (κι όχι απέκτησαν) το δικό τους φανατικό κοινό. Οι σκηνές σταδιακά έγιναν λιγότερο αιματηρές, οι ταινίες πιο εύπεπτες κι ο όποιος αρχικός προβληματισμός εκφυλίστηκε σε αλά Αγκάθα Κρίστι σενάρια. Μεγάλοι fans του κλασσικού τρόμου κι οι δύο βασικοί συντελεστές της ταινίας, φανερά αγανακτησμένοι, απαντούν στους σύγχρονους δημιουργούς με το Hostel επαναφέροντας τις ακρότητες στο πανί και προκαλώντας με την αδικαιολόγητη βία. Αν το καλοσκεφτεί κανείς ολόκληρη η ταινία η ταινία μπορεί να λειτουργήσει σαν αληγορική ανάλυση του θέματος που μόλις έθεσα.

Και τώρα λίγα λογια για την προβολή, που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη για τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν εκεί. Μιλάμε για στιγμές απείρου γραφικού κάλλους! Είδα ανθρώπους να χειροκροτούν στο θάνατο της Ιταλο-Ρωσίδας μαυρομάλας "σειρήνας", είδα ανθρώπους να επεφημούν την δολοφονία του ξανθού έμπορα στο τέλος της ταινίας, παραδόξως δεν σημειώθηκε ούτε μία απ' τις συνηθισμένες αποχωρήσεις παρά το απόκοσμο του θεάματος... Τι να πω! Δεν μπορώ στην καμία να εξηγήσω το πως έφτασε σύσσωμη η αίθουσα να χαιρετίζει την απόδραση του πρωταγωνστή απ' την καρέκλα που τον έδεσε ο σαδιστής Γερμανός με το αλυσοπρίονο! (Μα για όνομα σε τι ψυχολογική διαδικασία μας μας θέσατε κύριε Roth;) Πραγματικό αλαλούμ...

Μελετώντας τις αντιδράσεις του κοινού για το Hostel, ένα είναι σίγουρο: Μπορεί η ταινία να δίχασε, μπορεί να ακούστηκαν τα χίλια μύρια όσα, αλλά σίγουρα δεν είναι απ' αυτές που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Η επιτυχία της στο B.O. εκπληρώνει εν μέρει τον στόχο των συντελεστών, κι αν κρίνουμε απ' τις ανάλογες παραγωγές που είδαμε να έρχονται το κοινό θα ξαναμάθει να τρομάζει με τα βασικά (τα ίδια τα ένστικτά του). Κι όλ' αυτά από μια ταινία που σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε στοιχειωδώς καλή. (Το σενάριο είναι επιεικώς για γέλια, για παράδειγμα ο πρωταγωνιστής μέχρι το τέλος δεν έχει δει πουθενά ποιος σκότωσε το φίλο του, παρ' όλ' αυτά εκδικείται το σωστό άτομο!) Σε τελική ανάλυση πάντως είναι πέρα για πέρα επιτυχημένη...

Βαθμός: 5

(The Movies Cult 04-05-06)