The Producers (2005)

Δύσκολο πράγμα τα remake ειδικά στις εποχές που ζούμε, αφού πλέον ο κόσμος την έχει ψιλιαστεί τη δουλειά με τις αρπαχτές. Το Producers όμως δεν είναι απλά μια απ' τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες του Mel Brooks, είναι μια διαχρονική επιτυχία... Αυτό που κάποτε γέννησε το πηγαίο χιούμορ του γλυκύτατου Brooks, όταν θέλησε να κάνει πλάκα σε κάποιους δημοσιογράφους, έφτασε ειρωνικώς, να γίνει μια απ' τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του Broadway και να που εν έτη 2005 ξαναβγήκε στα σινεμά της Αμερικής σκηνοθετημένο αυτή τη φορά απ' την Susan Stroman. Η ταινία του '68 είχε πολλά να μας δώσει (κυρίως ένα απ' τα μεγαλύτερα κωμικά ταλέντα της πιο πρόσφατης ιστορίας του κινηματογράφου) αλλά θα ήταν άδικο να αναφερθούμε στα όσα υπέροχα συνέβησαν τότε εδώ ( ένα άλλο review ίσως; ). Γι' αυτό ας εξετάσουμε το μοντέρνο Producers ως απλά ένα remake (και περισσότερο απ' το θεατρικό μάλιστα) χωρίς να επεκταθούμε στα κυρήγματα του Brooks, απλά αναφέροντας που κερδίζει και που χωλαίνει η ταινία. Ετοιμαστείτε λοιπόν για ότι πιο ανούσιο έχετε διαβάσει.

Κατ' αρχάς λίγα λόγια για την πλοκή. Όποιος έχει δει το original μπορεί απλά να παραβλέψει αυτήν την παράγραφο καθώς δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα (ούτε στους διαλόγους). Ένας παραγωγός στο χείλος της καταστροφής δέχεται την επίσκεψη ενός λογιστή που ήρθε να ελέγξει τα βιβλία της εταιρίας του. Λεπτομέρεια το γεγονός ότι ο συμπαθής και υστερικός λογιστής μας έχει σαν όνειρο από παιδί να φτιάξει κάποτε τη δικιά του παράσταση στο Broadway. Πάνω στην έρευνα λοιπόν οι δύο ανακαλύπτουν ότι ένα αποτυχημένο έργο μπορεί να προσφέρει στον παραγωγό του πολλαπλάσια κέρδη απ' ότι μια επιτυχία αφού έτσι δεν χρειάζεται να αποζημιώσεις τους χρηματοδότες σου... Η μεγάλη απόφαση δεν αργεί να παρθεί και συνεργαζόμενοι πλέον ψάχνουν να βρουν το πιο αποτυχημένο επιτελείο που συγκροτήθηκε ποτέ ώστε να φτιάξουν το μεγάλο φιάσκο.

Η διαχρονική επιτυχία που λέγαμε καθιστά το πρωτότυπο σενάριο θεμελιώδες για το φιλμ. Μιλάμε για μια σχεδόν κόπια της πρώτης ταινίας, κι αυτό το σχεδόν οφείλεται στο ότι έχουν φύγει κάποιες σεκάνς όπως το μεσημεριανό στο πάρκο κι έχουν μπει κάποιες άλλες εμβόλιμες από την πιο πρόσφατη μουσικοθεατρική παράσταση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το φιλμ της Stroman αποτελεί μια ιδανική σε αναλογία μείξη του original, απ' όπου έχουμε άφθονες ατόφιες σκηνές, και του musical (που μέχρι και στη χώρα μας έφτασε να παίζεται) απ' όπου υιοθετούνται τα τραγούδια και (well duh) το είδος... Και μη έχοντας δει την παράσταση για να τα κρίνω από 'κεί πρέπει να πω ότι πρόκειται για ιδιαίτερα κομψά και σπιρτόζα κομμάτια που προσθέτουν αρκετούς πόντους στο fun της ταινίας. Κάτι άλλο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η επιλογή των ηθοποιών. Δεν συζητάω το γεγονός ότι όλοι τους είναι σπουδαίοι παίχτες (εκ του σανιδιού - ενοώ του ίδιου του Producers - προερχόμενοι), αλλά ακόμη και φυσιογνωμικά αν το εξετάσουμε το πράγμα είναι εξαιρετικές επιλογές. Θέλω να πω ότι ο Nathan Lane, όπως και ο Richard Kind, φέρνουν πολύ στο physique του Zero Mostel. Το ίδιο συμβαίνει και για τις επιλογές του σκηνοθέτη και του βοηθού του καθώς ο Gary Beach και ο Roger Bart είναι δυο τόνοι πιο τσαχπίνηδες απ' τους Christopher Hewett και Ανδρέα Βουτσινά - και τους ταιριάζει απόλυτα. Μοναδική παραφωνία στους ρόλους αποτελούν οι μόνοι άσχετοι με την παράσταση ηθοποιοί και πιο γνωστά ίσως ονόματα στο cast, o Will Ferell, που δεν φταίει αυτός για την υπερβολική εικόνα του (παραμένει αστείος πάντως σε στιγμές) και η Uma Therman, που μοιάζει μία κλάση κάτω απ' όλους τους άλλους λες κι ήθελε να δείξει την διαφορά μεταξύ commercial cinema και θεατρικής υποκριτικής.

Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι άλλο να πω για μια ταινία που όλοι την έχουμε ξαναδεί. Δεν είναι τίποτα το πρωτότυπο, δεν είναι τίποτα το τρομερά ενδιαφέρον, το θέμα της και το είδος της είναι κομματάκι ξεπερασμένα. Δεν νομίζω το κοινό ενός θεάτρου σήμερα να αντιδρούσε μ' αυτό τον τρόπο που αντιδρά το κοινό της ταινίας σε μια παράσταση - ύμνο για το Χίτλερ... Ακόμη κι αν το γενικέυσουμε το πράγμα,με τόσα που έχουν δει τα μάτια μας δύσκολα θα βρούμε προσβλητικό ένα σεναριακό θέμα. Απ' την άλλη κι η χυδαιότητα των Παραγωγών του Brooks μοιάζει ένα τίποτα μπροστά στη σημερινή κινηματογραφική βιομηχανία. Ίσως η ταινία μπορεί να αποτελέσει μια εύθυμη εισαγωγή στον κολασμένο κόσμο της. Ένα απλό φιλμ για τη showbiz γεμάτο θέαμα όπως αρμόζει. Είμαι σίγουρος ότι επί σκηνής το μοντέρνο Producers θα αποκτά μια έντελώς άλλη διάσταση (προς το καλύτερο ενοούμε πάντα). Τώρα αυτό που είδα στο πανί δεν με φτιάχνει στο ελάχιστο, δεν με χαλάει καθόλου... Οπότε...

Βαθμός: 5

(The Movies Cult 14-10-2006)