Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007

Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest


Κατ' αρχάς θέλω να σας προειδοποιήσω για να μην την πατήσετε όπως την πάτησα εγώ: η ιστορία του δευτέρου μέρους των Πειρατών δεν ολοκληρώνεται στο Dead Man's Chest, θα πρέπει να περιμένετε την τρίτη ταινία για να δείτε τι τελικά θα γίνει. Για πολλούς απ' ότι είδα και στο σινεμά αυτό, εκτός του ότι είναι εκνευριστικό, εκλαμβάνεται και σαν μια ας φάμε τα λεφτά των θεατών ενέργεια εκ μέρους της παραγωγής αφού όλοι όσοι βρισκόμαστε μέσα στην σκοτεινή αίθουσα είναι βέβαιο πως πλέον θα σπεύσουμε να δούμε τι θα συμβεί στο Worlds End.


Τέλος γι' αυτήν την ασυναρτησία που λέγεται Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest. Και λέγω ασυναρτησία γιατί πραγματικά δεν καταλαβαίνω με ποια λογική κινήθηκαν παραγωγοί και σεναριογράφοι για να σκαρφιστούν την πλοκή της εν λόγω ταινίας. Το πιο πιθανό σενάριο έχει ως εξής: Βρισκόμαστε σε μια φτωχική βίλα του Los Angeles, της τάξης των 800 τ.μ. και ενώ είναι περίπου 10 το βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο. Απαντά ο Ted Elliott (σ.σ. ένας εκ των δύο βασικών σεναριογράφων):

-Ναι, ποιός είναι;

-Έλα εγώ είμαι ο Terry (σ.σ. Rossio ο άλλος λαμπρός σεναριογράφος μας...)

-Και τι θες τέτοια ώρα;

-Με πήρε ο Jerry τηλέφωνο (σ.σ. Bruckheimer, ο Τζιμ Λόντος των κινηματογραφικών παραγωγών). Θέλει να του γράψουμε σενάριο για το Πειρατές 2!

-ΩΩΩΩΩ πολύ καλό, το 1 είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ. Είναι τόσο καλό... σα να το έχει κάνει ο Spielberg...

-Τι να γράψουμε όμως ρε συ;;;

-Δεν ξέρω ρε... Για Πειρατές μάλλον και τέτοια. Λέω να βάλουμε πολλούς πειρατές όμως.

-Απ' το πρώτο έχουμε κάνα χαρακτήρα καβάτζα;

-Έχουμε κάτι φλώρους...

-Λοιπόν πειρατές θα τους κάνουμε όλους αυτούς! Γενικά να έχουμε πιο πολλούς! Πόσοι ήταν στο πρώτο;

-Ξέρω 'γω δυο καράβια ναύτες.

-E, εμείς να βάλουμε τρία.

-Δε λες πάλι καλά που βρίσκουμε έτοιμους τους χαρακτήρες.

-Για κακό τι να βάλουμε ρε;

-Λέω να βάλουμε κάνα πειρατή.

-Σκέτο;

-Όχι! Να είναι πεθαμένος καταραμένος κάτι. Αλλά να είναι πολύ κακός, πιο κακός από ποτέ, ακόμη κι απ' τον Darth Vader.

-Ανατρίχιασα! Ρε να βάλουμε κάτι που να θέλει εφέ. Στο πρώτο είχαν τους σκελετούς...

-Σωστός κάτι έτσι αποκρουστικό! Τι να βάλουμε όμως ρε γμτ...

-Τίποτα ναυμαχίες;

-Ναι ρε ξεκόλλα απ' ολα θα βάλουμε. Και ναυμαχίες και κανίβαλους και καβγάδες και hey-ho και κάνα γερο σοφό... Και μια μαύρη θέλω! Σα μάγισσα!

-Πω ρε μλκ πείνασα τόση ώρα που μιλάμε... Και δεν έχω και τίποτα εδώ.

-Δεν έρχεσαι από δω να τσιμπήσουμε τίποτα θα βάλω κάναν αστακό στα κάρβουνα... και καμιά γαριδούλα...

-Ρε καλαμαράκια έχεις;

-Έχω κι απ' αυτά!

-Πωωω, πολύ γουστάρω! Έρχομαι. Θα φέρω και κάτι φούσκες και κάτι πεταλίδες που μου έφερε ένας μπάρμπας μου απ' το Mawi θα κάνουμε ένα τσιμπούσι ΑΑ. Συζητάμε και για το σενάριο στη χειρότερη...

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Βαρύ το φαΐ, θα ήπιαν και κάτι παραπάνω και κάπως έτσι θα γεννήθηκε η ασυνάρτητη ιστορία της ταινίας (φήμες λένε ότι το χειρότερο που έφαγαν οι Ted και Terry ήταν ένα χταποδάκι ξυδάτο που τους προκάλεσε στομαχικές διαταραχές κάνοντας τους να τρέχουν και να φωνάζουν Kraaken-Kraaken :P )... Το χειρότερο βέβαια δεν είναι στο απάλευτο story. Πάρτε τους διαλόγους, ανέμπνευστοι και ελλειπείς, πομπώδεις, χαοτικοι και υπέρμακροι σε σημεία. Πάρτε τα αστεία που θα έκαναν και 10χρονο Αμερικανάκι αλκοολικό, μηδαμινής ποιότητας χιούμορ (και να σκεφτείτε ότι είμαι απ' αυτούς που λένε ότι το χιούμορ είναι κάτι εντελώς υποκειμένικό).


Πάμε και στα τεχνικά. Εδώ ούτε λόγος τα στούντιο της Disney την ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά με τα εφέ. Η ατμόσφαιρα περιπέτειας που χτίζεται με φόντο το μαγευτικό τοπίο της Καραϊβικής είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, ακριβώς όπως την αφήσαμε στο διασκεδαστικό πρώτο μέρος. Αν και μερικούς μπορεί να τους ξενίσουν τα θαλασσινά που παριστάνουν τους καταραμένους πειρατές δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι χαρακτηριστικά και κινησιολογικά αποδίδονται τέλεια και συμβάλουν τα μέγιστα στην... καλοκαιρινή διάθεση της ταινίας. Και στον τομέα του ήχου η ταινία τα καταφέρνει λαμπρά, τόσο στη μουσική όσο και στα ηχητικά εφέ. Γενικότερα όσοι αρέσκονται στις ψευδοιστορικές αναπαραστάσεις που με τόση θέρμη μας προσφέρουν τα στούντιο ίσως βρουν εδώ μερικές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές.


(!Αλλαγή ύφους!)Κατά τα λοιπά όμως χάλια οι Πειρατές αγαπητέ αναγνώστη. Και είμαι κάθετος, δεν κάνω καμία παραχώρηση γιατί το όσα είδα στην ταινία μόνο στα 10χρονα που λέγαμε πριν θα έπρεπε να αναφέρονται. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνω σινεμά κι εγώ να δω το περιβόητο sequel και να παρακολουθώ μια ταινία χωρίς θέμα, χωρίς μια λογική σειρά στο σενάριο, χώρις ένα κάτι καλό τελός πάντων, πέρα απ' την θαλασσινή ατμόσφαιρά της. Θα μου πει κανείς καλά μόνο για τα τεχνικά μίλησες και έθαψες και το σενάριο, αυτή είναι η κακή σου άποψη για την ταινία; Αφού ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ σ' αυτή την ταινία. Πρωτ' απ' όλα δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Μα πραγματικά δεν υπάρχει. Ήταν κοινό μυστικό ότι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο που λέγεται Gore Verbinski ήταν υπηρεσιακός στο πρώτο μέρος, αλλά η επιτυχία εκείνης της ταινίας τον έκανε ένα πολύ δυνατό όνομα στη μαρκίζα. Εδώ λοιπόν αποδυκνύει περίτρανα ότι απλά είναι ένας ανύπαρκτος συντελεστής. Δεν υπάρχουν ρόλοι, ηθοποιοί και χαρακτήρες, ότι θυμάστε απ' το πρώτο θα το βρείτε κι εδώ. Ο Johnny Depp που είδε ότι έπιασε το κόλπο του στο Curse of the Black Pearl σταματά να προσπαθεί και καλά κάνει, η Keira Knightley γύριζε 170 ταινίες εκείνο τον καιρό και κάπου τα μπέρδεψε (και στις 170!), ο Orlando Bloom δεν ήταν ποτέ ηθοποιός για να γίνει τώρα και οι λοιποί είναι απλά γελοίοι. Τόσο γελοίοι ίσως να μην ήταν αν υπήρχε ένας σκηνοθέτης να τους καθοδηγήσει βέβαια, να τους πει αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να σου βγει έτσι. Πρώτον, είπαμε, ποιος σκηνοθέτης και δεύτερον ποιοι χαρακτήρες; Οι ήρωες της ταινίες με εξαίρεση τον ευσυγκίνητο Kthulu, το άκαρδο κτήνος της ιστορίας με το πιασάρικο όνομα Devy Jones, απλά υπάρχουν στην ιστορία και λεν καμιά μπαρούφα να περάσει η ώρα. Τρώνε σαν κανονικοί άνθρωποι, περπατάνε σαν κανονικοί άνθρωποι (οι περισσότεροι) αλλά δεν μιλούν, προφανώς δεν σκέφτονται και δεν αισθάνονται σαν κανονικοί άνθρωποι. Το χειρότερο όλων είναι όταν οι αφανείς ήρωες αυτού του review, οι αγαπητοί μας Rossio και Elliot, αποφασίζουν ότι πρέπει να προσφέρουν μοναδικές κατινίστικες συγκινήσεις στο κοινό και να περιπλέξουν τις σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών, εμφανίζοντας ταυτόχρονα όποιον χαρακτήρα τους έπαιρνε απ' την πρώτη ταινία. Εκεί είναι που το Dead Man's Chest αποκτά μια άγρια ομορφιά. Ο ανύπαρκτος Verbinski συναντά τις καλύτερες στιγμές του Fassbinder, του Roeg και του Τεγόπουλου. Προδομένοι εραστές, άσχημοι ιπποκόμοι, γοητευτικοί τυχοδιώκτες και η προαιώνια κατεργάρα γυναίκα πειρασμός περνούν απ' το λευκό πανί. Οι θεατές θα έπρεπε να τρων τα νύχια τους αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι χασμουριούνται (εκτός από μερικούς που παίζουν με τα -υπερβολικά φωτεινά- κινητά τους). Που και που δυναμώνει κι η μουσική και σηκώνουν τα μάτια τους να δουν μια κυματοπλημμυρισμένη εντυπωσιακή σκηνή. Και το κακό είναι ότι έτσι περνούν ούτε λίγο ούτε πολύ 2 ώρες και τριάντα λεπτά.


Κάποια στιγμή προς το τέλος είχα πλέον συμβιβαστεί. Λέω εντάξει zubi, σε πιάσανε κορόιδο κάτσε τουλάχιστον να δεις τι θα γίνει. Εκεί είναι που στην απίστευτη τριπλή ξιφομαχία (!!! Rossio κι Elliot σας αγαπώ) οι Pintel και Ragetti σχολιάζουν με εντελώς cheesy ύφος τα όσα έχουν συμβεί... Πέθανα... Στην πιο μεγαλειώδη σκηνή της ταινίας βλέπουμε ότι οι ημίθεοι σεναριογράφοι έχοντας πλήρη συνείδηση του μεγαλείου των Πειρατών δίνουν με δυο τρεις γραμμές σεναρίου ορθολογιστική υπόσταση στο δημιούργημά τους. Είναι η αξέχαστη στιγμή που οι ίδιοι ήρωες της ταινίας δηλώνουν μπερδεμένοι και πασχίζουν να καταλάβουν τι συμβαίνει, πως βρέθηκαν εδώ, τι κάνουν μέσα σ'αυτό το έργο. Ο κινηματογραφικός ήρωας αγαπητέ αναγνώστη δεν έχει συνέιδηση του τι κάνει, είναι κάτι το άψυχο που τύποις ζει κι αναπνέει μέσα απ' τον εκάστοτε ηθοποιό. Εδώ όμως έχω την εντύπωση ότι αυτοί που μιλούν κι αυτοί που κοιτάζουν απεγνωσμένοι όταν ξιφομαχούν δεν είναι η ηθοποιοί που ερμηνεύουν κάποιο ρόλο είναι οι χαρακτήρες που σαν καταραμένοι φεύγουν από μια άλλη διάσταση κι απευθύνουν κραυγή βοηθείας στον θεατή...


Μετά απ' την παραπάνω παράγραφο ότι και να πω γι' αυτή την ταινία, ότι άλλο καλό ή κακό προσπαθήσω να βρω μοιάζει λίγο. Γι' αυτό θα μιλήσουμε για το κοινό. Πόσο μα πόσο άσχετο μπορεί να είναι το κοινό για να λέει ότι κόψανε το δεύτερο μέρος έτσι άκομψα για να του φάνε τα λεφτά;;; Μα είναι δυνατόν;;; Πας να δεις τους Πειρατές, βλέπεις το απόλυτο τίποτα και λες μετά ότι σε βάζουν με το ζόρι να δεις το τρίτο. Το Dead Man's Chest είναι μια απ' τις πιο άρπα-κόλλα ταινίες που έχω δει ποτέ. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι η κορωνίδα του αρπακολλισμού καθώς οι εισπράξεις της μάλλον θα την κατατάξουν στις πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες όλων των εποχών. Είναι απ' την αρχή μέχρι το τέλος μια κομπίνα δισεκατομμυρίων, από 'κείνες που κάνουν τους Κοσκωτάδες αυτού του κόσμου να κοκκινίζουν. Κι εδώ πρέπει να δικαιολογήσουμε το φαινόμενο... Θα βρεθούν πολλοί, μα πάρα πολλοί, μα άπειροι που θα πουν ότι οι Πειρατές ήταν μια καλή ταινία. Γι' αυτό η εξήγηση είναι απάνθρωπη και σκληρή: φταίει η βλακεία που έχει κατακλύσει τον κινηματογράφο και το κοινό τα τελευταία... παρά κάτι 30 να πούμε χρόνια και όσο πάει και διογκώνεται. Απ' την άλλη γιατί όλοι μα όλοι έσπευσαν να δούν την μπαρούφα; Εδώ η απάντηση είναι προφανής: ο σινεφίλ στις μέρες μας είναι θύμα του hype και της υπέρμετρης διαφημιστικής καμπάνιας. Πολύ απλά τα πράματα. Το τρίτο μέρος να το δούμε; Είμαι σίγουρος ότι όλοι θα σπεύσουν είτε τους άρεσε είτε δεν τους άρεσε το 2. Όπως είμαι και σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα πουν ότι εν τέλει το Dead Man's Chest ήταν μια διασκεδαστική ταινία. Προσέξατε το κόλπο; Όχι καλή, διασκεδαστική... Τελικά μεγαλώνει μια γενιά βιτσιόζων και άσχετων με το αντικείμενο σινεφίλ και ταινίες σαν την τριλογία Pirates of the Caribbean, τα Lord of the Rings, τα Matrix και όλα τα συναφή θα στέκουν ως φάροι κι οδηγοί στο κινηματογραφικό γούστο του καθενός. Ντροπή και αίσχος στους εκμεταλλευτές της ανθρώπινης στενομυαλιάς.


Βαθμός: 2


(The Movies Cult 14-09-06)

Δεν υπάρχουν σχόλια: