Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

Hostel: Part II


Τα πράγματα είναι απλά. Το Hostel 2 (ή Συνέχεια της Παράνοιας όπως ευφυώς βαφτίζεται απ' τον Έλληνα διανομέα) πατάει στην αρχική επιτυχημένη (τουλάχιστον στα ταμία) συνταγή. Μια κοπέλα ξελογιάζεται από μια μοντέλα Σλοβάκα (εξαιρετικό κομμάτι) και μαζί με δύο φίλες της πάνε στο περιβόητο hostel (ή Ξενώνα Νεότητος όπως ευτυχώς δεν ονομάστηκε στην Ελλάδα η ταινία) όπου θα απαχθούν για να γίνουν θύματα στα διεστραμμένα παιχνίδια πλουσίων σαδιστών. Για πρώτη φορά οι θεατές θα δουν πως λειτουργεί το όλο κύκλωμα, πως στήνονται τα φονικά για τους προνομιούχους όπως οι δύο επιχειρηματίες που "αγοράζουν" προς σφάξιμο δύο απ' τις πρωταγωνίστριες.

Το πρώτο
Hostel έγινε η σημαία για τη μίνι επανάσταση του splat-pack. Αν υπήρξε μανιφέστο πριν απ' την αποκορύφωση του Grindhouse ήταν εκείνο το φιλμ του Eli Roth. Τα ελαφρυντικά όμως πλέον δεν υπάρχουν. Όλα τα ενθουσιώδη μέλη της άτυπης αυτής ομάδας κινηματογραφιστών (που για πολλοστή φορά θα πούμε είχε την ευτυχία να γνωρίσει την υποστήριξη του Quentin Tarantino) έχουν προχωρήσει κάνοντας το δεύτερο βήμα στην horror καριέρα τους (κυρίως με sequel). Μετά τη διακήρυξη αναμένει κανείς κάτι... παραπάνω τέλος πάντων. Αυτό το δεύτερο μέρος όμως όχι απλά είναι μια εξευγενισμένη φωτοκόπια του πρώτου αλλά οι εύκολες επιλογές που καλείται να κάνει ο σκηνοθέτης στο τέλος του βγαίνουν σε ακίνδυνο θρίλερ δεκαετίας '90, το μεγαλύτερο πισωγύρισμα που θα μπορούσε να ΄χει.

Λιγότερο ενοχλητικό απ' τον προκάτοχό του (στο μάτι πάντα) και με περισσότερες σκηνές "αποφόρτισης" η ταινία υποβιβάζεται σε εύπεπτη γλυκοπατάτα. Προς Θεού όχι επειδή έχουμε λιγότερο αίμα αλλά επειδή η αναπαραγωγή τρόμου περνάει απ' το ένστικτο του θεατή στις καταστάσεις του σεναρίου. Με δεδομένες δε και τις αναφορές που υπάρχουν στο φιλμ ("διάσημοι" σκηνοθέτες που εμφανίζονται σε στιγμές, το βασανιστήριο της
Heather Matarazzo που προκύπτει κατ' ευθείαν απ' την μυθολογία του τρόμου) το φιλμ μοιάζει σαν το πρώτο, παιδικό σχεδόν, ευχαριστώ του Roth στο είδος. Και σ' αυτήν του την προσπάθεια κάνει και το τελευταίο του λάθος: αυτό το είδος που τόσο αγαπάει και αποφάσισε να υπηρετήσει απαιτεί μια επιτήδευση, μ' αυτήν γεννήθηκε και μ' αυτήν πορεύεται τόσα χρόνια. Ε ο Roth στην προσπάθειά του να την υιοθετήσει κάνοντας πιο "ταγμένο" το δεύτερο Hostel κάπου το παρακάνει. Δεκτές όλες οι προθέσεις για τον "καταλογισμό" της παράνοιας στους "αθώους", δεκτή η μεταφεμινιστική (τώρα το παράκανα εγώ) τροπή του φινάλε όπως και το σαφές επιμύθιο (τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία, απλά χωρίς αυτά σήμερα δεν ζεις) αλλά για να τα δέσεις όλα μαζί δεν αρκεί να χαμογελάς πίσω από την κάμερα.

Μιλώντας εκ του ασφαλούς πάντα (χεχε) το
Hostel: Part II είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

5 σχόλια:

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

δεν ξέρω αν θέλω να το δω. Στο πρώτο πόνεσα πολύ...

zubizabata είπε...

Ε αυτό μην το δεις κι ας είναι ανώδυνο :p

etalon είπε...

Ειναι περιεργο αυτο με την ...συνεχεια μιας παρανοιας που αξιζει να δεις εστω κι αν συμφωνω ως προς την αποτυχία της...
... για γερούς λύτες που λένε και στα σταυρόλεξα, και γερα νεύρα!

Sally Finkenstein είπε...

Ηρθα λοιπόν και τι να δώ!
Έπεσα πάνω στο Hostel!
Δεν πολυασχολήθηκα καθαρά με την ταινία αλλά έγραψα κάτι σχετικό.

zubizabata είπε...

Η απόλυτη διαφωνία στα σχόλια των δύο τελευταίων (χιχιχι) που όπως και να 'χει τους ευχαριστώ πάρα πολύ που περνάνε και αφήνουν ένα λόγο.