Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Jumper


"Ο Ντέιβιντ είναι ένας έφηβος μεγαλωμένος σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον, που ανακαλύπτει πως έχει μια μοναδική ιδιότητα: μπορεί να τηλεμεταφέρεται από το ένα μέρος στο άλλο. Μπορεί να δει δέκα ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, να βρεθεί από τη Ρώμη στο Τόκιο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα πράγματα όμως θα πάρουν για αυτόν μια ανεξέλεγκτη τροπή, όταν αρχίζει να τον κυνηγά μια μυστική υπηρεσία και ο Ντέιβιντ ανακαλύπτει ότι αποτελεί τον παίκτη - κλειδί σε έναν πανάρχαιο πόλεμο, άγνωστο στο ανθρώπινο είδος."

Τον Doug Liman τον αγαπάμε και θα τον μνημονεύουμε αιώνια για δύο λόγους. Απ' την μία (επανα)σύστησε τον Jason Bourne στο ευρύ κοινό με το Identity το 2002, θέτοντας τα θεμέλια για την καλύτερη ίσως action τριλογία που είδαμε από σύστασης του είδους. Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα και την ίδια μοντέρνα νοοτροπία μετά από τρία χρόνια έδωσε την δική του εκδοχή στην μάχη των φύλων με το Mr. and Mrs. Smith. Και τα δύο εκείνα έργα όμως απέδειξαν ότι είναι κατώτερος των συναδέλφων του που πήραν την σκυτάλη. Συνεπαγωγή, κάνω εγώ τώρα, και λέω άρα καταλληλότερος για το εφηβικό blockbuster ονόματι Jumper.

O "Πηδηχτούλης" είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια αποκλειστικά βασιζόμενη στα visual effects με τα οποία ο εκάστοτε ήρωας τηλεμεταφέρει στο κάδρο από δύσμοιρους και τρομαγμένους rednecks μέχρι monstertacks και ακριβά αυτοκίνητα. Μετά το παραπάνω μοιάζει περιττό να πω ότι το φιλμ χαρακτηρίζεται από έντονο αλλά μόνο σε στιγμές ρυθμό, τιποτένιους χαρακτήρες, ελειπέστατη ανάπτυξη στο σενάριο και λοιπά ποταπά, στερείται δηλαδή ορισμένων βασικών στοιχείων της φιλμοκατασκευής όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων πραγματικά ΥΠΕΡπαραγωγών...

Διότι ποιος τα θέλει όλα αυτά; Σίγουρα όχι ο Liman που, μεταξύ μας, είδε τα X-Men του Singer περισσότερες φορές απ' όσες έπρεπε. Σίγουρα όχι ο Hayden Christiensen που, μεταξύ μας, με τα ρολάκια που του εξασφάλισε το παρουσιαστικό του (και η ευλογία του Carpenter που κουβαλάει απ' το ντεμπούτο του στο υπέρτατο Στόμα της Τρέλας) έχει πιάσει τον παπά απ' τα αχαμνά. Ούτε και ο Jamie Bell που μάλλον έψαχνε μια αφορμή να ξεσκάσει. Τέλος, κι αυτό το ξέρουν όλοι, δεν αφορούν καθόλου το κοινό στο οποίο απευθύνεται το φιλμ...

Γι' αυτό θα πετύχει, και το sequel που αφήνεται να διαφανεί απ' την συνάντηση του φινάλε είναι παραπάνω κι από βέβαιο. Αφήστε που πολλοί θα αναγνωρίσουν στον κεντρικό (σούπερ)ήρωα τον επιπόλαιο έφηβο που τολμά και κάνει πραγματικότητα τα όνειρα όλων των συνομήλικών του. Από loser και καταπιεσμένο επαρχιωτόπουλο στην κορυφή του κόσμου όπως υποστηρίζει. Κι όσο το σκέφτομαι (god dammit) έχουν κομματάκι δίκιο, ίσως ο μόνος τρόπος να απολαύσεις αυτό το φιλμ είναι να νιώθεις πριν μπεις στην αίθουσα λίγο... 15χρονος.

Εν ολίγοις δείτε το Jumper γιατί σας διασκεδάζουν απίστευτα τα καλά και γεμάτα ειδικά εφέ. Δείτε το γιατί σας αρέσουν οι ταινίες ακατάπαυστης δράσης ή περιμένετε να ακούσετε την επόμενη larger than life ατάκα του Samuel Jackson (προειδοποιώ εμπεριέχει τη λέξη Θεός!!!). Δείτε το γιατί δίνει σ' έναν πολλά υποσχόμενο νέο ερμηνευτή την ευκαιρία που του πρέπει στα ταμία (για τον Bell μιλάω φυσικά). Αν πάλι είστε μικρότεροι ή ίσοι των κρίσιμων 15 μην το προσπεράσετε με τίποτα, ίσως είναι η ταινία σας.

(Συγχωρεμένος και ο Liman)

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

The Tracey Fragments


"Γυμνή καλυμμένη μόνο με μια κουρτίνα του ντους, η 15 χρονη Tracey μας ανοίγει την πόρτα στον συναρπαστικό και εφιαλτικό ταυτόχρονα κόσμο της αλλά και στις ατέλειωτες περιπέτειες της. Η Tracey προέρχεται από ένα διαλυμμένο σπίτι, με τον πατέρα της να αποκαλεί συνεχώς τα παιδιά του ατυχήματα και την καταθλιπτική μητέρα της να περνά την ώρα της καπνίζοντας μπροστά στην τηλεόραση. Κάποια μέρα οι γονείς της ανακαλύπτουν ότι η κόρη τους έχει υπνωτίσει τον αδελφό της κάνοντάς τον να πιστεύει ότι είναι σκύλος και την πηγαίνουν στον ψυχίατρο. Προβληματική απ' την εφηβεία της και έχοντας να αντιμετωπίσει τον χλευασμό των συμμαθητών της στο σχολείο, η κοπέλα καταφεύγει σε έναν ονειρικό κόσμο, όπου φαντάζεται πως είναι ροκ σταρ ή βασίλισσα του σινεμά. Όταν ξαφνικά ο αδελφός της εξαφανίζεται, η κοπέλα θα κινήσει γη και ουρανό για να το βρει μπλέκοντας σε περίεργες ιστορίες και γνωρίζοντας για τα καλά την σκοτεινή και βίαιη πλευρά αυτού του κόσμου."

Η ηρωίδα Tracey Berkowitz, trademark δημιουργία της σεναριογράφου Maureen Medved, ως οργισμένη έφηβη βρίσκεται στην δυσκολότερη ηλικιακά μεταβατική περίοδο της ζωής της η όποια μεταφέρεται ως παραισθησιογόνο κόμικ στην μεγάλη οθόνη με μια ιδιότροπη multi-frame τεχνική (διαβάζουμε ότι ονομάζεται Mondrian multi-frame... interesting). Ο τεμαχισμός σε καρεδάκια οδηγεί την ελεύθερη και δυναμική αφήγηση καθώς στο κάδρο παρεμβάλλονται πλάνα που είτε εμφανίζουν διαφορετικές οπτικές της ίδιας σκηνής είτε λειτουργούν ως κάποιου είδους delay επιμηκύνοντας το χρόνο (τι λέω πάλι...) είτε αποκαλύπτουν σκέψεις και κομμάτια απ' τον ψυχισμό της Tracey (τα Fragments του τίτλου αν θέλετε).

Αδιαμφισβήτητα τα παραπάνω ακραία φορμαλιστικά στοιχεία πρωταγωνιστούν στο φιλμ περισσότερο κι απ΄ την εξαιρετική Ellen Page. H τελευταία, παρά τα 21 χρόνια της, ερμηνεύει για δεύτερη φορά φέτος μια definitive έφηβη. Σε ρόλο εντελώς διαφορετικό απ' το φωτεινό-οικογενειακό Juno, βιώνει την μετάβαση με την αναπόφευκτη περιθωριοποίησή της στο σχολείο, με έναν παρολίγο βιασμό και με την σκληρή διαπίστωση πως κάποια απ' τα όνειρά της δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα. Αυτή όμως επιμένει, συνεχίζει να ονειροπολεί και φαντάζεται τον εαυτό της ποπ είδωλο ενώ τρέχει πίσω απ' τη χαμένη της αθωότητα, ότι ακριβώς εκπροσωπεί ο μικρός της αδερφός που γαυγίζει ως χαρούμενο σκυλάκι.

Όσοι αντέξουν το δύσκολο ρυθμό και την φόρμα της ταινίας, πράγμα ομολογουμένως δύσκολο, θα ανακαλύψουν πίσω απ' τα ατάκτως τοποθετημένα καρέ ένα φιλμ φορέα της έντασης και των αγωνιών μιας ξεχασμένης ίσως εφηβείας
... Έστω και αν τα παραπάνω βιώνονται από την απαισιόδοξη και ακραία θέση της εντελώς αρνητικής ηρωίδας.

ΥΓ: Η ταινία συμπληρώνεται από ένα κόμικ το The Tracey Fragments: Tracey Bregowitz in "Caught Between the Stations" (θα συναντήσετε τον τίτλο και μέσα στην ταινία). Κανονικά θα μπορέσετε να το κατεβάσετε απ' το επίσημο site, εναλλακτικά προμηθευτείτε το -εδώ- (και δείτε το σαν ευγενική χορηγία της 2-1-0 που διανέμει το φιλμ στην Ελλάδα).

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

H μεγαλύτερη συνεισφορά των Affleck-Damon στις τέχνες (μετά τον Bourne και τον Hunting βεβαίως βεβαίως)

Αν δεν έχετε δει ποιος γαμάει τους παραπάνω κάντε το οπωσδήποτε στα παρακάτω βίντεο. Τα πόσταρε ένα παλικάρι (ψευδονόματι Leon) στο mirc χθες βράδυ και νομίζω ότι ήδη τα έχω δει πάνω από 5 φορές έκαστο. Δείτε πρώτα το πάνω και μετά το κάτω. Πρέπει.




Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Επιτέλους ένα blogoπαίχνιδο!


Σε αντίθεση με τους περισσότερους (που λες κι απαντάνε από υποχρέωση), μ' αρέσουν πολύ τα blogoπαίχνιδα... Κι αν δεν κάνω λάθος είναι μόλις η πρώτη φορά που μου ζητάται να συμμετάσχω σε ένα! Κατόπιν ευγενικής προσκλήσεως τoυ Seven Film Gallery λοιπόν ανοίγω το πιο κοντινό μου βιβλίο, στη σελίδα 123, προσπερνώ τις 5 πρώτες περιόδους κι αντιγράφω:

(και φυσικά δεν άνοιξα το πραγματικά πιο κοντινό μου βιβλίο που είναι το "Πυρηνική Φυσική και Στοιχειώδη Σωμάτια", νομίζω πως δεν θα ενδιέφερε κανένα - με πρώτο και καλύτερο τον υποφαινόμενο, έτσι πέφτω πάνω στην "Ονειρική Υφή της Πραγματικότητας" του Χρήστου Βακαλόπουλου που λόγω όγκου κοσμεί την δεξιά άκρη του μεσαίου ραφιού της βιβλιοθήκης μου...)

"Αν η κινηματογραφία μας ήταν βιομηχανία και όχι θνήσκουσα βιοτεχνία, οι Πανθέοι θα είχαν περάσει σίγουρα στον κινηματογράφο. Απ' τη στιγμή που δεν έγινε κάτι τέτοιο, ο μόνος δρόμος για το μυθιστόρημα ήταν η τηλεοπτική διασκευή του, καθημερινή τροφή για ένα ακόμα σίριαλ.

Στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση ένα νεκρό κείμενο μπορεί να εκραγεί: οι εικόνες και οι ήχοι είναι ικανοί να το αμφισβητήσουν, να το ανατρέψουν, να υπενθυμίσουν όσα το ίδιο φρόντισε να κρύψει με επιμέλεια, με δυο λόγια να κάνουν φανερή τη διαδικασία της παραγωγής του, να υποδείξουν τους κώδικες που χρησιμοποιεί για να υπάρξει και να επιβληθεί, να φωτίσουν την ιδεολογία που υλοποιεί και παράγει το κείμενο."

Οι πέντε που επιβάλλεται να προσκαλέσω είναι οι:
theachilles (που νομίζω πως θα απαντήσει), etalon (που είμαι σίγουρος ότι θα απαντήσει), ildimo (που δεν τον πολυκόβω), ο akiskapranos (που τα κόβω πως δεν θα απαντήσει) και τέλος ο πολυαγαπημένος μου nonick που με συγκίνησε με τα τελευταία κείμενα που έβαλε.

Οδηγίες:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Gone Baby Gone


Ένα μικρό κοριτσάκι εξαφανίζεται σε μια φτωχογειτονιά υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η αστυνομία αδυνατεί να την εντοπίσει και η γιαγιά της στρέφεται σε έναν ντετέκτιβ της περιοχής. Αυτή η απλούστατη αφορμή είναι αρκετή για τον, σκηνοθέτη πια, Ben Affleck να πατήσει πάνω της και να χτίσει τη μικρή του China Town. Η έρευνα του private eye Kasey Affleck (σε μια ακόμη καλή ερμηνεία φέτος) και της συντρόφου του θα οδηγήσει σε ενόχους που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Για την ακρίβεια μέσω σφοδρών σεναριακών ατοπημάτων, που στοιχίζουν πρωτίστως σε συνοχή, το GBG καταφέρνει να διαστρεβλώσει παντελώς την ηθική του αμερικάνικου μικρόκοσμου, σε όποιο κοινωνικό κλιμάκιο κι αν βρίσκεται αυτός. Εγχείρημα βέβαια τολμηρότατο που στην πράξη αποτυγχάνει.

Συγκεκριμένα, οι κλιμακούμενες αποκαλύψεις οδηγούν συνεχώς προς τα πάνω κι ενώ στην αρχή της ταινίας τα σχόλια του ντετέκτιβ περιορίζονται στις γειτονιές που μεγαλώνουν οι μικροκακοποιοί με τους οποίους συναναστρέφεται, τρέφοντας τα γιατί στον πάτο της αμερικάνικης κοινωνίας, στην συνέχεια το κείμενο δίνει θέση σε ένα βαθύ ηθικό προβληματισμό (δυστυχώς αποδεικνύεται και πολύ βαρύς για να τον χειριστεί ο Affleck) που θέτει την αίσθηση καθήκοντος του ήρωα απέναντι στην ηθική, όχι τη δική του κι εδώ είναι το καλό, την ηθική των πολλών, το γενικώς σωστό. Το ότι ταυτίζεται αυτή με το μέρος των κοινωνικά υπέρτερων φυσικά δεν είναι τυχαίο. Στο βούρκο που έχει πέσει ο πρωταγωνιστής δεν υπάρχει σωτηρία. Υπάρχουν μόνο drug dealers, παιδεραστές, χαφιέδες και διεφθαρμένοι μπάτσοι και όλοι αυτοί όχι πάντα απέναντί του. Για να πιάσει τον πρεζέμπορα τον βοηθάει ο διεφθαρμένος, για να πιάσει τον πεδαιραστή τον βοηθάει ο χαφιές, για να πιάσει τον μπάτσο όμως... θα πρέπει να πάει πιο πάνω, στους ευυπόληπτους. Αυτούς να δούμε ποιος θα τους "καθαρίσει".

Βούρκος τελικά όλη η κοινωνία, άξιος και ο παραλληλισμός με το ανυπέρβλητο αριστούργημα του Polanski που είδατε στην αρχή, καθώς το Gone Baby Gone το συναγωνίζεται σε ακρότητα και δυεισδητικότητα. Ο Dennis Lehane, συγγραφέας του μυθιστορήματος πίσω απ' το παρόν φιλμ, έχει χωρέσει παρόμοιους προβληματισμούς και στο Mystic River, που με τη σειρά του ενέπνευσε τον Eastwood για την καταπληκτική ομότιτλη ταινία. Αναλογιζόμενος κανείς τα δύο παλαιότερα έργα εύκολα καταλαβαίνει πόσο ανεπαρκής αποδεικνύεται ο Affleck στο χειρισμό του θέματός του. Παρ' ότι αποτυγχάνει πλήρως στις διαδοχικές κορυφώσεις (πλην της τελευταίας) και παρά το ότι διαλέγει έναν πολύ απλοϊκό τρόπο για να διανύσει την κατασκότεινη διαδρομή του φιλμ, δίνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Η πρώτη του απόπειρα αν κι ανεπιτυχής σκηνοθετικά δείχνει τουλάχιστον περίσσια τόλμη. Για έναν αμερικάνο ημι-ανεξάρτητο σκηνοθέτη (όπως ήταν ο Johnson στο Brick ας πούμε που αποθεώσαμε) αυτό ίσως αποδειχθεί υπερ-πολύτιμο στην πορεία.