Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007

Inside Man


Το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε βλέποντας το Inside Man είναι λίγο πολύ γνωστό. Η ληστεία είναι πολύ παλιό κινηματογραφικό θέμα και έχει γνωρίσει πολλές επιτυχημένες αναπαραστάσεις ανά τας δεκαετίας (μάλιστα τόσο πλούσιες σε αριθμό και κάλλος που δηλώνω ευθαρσώς ότι θα μπορούσα να βλέπω μόνο τέτοιες μέχρι να πεθάνω). Έλα όμως που ο Υποκινητής (δόξα και τιμή στον αθάνατο Έλληνα διανομέα που δεν σταματά να μας εκπλήσει...) τυγχάνει να έχει καπετάνιο ένας απ' τους κατά τεκμήριο σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας!


O Spike Lee επιστρέφει στο Box Office με ένα ακριβό αυτή τη φορά joint. Κι αν κι έχουμε να δούμε ταινία αντάξια του ονόματός του απ' το 25th Hour, εδώ προτιμά να διαφοροποιηθεί κομματάκι και να μας προβάλει μια πιο light, mainstream κι ελαφρώς κοινότυπη ταινία. Απ' το cast και το plotline ακόμα φαίνεται ο εμπορικός στόχος της ταινίας (πολλά αγγλικά δεν πέσαν μαζεμένα). Αυτό βέβαια δεν σημαίνει τίποτα σε ότι έχει να κάνει με την ποιότητα, μην τα μπερδεύουμε! Και για όσους δεν γνωρίζουν, ένας αστυνομικός (Denzel Washington) από σπόντα γίνεται ο διαπραγματευτής στην υπόθεση της ληστείας μιας τράπεζας, μέσα στην οποία ένας εκλεπτισμένος εγκληματίας κρατάει αρκετούς ομήρους. Κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας όλο και νέα στοιχεία προκύπτουν γι' αυτήν την περίεργη ληστεία: ο διευθυντής φοβάται πως κάτι εξαιρετικά μειωτικό γι' αυτόν θα αποκαλυφθεί και γι' αυτό προσλαμβάνει την Jodie Foster για να μπει στην τράπεζα και να τον βγάλει απ' τη δύσκολη θέση. Οι κλέφτες απ' την άλλη όπως σταδιακά μας αποκαλύπτονται ενεργούν πολύ πιο έξυπνα απ' ότι θα περίμενε κανείς... Η ιστορία της ταινίας δεν τερματίζει με την ληστεία αλλά συνεχίζει και με την προσπάθεια της αποκάλυψης των ενόχων, τις ανακρίσεις και την τελική απόδοση δικαιοσύνης στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν.


Όπως και στις λοιπές ταινίες του είδους, πυρήνας και βαρόμετρο για την επιτυχία της ταινίας είναι το ιδιοφυές σχέδιο που έχει σκαρφιστεί κατ' αρχάς ο συγγραφέας - σεναριογράφος (στην περίπτωσή μας ο κος Russell Gewirtz) και κατά συνέπεια ο πανέξυπνος ληστής (στην περίπτωσή μας ο εξαιρετικός Clive Owen. Πιστεύω πως δεν μπορεί να βρεθεί έστω κι ένας που να αμφισβητήσει το σχέδιο όπως περιγράφεται στην ταινία, άρτιο σαν σύλληψη και ιδανικά εκτελεσμένο.Επίσης δεν πιστεύω να υπήρξε κάποιος που να νόμισε πως ο Lee θα μπορούσε να κάνει μια απλή crime ταινία χωρίς έστω ένα κάποιο απ' τα γνωστά καυστικά κοινωνικά του σχόλια. Η ταινία είναι γεμάτη από σκηνές trademarks, απ' την αναπαράσταση του Grand Theft Auto μέχρι τους διαλόγους μεταξύ των λευκών αστυνομικών με τον Washington. Αξίζει να σταθούμε στην σκηνή με τον μουσουλμάνο όμηρο στην αρχή της ταινίας. Η χαρακτηριστικότερη και πιο εύστοχη ίσως απ' όσες περιέχονται στην ταινία. (Σε μερικά μόνο λεπτά αναπαρίσταται με μεγάλη ακρίβεια η τρομολαγνία, η ρατσιστική συμπεριφορά και η αγανάκτηση των μουσουλμάνων στην Αμερική.) Δυστυχώς όμως για τον σκηνοθέτη η ενστικτώδης αυτή παρέμβαση προδίδεται απ' το γενικότερο κλίμα ταινίας. Οι όποιες στιγμές κοινωνικού περιεχομένου βρίσκονται ξεκρέμαστες μέσα στο, κατά τα άλλα καλοφτιαγμένο, φιλμ. Το ίδιο ισχύει και για τις οπτικές επεμβάσεις που μας έχει συνηθίσει ο Lee. Είναι ίσως η πιο συμβατικά κινηματογραφημένη ταινία του, και, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, δύο πράγματα μπορεί να έχουν συμβεί, ή ο σκηνοθέτης απλά διεκπεραίωσε ένα ακριβό project ή πραγματικά καταπιέστηκε πολύ μέχρι να το καταφέρει. Ότι κι αν τελικά συνέβη το ευτύχημα για το σκηνοθέτη είναι ότι ακόμη και μια ταινία που πολύ εύκολα μπορούσε να του βγει αδιάφορη (και πραγματικά καθ' όλη τη διάρκεια του το Inside Man απειλεί να γίνει βαρετό), καταλήγει μέσα απ' τα σκηνοθετικά και σεναριακά ευρήματα ενδιαφέρουσα και στα μέτρα του εμπορικού διασκεδαστική. Αρχικά έχουμε την κόντρα ευφυΐας που λαμβάνει χώρα επί σκηνής, όπου Washington, Foster και Owen, θεωρώντας εαυτούς εξυπνότερους, νομίζουν ότι έχουν το πάνω χέρι. Περιττό να πούμε ότι νικητής βγαίνει αυτός με τον οποίο σκηνοθέτης και σεναριογράφος ταυτίζονται περισσότερο, και δεν μιλάμε για τον νέγρο αστυνομικό, αλλά για τον ιδιοφυή ληστή. Απ' την άλλη υπάρχει ένα σαφές και ικανοποιητικό επιμύθιο. Πάνω που κάπως αρχίζουμε να μπερδευόμαστε με το τι τελικά βρίσκει και δεν βρίσκει ο αστυνομικός, έρχεται η στακάτη συμπεριφορά του χαρακτήρα στο τέλος κι αλλάζει τους συσχετισμούς. Από θύμα ο Washington περνάει στην αντεπίθεση. Το ίδιο όμως δεν είχε κάνει ο (πιθανότατα) Εβραίος διευθυντής της τράπεζας; Δυστυχώς δεν μπορώ να αναλύσω παραπάνω τα λεγούμενα γιατί μου φαίνεται πως θα χαλάσω την έκπληξη σε μερικούς. Τέλος πάντων το Inside Man σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα απογοητεύσει, αλλά αμφιβάλλω και στο κατά πόσο θα καταφέρει να ενθουσιάσει το σύνολο του κοινού. Χρυσή μετριότητα μ' άλλα λόγια, που χάρη στην προβληματική του σκηνοθέτη, κι όχι την εξυπνάδα των χαρακτήρων, ξεφεύγει απ' το μέσο όρο και περνάει στο παραπάνω επίπεδο.


Και για να ολοκληρώνουμε... Και μόνο για το ότι η ταινία περιέχει το τέλειο σχέδιο, αξίζει να τη δει ο μέσος θεατής. Από 'κει και πέρα για τα όσα ακολουθούν στο δεύτερο και πιο άνοστο μέρος της ταινίας δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτα. Καθαρά θέμα γούστου και σινεφιλικών αντοχών. Όσο για το ρίσκο που πήρε ο Lee σίγουρα οι οπαδοί του δεν θα απογοητευτούν απ' το φιλμ αλλά δεν θα αργήσουν να το ξεχάσουν κιόλας...


Βαθμός: 6.5


(The Movies Cult 14-04-06)

Δεν υπάρχουν σχόλια: