Στη Ζαχάρω της Ηλείας ο νεοεκλεχθής δήμαρχος καλείται να κάνει πράξη τα όσα υποσχέθηκε προεκλογικά και να φέρει νύφες από μια κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης ώστε να αποκατασταθούν οι, πλειοψηφούντες σε σχέση με το γυναικείο πληθυσμό, άντρες της πεεριοχής. Η κατάλληλη γυναικοδότης πόλη ανακλύπτεται τελικά στη Ρωσία και ετσι "τρεις μοντέρνοι αργοναύτες" ξεκινούν το βόρειο ταξίδι τους προς αναζήτηση συντρόφου. Όταν επιλέξουν ποια τους κάνει και ποια έρχεται η σειρά των διαλεγμένων και λοιπών ενδιαφερομένων γυναικών να κατέβουν στη Ζαχάρω για να πάρουν κι αυτές τις αποφάσεις τους. Οι γαμπροί δεδομένα θέλουν αλλά θα θέλουν και οι νύφες;
Αν και φιλμαρισμένο σαν ντοκιμαντέρ το Sugartown βλέπεται μόνο σαν κωμωδία (χωρίς αυτό να είναι κακό). Ευγενείς οι προθέσεις του σκηνοθέτη Κίμωνα Τσακίρη να καταγράψει το αξιοπερίεργο και κωμικό απ' τη φύση του γεγονός, πράγμα που πράττει με απόλυτη αντικειμενικότητα, αλλά μπροστά στην προκλητικά αστεία και τσαχπίνκη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών του μένει κι αυτός να στήνει απλά πλάνα αφήνοντας τους Ζαχαριώτες να δράσουν.
Το πρώτο (και μοναδικό) πράγμα που αξιοποιεί ο Τσακίρης στην ταινία του είναι η απόδοση της κατάντιας της ελληνικής επαρχίας. Την έχω ζήσει και την ξέρω, αν δεν ήταν η Ζαχάρω με τον "προοδευτικό" της δήμαρχο (τα μάθαμε και για εσάς δήμαρχε...) θα μπορούσε να ήταν ο τιμημένος Παγώνδας και το Πυθαγόρειο (εδώ ούτε κουβέντα για τους διοικούντες και ειδικότερα για τους δημοτικούς συμβούλους), η Κωλοπετινίτσα ή οποιοδήποτε άλλο μεγαλοχώρι. Άλλωστε αυτήν την κατάντια την τονίζουν και με την αυτοψία τους οι Ρωσίδες, ήρθαν, είδαν και απήλθαν επειδή πολύ απλά θεώρησαν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι γυναίκες που δεν γενιούνται αλλά ότι δεν θα άντεχαν να ζήσουν στη Ζαχάρω. Και όντως αν δει κανείς την δική τους επαρχία σε σχέση με την χειμωνιάτικη μιζέρια της Ηλείας (το καλοκαίρι όλα αλλάζουν) θα το διαπιστώσει και ο ίδιος. Άσε που τελικά οι νύφες αποδεικνύονται κάτι πολύ ανώτερα απ' αυτό που περίμενε το δικό μας εξαγώγιμο προϊόν... Όχι τίποτ' άλλο η υποτιμητική στη βάση της ιδέα (εδώ τσιμουδιά ο Τσακίρης) έμοιαζε σίγουρο χαρτί σύμφωνα με τις δηλώσεις του δημάρχου, τέτοια είναι η κοντοφθαλμιά των αιρετών σήμερα. Γενικότερα αν και γι' αυτό που κάνει, ένα μικρό ντοκιμαντέρ για το αξιοπερίεργο που ούτε ο Ripley δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ο τρόπος του σκηνοθέτη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κινηματογραφικά υποδειγματικός. Για τα όσα προκύπτουν όμως κατά τη διάρκεια (και φαντάζομαι και ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν τα περίμενε ολ' αυτά) καταντάει ένας ανεπαρκής κάμεραμαν που όμορφα και απλά κάθεται και κινηματογραφεί τα τεκτενόμενα.
Τουλάχιστον οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στη οθόνη τον και μας αποζημιώνουν. Η Ζαχάρω θα μπορούσε να είχε πάρει το όνομά της από τους γλυκύτατους ανθρώπους που κατοικούν εκεί (κορυφαίοι ο Νώντας και η γιαγιά που πάει στην κηδεία). Τα λόγια περιττέυουν και για το πρωταγωνιστικό τρίο τον χορευταρά Κώστα, τον παραπονιάρη Νώντα ή αλλιώς Καντάφι και τον πρώτο homme-fatal στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου τον Ευθύμη (αν θυμάμαι καλά το όνομα του συγκλονιστικού αυτού θεοσκότεινου χαρακτήρα). Άλλη ιστορική μορφή ο Υπεύθυνος Πολιτισμού και Δημοσίων Σχέσεων του Δήμου Ζαχάρως ένας σπάνιος άνδρας που κάθε φορά που αποφασίζει να μοιράσει λίγη απ' τη σοφία του οι υπότιτλοι κρίνονται απαραίτητοι. Κρίμα πάντως που η ιστορία τους δεν έχει αίσιο τέλος αφού και η ταινία βάση του χαρακτήρα της άξιζε ένα happy end (οι τελευταίες σκηνές δεν πείθουν σε σχέση με τη νκατάντια που λέγαμε) και το ελληνικό σινεμά θα αποκτούσε αυτόματα το δικό του αυθεντικό rat pack. Και στην τελική κάποιοι και κάποιες θα βολευόταν, αφού πριν σκεφτείτε οι κακεντρεχείς για τι ποιότητας θα ήταν οι νύφες (είπαμε αποδείχθησαν εξαιρετικής) ο Καντάφι έχει βάλει τα πράγματα στη θέση τους: "Γέμισα τόσα χρόνια τον κουμπαρά μου και θέλω έναν άνθρωπο να έρθει να τα φάμε"...
Δείτε πάντως το Sugartown γιατί τουλάχιστον θα γελάσετε (και θα λέτε ότι είδατε και το Ά Κρατικό στα ντοκιμαντέρ :p). Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αλλά δεν βαριέσαι...
Βαθμός: 4
Αν και φιλμαρισμένο σαν ντοκιμαντέρ το Sugartown βλέπεται μόνο σαν κωμωδία (χωρίς αυτό να είναι κακό). Ευγενείς οι προθέσεις του σκηνοθέτη Κίμωνα Τσακίρη να καταγράψει το αξιοπερίεργο και κωμικό απ' τη φύση του γεγονός, πράγμα που πράττει με απόλυτη αντικειμενικότητα, αλλά μπροστά στην προκλητικά αστεία και τσαχπίνκη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών του μένει κι αυτός να στήνει απλά πλάνα αφήνοντας τους Ζαχαριώτες να δράσουν.
Το πρώτο (και μοναδικό) πράγμα που αξιοποιεί ο Τσακίρης στην ταινία του είναι η απόδοση της κατάντιας της ελληνικής επαρχίας. Την έχω ζήσει και την ξέρω, αν δεν ήταν η Ζαχάρω με τον "προοδευτικό" της δήμαρχο (τα μάθαμε και για εσάς δήμαρχε...) θα μπορούσε να ήταν ο τιμημένος Παγώνδας και το Πυθαγόρειο (εδώ ούτε κουβέντα για τους διοικούντες και ειδικότερα για τους δημοτικούς συμβούλους), η Κωλοπετινίτσα ή οποιοδήποτε άλλο μεγαλοχώρι. Άλλωστε αυτήν την κατάντια την τονίζουν και με την αυτοψία τους οι Ρωσίδες, ήρθαν, είδαν και απήλθαν επειδή πολύ απλά θεώρησαν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι γυναίκες που δεν γενιούνται αλλά ότι δεν θα άντεχαν να ζήσουν στη Ζαχάρω. Και όντως αν δει κανείς την δική τους επαρχία σε σχέση με την χειμωνιάτικη μιζέρια της Ηλείας (το καλοκαίρι όλα αλλάζουν) θα το διαπιστώσει και ο ίδιος. Άσε που τελικά οι νύφες αποδεικνύονται κάτι πολύ ανώτερα απ' αυτό που περίμενε το δικό μας εξαγώγιμο προϊόν... Όχι τίποτ' άλλο η υποτιμητική στη βάση της ιδέα (εδώ τσιμουδιά ο Τσακίρης) έμοιαζε σίγουρο χαρτί σύμφωνα με τις δηλώσεις του δημάρχου, τέτοια είναι η κοντοφθαλμιά των αιρετών σήμερα. Γενικότερα αν και γι' αυτό που κάνει, ένα μικρό ντοκιμαντέρ για το αξιοπερίεργο που ούτε ο Ripley δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ο τρόπος του σκηνοθέτη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κινηματογραφικά υποδειγματικός. Για τα όσα προκύπτουν όμως κατά τη διάρκεια (και φαντάζομαι και ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν τα περίμενε ολ' αυτά) καταντάει ένας ανεπαρκής κάμεραμαν που όμορφα και απλά κάθεται και κινηματογραφεί τα τεκτενόμενα.
Τουλάχιστον οι χαρακτήρες που εμφανίζονται στη οθόνη τον και μας αποζημιώνουν. Η Ζαχάρω θα μπορούσε να είχε πάρει το όνομά της από τους γλυκύτατους ανθρώπους που κατοικούν εκεί (κορυφαίοι ο Νώντας και η γιαγιά που πάει στην κηδεία). Τα λόγια περιττέυουν και για το πρωταγωνιστικό τρίο τον χορευταρά Κώστα, τον παραπονιάρη Νώντα ή αλλιώς Καντάφι και τον πρώτο homme-fatal στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου τον Ευθύμη (αν θυμάμαι καλά το όνομα του συγκλονιστικού αυτού θεοσκότεινου χαρακτήρα). Άλλη ιστορική μορφή ο Υπεύθυνος Πολιτισμού και Δημοσίων Σχέσεων του Δήμου Ζαχάρως ένας σπάνιος άνδρας που κάθε φορά που αποφασίζει να μοιράσει λίγη απ' τη σοφία του οι υπότιτλοι κρίνονται απαραίτητοι. Κρίμα πάντως που η ιστορία τους δεν έχει αίσιο τέλος αφού και η ταινία βάση του χαρακτήρα της άξιζε ένα happy end (οι τελευταίες σκηνές δεν πείθουν σε σχέση με τη νκατάντια που λέγαμε) και το ελληνικό σινεμά θα αποκτούσε αυτόματα το δικό του αυθεντικό rat pack. Και στην τελική κάποιοι και κάποιες θα βολευόταν, αφού πριν σκεφτείτε οι κακεντρεχείς για τι ποιότητας θα ήταν οι νύφες (είπαμε αποδείχθησαν εξαιρετικής) ο Καντάφι έχει βάλει τα πράγματα στη θέση τους: "Γέμισα τόσα χρόνια τον κουμπαρά μου και θέλω έναν άνθρωπο να έρθει να τα φάμε"...
Δείτε πάντως το Sugartown γιατί τουλάχιστον θα γελάσετε (και θα λέτε ότι είδατε και το Ά Κρατικό στα ντοκιμαντέρ :p). Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αλλά δεν βαριέσαι...
Βαθμός: 4
ΥΓ. Δήμαρχε εκείνες τις καρέκλες ελπίζω να τις έχεις αλλάξει απ' το γραφείο σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου