Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Bobby

Το φάντασμα των Kennedy...

Αν δεν κάνω κάποιο φριχτό λάθος δεν έχει ξαναϋπάρξει κινηματογραφική παραγωγή και ιδίως τέτοιου διαμετρήματος για τον
Robert F. Kennedy, παρά μόνο ένα τηλεοπτικό δραματάκι το οποίο στην ασχετοσύνη του προσέδωσε στη νούλα της αμερικάνικης πολιτικής ζωής την πραγματική της διάσταση. Το παραπάνω λογίζεται ως κινηματογραφικό παράδοξο με δεδομένη την δημοκρατική παράδοση της χώρας και το πιασάρικο της κατάρας των Kennedy και της εν ψυχρώ δολοφονίας. Πρώτος λοιπόν που την επιχειρεί (μα δεν τολμά ούτε στιγμή) είναι ο ξέμπαρκος Emilio Estevez, αιώνια δευτεράντζα στην οικογενειακού τύπου ψυχαγωγία κάθε αμερικάνικου διαμερίσματος.

Αρχικά ο
πρώην Coach Bombay επέλεξε για την βιογραφία του δομή σπονδυλωτής ταινίας θέτοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 22 χαρακτήρες παρόντες στο Ambassador Hotel την ώρα της δολοφονίας του γερουσιαστή Kennedy. Όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου της Σπέντζος Φιλμ "με αφορμή αυτό το ιστορικό γεγονός η ταινία παρουσιάζει τις ζωές αυτών των ανθρώπων την δεδομένη χρονική στιγμή και θίγει διαχρονικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός, οι σεξουαλικές διακρίσεις και οι ταξικές διαφορές". Μ' άλλα λόγια ο Estevez επιχειρεί μέσω των ξεχωριστών ιστοριών που απαρτίζουν το σπονδυλωτό φιλμ να να δώσει όλες τις συνιστώσες του δημοκρατικού κηρύγματος του Robert F. Kennedy, συντηρώντας τον ουσιαστικό πρωταγωνιστή της ιδιότυπης σαν κατασκευή βιογραφίας του, εν είδει φαντάσματος, μακριά απ' τον φακό. Ο Bobby υπάρχει μόνο σε αρχειακό υλικό, υπάρχει μόνο τηλεοπτικούς λόγους και ένας απ' αυτούς (ο τελευταίος της ταινίας) φαίνεται ότι υπήρξε η έμπνευση για τον τυφλό οπαδό του και κατά συνθήκη σκηνοθέτη.

Ευτυχής συγκυρία για την παραγωγή το ότι ο Estevez αποτελεί μέλος μιας εκ των πιο hollywoodιανών και "χωμένων" οικογενειών του κινηματογράφου κι έτσι πάμπολλοι συγγενείς και φίλοι μαζεύτηκαν για να κάνουν το μικρό κομμάτι τους, συνθέτοντας το πιο λαμπερό καστ των τελευταίων ετών. Έτσι βλέπουμε τους Martin Sheen και την Helen Hunt (θύμα της εκάστοτε μόδας) κατάλοιπα ενός διογκούμενου καπιταλισμού, τον Elijah Wood να προσπαθεί να αποφύγει το Viet-Nam με έναν όχι και τόσο ψεύτικο γάμο με την Lindsay Lohan, τον Anthony Hopkins παρατηρητή της σύγχρονης ιστορίας να παίζει σκάκι με τον Harry Bellafonte, τον Fishburne αρχιμάγειρα, τον Slater υπεύθυνο προσωπικού, τον Macy διευθυντή στο ξενοδοχείο, τη Sharon Stone... (κουράστηκα) κλπκλπκλπ. Όλοι οι συμμετέχοντες ανά ζευγάρια ένα καρφάκι τόσο δα για το κατεστημένο, μίνι κόπια (αλλά Agostini) απ' το όραμα του Kennedy. Τι προκύπτει απ' την σύμπραξη όλων των παραπάνω υπό την καθοδήγηση των αδέξιων χεριών ενός πρωτάρη σκηνοθέτη; Μια εξ ίσου αδέξια φιλοδημοκρατική προπαγάνδα χαρακτηριστική της απολιτίκ κατάστασης των καιρών μας. Ένα λαϊκιστικό ανάγνωσμα όπως οι 1000άδες εξαγγελίες των σύγχρονων δημοκρατών και νεο-φιλελευθέρων. Σε τελική ανάλυση μια πλήρης αποτυχία σε καλλιτεχνικό επίπεδο και μια αφελής πολιτική αφιέρωση απ' αυτές που βρίσκεις μόνο σε λευκώματα και πολιτικές διαφημίσεις.

Ιστορικά μιλώντας πάντα ο Kennedy δεν θα γινόταν ποτέ ο "One and Only King" όπως του καταλογίζει ο Estevez. Ο Kennedy είχε έναν αδερφό που έκανε πολλά και που εκτελέστηκε όχι για κάποια ιδανικά αλλά για κάποιες πράξεις του. Δεν ήταν οι ιδέες και τα πιστεύω που έστειλαν στον τάφο τον RFK αλλά το παρελθόν του τολμηρού αδερφού του ο οποίος ξεκίνησε ένα κάποιο λαοφιλές έργο στις ΗΠΑ και πάνω σ' αυτό θα πατούσε και ο Bobby. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά όπως στην περίπτωση ενός Martin Luther King για παράδειγμα (ατυχέστατη η σύγκριση των δύο ανδρών από τον νεαρό νέγρο που ονειρεύεται ένα μικρό υπουργείο) τότε ίσως να έστεκε η σκηνή της εκτέλεσης όταν αφελώς μαζί με τον υποψήφιο πρόεδρο πέφτουν και κάποιοι απ' τους χαρακτήρες-σύμβολα του πολιτικού του λόγου (κακή σκηνή όπως και να 'χει τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση). Είναι η στιγμή που κορυφώνεται η λαϊκιστική προσέγγιση (η οποία ξεκινάει απ' τον τίτλο) μιας πολιτικής πράξης. Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι με τη ρομαντική ματιά του ο Estevez αγνοεί ότι το φάντασμα της Δημοκρατίας, όσο κι αν διατείνεται την ισότητα, την αντίθεση στον πόλεμο και τα σχετικά, δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με αυτό της Ελευθερίας που (λες και συμβολικά για τη χώρα μας) αγνοείται απ' το '74.

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Δεν μου επιτρέπω να συγχαίρω ή όχι κάποιον για τις απόψεις του, μου φαίνεται αυτόχρημα φασίζον.

Μπορώ όμως να δηλώσω την συμφωνία μου τόσο με την κύρια πολιτική άποψη του κειμένου (και την τσαντισμένη ορμή της), όσο και με την καθαρότητα της συγκρότησης.

(Το έργο, το αγνοώ - και δεν με έψησες να το δω κιόλας...
Χο χο. )

zubizabata είπε...

Ήμουν έτοιμος να γράψω κάτι εξυπναδίστικο περί σκηνοθετών που εκφράζουν πολιτικές απόψεις όταν είδα ότι έβαλες το νο 1 απ' τα Τραγούδια σου...

Σ' ευχαριστώ βιαστικά για το comment και πάω να διαβάσω ποιο είναι!

(Και ναι, το έργο μην το δεις)