Η μεταφορά και μόνο στον κινηματογράφο του διάσημου pop αναγνώσματος έμοιαζε με τεράστια πρόκληση. Είναι η φύση αυτού του βιβλίου-φαινομένου τέτοια που δεν ήξερες τι να περιμένεις από μια αμερικάνικη υπερπαραγωγή πάνω στο θέμα. Ποια είναι η απόλυτη ερώτηση στην απόλυτη απάντηση που ξεπερνά σε βαρύτητα ακόμη και το «ποιο είναι το νόημα της ζωής, του σύμπαντος και των πάντων;», και πόσο στα σοβαρά θα έπαιρνε το original ο πρωτάρης Garth Jennings; Το αποτέλεσμα τελικά δικαιώνει τους πάντες απ' τους συντελεστές του...
Φυσικά και υπάρχει πλούσιο παρασκήνιο στην ταινία καθώς σαν project υπήρχε στο μυαλό των παραγωγών 20 και βάλε χρόνια. Η επιτυχία του τόσο σαν βιβλίο, όσο και σαν σειρά σε ράδιο και τηλεόραση προβλημάτιζε σχετικά με το πόσο η φιλοσοφία για αρχάριους που περιέχει θα μπορούσε να μπολιάσει και την κινηματογραφική παραγωγή. Όσο για το ιδιαίτερο χιούμορ του, όλες οι ανησυχίες υποχώρησαν όταν έγινε γνωστό πως το σενάριο θα γράψει ο ίδιος ο συγγραφέας του Hitchhiker's Douglas Adams. Ακόμη και ο θάνατος του τελευταίου συνέβαλε στο τελικό αποτέλεσμα καθώς λίγο μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου του έργου οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν αναγκασμένοι να παρουσιάσουν μία εικόνα πιστή στο αρχικό και χιλιο-δικαιωμένο όραμα του Adams.
Πέρα απ' το hype και το χιούμορ η ταινία βασίζεται και στην ίντριγκα. Το ότι ξεκινάει με την καταστροφή της γης και εξελίσσεται στο ταξίδι δύο hitchhikers, μιας νεαρής γήινης, ενός εκκεντρικού και κυριολεκτικά διπρόσωπου αυτοκράτορα κι ενός απαισιόδοξου ρομπότ γεμάτου ψυχολογικά προβλήματα, σ' ολόκληρο το σύμπαν με σκοπό να βρουν την απόλυτη ερώτηση, δεν είναι κάτι που περιμένεις να το ξαναδείς στη μεγάλη οθόνη. Ταυτόχρονα βρίσκονται κυνηγημένοι από ένα λαό πανάσχημων γραφειοκρατών, που είναι και οι τρίτοι χειρότεροι στην απαγγελία ποίησης στον κόσμο, κι αντιμέτωποι με τον πανούργο πολιτικό αντίπαλο του αυτοκράτορα που είναι και θρησκευτικός ηγέτης ενός λαού που πιστεύει ότι το σύμπαν είναι αποτέλεσμα ενός φταρνίσματος. Μέσα στο κλεμμένο διαστημόπλοιό τους, φοβερός τύπος, υπάρχουν και δύο ποντίκια με αρχικά ακαθόριστο ρόλο στην υπόθεση...
Το ύφος του φιλμ δεν είναι κάτι το καινούργιο. Πλησιάζει αυτό των ταινιών των Monty Pythons και του Gilliam, ή αν αναφέρουμε πιο πρόσφατα παραδείγματα, αυτό του Shaun Of The Dead και του (υπέροχου) Life Aquatic. Είναι το ύφος με το οποίο όλοι έχουν συνδυάσει τις αγγλικές κωμικές ταινίες, μόνο και μόνο επειδή οι κορυφαίες απ' αυτές το υιοθέτησαν. Μπορείς να το εκτιμήσεις μόνο αν δεν πάρεις στα σοβαρά τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως είδα και σε μερικούς φίλους αναγνώστες του βιβλίου ή θεατές της ταινίας, κάηκες...
Κι αν θεωρητικά η πένα του Adams είναι η κινητήρια δύναμη της ταινίας, οι ευφυείς διάλογοι υποσκελίζονται απ' την εικόνα. Τα οπτικά ευρήματα υποσκελίζουν κατά τη διάρκεια ολόκληρου του φιλμ τις εξελίξεις στην πλοκή κι αυτό καταλογίζεται σαν επιτυχία στον σκηνοθέτη. Το ήδη πολυδιαφημισμένο και πασίγνωστο βιβλίο είχε ανάγκη από μια τέτοια πρωτότυπη και χαοτική απεικόνιση. Οι διαφορετικές κινηματογραφικές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Jennings είναι πάρα πολλές, απ' τα ιδιαίτερα πετυχημένα κινούμενα σχέδια, μέχρι τη σκηνή που οι πρωταγωνιστές γίνονται μάλλινες κούκλες (Το καλό με τους καινούργιους σκηνοθέτες, ισχύει για όλους τους απόφοιτους, είναι ότι έχουν ακόμη φρέσκα όσα κόλπα τους έχουν μάθει κι ανυπομονούν να τα εφαρμόσουν). Οι ηθοποιοί, που όπως ανακοινώθηκε απ' την παραγωγή επίτηδες δεν ήταν πρωτοκλασάτα ονόματα (τίποτε δεν έπρεπε να είναι μεγαλύτερο απ' το ίδιο το βιβλίο, ακόμη κι Malcovic που εμφανίζεται είναι μια guest εμφάνιση σε ρόλο που δεν υπάρχει στο πρωτότυπο), δίνουν στο σύνολο τους καλές ερμηνείες πάνω σε χαρακτήρες καθ' όλα αλλοπρόσαλλους και μονοδιάστατους. Ακόμη κι οι εμβόλιμες επεξηγηματικές σκηνές έχουν το δικό τους χαρακτήρα κι ας μην εξηγούν τα πάντα στο σενάριο (δυστυχώς - ας πούμε η σαδίστρια βοηθός των γραφειοκρατών μοιάζει να έρχεται απ' το πουθενά στο story).
Απ' το συνδυασμό όλων των παραπάνω το Hitchhiker's καταλήγει να είναι, εκτός από μια πολύ διασκεδαστική ταινία, ένα κομψό σχόλιο πάνω στην ματαιότητα του, όχι μόνο ανθρώπινου, είναι. Ίσως ο κόσμος του καθενός, όπως και του πρωταγωνιστή, μπορεί να αλλάξει ριζικά σε ένα μόνο πρωινό όσο ασήμαντος κι αν είναι ο λόγος. Αλλά και πάλι τι είναι πιο σημαντικό για έναν εξωγήινο ένας δρόμος που θα περάσει πάνω απ' τη γη ή τα πειραματόζωα των ποντικιών; Τα όσα ζεις παγιδευμένος στον πλανήτη σου πόσο θα μπορούσαν να διαφέρουν αν ήσουν ελεύθερος να ταξιδέψεις με οτοστόπ σ' ολόκληρο το γαλαξία (κι από 'κει και πέρα βλέπουμε); Και πόσο μπορεί να σε ξενερώσει ένα παντελώς συμβατικό φινάλε σε μια ταινία γεμάτη απ' αυτή την αφελή φιλοσοφία; Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε ότι έχει κι αυτή τη γοητεία της.
Βαθμός: 6.5
(The Movies Cult 21-06-05)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου