The Devil's Rejects

Κινηματογραφικό αξίωμα που τείνει να διαψευστεί: Οι ταινίες τρόμου στις μέρες μας είναι στην πλειοψηφία τους χάλια. Αλλά μαύρα χάλια. Είναι που οι καιροί μας δεν ευνοούν την θεματολογία τους. Είναι που η ηθική τους αποτέλεσε αιώνιο κόμπλεξ και ώθησε όλο και λιγότερους να ασχοληθούν μ' αυτές. Πάνω στον κορεσμό τους το κοινό δεν δίστασε στιγμή να τους γυρίσει την πλάτη και έμεινε μια (κακώς προσδιορισμένη σαν) γραφική μερίδα του να τις παρακολουθεί και να τις ψάχνει με ιδιαίτερο ζήλο. Κι εγώ με τη σειρά μου πολλές φορές (πραγματικά έχει συμβεί αμέτρητες) ζηλεύω την επιμονή ενός τέτοιου οπαδού να βρει τις ταινίες που κάποιος του πρότεινε για καλές. Έχουμε πει κι έχουμε ξαναγράψει για τη μίνι αναγέννηση του είδους στα προσφάτως παρελθόντα έτη, για τα ένστικτα και το ρεαλισμό. Υπήρξαν όμως και κινηματογραφιστές που μέσα στον βομβαρδισμό του κοινού με νεανικά σκισμένα κορμιά έμειναν πιστοί στα κλασικά - και να δείτε πως θα αυξηθούν αυτοί σε λίγο καιρό που βγαίνει και το Grindhouse. Έναν τέτοιο ρομαντικό θα εξετάσουμε σήμερα.

Θεματικό sequel της πρώτης ταινίας του λαϊκού αοιδού Rob Zombie (το αλήστου μνήμης και αποτυχημένο House of 1000 Corpses) το Devil's Rejects ελάχιστη σχέση έχει με τον προκάτοχό του. Η ταινία ξεκινάει με την αστυνομία αποφασισμένη να πιάσει την ομότιτλη (όπως αυτοαποκαλείται) οικογένεια σαδιστών και έτσι οι τελευταίοι αναγκάζονται να αφήσουν το Σπίτι με τα 1000 πτώματα και να βγουν στο δρόμο μετρώντας παράλληλα απώλειες. Πρώτη μεγάλη διαφοροποίηση λοιπόν: Ο δρόμος...

Από 'κει και πέρα σε αντίθεση με το καθαρά ταγμένο στα horror πλαίσια House η συνέχεια του είναι περισσότερο μια ακραία περιπέτεια που αφηγείται περιστατικά παρά μια σαδιστική περιπλάνηση στο μυαλό των παραφρονούντων. Ίσως ακριβώς επειδή αυτός σαδισμός φεύγει πλέον απ' τον δημιουργό-σκηνοθέτη που κατακρεουργούσε τα πτώματα και περνάει μόνο στους ήρωές του τους οποίους ο Rob Zombie τους ακολουθεί ευλαβικά μέχρι το φινάλε (τους). Οι συμπλοκές υπερτερούν σαφώς των βασανιστηρίων και ο προαιώνιος βλαχόμπατσος αγωνίζεται επί ίσοις όροις με τους εγκληματίες. Δεύτερη διαφορά ο τρόμος...

Η 70ίλα (σεβεντίλα στα μοντέρνα ελληνικά) επίσης δίνει και παίρνει. Πέρα απ' το setting και τα τραγούδια ο μισανθρωπισμός των θρίλερ και ο γενικός κινηματογραφικός αμοραλισμός της εποχής διαποτίζουν και το Devil's Rejects. Τα ταραγμένα 70's είναι παντού παρόντα στο φιλμ και δίνουν το στίγμα. Απ' ευθείας αναφορά και η τελική αλά Bonnie and Clyde σκηνή (συσχετισμό που μοιραία ανακάλυψα ότι έχει κάνει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο παρελθόν). Σημαντική διαφορά λοιπόν και ο χρόνος...

Και πως λειτουργούν τώρα όλα τα παραπάνω; Στο σύνολό τους θετικά καθ' ότι παρατηρούνται βήματα προόδου στο δημιουργό που στο άμεσο μέλλον θα μας δώσει ένα μυστήριο animation και ένα remake του κλασικού Halloween. Τα Zombie ήρθαν στο σινεμά για να μείνουν απ' ότι φαίνεται και σιγά σιγά κερδίζουν κατά περίεργο τρόπο και την εμπιστοσύνη του κινηματογραφικού κόσμου (μιλάω κυρίως για συντελεστές). Σίγουρα θα συνεχίσουν να κινηματογραφούν για ένα συγκεκριμένο κοινό αδιφορώντας για κριτικές και εισητήρια. Μάλιστα στο Devil's ο σκηνοθέτης δεν χάνει την ευκαιρία σε μια πονηρή σκηνή να καρφώσει τους κριτικούς για το κράξιμο που του επεφύλαξαν (προφανώς αναφέρομαι στον μελετητή των Αδερφών Μαρξ). Πολύ πιο προσιτό λοιπόν το νέο του στυλ και πολύ περισσότερο ταινία το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο κατάφερε να πείσει και τους υπόλοιπους γι' αυτό πάντως τους φαν κι εμένα (που δεν δηλώνω τρομολάγνος) μας κατάφερε. Και αντι επιλόγου να εξομολογηθώ πως παρά την αποτυχία της ταινίας, η διεστραμμένη αφεντιά μου πολύ χάρηκε που στο House of 1000 Corpses είδε έναν (τρόπον τινά) αγαπημένο καλλιτέχνη να προσπαθεί για την πάρτη του. Αν μη τι άλλο πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν και αδαής έχει έναν μοναδικό στο σύγχρονο σινεμά τρόπο. Στα βίντεο κλπις πάντως τα καταφέρνει πολύ καλύτερα.