Ocean's Thirteen

Αν υπάρχει κάτι που συνεχίζει να μ' αρέσει στις Συμμορίες των 11,12,13 και πάει λέγοντας (άντε και 1013 με το καλό) είναι οι αυταναφορές και ο διττός λόγος στις ατάκες των πρωταγωνιστών. Σινεφιλικό κόλπο και χαρακτηριστικό γνώρισμα στο σινεμά του Steven Soderbergh. "Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο κόλπο δυο φορές" διατείνεται ο μόνιμος αρχηγός της συμμορίας των γόηδων, πόσο μάλλον τρεις και να περιμένεις απ' το κοινό να σε ακολουθήσει κιόλας. Αν όμως τυγχάνει να είσαι εκ των αγαπημένων ανεξάρτητων Αμερικάνων σκηνοθετών και να έχεις στη δούλεψή σου αρσενικά όπως ο George Clooney και ο Brad Pitt τότε τα πράγματα είναι πολύ εύκολα. Τότε η ταινία σου πέρα από κοινή σαχλαμάρα γίνεται κοσμικό γεγονός.

Αυτή τη φορά ο Reuben, ένας απ' τους αρχικούς 11, βρίσκεται κρεβατωμένος και αμίλητος μετά από καρδιακό επεισόδιο που είχε όταν ο Willy Bank, ένας ακόμη μεγαλο-επιχειρηματίας του Las Vegas, τον κορόιδεψε και του έφαγε όλα τα λεφτά που είχε επενδύσει σε ένα νέο καζίνο. Αντί για συνέταιρος λοιπόν παρά λίγο νεκρός και οι παλιόφιλοι απατεώνες δεν μπορούσαν να το αφήσουν να περάσει έτσι. Ξαναμαζεύονται όλοι μαζί και με τη βοήθεια ακόμη και παλιών εχθρών βάζουν μπροστά το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιό τους μέχρι σήμερα για να αποκαταστήσουν τον φίλο τους και να εκδικηθούν τον μοχθηρό Bank.

Στην ουσία η ταινία αποτελεί μια αναβαθμισμένη έκδοση της πρώτης (όχι ότι περιμέναμε και τίποτα παραπάνω δηλαδή - το ίδιο κόλπο που λέγαμε). Για μια ακόμη φορά το τέλειο σχέδιο του Soderbergh και της ομάδας του ακροβατεί με επιτυχία μεταξύ σινεφιλίας κι εμπορικότητας. Η συνταγή μάλιστα ενισχύεται και με την προσθήκη ενός φτασμένου σταρ, του Al Pacino στο ρόλο του Banks. Κατα τ' άλλα τα βασικά συστατικά παραμένουν τα ίδια: έκδηλη η γοητεία των αρσενικών στο πανί, διακριτικό χιούμορ (λίγο το παρακάνουν κάποιες φορές), πολλά κολπέτα για να να στηθεί η κομπίνα, το, για μια ακόμη φορά, απόλυτα αρμοστό soundtrack του David Holmes (ακόμη πιο funky και δυναμικός) και φυσικά το "cool" μιας άλλης εποχής αναγεννημένο στις σύγχρονες επιταγές. Το τελευταίο στοιχείο μάλιστα, το απόλυτο bonus της σειράς, πιο τονισμένο από ποτέ. Συχνές αναφορές στους δύο βασικούς rat-packers, αναμνησιακές βόλτες του Danny Ocean και του Rusty στο Las Vegas αλλά και τα techicolor εμβόλιμα πλάνα. Και κάτι που ποτέ δεν περίμενα να πω για μια τέτοια ταινία, εντυπωσιακή η δουλειά που έγινε απ' τους υπεύθυνους μέσα στο στούντιο. Το πανέμορφο καζίνο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (όπως και το κτίριο είναι αποτέλεσμα κακής ποιότητας CGI), παρ' όλ' αυτά είναι διπλά πιο εντυπωσιακό απ' το (πραγματικό) Bellagio του Andy Garcia και σ' αυτό βοηθάει και η πανοραμική κινηματογράφιση του Peter Andrews, αναδεικνύει πλήρως το εξαιρετικό σκηνικό.

Για μαστοριλίκια στην ταινία όπως καταλαβαίνετε ούτε λόγος αλλά κάπου εδώ σταματάμε να κρίνουμε τη δημιουργία γιατί θ' αρχίσουμε να την αδικούμε. Και στιλάτη και μυοχαλαρωτική, και προσανατολισμούς έχει αλλά μέχρι εκεί. Κάτι σαν το Cosmopolitan αλλά για άνδρες (θες να δεις ποιοι γαμάνε σήμερα; δες το Ocean's 13). Τώρα ειδικά που σουτάραμε τα θηλυκά και αρχίσαμε και τις αναφορές στην λαμπερή ζωή των πρωταγωνιστών (απολαυστικό το σύντομο "ξεκατίνιασμα" Pitt-Clooney στο τέλος) είμαστε έτοιμοι για το εξώφυλλο του Esquire. Με τα υφασμάτινα, με το Martini αλλά προς Θεού χωρίς πιστόλια και σκοτωμούς. Καλώς ήρθατε για τρίτη φορά στο κοσμικό σινεμά του σήμερα...