Νεαρό ζευγάρι που ταξιδεύει στις Εθνικές Οδούς της Αμερικής βρίσκει το μπελά του όταν μπαίνει στο στόχαστρο επίμονου ψυχοπαθούς δολοφόνου τον οποίο μαζεύουν από οτοστόπ για να τους κάνει στη συνέχεια τη βόλτα εφιάλτη...
Και προφανώς και remake της ομώνυμης μετριότητας των 80's που συνεχίζει μια μόδα που η παραγωγός εταιρία Platinum Dunes ξεκίνησε και συντηρεί (θυμηθείτε Amity Horror, Εξορκιστές, Texas Chainsaw, House of Wax και τόσα άλλα, όλα για τη χωματερή). Το Hitcher μπορεί να ξεφεύγει απ' το συφερτό χάρη στην απλότητα παρ' όλα αυτά παραμένει μια κακή ταινία. Και υπερβολική... Γιατί το παλικάρι στην περίπτωσή μας είναι ο Sean Bean, ο κακός ο μανιακός και ο ψυχάκιας (που ολοφάνερα πατάει πάνω στο πρότυπο του Rutger Hauer). Προσέξτε τι κάνει: εν αρχή αποπειράται να καθαρίσει το ζεύγος έτσι για το γαμώτο κι αφού δεν τα καταφέρνει με την πρώτη σκοτώνει μια οικογένεια φανατικών Χριστιανών. Μετά το παρακάνει σκοτώνοντας αρχικά δύο αστυνομικούς, στην συνέχεια ένα ολόκληρο τμήμα και στο τσακίρ κέφι την πέφτει και στην μπατσοπομπή που κυνηγάει τους νεαρούς που προηγουμένως έχει ενοχοποιήσει (εννοείται πως κι εκεί δεν μένει κανένας). Κι εκεί που κοινωνικά αν το δούμε έχει κάνει μια πολύ καλή αρχή στη συνέχεια επανέρχεται στα άτυχα παιδαρέλια (με μια χαρακτηριστική σκηνή - καρμπόν απ' την ταινία του '83). Μισανθρωπισμός και μηδενισμός στο πνεύμα του "ανήσυχου" original υποτίθεται, σεναριακός κόλαφος στην πράξη.
Ο καταφανέστατα ανεπαρκής βιντεοκλιπάς Dave Meyers και ο φωτογράφος του κάτι προσπαθούν να κάνουν με το λειτουργικότατο τοπίο (το αχανές ίσωμα του αμερικάνικου νότου) και δυστυχώς περιορίζονται σ' αυτό. Κατά τα λοιπά το φιλμ δεν ξεφεύγει απ' τα κλισέ (και δη τα ξενέρωτα) και μένει να ποντάρει στον γαλανομάτη διεστραμμένο πρωταγωνιστή, στην πρωταγωνίστρια που βγάζει το 90% της ταινία με φούστα που αν την έβαζα εγώ θα φαινόταν τα βυζιά μου και σε κάνα δυο ενοχλητικά σφαξίματα για να ψαρώσει το κοινό. Αμ δε... (Θα μου μείνει πάντως το αυτοκίνητο)
Και προφανώς και remake της ομώνυμης μετριότητας των 80's που συνεχίζει μια μόδα που η παραγωγός εταιρία Platinum Dunes ξεκίνησε και συντηρεί (θυμηθείτε Amity Horror, Εξορκιστές, Texas Chainsaw, House of Wax και τόσα άλλα, όλα για τη χωματερή). Το Hitcher μπορεί να ξεφεύγει απ' το συφερτό χάρη στην απλότητα παρ' όλα αυτά παραμένει μια κακή ταινία. Και υπερβολική... Γιατί το παλικάρι στην περίπτωσή μας είναι ο Sean Bean, ο κακός ο μανιακός και ο ψυχάκιας (που ολοφάνερα πατάει πάνω στο πρότυπο του Rutger Hauer). Προσέξτε τι κάνει: εν αρχή αποπειράται να καθαρίσει το ζεύγος έτσι για το γαμώτο κι αφού δεν τα καταφέρνει με την πρώτη σκοτώνει μια οικογένεια φανατικών Χριστιανών. Μετά το παρακάνει σκοτώνοντας αρχικά δύο αστυνομικούς, στην συνέχεια ένα ολόκληρο τμήμα και στο τσακίρ κέφι την πέφτει και στην μπατσοπομπή που κυνηγάει τους νεαρούς που προηγουμένως έχει ενοχοποιήσει (εννοείται πως κι εκεί δεν μένει κανένας). Κι εκεί που κοινωνικά αν το δούμε έχει κάνει μια πολύ καλή αρχή στη συνέχεια επανέρχεται στα άτυχα παιδαρέλια (με μια χαρακτηριστική σκηνή - καρμπόν απ' την ταινία του '83). Μισανθρωπισμός και μηδενισμός στο πνεύμα του "ανήσυχου" original υποτίθεται, σεναριακός κόλαφος στην πράξη.
Ο καταφανέστατα ανεπαρκής βιντεοκλιπάς Dave Meyers και ο φωτογράφος του κάτι προσπαθούν να κάνουν με το λειτουργικότατο τοπίο (το αχανές ίσωμα του αμερικάνικου νότου) και δυστυχώς περιορίζονται σ' αυτό. Κατά τα λοιπά το φιλμ δεν ξεφεύγει απ' τα κλισέ (και δη τα ξενέρωτα) και μένει να ποντάρει στον γαλανομάτη διεστραμμένο πρωταγωνιστή, στην πρωταγωνίστρια που βγάζει το 90% της ταινία με φούστα που αν την έβαζα εγώ θα φαινόταν τα βυζιά μου και σε κάνα δυο ενοχλητικά σφαξίματα για να ψαρώσει το κοινό. Αμ δε... (Θα μου μείνει πάντως το αυτοκίνητο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου