Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007

Little Children


Νέα ταινία απ' τον Todd Field των εξαίρετων Μυστικών της Κρεβατοκάμαρας και εκ πρώτου ακούσματος η είδηση ακούγεται χαρμόσυνη, καθώς μιλάμε για την επιστροφή του δημιουργού μιας εκ των πιο υπογεια δυνατών και "ωρολογιακών" ταινιών των τελευταίων χρόνων. Κι η "κριτική" μου στο Little Children καθόλου τυχαία δεν ξεκινά με αυτή την αναφορά καθώς στις γραμμές που ακολουθούν θα υπάρξουν πολλές αναγωγές απ' το παρόν στο παρελθόν του ελπιδοφόρου σκηνοθέτη.


Σεναριακώς ο Field (παρέα φυσικά με τον Tom Perotta) επιστρέφει στα ίδια προαστιακά και μικροαστικά μονοπάτια. Το μέγα οικογενειακό δράμα γίνεται πολλά μίνι oικογενειακά και πρωταγωνιστές τους τίθονται με σειρά εμφάνισης ο παιδόφιλος Ronnie, η ανθρωπολόγος σε κρίση μέσης ηλικίας Sarah, μητέρα ενός εκ των μικρότερων παιδιών, κι ο άνεργος δικηγόρος Brad τυχερός πατέρας του μικρού κι αγγελικού Aaron και ακόμη πιο τυχερός σύζυγος μιας γυναίκας της κλάσης της Jeniffer Connely. Ο πρώτος έχει να αντιμετωπίσει ολόκληρη την τοπική κοινωνία που τον αντιμετωπίζει σαν κτήνος, ενώ οι δύο τελευταίοι θα αναζητήσουν η μία ένας στην αγκαλιά του άλλου ένα διάλειμμα απ' την πλήξη και τις απαιτήσεις του σύγχρονου σπιτικού που δεν μπορεί να εκπληρώσει. Η σύγκρουση με τα κοινωνικά ήθη και για τους τρεις είναι αναπόφευκτη. Κάπου ανάμεσα συναντάμε και μερικούς απ' τους προβληματικούς κατοίκους της ανώνυμης (για προφανείς universalistic λόγους) όπως ένας πρώην αστυνομικός που τον απέλυσαν γιατί εκτέλεσε έναν νέο που έκανε πλάκα με ένα αεροβόλο και μια συντηρητική νοικοκυρά που δεν μπορεί να κατανοήσει την συμπεριφορά της Sarah-Kας Bovary.


Κύριο λόγο στο Little Children παίζουν οι χαρακτήρες οι οποίοι μας συστήνονται απ' την κατά κύριο λόγο real time αφήγηση. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στην ιστορία της ταινίας συνθέτουν ένα πολυποίκιλο ψηφιδωτό με άνισα μεταξύ τους κομμάτια. Με τη σειρά του το ψηφιδωτό χωρίζεται στους κοινωνικούς και τους περιθωριακούς. Κοινωνικοί είναι ως επί το πλείστον όλοι οι δορυφορικοί χαρακτήρες που παρουσιάζοναι με πλήρη τα ελαττώματά τους και περιθωριακοί, ή απλά διαφορετικοί από τον όχλο αν προτιμάτε, οι τρεις προαναφερόμενοι πρωταγωνιστές. Κύριος σκοπός του φιλμ είναι να αποτελέσει σχόλιο στις κοινωνικές δομές και εξηγούμαι: Απ' την στιγμή που υφίσταται ανθρώπος, κάτι πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, εκδηλώνει την ανάγκη να οργανωθεί σε κάτι μαζικό που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εκάστοτε εποχής. Οι μάζες είχαν πάντα την τάση να καταπνίγουν κάθε τι διαφορετικό που παρείσφρυε στους κόλπους τους. Έτσι κι εδώ σε μια ταινία που τα ομόνυμα έλκονται, με το που συναντιούνται και "συμφιλιώνονται" οι δύο μετέπειτα παθιασμένοι εραστές συναντούν την παράλογη αντίδραση των all-american νοικοκυρών στο απέναντι παγκάκι. Ακόμη πιο χαρακηριστική η σκηνή που ο Ronnie πηγαίνει για οφθαλμόλουτρο στην πισίνα.


Εδώ αρχίζουν κι οι ενστάσεις που είναι αρχικά καθαρά κινηματογραφικές. Και τα δύο περιστατικά κρίνονται υπερβολικά και τραβηγμένο και το στήσιμό τους. Μιλάμε για σύλληψη κι εκτέλεση. Καμία σχέση με δηλαδή με ανάλογες στιγμές "εντάσεων" (στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για εντάσεις αλλά βραδυφλεγείς δυναμίτες) των Mυστικών. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι κάπου εκεί χάνονται και οι αγαθές προθέσεις ως προς την όποια (σφοδρή είναι η αλήθεια σε στιγμές) κριτική ασκεί η ίδια η ταινία. Με την επιβλητική είσοδο του φύση και θέση ανώμαλου αρχίζει μια άλλη ταινία όπου οι εξελίξεις ξεκόβουν απ' τον προβληματισμό και περνούν στα ψευτοηθικά επίπεδα μιας ξετσίπωτης παράνομης σχέσης. Διατηρούνται ατόφια αφηγηματικά στοιχεία αλλά κι ο νωχελικός ρυθμός του πρώτου του φιλμ (αποδίδεται και λόγω εποχής αν θέλετε πολύ ανώτερα εκεί) αλλά μάλλον ο αυτός αυτόματος πιλότος σε κακό μας βγαίνει. Η βαρεμάρα των πρωταγωνιστών σπάει αλλά η δικιά μας αρχίζει να αυξάνεται επικίνδυνα. Τότε χώρο παίρνει κι ο ατσούμπαλος πρώην αστυνομικός, καταλύτης για τις απαράδεκτες και ξενέρωτες εξελίξεις του φινάλε.


Στο τέλος η παντοδύναμη και καλά θεμελιωμένη στα στενά μυαλά των περιοίκων κοινωνία ευνουχίζει με κουζινομάχαιρο το τρίο. Κι επειδή στο μεταξύ ο ατσούμπαλος Larry στο μεταξύ έχει περάσει κι αυτός στο περιθώριο έχει γνωρίσει κι αυτός τις, δικαιολογημένες κατά το σενάριο, αντιδράσεις σπεύδει να βοηθήσει τον νούμερο ένα εχθρό του. Η Sarah κι ο Brad φέρονται σαν πραγματικά μικρά παιδιά αποφασίζοντας να τα αφήσουν όλα πίσω και να ξεκινήσουν για μια δική τους ουτοπία, δικαίωμα που εντελώς αδικαιολόγητα (ή δικαιολογημένα με βάση τον τίτλο;) ο Field τους το στερεί. Τι να τα κάνεις τα μετρημένα πλάνα και τις καλές ερμηνείες όταν βλέπεις ότι ο ίδιος ο δημιουργός παρατάει στα μισά αυτό που ξεκινάει κι όταν φτάνει στην κρίσιμη στιγμή στέλνει τον ένα στο νοσοκομείο μετά από πτώση με το skateboard (a simple dude) και την άλλη να προσέχει την στερημένη και καλά κόρη της. Μήπως ξεχνάει ότι κι ο Ronnie προϊόν των ίδιων αγνών μητρικών ενστίκτων ήταν (και όσων φρουδικών συμπλεγμάτων αυτό συνεπάγεται...)! Ή μήπως θέλει να μας πει ότι το τέλμα στην κοινωνία είναι τέτοιο που κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει, αν είναι έτσι φτου και πάλι φτου του. Όχι τίποτ' άλλο περιμέναμε και πολλά απ' την ταινία... Είναι κρίμα το ταλέντο που γνωρίσαμε πριν από 5 χρόνια να μαραζώνει μπροστά στα μάτια μας κατά τη διάρκεια της προβολής... Δείτε το Little Children κι αν χαρείτε στο φινάλε να ξέρετε ότι πολύ πιθανόν να είστε ή να γίνετε μια ξανθιά και λίγο βλάχα νοικοκυρά.


Βαθμός: 4


(The Movies Cult 16-01-2007)

Δεν υπάρχουν σχόλια: