Όχι ακριβώς ταινία (ούτε καν mockumentary) τούτο το δημιούργημα του Sacha Baron Cohen αλλά μέχρι στιγμής κυριαρχεί στο παντοδύναμο αμερικανικό B.O. Το κρατάμε αυτό και πάμε παρακάτω... Ο διάσημος κωμικός παίρνει έναν απ' τους τηλεοπτικούς χαρακτήρες του και σαν καλός προαγωγός τον ανεβάζει στο κινηματογραφικό πανί. O Borat είναι ένας Καζακστανός celebrity, διάσημος για τα ρεπορτάζ του που μεταβαίνει στις Η.Π. και Α. για να πάρει πολιτισμικά μαθήματα. Κατεβαίνει λοιπόν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, της Ουάσινγκτον, του Λος Άντζελες και άλλων μεγαλουπόλεων, ακολουθούμενος πάντα από την γνώριμή του κάμερα του Larry Charles, και συνομιλεί με "ανυποψίαστους" Αμερικάνους. Κάπου στην πορεία έρχεται κι ο έρωτας, όταν ο πρωταγωνιστής πρωταντικρίζει την CJ (την Pamela Anderson στο Baywatch), που θα τον κάνει να διασχίσει ολόκληρη την αχανή χώρα με ένα ice-cream truck. Τέσπα όπως το πάω θα spoilάρω ολόκληρη την ταινία... Θα είμαι σύντομος.
Βλέποντας ένας νορμάλ θεατής την ταινία (με τον τεράστιο τίτλο) σίγουρα θα γελάσει με αρκετές σκηνές. Αυτό το εγγυώμαι... Άφθονα λεκτικά (και ελάχιστα οπτικά - περιορίζονται στις πρώτες σκηνές) gags, συνήθως χοντροκομμένα, μερικά αρκετά επιτυχημένα. Ειδικά η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Pamela και του άγνωστου σ' αυτή δημοσιογράφο και ολόκληρο το ταξίδι που κάνει ο Borat για να τη συναντήσει, οδηγεί σε πολλά ευτράπελα. Κι επειδή το φιλμ ότι κι αν κρύβει από πίσω φτιάχτηκε σαν μια καθαρόαιμη αματέρ-κωμωδία, ο Cohen φροντίζει στην πρώτη του επίσημη επίσκεψη απ' τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στις Η.Π.Α. να πάει σε έναν κοινωνιολόγο να του εξηγήσει τα διάφορα στυλ του αμερικάνικου humor, τι είναι αυτό που τους κάνει να γελάνε; Φυσικά ο άνθρωπος που δημιούργησε δύο τόσο επιτυχημένους χαρακτήρες όπως ο Borat και ο Ali G το γνωρίζει καλύτερα κι απ' τον ειδικό... Επειδή όμως τα όσα συμβαίνουν στην ταινία παραείναι παρεξηγήσιμα ο Cohen μας το ξεκαθαρίζει απ' την αρχή, πρωταρχικός σκοπός η διακωμώδηση καταστάσεων κι όχι οτιδήποτε άλλο βάζει με το μυαλό του ο πονηρός θεατής... Ένας απ' τους τύπους αστείου που εξετάζουν οι δύο άνδρες είναι και το ρατσιστικό κι αυτό είναι που κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ. Σκεφτείτε ότι για κεντρικό ήρωα έχουμε έναν φαλλοκράτη που πάει να μιλήσει με τις φεμινίστριες, έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι οι τσιγγάνοι και οι Εβραίοι είναι δαίμονες και, ω του θαύματος, θα τους συναντήσει και τους δύο στο διάβα του (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει), έναν εθνικιστή που απαγγέλει τον εθνικό ύμνο μιας άλλης χώρας λέγοντας ότι οι πρόεδροι όλων των χωρών εκτός του Καζακστάν είναι αδερφές, έναν άνθρωπο χωρίς τρόπους που προσπαθεί να συμφάγει με θιασώτες του savoir vivre. Ρατσιστικό χιούμορ που δουλεύει κι ανάδρομα καθότι με το να τσιγκλώνει ο Borat τους Αμερικάνους σκιαγραφείται ο απολίτιστος και πρωτόγονος Καζακστανός (γενικότερα εξ ανατολής) πολίτης. Εδώ αρχίσαν και οι παρεξηγήσεις... Φυσικά στόχος στον ρατσιστικό λόγο του (Εβραίου να συμπληρώσουμε) Cohen αν υπήρχε δεν ήταν το Καζακστάν, ή καλύτερα ακόμη, κι αν δικαιολογημένα νοιώθουν προσβεβλημένοι απ' την κυβέρνηση του Καζακστάν και κάνουν μηνύσεις, ο αρχικός σκοπός του Cohen δεν ήταν να ειρωνευτεί αυτούς αλλά τις ίδιες τις U.S. and A.
Το χαμηλού ήθους πνεύμα του Borat έχει πολύ χαρακτηριστικά target groups απ' τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Επιλέγει να τη βγει στους Εβραίους, τους πατριώτες, κάπως στους Χριστιανούς, τις φεμινίστριες και τους Ουζμπέκους (!!! - καλά αυτοί είναι άσχετοι). Παίρνοντας ο ρεπόρτερ μαθήματα για την κουλτούρα τους τούς ξεμπροστιάζει, αναδεικνύει τον δικό τους ρατσισμό και τον λάθος ως παράλογο τρόπο σκέψης (αν για ένα πράγμα θα μου μείνει η ταινία αυτό θα είναι εκείνη η απίστευτη σκηνή στο ροντέο!!! - μεγάλες πλάκες). Αλλά...
Όπως και να το πάρει κανείς το Borat είναι μια "ιδιαίτερη" ταινία: Απ' τη μια ο τρόπος που είναι γυρισμένη, δεν υπάρχει σενάριο, δεν υπάρχουν χρήματα και τα πάντα στηρίζονται στα καμώματα του κεντρικού ήρωα ο οποίος ζει και κινείται στον πραγματικό κόσμο πλαισιωμένος από πραγματικούς ανθρώπους και επαγγελματίες, πράγμα που για να επιτευχθεί χρειάστηκε περισσό θράσος και τόλμη απ' τον Cohen. Απ' την άλλη ναι μεν διακωμωδεί και βγάζει γέλιο, αλλά αφετηρία για όλ' αυτά είναι ο ρατσισμός, ένας ρατσισμός που συντηρείται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινία και εν τέλει καλλιεργείται απ' αυτήν...
Τέλος πάντων, εσείς όπως και να 'χει θα δείτε το Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (όπως είναι ο πλήρης και τεράστιος τίτλος του) αφού ελπίζω ότι δεν ανήκετε στην κατηγορία των σινεφίλ που βγάζουν το B.O. (ήτοι μικρούς Αμερικάνους σινεφίλ με μέσο όρο ηλικίας τα 14 έτη που κάνουν την επιτυχία αυτής της ταινίας λίγο ενοχλητική...). Όσο για μένα αφενός αρνούμαι να του βάλω βαθμό κι αφετέρου σίγουρα κάποια στιγμή που θα θέλω να γελάσω θα ξανακαταφύγω στα όσα ξεκαρδιστικά συμβαίνουν σ' αυτό (για να είμαι και ειλικρινής δηλαδή). Guilty pleasure λοιπόν...
Βαθμός: -
(The Movies Cult 30-11-06)
Βλέποντας ένας νορμάλ θεατής την ταινία (με τον τεράστιο τίτλο) σίγουρα θα γελάσει με αρκετές σκηνές. Αυτό το εγγυώμαι... Άφθονα λεκτικά (και ελάχιστα οπτικά - περιορίζονται στις πρώτες σκηνές) gags, συνήθως χοντροκομμένα, μερικά αρκετά επιτυχημένα. Ειδικά η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Pamela και του άγνωστου σ' αυτή δημοσιογράφο και ολόκληρο το ταξίδι που κάνει ο Borat για να τη συναντήσει, οδηγεί σε πολλά ευτράπελα. Κι επειδή το φιλμ ότι κι αν κρύβει από πίσω φτιάχτηκε σαν μια καθαρόαιμη αματέρ-κωμωδία, ο Cohen φροντίζει στην πρώτη του επίσημη επίσκεψη απ' τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στις Η.Π.Α. να πάει σε έναν κοινωνιολόγο να του εξηγήσει τα διάφορα στυλ του αμερικάνικου humor, τι είναι αυτό που τους κάνει να γελάνε; Φυσικά ο άνθρωπος που δημιούργησε δύο τόσο επιτυχημένους χαρακτήρες όπως ο Borat και ο Ali G το γνωρίζει καλύτερα κι απ' τον ειδικό... Επειδή όμως τα όσα συμβαίνουν στην ταινία παραείναι παρεξηγήσιμα ο Cohen μας το ξεκαθαρίζει απ' την αρχή, πρωταρχικός σκοπός η διακωμώδηση καταστάσεων κι όχι οτιδήποτε άλλο βάζει με το μυαλό του ο πονηρός θεατής... Ένας απ' τους τύπους αστείου που εξετάζουν οι δύο άνδρες είναι και το ρατσιστικό κι αυτό είναι που κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη διάρκεια του φιλμ. Σκεφτείτε ότι για κεντρικό ήρωα έχουμε έναν φαλλοκράτη που πάει να μιλήσει με τις φεμινίστριες, έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι οι τσιγγάνοι και οι Εβραίοι είναι δαίμονες και, ω του θαύματος, θα τους συναντήσει και τους δύο στο διάβα του (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει), έναν εθνικιστή που απαγγέλει τον εθνικό ύμνο μιας άλλης χώρας λέγοντας ότι οι πρόεδροι όλων των χωρών εκτός του Καζακστάν είναι αδερφές, έναν άνθρωπο χωρίς τρόπους που προσπαθεί να συμφάγει με θιασώτες του savoir vivre. Ρατσιστικό χιούμορ που δουλεύει κι ανάδρομα καθότι με το να τσιγκλώνει ο Borat τους Αμερικάνους σκιαγραφείται ο απολίτιστος και πρωτόγονος Καζακστανός (γενικότερα εξ ανατολής) πολίτης. Εδώ αρχίσαν και οι παρεξηγήσεις... Φυσικά στόχος στον ρατσιστικό λόγο του (Εβραίου να συμπληρώσουμε) Cohen αν υπήρχε δεν ήταν το Καζακστάν, ή καλύτερα ακόμη, κι αν δικαιολογημένα νοιώθουν προσβεβλημένοι απ' την κυβέρνηση του Καζακστάν και κάνουν μηνύσεις, ο αρχικός σκοπός του Cohen δεν ήταν να ειρωνευτεί αυτούς αλλά τις ίδιες τις U.S. and A.
Το χαμηλού ήθους πνεύμα του Borat έχει πολύ χαρακτηριστικά target groups απ' τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Επιλέγει να τη βγει στους Εβραίους, τους πατριώτες, κάπως στους Χριστιανούς, τις φεμινίστριες και τους Ουζμπέκους (!!! - καλά αυτοί είναι άσχετοι). Παίρνοντας ο ρεπόρτερ μαθήματα για την κουλτούρα τους τούς ξεμπροστιάζει, αναδεικνύει τον δικό τους ρατσισμό και τον λάθος ως παράλογο τρόπο σκέψης (αν για ένα πράγμα θα μου μείνει η ταινία αυτό θα είναι εκείνη η απίστευτη σκηνή στο ροντέο!!! - μεγάλες πλάκες). Αλλά...
Όπως και να το πάρει κανείς το Borat είναι μια "ιδιαίτερη" ταινία: Απ' τη μια ο τρόπος που είναι γυρισμένη, δεν υπάρχει σενάριο, δεν υπάρχουν χρήματα και τα πάντα στηρίζονται στα καμώματα του κεντρικού ήρωα ο οποίος ζει και κινείται στον πραγματικό κόσμο πλαισιωμένος από πραγματικούς ανθρώπους και επαγγελματίες, πράγμα που για να επιτευχθεί χρειάστηκε περισσό θράσος και τόλμη απ' τον Cohen. Απ' την άλλη ναι μεν διακωμωδεί και βγάζει γέλιο, αλλά αφετηρία για όλ' αυτά είναι ο ρατσισμός, ένας ρατσισμός που συντηρείται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινία και εν τέλει καλλιεργείται απ' αυτήν...
Τέλος πάντων, εσείς όπως και να 'χει θα δείτε το Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (όπως είναι ο πλήρης και τεράστιος τίτλος του) αφού ελπίζω ότι δεν ανήκετε στην κατηγορία των σινεφίλ που βγάζουν το B.O. (ήτοι μικρούς Αμερικάνους σινεφίλ με μέσο όρο ηλικίας τα 14 έτη που κάνουν την επιτυχία αυτής της ταινίας λίγο ενοχλητική...). Όσο για μένα αφενός αρνούμαι να του βάλω βαθμό κι αφετέρου σίγουρα κάποια στιγμή που θα θέλω να γελάσω θα ξανακαταφύγω στα όσα ξεκαρδιστικά συμβαίνουν σ' αυτό (για να είμαι και ειλικρινής δηλαδή). Guilty pleasure λοιπόν...
Βαθμός: -
(The Movies Cult 30-11-06)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου