Απ' τις πολυάριθμες μοντέρνες ταινίες υπερηρώων το Spider-Man ξεχώρισε για δύο λόγους. επειδή διαθέτει έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη και γιατί η Αμερική βρίσκει στο πιο καθημερινό πρόσωπο τον ήρωα της (ένας τρίτος θα μπορούσαν πολλοί να πουν ότι είναι τα budget αλλά δεν βαριέσαι). Ας αρχίσουμε απ' το δεύτερο. Ξεκαθαρίζω την θέση μου: αν υπήρχε άνθρωπος τόσο φλώρος όσο ο κινηματογραφικός Peter Parker, με την χωρίστρα να ξεκινά πάνω απ' το αριστερό μάτι και να καταλήγει στο δεξί αυτί, θα έστελνα παλικάρια σαν κι αυτά που μας ψάχνανε σήμερα το πρωί στην προβολή μην έχουμε τίποτα κάμερες πάνω μας (έλεος κύριοι της Sony...) να τον μπουζουριάσουν, να μου τον φέρουν σούμπιτο και δικτατορικά να προχωρήσω στην διαπόμπευσή του με κούρεμα και γιαούρτια. Κάτι τέτοιοι χαλάνε την πιάτσα. Ο καλός και άγιος Spider-Man πραγματικά δεν αντέχεται. Το στόρι λοιπόν προβλέπει την μόλυνση του λούλη με τον εξωγήινο ιό για να κάνει και καλά "πιο σκοτεινό το χαρακτήρα του" (φυσικά δεν έκαναν τίποτα...). Και το αστείο είναι (πετυχημένο) ότι όταν γίνεται "κακός" του χαλάει η χωρίστρα... Αλλά η clean-cut Αμερική δεν σπιλώνεται λέμε, δεν γοητεύεται απ' την δύναμη και την εξουσία και δεν υποχωρεί στην αντιμετώπιση οποιασδήποτε εξωτερικής η εσωτερικής απειλής, διατηρώντας το συναίσθημά της για παιδικά δράματα άρρωστων κοριτσιών και μικροαπατεώνες σε απόγνωση. Γι' αυτό και ο Spider-Man τη βολτάρει και αποτυπώνει σε ένα μικρό βαθμό την δήθεν ανθρωπιά της με ψευτοδιδακτικό τρόπο, στεκόμενος για το ένα δευτερόλεπτο ενός γκρο πλάνου μπροστά απ' την αστερόεσσα πριν ριχτεί περήφανα στην τελική του μάχη.
Όσο για τον Sam Raimi, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι είναι ένα μεγάλο καμένο ταλέντο που χρόνια τώρα χαραμίζεται. Ικανότατος στην δυναμική σκηνοθεσία αλλά ουδέποτε σοβαρός (δεν μιλάω για την ταινία μόνο αλλά για το σύνολο της καριέρας του...). Είναι βέβαια και ένας χαβαλεδιάρης που 20 κάτι χρόνια τώρα με το χαβαλέ έχει βγάλει τόσα εκατομμύρια και πιθανότατα αυτό να τα εξηγεί όλα. Η εύθυμη διάθεση, που υπήρχε και στην δεύτερη ταινία της σειράς, είναι κι εδώ παρούσα. Το παιδαριώδες, προσχηματικό κι όμως μπουρδουκλωμένο σενάριο του Raimi προβλέπει κάπου στην μέση της ταινίας, μεταξύ των πολυάριθμων σκηνών δράσης, μέχρι και ένα κωμικό ξέσπασμα με τον Maguire να υποδύεται τον γόη και να χορεύει (κάποιοι περνούσαν πολύ καλά στα γυρίσματα - έχει προηγηθεί και το κωμικό πέρασμα του κολλητού Bruce Campbell).
Στυλιστικώς ο σκηνοθέτης, παραδίδει σεμινάρια κόμικ σκηνοθεσίας. Δεν χρειάζεται να χωρίσεις την οθόνη σε στριπάκια ή να την κόψεις στα 4 για να φτιάξεις την κόμικ αισθητική (ο νοών νοείτω) και ο Raimi το κατέχει και διαχείριζεται άνετα την όλη κατάσταση. Πάντα αντικειμενική κινηματογράφιση και πάντα απ' τα δεξιά, απαραίτητος και ο σχεδιαστικός πανζουρλισμός στις μάχες. Κάπου υπάρχει και ένα (κατευθείαν απ' τις πολύχρωμες σελίδες) ρεπορτάζ ειδήσεων. Επίσης σωστή διδαχή στους ηθοποιούς που ελάχιστα μας αφορούν, άψογα κουστούμια (σε εξτρεμιστικό βαθμό, λεπτομερέστατα) και δράση με το κιλό για να γουστάρει ο φτωχός πλην τίμιος οπαδός, (αν θυμάμαι καλά ο Spidey αντιμετωπίζει 3 τουλάχιστον φορές τον καθένα απ' τους εχθρούς του). Εν γένει συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τις πρώτες κόμικ διατριβές του (κυριολεκτώντας το Darkman και καταχρηστικά τα Evil Dead και Crimewave), απλά πλέον τα παραφιλολιγικά βίτσια του κοστίζουν 260 εκ. δολάρια..!
Και όλα εφέ έτσι; Βλέποντας κανείς την ταινία παύει να αναρωτιέται που τα φάγανε τόσα λεφτά οι κερατάδες. Πραγματικός πρωταγωνιστής της (όπως και των περισσοτέρων ψωριάρικων περιπετειών) τα ειδικά εφέ. (Σκηνή ανθολογίας η γέννεση του Sandman, σαν άγαλμα της κλασικής εποχής που φτιάχνεται από εκατομμύρια κόκους άμμου, μετά δυστυχώς μπουνταλεύει κι αυτός...)
Όσο για τους star της ταινίας o βασικότερος όλων Τobey Maguire συνεχίζει σε αυτόματο πιλότο αρνούμενος να μπει στις μεγάλες αλλαγές που επιφυλάσει το σενάριο στο χαρατκήρα του (ψιλοάχαρο πλάσμα), η Kirsten Dunst όσο κι αν προσπαθεί οι κυνόδοντες της εξακολουθούν να κλέβουν την παράσταση και ο Franco εντελώς αταίριαστος στο όλο σκηνικό. Οι καινούργιοι κακοί (ο Topher Grace στο ρόλο του Eddie Brock/Venom και ο υπέγραψα-γιατί-ήμουν-υποψήφιος-για-oscar Thomas Haden Church στο ρόλο του Sandman) αποδεικνύονται οι εκφραστικότεροι όλων όσο κι αν οι τροπές του σεναρίου ευνοούν τους υπόλοιπους. Εμένα να την πω την αμαρτία μου μ' άρεσε η ξανθιά (απ' τα παλιά, έστω και ιμιτασιόν ) Bryce Dallas Howard.
Εν κατακλείδι, αν και οι παραγωγοί αρχικά ευλόγησαν τα Spider-Man με τον καλύτερο δυνατό σκηνοθέτη φαίνεται ότι από καθαρό κόμικ καλή ταινία δύσκολα βλέπεις (συνήθως οι "καλές" του είδους προτείνουν εικαστικούς νεοτερισμούς...). Όχι τόσο γιατί η ευγενής "8η τέχνη" στερείται βάθους -που το στερείται- αλλά γιατί τέτοιες ταινίες θα γίνονται πάντα με κοινό παρανομαστή τους πιστούς του ήρωα και αυτό συνεπάγεται πλειάδας περιορισμών. Έτσι και το τρίτο μέρος καταλήγει μια φούσκα πολυτελείας που πιθανότατα οι fans θα ευχαριστηθούν. Ε τους υπόλοιπους ας μας αφήσουν ήσυχους. Θα αναζητήσουμε αλλού τις υπερβολές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου