Δύο Ιρλανδοί γκάνγκστερς ταξιδεύουν στη Μπριζ, υποτίθεται για να κρυφτούν. Ο νεότερος (Colin Farrell) έχει μόλις εκτελέσει έναν παπά και -κατά λάθος- ένα αγοράκι. O ικανότατος συνάδελφός του (τον υποδύεται ιδανικά ο Brendan Gleeson) καταλαβαίνει ότι δεν θα είναι ένα απλό ταξίδι αναψυχής ωστόσο περνάει την περισσότερη ώρα του χαζεύοντας τα αξιοθέατα της πόλης.
Το In Bruges είναι σχεδόν "ταξιδιωτικό" ή μάλλον, καλύτερα, είναι τουριστικό με την έννοια που έκανε το κλασσικό πια A Quiet Weekend in Capri τρομερά ενδιαφέρον. Το setting λειτουργεί παράλληλα και όχι συμπληρωματικά της δράσης. Δίνει στην ταινία την haute αισθητική της, μια αισθητική που Sexy Beast εξαιρουμένου σπανίζει στα βρετανικά γκανγκστερικά φιλμ (συνομοταξία με βαθιά παράδοση). Αυτός είναι μόνο ένας απ' τους παράγοντες που βοηθάει την ταινία να βάλει από κάτω κάθε Guy Ritchie και κάθε Matthew Vaughn ή κάθε... Essex Boys για παράδειγμα.
Ένας δεύτερος είναι οι εκπληκτικοί σε στιγμές διάλογοι που ισορροπούν εξαιρετικά μεταξύ pulp και ακραία κωμικού ύφους, όπως και το σενάριο που φέρει μεν τους αναπόφευκτους συναισθηματισμούς (μιλάμε για γκάνγκστερ που σκοτώνουνε παιδάκια) αλλά όπου πάει να ξεφύγει αποφορτίζεται αμέσως, τις περισσότερες φορές με μια ατάκα ("like Tottenham..."). Ένας τρίτος η γεμάτη υπαινιγμούς ατμοσφαιρική κινηματογράφιση του, ταλαντούχου απ' ότι φαίνεται, Martin McDonagh. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ιρλανδός σκηνοθέτης επιμένει στις σκιές και στις παράδοξες γωνίες λήψεις, στο κυνηγητό του τέλους ακολουθεί τον Τρίτο Άνθρωπο, η αναμέτρηση στο καμπαναριό ακόμη και πριν τελεστεί φέρνει αυτόματα στο μυαλό τον Ξένο, ο McDonagh έχει noir παιδεία και δεν την κρύβει χωρίς να την καταχράται κιόλας. Χαρακτηριστικό ότι στην ταινία του, μια κωμική περιπέτεια και επουδενί ένα φιλμ νουάρ, εισβάλλει δις το Touch of Evil (το παρακολουθεί στην τηλεόραση ο Gleeson).
Μοναδικό της πρόβλημα είναι όταν η καρικατούρα του Ralph Fiennes προς το τέλος καταφθάνει στην πόλη για να εφαρμόσει έναν ανόητο ηθικό κώδικα, θύμα του οποίου θα πέσει τελικά και ο ίδιος. Ακόμη κι αυτό όμως θα το ξεπεράσετε στις 2-3 πρώτες ατάκες του, ίσως το ξαναθυμηθείτε στο κατάμαυρο αλλά και διφορούμενο και εξεζητημένο φινάλε εκεί όπου ένας εικαστικός αλά Bosch θάνατος ολοκληρώνει την Αποστολή στην Μπριζ, απλούστατα το καλύτερο crime που είδατε μέσα στο 2008. Ο ορισμός του απενοχοποιημένου fun, μια ταινία που ήρθε για να δώσει το φιλί της ζωής στο βρετανικό τουλάχιστον παρακλάδι του είδους. Μην το χάσετε για κανένα λόγο.
ΥΓ: Ασχετη παρατήρηση: Ασπαζόμαστε καταφανώς μια παράλογη σύμβαση που θέλει τους Ιρλανδούς, παρά τους πολυετείς αγώνες τους, Βρετανούς όπως οι Άγγλοι κι οι Σκωτσέζοι... Λάθος αλλά δεν βαριέσαι, δεν νομίζω να μας διαβάζει κανένας απ' τον IRA εδώ μέσα. Το φιλμ παρά την εθνικότητα του σκηνοθέτη του είναι βρετανοβελγική παραγωγή.
Το In Bruges είναι σχεδόν "ταξιδιωτικό" ή μάλλον, καλύτερα, είναι τουριστικό με την έννοια που έκανε το κλασσικό πια A Quiet Weekend in Capri τρομερά ενδιαφέρον. Το setting λειτουργεί παράλληλα και όχι συμπληρωματικά της δράσης. Δίνει στην ταινία την haute αισθητική της, μια αισθητική που Sexy Beast εξαιρουμένου σπανίζει στα βρετανικά γκανγκστερικά φιλμ (συνομοταξία με βαθιά παράδοση). Αυτός είναι μόνο ένας απ' τους παράγοντες που βοηθάει την ταινία να βάλει από κάτω κάθε Guy Ritchie και κάθε Matthew Vaughn ή κάθε... Essex Boys για παράδειγμα.
Ένας δεύτερος είναι οι εκπληκτικοί σε στιγμές διάλογοι που ισορροπούν εξαιρετικά μεταξύ pulp και ακραία κωμικού ύφους, όπως και το σενάριο που φέρει μεν τους αναπόφευκτους συναισθηματισμούς (μιλάμε για γκάνγκστερ που σκοτώνουνε παιδάκια) αλλά όπου πάει να ξεφύγει αποφορτίζεται αμέσως, τις περισσότερες φορές με μια ατάκα ("like Tottenham..."). Ένας τρίτος η γεμάτη υπαινιγμούς ατμοσφαιρική κινηματογράφιση του, ταλαντούχου απ' ότι φαίνεται, Martin McDonagh. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ιρλανδός σκηνοθέτης επιμένει στις σκιές και στις παράδοξες γωνίες λήψεις, στο κυνηγητό του τέλους ακολουθεί τον Τρίτο Άνθρωπο, η αναμέτρηση στο καμπαναριό ακόμη και πριν τελεστεί φέρνει αυτόματα στο μυαλό τον Ξένο, ο McDonagh έχει noir παιδεία και δεν την κρύβει χωρίς να την καταχράται κιόλας. Χαρακτηριστικό ότι στην ταινία του, μια κωμική περιπέτεια και επουδενί ένα φιλμ νουάρ, εισβάλλει δις το Touch of Evil (το παρακολουθεί στην τηλεόραση ο Gleeson).
Μοναδικό της πρόβλημα είναι όταν η καρικατούρα του Ralph Fiennes προς το τέλος καταφθάνει στην πόλη για να εφαρμόσει έναν ανόητο ηθικό κώδικα, θύμα του οποίου θα πέσει τελικά και ο ίδιος. Ακόμη κι αυτό όμως θα το ξεπεράσετε στις 2-3 πρώτες ατάκες του, ίσως το ξαναθυμηθείτε στο κατάμαυρο αλλά και διφορούμενο και εξεζητημένο φινάλε εκεί όπου ένας εικαστικός αλά Bosch θάνατος ολοκληρώνει την Αποστολή στην Μπριζ, απλούστατα το καλύτερο crime που είδατε μέσα στο 2008. Ο ορισμός του απενοχοποιημένου fun, μια ταινία που ήρθε για να δώσει το φιλί της ζωής στο βρετανικό τουλάχιστον παρακλάδι του είδους. Μην το χάσετε για κανένα λόγο.
ΥΓ: Ασχετη παρατήρηση: Ασπαζόμαστε καταφανώς μια παράλογη σύμβαση που θέλει τους Ιρλανδούς, παρά τους πολυετείς αγώνες τους, Βρετανούς όπως οι Άγγλοι κι οι Σκωτσέζοι... Λάθος αλλά δεν βαριέσαι, δεν νομίζω να μας διαβάζει κανένας απ' τον IRA εδώ μέσα. Το φιλμ παρά την εθνικότητα του σκηνοθέτη του είναι βρετανοβελγική παραγωγή.
10 σχόλια:
Ο Ralph Fiennes με τον καθόλου ηλίθιο κωδικά του (zubi, δεν σου αρέσει η μυθολογία του Film-noir;) ήταν όλα τα λεφτά. Απολαυστικό φιλμ, αυθεντική έκπληξη...
Για το whole παιδάκια thing μιλάω mpoukatsa που δεν έχει να κάνει με τα noir. Κι επειδή ξέρω ότι (για μια ακόμη φορά) φαίνεται ότι δεν μ' άρεσε η καρικατούρα του Ralph Fiennes, κάθε άλλο (άτιμε Αχιλλέα έπρεπε να μ' άφηνες να τ' αλλάξω)...
Και εγώ για noir μιλάω φίλε μου και η δολοφονία ενός αθώου παιδιού υπήρξε ανέκαθεν θέμα ταμπού στην ηθική του υπόκοσμου...
Παιδάκια σκότωνε και ο Harry Lime που όπως και ο Harry της ταινίας εμφανίζεται μετά τη μέση της. Υπάρχει και το κυνηγητό του Third Man. Υπάρχει και το Touch of evil στην tv. Ο τύπος μήπως λατρεύει λίγο Welles ?
Μπουκάτσα εξηγήσου με παραδείγματα. Γιατί αν ήμουν ο Fiennes της ταινίας ποσώς θα με ένοιαζε να ξεπαστρέψω 3-4 μούλικα στην πορεία. Όπως ο Harry Lime nonickαρε (ξεχνάς και το καμπαναριό που είναι νομίζω η πιο άμεση μετά το Touch of Evil αναφορά στον Welles)
Ζubi, απαντώ αποφατικά ζητώντας σου να μου απαριθμήσεις film-noir όπου η εξολόθρευση γυναικόπαιδων ενθαρρύνεται και θεωρείται κάτι ενταγμένο στην ημερησία διάταξη των παρανόμων....
(Ο Τρίτος Άνθρωπος αφενός δεν είναι film noir και αφετέρου ο Harry Lyme είναι έξω από τον κώδικα των παρανόμων -και τα παιδάκια τα καθαρίζει έμμεσα που έχει διαφορά)
Αφού στο κατ' ιδίαν δεν τα βρίσκουμε απαντάω εδώ μετά και τη διόρθωση. Προφανώς το "ενθαρρύνεται" δεν είναι η κατάλληλη λέξη αν και όπως ήδη είπαμε στην περίπτωση του Peter Lorre (στο M προφανώς) μάλλον η παιδοκτονία ενδείκνυται. Επίσης χαίρομαι που έγραψες "γυναικόπαιδα", λέξη κλειδί για την επόμενη πληρωμένη απάντηση. Νομίζω πως η συμπεριφορά του Κάιζερ Σόζε στους Συνήθης Υπόπτους και την επίμαχη σκηνή ορίζει την ορθή συμπεριφορά που πρέπει να υιοθετήσει κάθε γκάνγκστερ που σέβεται τον εαυτό του ακόμη και απέναντι στα γυναικόπαιδα που αγαπά :p. Επίσης θα μπορούσα απλά να ανταπαντήσω ζητώντας να μου πεις ένα noir που δείχνει τον γκάνγκστερ να αυτοτιμωρείται επειδή καθάρισε ένα παιδί. Κι επειδή ξέρω ότι θα βρεις και θα μπορούμε να συζητάμε αιώνια (θα πω κι εγώ τον Ray μετά), κλείνω λέγοντας ότι στην τελική το In Bruges δεν είναι noir για να πάρουμε τον ρόλο του Fiennes (που κατά βάση είναι κωμική παρέμβαση) ως αρχετυπική φιγούρα του είδους που θα εφαρμόσει τον απαραίτητο ηθικό κώδικα. Βρίσκω πολλά noir στοιχεία στην ταινία ο Fiennes δεν είναι επουδενί ένα απ' αυτά.
Να συμπληρώσω στο τελευταίο, ότι θεωρώ την ατάκα του Farrell λίγο μετά το συμβάν μεταξύ νάνου και Fiennes (καταλαβαίνεις γιατί το γράφω έτσι...) πολύ πιο αληθινή (sic) noir ηθική.
Δημοσίευση σχολίου