Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007

Children of Men


Στην αρχή της εβδομάδας έγραφα ότι τον Μεξικάνο Alfonso Cuaron τον έχω ικανό για το καλύτερο και για το χειρότερο (με την ζυγαριά να κλίνει στο πρώτο). Σίγουρα αυτό που είδα όμως δεν το περίμενα... Σίγουρα μες στην μικρότητά μου δεν τον είχα ικανό για κάτι τέτοιο...
Να σας προειδοποιήσω πριν ξεκινήσουμε ότι το κείμενο παρακάτω είναι ολόκληρο ένα spoiler, αν πιστεύετε ακόμη σ' αυτά... Ως εκ τούτου αναφέρεται μόνο σε όσους έχουν δει την ταινία. Παρακαλούνται όσοι δεν έχουν δει ακόμη το Children of Men να μην συνεχίσουν να διαβάζουν. Όχι, δεν υπάρχει η συγκλονιστική εξέλιξη στην πλοκή, ούτε προδίδω την μεγάλη ανατροπή της ταινίας. Όποιος έχει δεν την ταινία καταλαβαίνει ότι μπροστά στο θεματικό και φιλοσοφικό της υπόβαθρο η πλούσια δράση της έχει ελάχιστη σημασία. Για να κατανοήσει λοιπόν κάποιος και για να τον ενδιαφέρουν τα παρακάτω πρέπει να έχει δει και το φιλμ...

Η ταινία μας μεταφέρει καμιά εικοσαριά χρόνια μπροστά, στο μέλλον, και δυο μεσημβρινούς δυτικότερα, στο Λονδίνο. Όχι και πολύ μακριά δηλαδή. Με την έναρξη της ταινίας πληροφορούμαστε τον θάνατο ενός celebrity, την δολοφονία του νεότερου ανθρώπου στη Γη που τον σκότωσε ένας θαυμαστής που του αρνήθηκε το αυτόγραφο. Ήταν μόλις (ειρωνικό το μόλις) 18 ετών, πράγμα που σημαίνει ότι σ' ολόκληρο τον πλανήτη δεν έχει γεννηθεί ούτε ένα παιδί τα τελευταία 18 χρόνια. Ολόκληρη η ανθρωπότητα στειρώθηκε το 2009! Η αιτία είναι άγνωστη και πλέον το ανθρώπινο γένος ανίκανο να αναπαραχθεί οδεύει προς τις έσχατες μέρες του, ανήμπορο. Κι όμως μέσα σ' όλο αυτό το κλίμα οι Βρετανοί έχουν αναπτύξει ένα ισχυρό εθνικιστικό φρόνημα. Μέσα από διαφημίσεις διατυμπανίζουν την ανωτερότητά τους αναφέροντας με τη σειρά όλες τις μεγάλες δυνάμεις που κατέρρευσαν. Η βρετανική κυβέρνηση απ' την πλευρά της έχει απαγορέψει την είσοδο οποιουδήποτε ξένου στην χώρα-σύγχρονη Γη της Επαγγελίας (καθόλου τυχαία βιβλική αναφορά) με αποτέλεσμα χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) λαθρομετανάστες να συνωστίζονται σε φυλακές και μικρά κελιά γύρω απ' τους σταθμούς του τρένου. Όποιοι δεν ασπάζονται τον τρόπο της κυβέρνησης ζουν στη φτώχεια, η φτώχεια γεννά εγκληματικότητα και υπ' αυτές τις συνθήκες η εγκληματικότητα ανθεί σε όλη τη χώρα. Μέσα σ' όλ' αυτά υπάρχει και μία οργάνωση τα Ψάρια που αγωνίζεται για τα διακαιώματα των ξένων. Ο ήρωας μας Theodore Faron είναι ένας πρώην ακτιβιστής που πλέον έχει βολευτεί σε μια θέση που του παρέχει η κυβέρνησή του και περιμένει το τέλος με χαρακτηριστική απάθεια. Όταν όμως τα Ψάρια, αρχηγός των οποίων είναι μια παλιά του ερωμένη, τον απαγάγουν ζητώντάς του μερικές χάρες κι αυτός δέχεται, τότε μαθαίνει ότι η οργάνωση έχει βρει μια έγκυο νεαρή που σκοπεύει να τη χρησιμοποιήσει ως σύμβολο στον αγώνα της. Δυστυχώς μέσα στους κόλπους των Ψαριών υπάρχουν έχθρες, διαφωνίες και ανακατατάξεις και έτσι σύντομα θα βρεθεί κυνηγημένος σέρνοντας μαζί του την νεαρή εγκυμονούσα...

Και συνεχίζουμε (ελπίζω με όσους έχουν δει το φιλμ). Σημειολογικά η ταινία χρίζει εκτενέστατης και λεπτομερούς ανάλυσης! Είναι τόσες οι αναφορές που περιέχονται που χρειάζονται δεκάδες σελίδες για να αναφερθεί κανείς ξεχωριστά στην καθεμία. Θα περιοριστώ λοιπόν στο να αναφέρω τις πιο σημαντικές. Αρχικά υπάρχουν πάμπολλες αναφορές στην "ροκ μυθολογία". Το '60 στην Ευρώπη και το '70 στην Αμερική μια παχυλή μερίδα της νεολαίας έκανε μια αφελή μα έντιμη προσπάθεια να αλλάξει τον κόσμο. Η λέξη επανάσταση απέκτησε μια έννοια διαφορετική απ' αυτή του μαχόμενου για ελευθερία του έθνους που είχαν συνηθίσει μέχρι τότε. Ο νέος της ορισμός έμοιαζε περισσότερο μ' αυτόν που επεδίωξαν να της δώσουν τα διάφορα καλλιτεχνικά κινήματα στις αρχές του 20ου αιώνα, με πρώτους και καλύτερους τους σουρεαλιστές. Κι όπως αποδείχθηκε σουρεάλ υπήρξε και η δική τους επαναστατικότητα... Κι απ' τα "παιδιά των λουλουδιών περνάμε στα επαναστατικά για τα κινηματογραφικά δεδομένα "παιδιά των ανθρώπων". Απ' τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του φιλμ μαθαίνουμε για την δολοφονία του νεαρού celebrity, ο οποίος πεθαίνει με τρόπο ανάλογο του John Lennon. To θρυλικό σκαθάρι επικαλείται στη συνέχεια και ο χαρακτήρας του αγνώριστου Michael Caine, που κι αυτός με τη σειρά του αποτελεί κατάλοιπο των '70s. Όταν ο Theo πηγαίνει στο σπίτι του υψηλά ιστάμενου φίλου του για να του ζητήσει "μια χάρη" βρίσκει διάφορα έργα τέχνης αλλά και το τεράστιο φουσκωτό γουρούνι που χρησιμοποίησαν οι Pink Floyd για την προώθηση ενός album τους. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής αποκαλύπτεται πως κάποτε υπήρξε δραστήριος ακτιβιστής αλλά στη συνέχεια η επαναστατικότητά του ξεφούσκωσε, όπως ακριβώς και με πολλούς πρωταγωνιστές εκείνης της κοινωνικής επανάστασης... Ακόμη και τον καλλιτέχνη των δρόμων Banksy επιστρατεύει ο Cuaron.

Κι αν το πνιγερό περιβάλλον προκύπτει απ' την χαμένη ευκαιρία του ανθρώπου να σώσει τον πλανήτη την εποχή της συνειδητοποίησης (είπαμε πότε) η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη αναφορά που υπάρχει στο φιλμ είναι στους πρωτοχριστιανούς. Στις περισσότερο ιστορικές παρά θρησκευτικές αφηγήσεις που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη, στα χρόνια δηλαδή της παλιάς υπόσχεσης. Νιώθω υπερβολικός να σας τα λέω αλλά η παλιά υπόσχεση ήταν ο ερχομός του Μεσσία και η Καινή, η καινούργια, όπως διατυπώθηκε απ' τον ίδιο, είναι η Δευτέρα Παρουσία, η μέρα που θα τελειώσει κόσμος όπως τον ξέρουμε και Θεοί και Δαίμονες θα περπατήσουν στη Γη. Τότε όλοι μας, ζωντανοί και πεθαμένοι θα κριθούμε για τις πράξεις μας. Κι αν στους "μαθητές" του Χριστού αυτό ακούστηκε σαν υπόσχεση, σε όλους τους υπόλοιπους ακούστηκε σαν η μεγάλη απειλή... Κι αυτό γιατί στη Δευτέρα Παρουσία ουσιαστικά τελειώνει ο κόσμος. Οι πρωτοχριστινανοί, αυτοί που απ' τα λόγια των προφητών και μόνο οργανώθηκαν, κρύφθηκαν και κυνηγήθηκαν με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα περπατήσει στη Γη ο υιός του Θεού αγνοούσαν την καινούργια υπόσχεση. Στις στοές τους ζωγράφιζαν συνθηματικά τον ιχθύ, το ψάρι. Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ... Περίμεναν τον έναν και μοναδικό, τον εκλεκτό που θα έρθει να τους λυτρώσει, ξέροντας οι περισσότεροι ότι δεν θα τον προλάβουν. Απλά μπροστά στα δύσκολα χρόνια που αντιμετώπιζαν κατά την απόλυτη ρωμαϊκή κυριαρχία, που είχε δημιουργήσει μια αυτοκρατορία πιο πολυποίκιλη σε λαούς κι απ' την Βαβέλ, δεν ήξεραν σε τι άλλο να ελπίζουν. Τα Ψάρια της ταινίας μπροστά στο διαφαινόμενο τέλος του κόσμου δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια... Κάποια στιγμή βρίσκουν την νεαρή Αφρικανή (πιθανολογώ) που πέρα απ' τον Ένα, το μοναδικό παιδί που γεννήθηκε στη Γη τα τελευταία 20 χρόνια, γεννά και την ελπίδα... Η κυβέρνηση τους κυνηγά και αυτοί κρύβονται στις "στοές" τους. Οι Ρωμαίοι φυσικά ποτέ δεν πίστεψαν πως θα έρθει κάποιος Σωτήρας που θα ελευθερώσει τους Εβραίους. Έτσι και η κυβέρνηση του φουτουριστικού Λονδίνου δείχνει προσκολλημένη στο να διατηρήσει την εθνική καθαρότητα και φαίνεται συμβιβασμένη με την ιδέα ότι τα πάντα θα τελειώσουν το πολύ σε 60 χρόνια, αλλιώς θα είχε ανακαλύψει την πρώτη έγκυο γυναίκα όχι στον 8 μήνα που την βρήκαν τα Ψάρια αλλά τις πρώτες μέρες μετά την σύλληψη (από άγνωστο πατέρα...).

Ο Χριστιανισμός φέρει πίσω του μια πολύ παρεξηγημένη φιλοσοφία. Ναι μεν Θεοί και Άγγελοι, Διάβολοι και Σατανάδες, αλλά ο άνθρωπος αφού δημιουργήθηκε απ' τον Θεό, κατά τον Χριστιανισμό είναι υπεύθυνος για τα δικά του έργα. Αν ο άνθρωπος τελικώς σωθεί θα είναι επειδή μόνος του τα κατάφερε. Ο Θεός απλά δημιουργεί, παρακολουθεί και που και που στέλνει και κάναν συγγενή του στη Γη να δώσει και την υπόσχεση που λέγαμε... Είναι κι αυτή μια αισθητική πρόοδος, στους παππούδες σας να φανταστείτε έστελνε φλεγόμενες βάτους που μιλούσαν. Τέλος πάντων... Εδώ ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο αναμενόμενος Σωτήρας της ανθρωπότητας, όχι μόνο είναι μαύρος τω χρώμα αλλά και θηλυκός τω γένος. Αλλάζει κάτι στην ιδιότητά του σαν σωτήρας; Για τους νοήμονες ανθρώπους όχι. Για την εθνικιστική κυβέρνηση πολλά. Το μωρό στην κοιλιά της Kee, ένα πραγματικό θαύμα, έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη απ' ότι είχε ο οποιοσδήποτε Χριστός περπάτησε στη Γη καθ' ότι δίνει ελπίδα σε όλον τον κόσμο, ΣΩΖΕΙ ολόκληρη τη Γη! Ο Ιησούς ο καημένος μόνο για τη Βραζιλία και τη Ρωσία μπορεί να είναι υπερήφανος. Λέτε να άφηνε η εθνικιστική κυβέρνηση της Αγγλίας να αποκαλυφθεί ότι αυτό το μωρό είναι προϊόν αλλοεθνούς; (Σκεφτείτε πριν αποφασίσετε για την απάντηση...) Αυτός είναι προβληματισμός που τον εκφράζουν και τα Ψάρια στην ταινία, αλλά το κάνουν αυτό επειδή είναι συνεχώς σε θέση άμυνας απέναντι στο καθεστώς. Όπως ορίζεται ο τύραννος στην ταινία ίσως και να 'χουν δίκιο... Αλλά οι ίδιοι συμπεριφέρονται (να θυμάστε πάντοτε μιλάμε και για τους Χριστιανούς) σαν να θέλουν να οικειοποιηθούν οι ίδιοι τον ερχομό του Μεσσία, αποσκοπώντας στην προσωπική τους προβολή αποκρύπτουν απ' τον υπόλοιπο κόσμο το θαύμα. Λες και μόνον οι ίδιοι έχουν δικαίωμα στη σωτηρία, λες κι ο Θεός αν σώσει θα σώσει μόνο το 1/4 του πληθυσμού που δηλώνει Χριστιανό. Μόλις ο Theo τους προτείνει να δημοσιοποιήσουν το γεγονός, αμέσως μετά μαθαίνουμε πως θέλουν να τον εκτελέσουν. Τότε είναι που ο πρωταγωνιστής μας παίρνει το αγέννητο ακόμη παιδί και φεύγουν τρέχοντας απ' τους ίδιους του τους πιστούς, που θα θελήσουν να το πάρουν πίσω. Άλλωστε είναι ότι πολυτιμότερο έχουν, είναι το μόνο που τους απομένει μέχρι να τελειώσει ο κόσμος...

Τότε είναι που το έμβρυο γίνεται το παιδί του Theo (Θεός). Η παράδοση, των ταλαιπωρημένων, λέει πως ο Χριστός γεννήθηκε στην ταπεινή φάτνη. Των κυρίαρχων Βυζαντινών αντίθετα, όταν και ο Χριστιανισμός κυριαρχούσε, έλεγε πως γεννήθηκε σε παλάτια. Ο δικός μας (ή η δικιά μας αν προτιμάτε) είναι τόσο πιο ταλαιπωρημένος που γεννάται σε ένα κελί φυλακής, όπου ένα πανωφόρι και ένα μπουκάλι αλκοόλ προσπαθούν να τον προστατέψουν απ' τα μικρόβια... Όχι ότι είχε φόβο, κοτζάμ σωτήρας! Όταν πια, μετά την είσοδο του στρατού στην υπό εξέγερση φυλακή, το βρέφος γίνεται θέαμα για όλους τους έκπληκτους παρεβρισκόμενους, όλα γίνονται ιδανικά! Όλα γίνονται ακριβώς όπως τα υποσχέθηκαν οι προφήτες. Όλοι σταματούν να πολεμάνε και γονατίζουν μπροστά στο θαύμα. Ξέρετε για πόσο όμως; Όπως την θυμάμαι την σκηνή για 1 λεπτό μάξιμουμ... Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να σωθεί η Γη. Το νεογνό κορίτσι, που επιζεί δια μέσω σφαιρών και οβίδων, πιθανότατα είναι ικανό να γεννήσει και να οδηγήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα (κι όχι μόνο τους Βρετανούς) στο Αύριο.

Είναι μοναδικός ο τρόπος που (εικάζω) βιβλίο και ταινία εκμεταλλεύονται τα χρονικά που αναφέραμε για να φιλοσοφήσουν μπροστά στο αδιέξοδο της ανθρώπινης φυλής σήμερα (θα αναφερθούμε παρακάτω). Συναρπαστικός όμως είναι κι ο τρόπος που ο Cuaron κινηματογραφεί εδώ την ιστορία του. Το Λονδίνο του 2027 είναι ο κόσμος του σήμερα, γι' αυτό και ελάχιστα θα δείτε αλλαγμένα. Τα μόνα που δηλώνουν άμεσα αυτή την αλλαγή στο χρόνο είναι τα "μεταλλαγμένα" αυτοκίνητα, που κι αυτά δηλαδή δεν ίπτανται, απλά είναι πιο αθόρυβα, έχουν περισσότερο άνθρακα στο σασί και πιο όμορφα καντράν (δείγμα της σωστής μελέτης που προηγήθηκε της γραφής του σεναρίου). Γι' αυτό το λόγο ο σκηνοθέτης επιλέγει μια ρεαλιστική ρεαλιστικότατη κινηματογράφιση με έντονο έως εξοντωτικό σε στιγμές ρυθμό. Η μπερδεμένη μπροστά στο αδιέξοδο ανθρωπότητα φιλμάρεται με την κάμερα επ' ώμου και εντελώς χύμα τρόπο (εννοείται και φυσικό μόνο φως). Τόσο μάλιστα που η αιθέρια ύπαρξη στο διπλανό κάθισμα του σινεμά μου δηλώνει στο πρώτο 10λεπτο κιόλας της ταινίας ότι η εικόνα την ζαλίζει (κυριολεκτικά πάντα). Πάρτε για παράδειγμα την πρώτη κιόλας έκρηξη στην ταινία. Πολύ έντονο το μπάσιμο του Cuaron..! Στις πάμπολλες σκηνές των συγκρούσεων ο θεατής βρίσκεται μέσα στα γεγονότα, με την κάμερα να κρύβεται κι αυτή μαζί με τους κυνηγημένους πρωταγωνιστές κι όταν αυτοί τρέχουν να ανοίγει για να βλέπει τη φρίκη και τον κίνδυνο σε όλο του το μεγαλείο. Σας είχα προειδοποιήσει και απ' τις Προτάσεις της εβδομάδας για "παπάδες" στη σκηνοθεσία, αλλά αυτό το ρεσιτάλ του Μεξικανού σκηνοθέτη, ιδιαίτερα στις σκηνές στην φυλακή ακόμη κι εμένα με έστειλε αδιάβαστο.

Η πιο μεγάλη δυσκολία ίσως που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος σε μια ταινία τοποθετημένη στο μέλλον είναι να δημιουργήσει κοινωνικές συνθήκες που θα αποτελούν τη λογική εξέλιξη των τωρινών. Για να γίνω πιο κατανοητός αν ο Kubrick κι ο Miller είχαν δίκιο τώρα θα σας έγραφα απ' τον Άρη κι αν επαληθευθούν οι σύγχρονες και ψευτοπροφητικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας σε λίγα χρόνια από τώρα θα είμαστε σε θέση να ταξιδεύουμε στο χρόνο αντί περιπάτου. Επίσης όλα θα είναι ψυχρά κι απρόσωπα και θα φοβόμαστε να βγούμε απ' το σπίτι μας τη νύχτα. Και τα ρομπότ που τα πάτε τα ρομπότ... πήξαμε... Για να τελειώνουμε, η δουλειά που έχουν κάνει ο Alfonso Cuaron κι οι συνεργάτες του σ' αυτόν τον τομέα είναι ΤρΟμΑκΤιΚά καλή! Όχι μόνο δεν υπάρχουν υπερβολές αλλά συναντάμε παρεμβάσεις απίστευτης λεπτομέρειας. Θέλετε απ' τα κτίρια στις πόλεις, απ' τα αναμνηστικά που παραπέμπουν στο σήμερα, απ' τις διαδρομές με το τρένο και το χάος που έχει δημιουργηθεί μπροστά στην όλη κατάσταση. Άριστη δουλειά! Γιατί ναι διάολε η μουσική που θα ακούμε εμείς οι "ψαγμένοι" θα μοιάζει με τη "ζεν" κτηνωδία του Michael Caine όπως επίσης, και πολιτικά αν το δεις κανείς, όπως το πάνε οι, αντιδραστικές ας τις ονομάσουμε, οργανώσεις σαν τα Ψάρια και η αστυνομία των πόλεων σε λίγα χρόνια έτσι θα καταντήσουν... Σιγά σιγά (σιγά λέμε ε...) οδηγούμαστε στα άκρα και η ταινία το σημειώνει πολύ εύστοχα αυτό. Παράλληλα ο κόσμος του 2027 δεν ξεφεύγει πολύ απ' τον δικό μας σημερινό, ο θεατής μπορεί να ταυτίσει απόλυτα τα γεγονότα επί της οθόνη και το εσχατολογικό κλίμα της με παρούσες καταστάσεις. Και γιατί να το κάνει αυτό; Γιατί...

Στην τελική το εξαιρετικό Children of Men είναι ένα απαισιόδοξο σχόλιο πάνω στην ουσιαστική κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού. Με την λέξη πολιτισμός φυσικά δεν εννοούμε την δύναμη μιας χώρας, όπως πολύ εύκολα έχουν παρεξηγήσει οι δυτικοί. Το Λονδίνο υπήρξε αφετηρία της σημερινής στάσιμης κατάστασης. Αγγλοσάξονες είναι αυτοί που κυβερνάνε σήμερα τον κόσμο. Η στείρα ιδεολογία τους όμως, η πολιτισμική στειρότητά τους οδηγεί ολόκληρη την Γη σε μια στάσιμη κατάσταση όπου οι κυβερνούντες προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους με το να μειώνουν τους υπολοίπους, όπως ακριβώς και στην ταινία οι Βρετανοί απωθούν τους ξένους για να διατηρήσουν μια άσκοπη και παράλογη (αφού το τέλος είναι κοντά) εθνική καθαρότητα. Όπως μεταξύ τους οι δυτικές υπερδυνάμεις σήμερα αποφασίζουν και διατάζουν για τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος περιμένει μάταια να δει άσπρη μέρα, έτσι και οι Βρετανοί μεταξύ τους κλείνονται στη χώρα τους και απολαμβάνουν σε προσεγμένα πάρκα τις τελευταίες μέρες του πλανήτη... Το ίδιο ισχύει και για τους αντιφρονούντες (βλ. τα Ψάρια στην ταινία και χίλιες μύριες οργανώσεις στην πραγματικότητα ή οι συμμετέχοντες στις κοινωνικές επαναστάσεις περασμένων δεκαετιών) κι αυτοί σαν προϊόν αυτής της κατάστασης στείρα λογική έχουν. Το εφιαλτικό μέλλον της ταινίας αποτελεί σε μεγέθυνση μια προβληματική σημερινή πραγματικότητα, προσφορά στους (πνευματικά) μύωπες που δεν μπορούν να την αντικρίσουν. Το πανανθρώπινο του προβλήματος δηλώνεται κι απ' την συγκέντρωση όλων των λαών στον τόπο που διεξάγεται το φιλμ. Η ελπίδα μπορεί να έρθει μόνο απ' την απ' έξω (ουχί στην καμία από τη Δύση)... Ένα "θαύμα" που θα περάσει την ανθρωπότητα στο επόμενό της στάδιο, στο Αύριο όπου θα γεννηθούν νέες ιδέες.

Αγαπητέ αναγνώστη πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ουσιαστικά μεγάλη ταινία της νέας χιλιετίας... Και είμαι βέβαιος ότι το 10 που θα βάλω εγώ πιο κάτω θα της το βάλει κι η ιστορία... Και να φανταστεί κανείς ότι στην αρχή προβληματιζόμουν με τον έτσι κι αλλιώς προβληματικό σαν ιδέα βαθμό...

Βαθμός: 10

Υ.Γ. Θα 'ταν κρίμα να μην αναφερθώ στην ερμηνεία του Michael Caine και στους πολλούς αξιόλογους χαρακτήρες. Επίσης να πω ότι άλλη μια απόδειξη της εξαιρετικής συνολικά δουλειάς των συντελεστών είναι ότι ακόμη και οι δεύτεροι, πολύ μικροί στην πλειοψηφία τους, ρόλοι έχουν μελετηθεί πολύ προσεκτικά κι έχουν αποδοθεί εξαιρετικά απ' τους κατάλληλους ηθοποιούς, όπως για παράδειγμα αυτός του διεφθαρμένου και ιδιόρρυθμου αστυνομικού Syd που τον ερμηνεύει ο μεγάλος Peter Mullan.

(The Movies Cult 2-11-06)

2 σχόλια:

dunno είπε...

απο τις καλυτερες ταινιες που εχω δει ποτε στην χωη μου.και απο τις λιγες που μπορω να περασω ατελειωτες ωρες για να την συζηταω.

το καλυτερο ειναι πως μεταφερθηκε απο το βιβλιο στο πανι,εχοντας κλεψει λιγο απο την υποθεση και χτιζοντας μια εξ'ολοκληρου σχεδον νεα ιστορια, με τον πανεξυπνα δημιουργικο Cuarón πισω απο καθε πτυχη.

με ενοχλησε η ελλειψη αποδοχης απο το κοινο και η προσπεραση της ταινιας,ειδικα στην ελλαδα, αλλα νομιζω οτι η θεση που θα λαβει στην ιστορια του κινηματογραφου θα ανταμειψει τους συντελεστες και τους φαν της με το παραπανω.

ελπιζω να μην δω κανα crash με τον Cuarón απο την μια και τον Iñárritu απο την αλλη...

zubizabata είπε...

Που την βρήκες εδώ πίσω φοβερέ και τρομερέ Dunno!!!

Όχι τέτοιο CRASH αποκλείεται να δεις. ;)