Breaking and Entering

Καθόλου καλά τα πράγματα. Πολύ χάλια για την ακρίβεια. Το Breaking and Entering το περίμενα πως και πως (να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι ταξίδι 215 χιλιομέτρων θα έκανα για να το δω σβέλτα...) και τι κατάλαβα... ότι δεν πρέπει να ενθουσιαζόμαστε απ' τις πρώτες κριτικές και τα λόγια των οπαδών.

Κάποτε υπήρχε ένας σκηνοθέτης θριαμβευτής που με τον Άγγλο Ασθενή (9 τω αριθμώ αγαλματίδια) περνούσε στο εικονικό Πάνθεον του σύγχρονου (βλ. 90's) σινεμά. Πριν από εκείνη την ταινία μας είχε δώσει πολύ συμπαθητικά δείγματα αλλά με την ασυναγώνιστη ιστορία αγάπης του '96 έγινε σημείο αναφοράς. Η συνέχεια γι' αυτόν δεν ήταν ανάλογη καθώς ούτε ο δαιδαλώδης Ripley, ούτε το βλάχικο έπος Cold Mountain κατάφεραν να μας πείσουν ως καλές ταινίες. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να υπάρχει ένας δημιουργός που στην πιo εύκολη ταινία της καριέρας του καταφέρνει να τα κάνει θάλασσα.

Ο Anthony Minghella γράφει και σκηνοθετεί ένα πολυεπίπεδο δράμα χαρακτήρων με σαφείς κοινωνικές και καθολικές προεκτάσεις. Ένας αρχιτέκτονας (Jude Law) έχει αναλάβει να διαμορφώσει μια φτωχογειτονιά του Λονδίνου αλλά τα καινούργια γραφεία της επιχείρησής του γίνονται στόχος διαδοχικών διαρρήξεων. Ένας νεαρός parkour καταφέρνει κάθε βράδυ να μπει απ' τη γυάλινη οροφή του κτιρίου και ανοίγει την πόρτα για την συμμορία που σε dt φορτώνεται όλους τους υπολογιστές, τις τηλεοράσεις και οτιδήποτε άλλο πολύτιμο. Ο μικρός parkour (o 15άρης Miro) προτιμά να κλέβει μινιατούρες απ' τις μακέτες των έργων ενώ ως ένδειξη αναγνώρισης της σπουδαίας δουλειάς που κάνει ο αρχηγός της συμμορίας του χαρίζει το laptop του επιτυχημένου αρχιτέκτονα. Παράλληλα γνωρίζουμε και τη δυσλειτουργική οικογένεια του Law που σαν νεότερο μέλος έχει ένα αυτιστικό κορίτσι, εκνευριστικό κι ανυπόφορο, λαστιχένιο και απαιτητικό. Η γυναίκα του με αφορμή και τα προβλήματα της κόρης της (από άλλο γάμο να σημειώσουμε) τον αντιμετωπίζει ψυχρά καθώς τον θεωρεί προσκολλημένο στην δουλειά του. Μια νύχτα που ο αρχιτέκτονάς μας παρακολουθεί παρέα με μια πουτάνα το γραφείο του μήπως και τσακώσει τους διαρήκτες, ο νεαρός Miro κάνει τη λάθος κίνηση, ο Law τον κυνηγάει και εν τέλει βρίσκει που μένει. Όταν επισκέπτεται όμως την φτωχική οικία του ανοίγει η παράλογα μοιραία και θεληματικά Βόσνια μοδίστρα Juliette Binoche χαρακτήρας που κινεί το ενδιαφέρον του ήρωά μας και παντελόνι στο παντελόνι, πουκάμισο στο πουκάμισο τελικά θα την πηδήξει κι αυτή και θα ησυχάσει. Επέρχεται αναστάτωση, μπέρδεμα, ηθικά διλήμματα κτλ κτλ κτλ...

Ο Minghella αρχικά μπερδεύει εθνικότητες (χαρακτηριστικά αναφέρω όσες θυμάμαι Σερβο-Βόσνιος ο Miro, άγγλος ο Law, περισσότερο Σουηδέζα η γυναίκα του, καθαρά Βόσνια η Binoche, Σομαλοί οι περισσότεροι στις φτωχογειτονιές, Σομαλή φαντάζομαι και η καθαρίστρια και πάει λέγοντας...). Τελικά μπερδεύεται κι ο ίδιος. Ξεκινά να μας δείξει μια οικογένεια σε κρίση, για να φτάσει σε μια κοινωνία σε κρίση, για να μας δείξει και τα πραγματικά προβλήματα που ατνιμετωππίζουν οι διάφορες κοινωνικές ομάδες σήμερα. Καταλήγει να μας παρουσιάζει έναν κάποτε καλό σκηνοθέτη σε κρίση. Οι χαρακτήρες, τους διαλόγους των οποίων ο ίδιος έγραψε, μιλούν ακατάσχετα, ξεστομίζοντας μεγαλόστομφες ατάκες και απόψεις περί ζωής που ξεκινούν από ένα άγριο ζώο στους δρόμους του Λονδίνου και φτάνουν μέχρι ένα απεγνωσμένο παντρέψου με και ένα υστερικό σ' αγαπώ. Ο Minghella κακομεταχειρίζεται ακατάσχετα το "απαράμιλλο" σκηνοθετικό του στυλ, παγιδευμένος σε μια λούπα. Αμεσότης μηδέν. Ενδιαφέρον μηδέν. Έβλεπα κι εγώ ο δόλιος την ταινία και περίμενα ότι κάτι θα συμβεί. Κάτι το συνταρακτικό και στη συνέχεια κάτι το στοιχειώδες. Ε στο τέλος βαρέθηκα ο δόλιος. Όλη την ώρα ο Minghella κάπου το πάει αλλά θέλοντας να μας ανατρέψει τα βαριά κοινωνικά και οικογενειακά (μην πω και τα αστυνομικά) δεδομένα που μας παρουσιάζει αρχικά, θέλοντας να μας δείξει το παράθυρο στην ελπίδα... του αλλάζει τον αδόξαστο, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ.

Ένα λάθος απ' την αρχή ως το τέλος... Η κοινωνίες πουθενά δεν είναι όπως τις παρουσιάζει εδώ ο σκηνοθέτης αλλά ας πούμε ότι στο σινεμά επιτρέπεται. Οι άνθρωποι πουθενά δεν μιλάνε στο σύνολο τους σαν δικηγόροι αλλά ας πούμε πάλι ότι that's cinema... Ας πούμε τώρα ότι υπάρχουν στις μέρες άτομα με τις εσωτερικές αντοχές που δείχνουν οι χαρακτήρες της ταινίας. Να μεγαλώνουν ένα αυτιστικό κορίτσι λάστιχο που να τους κάνει τη ζωή κόλαση, να τους κερατώνει ο άντρας τους, να έχουν φάει τα χρόνια τους στους ψυχολόγους επειδή κανένας δεν τους καταλαβαίνει και τελικά να το ξεπερνάνε με μια μίνι κρίση της μιας μέρας. Απ' την άλλη να σου κλέβουν το γραφείο, συνεχώς, να σου παίρνει το αυτοκίνητο μια ανεδής πόρνη, να βρίσκεις τον ένοχο κι επειδή τυγχάνει να γουστάρεις την μάνα του, που σε βγάζει και ένοχες φωτογραφίες για να σε καρφώσει στη γυναίκα σου, να συνειδητοποιείς το δράμα που ζει ένας έφηβος που ξέφυγε απ' τον εμφύλιο και να τον αθωώνεις μπροστά στην εν γνώσει κερατού γυναίκα σου που σου γνέφει συγκαταβατικά για τη θυσία... Μπορώ να συνεχίσω και για άλλους χαρακτήρες αλλά καταλαβαίνετε που το πάω.

Εν τέλει αυτό που μένει απ' την ταινία στο θεατή είναι το ωραίο λουτρό της προβληματικής οικογένειας και κάτι ανάλογα οπτικά φτιασίδια. Ο ωραιοποιημένος κόσμος του σκηνοθέτη δεν μας αγγίζει στο ελάχιστο και το Breaking and Entering λογίζεται πια ώς μεγαλύτερη απογοήτευση που θα μπορούσαμε να είχαμε στο ξεκίνημα του 2007. Όχι απλά επειδή είναι αλαμπουρνέζικο στον πυρήνα του, αλλά επειδή και σαν κατασκευή είναι μια αφόρητα κακή ταινία. Κρίμα για τον Minghella...

Βαθμός: 2