Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Cannes Festival 2007: Η αποφώνηση


Πάει κι αυτό το φεστιβάλ μας τέλειωσε... κι εμείς δυστυχώς πρέπει να επανέλθουμε στα καθημερινά μας (με κυριότερο πρόβλημα τα νέα, τρέχα τώρα Θοδωρή να αναπληρώσεις 2 ολόκληρες εβδομάδες). Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος (μακρά παράδοση που κρατάει δύο χρόνια τώρα :p) θα επιχειρήσουμε έναν μικρό απολογισμό, τους νικητές και τους χαμένους του φεστιβάλ.
Φέτος η αλήθεια είναι ότι οι πρώτοι είναι πολύ περισσότεροι απ' τους δεύτερους. Καλύτερες ταινίες, καλύτερη διοργάνωση, το Χόλιγουντ στάθηκε στο ύψος του (αντίθετα με πέρυσι που έστειλε X-Men και Κώδικα DaVinci για τις παγκόσμιες πρεμιέρες τους), ακόμη και τα βραβεία ικανοποίησαν τους περισσότερους. Ξεκινάμε λοιπόν (πάντα με το μάτι του outsider):

Οι νικητές:

1. Πρώτ' απ' όλα το ίδιο το φεστιβάλ των Καννών

...με την φετινή διοργάνωση, την καλύτερη των τελευταίων χρόνων και το υψηλότερο διαγωνιστικό επίπεδο, δέχτηκε ισχυρό ντοπάρισμα σε κύρος και πρεστίζ. Οι αμφισβητίες έχουν αυξηθεί μετά τις επιλογές της τελευταίας 10ετίας. Οι Κάννες γι' αυτούς τείνουν να μετατραπούν σε ένα κλειστό λόμπι όπου ξεπεσμένοι δημιουργοί βρίσκουν καταφύγιο για να μοιρολογήσουν τις ετοιμοθάνατες καριέρες τους αλλά και οι μόδες πρόσφορο έδαφος και κοινό για να επαληθευτούν. Η σύγκριση με πέρυσι είναι αναπόφευκτη: φωνές και διαμαρτυρίες για τον Χρυσό Φοίνικα στον Ken Loach (σε μια καταπληκτική εν τέλει ταινία), καθολική αναγνώριση σε ένα νεαρό ταλέντο απ' την Ρουμανία φέτος. Τέσσερις ταινίες οι λατίνοι στο διαγωνιστικό, μοιρασμένα φέτος τα πράγματα, αφού και λατίνους δεν είχαμε πολλούς να μας σκοτίζουν και οι Γερμανοί είχαν λιτή συμμετοχή και οι πάσης φύσεως Ασιάτες (δημιουργοί ή απλά ταμίες σε σινεμά της Σεούλ) δεν είναι πια μόδα αλλά κατεστημένο σε τέτοιες διοργανώσεις. Πέρυσι είχαμε Bellocchio να κράξουμε (μέλος της επιτροπής φέτος), Copolla και Linklater να εκπροσωπούν τα 90's με κάποιες απ' τις χειρότερες ταινίες της καριέρας τους, ασθματικό Kaurismaki με την κατώτερη ταινία της "αν-εργατικής" τριλογίας του (το Laitakaupungin valot), κακές χολιγουντιανές πρεμιέρες (τα είπαμε και παραπάνω), μέτριες ταινίες στο διαγωνιστικό. Και πάλι στο περσινό αφιέρωμα ξεκινούσα λέγοντας ότι η διοργάνωση ήταν μια απ' τις πιο ενδιαφέρουσες των τελευταίων ετών... Φέτος λοιπόν το πρόγραμμα άφησε άπαντες ικανοποιημένους, σινεμά των δημιουργών, καλές εμπορικές ταινίες, σινεφιλικά διαλείμματα και ψυχαγωγία τύπου Grindhouse στις σωστές δόσεις.

2. Οι Ρουμάνοι (και τα πέριξ)

Η Ρουμανία έχει πλέον κάτι να υπερηφανεύεται. Κάτι που δεν είναι ούτε όπερα ούτε ο Γκεόργκι Χάτζι. Έχει τον Cristian Mungiu να αφήνει πάντες άφωνους με το 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, και είχε άλλο ένα μεγάλο ταλέντο ως απεδείχθη, τον συνονόματο Cristian Nemescu που δυστυχώς σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό πριν καν ολοκληρώσει το California Dreamin', την πιο δυνατή ταινία του φεστιβάλ σύμφωνα με τους διοργανωτές. Για το California μάλιστα έγινε ολόκληρη ιστορία. Η επιτροπή του Une Certain Regard αρχικά είχε αποφασίσει να μην κρίνει την ταινία, πίστευαν ότι δεν ήταν σωστό αφού είχε μείνει ανολοκλήρωτη. Όλα άλλαξαν όμως μετά την παρακολούθησή της όταν όχι μόνο την έκριναν επί ίσοις όροις με τις υπόλοιπες αλλά του έδωσαν και παμψηφεί το Βραβείο τους. Ο Mungiu είχε ξεχωρίσει από νωρίς, ήταν άλλωστε απ' τις πρώτες ταινίες που προβλήθηκαν. Χαρακτηριστικά την 11η νύχτα του φεστιβάλ σε ιντερνετο-συζήτηση φίλος ανακοινώνει αν έβαζα λεφτά για το ποιος θα το πάρει θα τα έβαζα όλα στο Ρουμάνο. Τέτοια ήταν η διαφορά που έκανε ανάμεσα στα μεγαθήρια.
Δεν είναι όμως μόνο η παρουσία της Ρουμανίας, είναι και ο Τούρκος Akin, είναι και η επιστροφή του Κουστουρίτσα, είναι και ο Palfi πέρυσι. Tο καλύτερο σινεμά σήμερα φαίνεται ότι φτιάχνεται στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια, και μόνο εμείς οι "δυτικοί" Έλληνες δεν παίρνουμε χαμπάρι...

3. Ο Carlos Reygadas

Δύσκολος σκηνοθέτης με ορκισμένους εχθρούς και φίλους. Πως να μην μιλάμε για πραγματικό νικητή λοιπόν όταν τους αφήνει όλους ικανοποιημένου είτε πολέμιους είτε υποστηρικτές. Έχει ήδη εξασφαλίσει πολύ καλές συνθήκες για την ετυμηγορία του
Luz Silencioza.

4. To Control του
Anton Corbijn

Σημείο αναφοράς για το 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Όποιος πρόλαβε Control είδε καθώς η ταινία του Anton Corbjin για τον Ian Curtis (με τη συνδρομή και των υπόλοιπων Joy Division) ήταν απ' τις πλέον προτιμώμενες για το κοινό με αποτέλεσμα πολλοί να μείνουν έξω. Η ταινία πέρα απ' το μεγάλο τζερτζελέ που προκάλεσε πριν (με το πλούσιο παρασκήνιο και την κόντρα μεταξύ συγκροτήματος και δημιουργού) αλλά και κατά την προβολή της, απέσπασε και εξαιρετικές κριτικές ενώ τσίμπησε και το Prix Regards Jeunes. Καθόλου άσχημα για το ντεμπούτο του Ολλανδού σκηνοθέτη των Depeche Mode.

5. Ο David Fincher

Το Ζοdiac ήταν ίσως η πιο αναμενόμενη ταινία απ' όσες προβλήθηκαν στο φεστιβάλ για το ευρύ κοινό και τον μέσο σινεφίλ. Έχει ήδη ανοίξει στην Αμερική (όπου προφανώς δεν τα πήγε καλά εισπρακτικώς), είχαν ήδη γραφτεί τα πρώτα σχόλια, είχε ήδη τις καλές αντιδράσεις των οπαδών. Με την εμφάνιση του στις Κάννες όμως το Zodiac γιγαντώνεται αφού η πρωτότυπη ιστορία μυστηρίου που παρουσίασε ο David Fincher κέρδισε και την πλειοψηφία των Ευρωπαίων κριτικών, που έσπευσαν να το αποθεώσουν, εξασφαλίζοντας του θριαμβευτική απόβαση στην από 'δω αγορά.

6. Το animated Persepolis

Ασπρόμαυρο animation με την ιστορία μιας μικρής Ιρανής (anti-commercial), αλλά εξελίσσεται σε δυνατό χαρτί. Το βραβείο της επιτροπής ήταν απλά η αρχή (το πήρε μαζί με το Silent Light του Reygadas). Πλέον ετοιμάζεται και η αμερικάνικη μεταγλώττισή του. Η Marjane Satrapi και ο Vincent Paronnaud μπορούν να είναι πολύ υπερήφανοι για το εγχείρημα τους. Τα animation τελευταία σπάνια ευκαιρούν στο θεσμό...

7. Τουρκικό Σινεμά

Όχι μόνο υπάρχει, αλλά βγάζει και μια υγεία (στο arthouse σκέλος του τουλάχιστον), μια παραγωγικότητα που θα την ζήλευαν πολλές μεγάλες σχολές. Τα είπαμε και λίγο παραπάνω για τον Fatih Akin, η ταινία του ήταν εκ των φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα και ελέω Mungiu πήρε μόνο το βραβείο σεναρίου. Ας μην ξεχνάμε όμως και τη γενικότερη παρουσία του στο στερέωμα τα τελευταία χρόνια απ' τις εμπορικές παραγωγές (ακόμα θυμάμαι τεράστιους μουσικούς να τρέχουν να γράψουν soundtrack για Τούρκους) μέχρι το δριμύ φεστιβαλικό παρόν με αποκορύφωση τo Iklimler πέρυσι και τo Yasamin Kiyisinda φέτος. Οι δημιουργοί στη γείτονα χώρα πληθαίνουν, οργανώνονται και ήδη καταλαμβάνουν περίοπτες θέσεις στο κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Ήδη ο Akin έχει κάνει κριτής σε Κάννες και Βερολίνο, δεν θα αργήσει να τον ακολουθήσει ο Ceylan... Εύγε τους!

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη:

1. Ο Quentin Tarantino

Το γιατί διαγωνίστηκε το Death Proof παραμένει άγνωστο, δεν στεκόμαστε εκεί όμως... Σίγουρα ο QT διασκέδασε πολύ κόσμο με το slasher φόρο τιμής του. Άλλους πάλι έχει αρχίσει να τους εκνευρίζει το μοτίβο πίσω απ' το σινεμά του. Όπως και να 'χει η ιδέα πίσω απ' το όνομα και τα είδη έχει αρχίσει να κουράζει αλλά η υπογραφή Tarantino κρύβει πάντα κάτι γοητευτικό.

2. Το φετεινό Marie Antoinette...

...που ακούει στο όνομα Une Vieille Maitresse. Δεν λέω καμία σχέση οι δύο ταινίες μεταξύ τους, αλλά η μαιτρέσσα αποτέλεσε την μετριότητα εποχής του φετινού φεστιβάλ, ότι ακριβώς η ταινία της Coppola πέρυσι.

3. Οι αδερφοί Cohen

Οι οποίοι κανονικά θα έπρεπε να λογίζονται με τους νικητές. Εδώ τους βάζουμε εκ του διαγωνιστικού αποτελέσματος γιατί τα φοβερά και τρομερά αδέρφια έφυγαν με άδεια χέρια απ' την Κρουαζέτ. Έφυγαν όμως και με πολλές καλές κριτικές να συνοδεύουν το No Country for Old Men. Η ταινία ακούστηκε και για το Φοίνικα (σαν το ισχυρότερο αουτσάιντερ μετά τα τρία μεγάλα φαβορί), κέρδισε τους θεατές και ελπίζουμε να τους επαναφέρει στο υψηλής ποιότητος σινεμά που μας είχαν συνηθίσει. Μην ξεχνάτε ότι οι τελευταίες κανονικές ταινίες τους ήταν το Intolerable Cruelty και το remake του Ladykillers, όχι ότι μας χαλούσαν αλλά όπως και να το κάνεις Fargo, Barton Fink ή έστω The Man Who Wasn't There δεν ήταν.

4. Οι Julian Schnabel και James Grey

Αυτοί οι δύο με προβλημάτισαν ως εξής... Όλοι λένε ότι οι ταινίες τους είναι καλές και δεν το αμφισβητώ. Ο πρώτος μάλιστα με το The Diving Bell and the Butterfly πήρε και το βραβείο σκηνοθεσίας. Ο Schnabel όμως απ' ότι κατάλαβα έχει κάνει μια ταινία που όλοι έχουμε ξαναδεί και μάλιστα με έναν όχι πολύ διαφορετικό τρόπο απ' τους υπόλοιπους που την έχουν επιχειρήσει. Ο Grey απ' τη μεριά έκανε μια ταινία που όχι απλά έχουμε ξαναδεί, αλλά την είδαμε απ' τον ίδιον, όταν με το Yards (και λιγότερο με την Οδησσό) είχε βρεθεί το 2000 ξανά στο διαγωνιστικό. Δεν έχω πρόβλημα με την προσήλωσε κάποιου σε μια Α θεματική αλλά εδώ μιλάμε για σενάρια καρμπόν, για τους ίδιους βασικούς άξονες, ακόμα και για τους ίδιους συντελεστές... Τέλος πάντων και τους δύο ίσως τους μετριάζω άδικα, κάπως όμως πρέπει να τα γεμίσω και "τα ούτε κρύο ούτε ζέστη" :p


5. Οι Ασιάτες

Οι Ασιάτες είχαν μια παράδοξα ήσυχη συμμετοχή φέτος. Με τη ναυαρχίδα τους να βουλιάζει οι υπόλοιποι έκαναν άρτια το κομμάτι τους αποσπώντας και μερικά βραβεία στην πορεία. Πολυπληθές το παρόν τους για μια ακόμη χρονιά σε όλα τα τμήματα, αλλά τουλάχιστον απ' τις "σοβαρές" παραγωγές και τους διαγωνιζόμενους δύσκολα θα προκύψει η μεγάλη ταινία. Οι οπαδοί πάντως είτε του χώρου είτε του εκάστοτε δημιουργού θα τους ευχαριστηθούν.

6. Ο Emir Kusturica

Απ' τη μια Εμίρης απ' την άλλη κακομοίρης. Όπως πάντα ο Kusturica διχάζει. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε από κείμενα που κάνουν λόγο για πολύ καλή ταινία μέχρι κατάρες για τον διασημότερο Βαλκάνιο σκηνοθέτη. Εμείς δεν θα πιστέψουμε κανένα και θα κάνουμε υπομονή μέχρι την αυτοψία...

Οι χαμένοι

1. O Wong Kar-wai

Ο περσινός πρόεδρος επέστρεψε φέτος σαν διαγωνιζόμενος με το My Blueberry Nights. Για όσους δεν συνειδητοποιούν τι σημαίνει Κάννες και Blueberry Nights (γιατί φαντάζομαι ότι όλοι καταλαβαίνουν) μιλάμε για μια ταινία που το poster της ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμαστε όχι απ' την φετινή αλλά απ' την περσινή διοργάνωση! όταν η ταινία ήταν ακόμη μια ιδέα. Κι όμως φέτος βγήκε με το ίδιο! Μιλάμε για την ταινία που αποτέλεσε την βασική ατραξιόν της φετινής διοργάνωσης και επιλέχτηκε να την ανοίξει θριαμβευτικά, υποτίθεται, ακόμη κι αν δεν ήταν εντελώς έτοιμη μια εβδομάδα πριν την προβολή της. Όλοι ήθελαν να δουν τον Kar-wai (είναι μεγάλη η χάρη του άτιμου) αλλά τελικά αυτός τους απογοήτευσε. Πολλά θλιβερά ακούστηκαν όπως βαρετή και χωρίς νόημα ταινία. Άλλοι πιο ψύχραιμοι έκαναν λόγο για βεβιασμένη κατάδυση από πλευράς του σκηνοθέτη στο σινεμά των ειδών. Υπήρξαν και κάποιοι που αποθέωσαν την εικαστική ομορφιά της ταινίας αλλά ως εκεί. Πάντως για το πείραμά του με την Norah Jones πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος...

2. Ο Michael Winterbottom

Αυξομοιώσεις είχε στην απόδοση του αλλά ποτέ τίποτε το τραγικό. Και πάντα όταν ο υποψιασμένος σινεφίλ ακούει Winterbottom περιμένει κάτι καλό (σίγουρα όχι αριστούργημα αλλά καλό και συνήθως διαφορετικό). Φέτος φαίνεται ότι ο Βρετανός σκηνοθέτης τα σκάτωσε. Τo A Mighty Heart βρήκε ανταπόκριση μόνο στην από 'κει πλευρά του Ατλαντικού (κι αυτή μετριοπαθής). Οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι έβγαλαν τα φτυάρια και ετοίμασαν για την ταινία έναν κινηματογραφικό τάφο με την πλάκα από πάνω του να γράφει "πέθανε σαν εμπορικός". Ο ίδιος επιβεβαίωσε τους φόβους παραδεχόμενος ότι ήθελε να κάνει κάτι το νέο γι' αυτόν με την... mainstream έννοια του όρου "νέο" στο μυαλό. Εμείς να πούμε κρίμα.

14 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

εκπληκτικό αφιέρωμα. Μπράβο πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Απογοητεύσεις ο Kar wai και ο Winterbottom ? Με σκοτώνεις...

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
zubizabata είπε...

Σ΄ευχαριστώ πολύ Σπύρο.

nonickname για το Kar-wai μπορείς να ελπίζεις, αλλά για τον Winterbottom ότι και να λέει ο Cube... σκούρα τα πράματα...

Unknown είπε...

Λοιπόν γενικώς και ειδικώς δεν διάβασα τίποτα για το φεστιβάλ απ' τους απέξω.
(Έτσι κι αλλιώς την επαγγελματική κριτική ως επί το πλείστον την έχω ανυπόληπτη.)
Διάβασα τούτο που και πλήρες ήταν και ο τρόπος του μου άρεσε και μ' ενημέρωσε χωρίς να μου εξυπνακίσει διόλου.

Υποθέτω δεν ήσουν εκεί, αλλά "μετέφρασες" την ειδησεογραφία.
Οπότε τρία εύγε - και λίγα είναι.

zubizabata είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ Ηλία για τα καλά σου λόγια.

Ελπίζω να ήταν ειλικρινή και να μην αποτελούν μέρος δόλιου σχεδίου προς αναθεώρηση της άποψης περί Howard, Scott και Schumi :pppPPPppp

Όπως και να 'χει σ' ευχαριστώ ειλικρινά.

Seven Film Gallery είπε...

μας φαγαν τα ταξιδια και οι διασκεδασεις (!)
κι ετσι λιγο αργα δεξου και τα δικα μας(ομαδικα) θετικα σχολια, ασχετα αν σε μερικα διαφωνουμε, γιατι πανω απ' ολα βλεπουμε την μεγαλη αγαπη για το σινεμα που εχει αυτο το blog.
Κι αυτη ειναι η ουσια.
Καλη Επιτυχια και στο cinemart.
Ειμαστε εδω για οτι θες...

zubizabata είπε...

Σας ευχαριστώ κι εσάς (όλους - να ξέρατε μόνο πόσο ζηλεύω τους τυχερούς που έβλεπα στις ανταποκρίσεις σας). Να σας συγχαρώ επίσης και για την μέχρι τώρα σας δουλειά (όχι μόνο για αυτή του blog σας) αλλά και για το Control (υποθέτω δεν ήταν και η ευκολότερη "αγορά" ε;). Τέλος ανταποδίδω, θα 'μαστε κι εμείς εδώ για ότι θέλετε ;).

Unknown είπε...

Δεν είναι καθόλου ειλικρινή τα σχόλια μου και ήδη απεργάζομαι την σκοτεινή σου υπονόμευση.
Μιαρέ τύπε.
Κάθαρμα.
Σινεφίλ.

zubizabata είπε...

Πολύ βαρύ το τελευταίο... Τόσο που στιγμιαία σκέφτηκα να παρατήσω το blogspot... Αλλά μετά σκέφτηκα κάτσε ρε γαμώτο, όχι να με κατηγορεί για σινεφιλία ένας άνθρωπος που το blog του το λένε Days of Wine and Roses. Σινεφίλ είσαι και φαίνεσαι και μην προσπαθείς να το κρύψεις πίσω απ' οποιαδήποτε ιλαρότητα του τύπου Cinderalla Man.

Unknown είπε...

Μη χρησιμοποιείς, άτιμε, το όνομα της ταινιάρας που λοιδωρείς επί ματαίω...

zubizabata είπε...

Μεγάλη ταινία, εδώ δεν μπορώ να σε κοντράρω... Σήμερα μπήκε με το Apartment στο αρχείο μου. Ακόμα έχω ανοιχτό ένα παράθυρο στο MSN που γράφει BAR BAR BAR ;)

Unknown είπε...

Πόσο μπορεί να εθελοτυφλεί κανείς;;;!!!

Το Cinderella Man εννοούσα.
Παμπόνηρε.

zubizabata είπε...

"που λοιδωρείς"... ζητώ συγγνώμη απ' τον Billy και προβαίνω εις αυτομαστίγωμα ανάλογο μ' αυτό του αλμπίνου Σίλα στο έτερο έκτρωμα του Ron Howard.

Όσο για σένα τι να πω... Άξιος της φριχτής σου μοίρας.