Η Laurie Collyer στην πρώτη της ταινία μυθοπλασίας συνεχίζει το ώριμο κοινωνικό της σινεμά με αφετηρία για μια ακόμη φορά το περιθώριο. Καλοδεχούμενο το γεγονός ότι στο SherrBaby εμφανίζεται σε αντιπαραβολή με μια δυσ- (ή μισ- καλύτερα) λειτουργική μικροαστική κοινωνία.
H Sherry Swanson (όπως swansong) είναι μια νεαρή κοπέλα που βγαίνει απ' τη φυλακή μετά από τρία χρόνια. Εκεί βρέθηκε για κλοπές που διέπραξε ώστε να υποστηρίξει την εξάρτησή της στα ναρκωτικά. Είναι πλέον καθαρή και έτοιμη να επανενταχτεί όπως η ίδια νομίζει, έτοιμη να ξαναγίνει η μητέρα της μικρής Alexis.
Η ίδια η Sherry το παραδέχεται: "νόμιζα ότι θα βγω έξω και θα είναι ο παράδεισος". Τα πράγματα προφανώς δεν είναι καθόλου έτσι. Κατ' αρχάς η Alexis έχει πια μια καινούργια οικογένεια που δεν φαίνεται διατεθειμένη να την δώσει πίσω. Έχει καμιά απ' τις δυο πλευρές άδικο; Όχι... Απλά η πρωταγωνίστρια δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι πλέον η μικρή δεν της ανήκει και τότε ξεκινάει ο πόλεμος. Απ' τη μια η πρώην ναρκομανής κι απ' την άλλη η εφησυχασμένη κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί άτομα σαν την Sherry στους κύκλους της.
Η Collyer με την ταινία στοχεύει την μικροαστική ηθική και πετυχαίνει διάνα. Τι πιο ικανό για να την προκαλέσει από μια όμορφη, περιθωριακή τύπισσα, ευάλωτη μέσα στο καινούργιο περιβάλλον... Η οικογένεια της Sherry, θεμέλιος λίθος στη σύγχρονη ηθική, δεν μπορεί να δεχτεί ότι η μπουζουριασμένη στο παρελθόν κοπέλα μπορεί να εξισωθεί με τα υπόλοιπα μέλη της. Κανένας δεν το λέει αλλά όλοι το δείχνουν. Εγγενής φόβος που ποτέ δεν κατάφεραν να τον ξεπεράσουν οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες. Λάθος και η θεώρηση της ηρωίδας βέβαια, προφανώς η θέση της είναι αλλού, γι' αυτό και την σύντομη παρηγοριά δεν την βρίσκει στον αδερφό της, τον μοναδικό συγγενή της που φαίνεται να συμπάσχει, αλλά στον Ινδιάνο που βρίσκει στην ομάδα υποστήριξης και την γνωρίζει από παλιά που ήταν χορεύτρια σε ένα κλαμπ. Πάντως η κοπέλα έχει πείσμα και δεν κωλώνει πουθενά...
Το μεγαλύτερο όπλο της είναι η θηλυκότητά της. Αρχικά πρέπει να κάνει φίλους, δεν διστάζει να σκύψει για να τους αποκτήσει. Θέλει να γίνει νηπιαγωγός αντί για καθαρίστρια, δεν διστάζει να πέσει στα γόνατα. Δούναι και λαβείν, πράγμα απόλυτο θεμιτό και αποτελεσματικό στην περίπτωσή μας, αφού η Sherry εκμεταλλεύεται τις ορθάνοιχτες "τρύπες" στην ηθική των μικροαστών για να δει κι αυτή μια άσπρη μέρα. Μετά τη σύντομη επαφή μαζί της βέβαια θα συνεχίσουν να υφίστανται ως γραφικές υπάρξεις αλλά αφού πρώτα έχουν "ξεβρακωθεί" στα μάτια των θεατών. Δυστυχώς, στον αγώνα να πάρει την κόρη της πίσω το μεγάλο όπλο αχρηστεύεται... Εκεί βλέπετε έχει να κάνει με μια άλλη γυναίκα. Εκεί το πείσμα δεν αρκεί κι αρχίζει να απελπίζεται. Η γυναίκα του αδερφού της στην πραγματικότητα έχει πολλά περισσότερα να ζηλέψει απ' το ωραίο της σώμα, μαζί της και όλοι οι υπόλοιποι της νομικά κατοχυρωμένης οικογένειάς της. Πώς να κάμψει η δύσμοιρη ολομόναχη έναν αρτηριοσκληρωτικό θεσμό που έχει ριζώσει πια στο κοινωνικό οικοδόμημα και να πείσει για την σωστή ανατροφή (κι όταν λέω σωστή δεν συμμερίζομαι προφανώς τις απόψεις της "ανάδοχης" οικογένειας) τους ψευτοπουριτανούς; Αυτή έχει το όραμα αλλά εκείνοι έχουν το άλλοθι... Κάποια στιγμή ακολουθώντας δια της συνεχώς κινούμενης κάμερας κι εγώ την πρωταγωνίστρια πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται: "Τραβηγμένο, αλλά πρέπει να της την πέσει κι ο πατέρας της" και δεν απογοητεύομαι. Η ίδια οικογένεια που, επικαλούμενη καθαρά δικά της ηθικά κωλύματα, φοβάται να παραδώσει το νεότερο μέλος της σε μια περιθωριακή (κι ας της ανήκει... γονιδιακά) τώρα, αποδεικνύοντας το πόσο ψεύτικες είναι οι νόρμες της και πόσο διαβρωμένη είναι, βάζει χέρι δια του αρχηγού της στην κλαίουσα Sherry... Θρίαμβος κατ' εμέ της γενικότερης προβληματικής, αποτυχία λογικά για τους περισσότερους γιατί εκεί η ταινία ξεφεύγει απ' αυτά που αντέχει να αναλογιστεί ο (αμυνόμενος) θεατής.
Τότε η Mrs Swanson εκρηγνύεται τρέχοντας από βαποράκι σε βαποράκι για να ξεχάσει. Τόσο ανυπόφοροι μπορούμε να γίνουμε. Η σκηνοθέτις αποφασίζει ότι όλες οι πρότερες προσπάθειες της ηρωίδας της θα γίνουν το "κύκνειο άσμα" της. Η παντελώς εξαιρετική Maggie Gyllenhaal (το περιμέναμε νομίζω απ' αυτήν) στην ουσία δεν θέλησε ποτέ να επανενταχτεί γιατί και ως ναρκομανής/κλέφτρα/χορεύτρια/δεν ξέρω εγώ τι άλλο δεν ήταν ποτέ μέλος του βάλτου που τελικά την κατανικά, αλλά και όταν αποφυλακίστηκε δεν είχε καμία διάθεση να συμβιβάσει την προσωπικότητά της και να φορέσει το προσωπείο της καλής νοικοκυράς που για να διασκεδάσει την πλήξη της βάφει τα νύχια της. Η επανένταξη της επεβλήθη απ' το όλο σύστημα, φυλάκιση και αναμόρφωση προς ένα ακόμη αναλώσιμο μέλος του που θα καθαρίζει τα σκουπίδια των από πάνω, αυτή θα ήταν υποτίθεται η δουλειά της. Μια τελευταία βόλτα με την κόρη της προς άγνωστη κατεύθυνση, μια τελευταία σκέψη προς ολική ρήξη με το "σύνολο" ("Θέλεις να πάμε στη Φλόριντα;" - άλλα όχι και η μικρή έχει μάθει αλλιώς και εσύ Sherry μου είσαι πολύ κουρασμένη) και τέλος. Ο αστυνόμος έχει διατάξει την επανέναρξη της όλης διαδικασίας. Πολύ θα γούσταρα ένα sequel του τύπου SherryButcher.
ΥΓ1. Θα πρέπει να συγχαρώ την Filmtrade για τις πολύ καλές φετινές επιλογές (όσες είδα τουλάχιστον).
ΥΓ2. Το θέμα που προκύπτει τώρα είναι θα φτάσουν ποτέ κοινωνικές ταινίες σαν κι αυτήν να ταρακουνήσουν το κοινό που πρέπει; Υπάρχουν στόχοι, υπάρχει τόλμη, αλλά τελικά μένουν όμορφες ανακυκλώσιμες ιδέες στο μυαλό συγκεκριμένης μερίδας.
H Sherry Swanson (όπως swansong) είναι μια νεαρή κοπέλα που βγαίνει απ' τη φυλακή μετά από τρία χρόνια. Εκεί βρέθηκε για κλοπές που διέπραξε ώστε να υποστηρίξει την εξάρτησή της στα ναρκωτικά. Είναι πλέον καθαρή και έτοιμη να επανενταχτεί όπως η ίδια νομίζει, έτοιμη να ξαναγίνει η μητέρα της μικρής Alexis.
Η ίδια η Sherry το παραδέχεται: "νόμιζα ότι θα βγω έξω και θα είναι ο παράδεισος". Τα πράγματα προφανώς δεν είναι καθόλου έτσι. Κατ' αρχάς η Alexis έχει πια μια καινούργια οικογένεια που δεν φαίνεται διατεθειμένη να την δώσει πίσω. Έχει καμιά απ' τις δυο πλευρές άδικο; Όχι... Απλά η πρωταγωνίστρια δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι πλέον η μικρή δεν της ανήκει και τότε ξεκινάει ο πόλεμος. Απ' τη μια η πρώην ναρκομανής κι απ' την άλλη η εφησυχασμένη κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί άτομα σαν την Sherry στους κύκλους της.
Η Collyer με την ταινία στοχεύει την μικροαστική ηθική και πετυχαίνει διάνα. Τι πιο ικανό για να την προκαλέσει από μια όμορφη, περιθωριακή τύπισσα, ευάλωτη μέσα στο καινούργιο περιβάλλον... Η οικογένεια της Sherry, θεμέλιος λίθος στη σύγχρονη ηθική, δεν μπορεί να δεχτεί ότι η μπουζουριασμένη στο παρελθόν κοπέλα μπορεί να εξισωθεί με τα υπόλοιπα μέλη της. Κανένας δεν το λέει αλλά όλοι το δείχνουν. Εγγενής φόβος που ποτέ δεν κατάφεραν να τον ξεπεράσουν οι τάξεις και οι κοινωνικές ομάδες. Λάθος και η θεώρηση της ηρωίδας βέβαια, προφανώς η θέση της είναι αλλού, γι' αυτό και την σύντομη παρηγοριά δεν την βρίσκει στον αδερφό της, τον μοναδικό συγγενή της που φαίνεται να συμπάσχει, αλλά στον Ινδιάνο που βρίσκει στην ομάδα υποστήριξης και την γνωρίζει από παλιά που ήταν χορεύτρια σε ένα κλαμπ. Πάντως η κοπέλα έχει πείσμα και δεν κωλώνει πουθενά...
Το μεγαλύτερο όπλο της είναι η θηλυκότητά της. Αρχικά πρέπει να κάνει φίλους, δεν διστάζει να σκύψει για να τους αποκτήσει. Θέλει να γίνει νηπιαγωγός αντί για καθαρίστρια, δεν διστάζει να πέσει στα γόνατα. Δούναι και λαβείν, πράγμα απόλυτο θεμιτό και αποτελεσματικό στην περίπτωσή μας, αφού η Sherry εκμεταλλεύεται τις ορθάνοιχτες "τρύπες" στην ηθική των μικροαστών για να δει κι αυτή μια άσπρη μέρα. Μετά τη σύντομη επαφή μαζί της βέβαια θα συνεχίσουν να υφίστανται ως γραφικές υπάρξεις αλλά αφού πρώτα έχουν "ξεβρακωθεί" στα μάτια των θεατών. Δυστυχώς, στον αγώνα να πάρει την κόρη της πίσω το μεγάλο όπλο αχρηστεύεται... Εκεί βλέπετε έχει να κάνει με μια άλλη γυναίκα. Εκεί το πείσμα δεν αρκεί κι αρχίζει να απελπίζεται. Η γυναίκα του αδερφού της στην πραγματικότητα έχει πολλά περισσότερα να ζηλέψει απ' το ωραίο της σώμα, μαζί της και όλοι οι υπόλοιποι της νομικά κατοχυρωμένης οικογένειάς της. Πώς να κάμψει η δύσμοιρη ολομόναχη έναν αρτηριοσκληρωτικό θεσμό που έχει ριζώσει πια στο κοινωνικό οικοδόμημα και να πείσει για την σωστή ανατροφή (κι όταν λέω σωστή δεν συμμερίζομαι προφανώς τις απόψεις της "ανάδοχης" οικογένειας) τους ψευτοπουριτανούς; Αυτή έχει το όραμα αλλά εκείνοι έχουν το άλλοθι... Κάποια στιγμή ακολουθώντας δια της συνεχώς κινούμενης κάμερας κι εγώ την πρωταγωνίστρια πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται: "Τραβηγμένο, αλλά πρέπει να της την πέσει κι ο πατέρας της" και δεν απογοητεύομαι. Η ίδια οικογένεια που, επικαλούμενη καθαρά δικά της ηθικά κωλύματα, φοβάται να παραδώσει το νεότερο μέλος της σε μια περιθωριακή (κι ας της ανήκει... γονιδιακά) τώρα, αποδεικνύοντας το πόσο ψεύτικες είναι οι νόρμες της και πόσο διαβρωμένη είναι, βάζει χέρι δια του αρχηγού της στην κλαίουσα Sherry... Θρίαμβος κατ' εμέ της γενικότερης προβληματικής, αποτυχία λογικά για τους περισσότερους γιατί εκεί η ταινία ξεφεύγει απ' αυτά που αντέχει να αναλογιστεί ο (αμυνόμενος) θεατής.
Τότε η Mrs Swanson εκρηγνύεται τρέχοντας από βαποράκι σε βαποράκι για να ξεχάσει. Τόσο ανυπόφοροι μπορούμε να γίνουμε. Η σκηνοθέτις αποφασίζει ότι όλες οι πρότερες προσπάθειες της ηρωίδας της θα γίνουν το "κύκνειο άσμα" της. Η παντελώς εξαιρετική Maggie Gyllenhaal (το περιμέναμε νομίζω απ' αυτήν) στην ουσία δεν θέλησε ποτέ να επανενταχτεί γιατί και ως ναρκομανής/κλέφτρα/χορεύτρια/δεν ξέρω εγώ τι άλλο δεν ήταν ποτέ μέλος του βάλτου που τελικά την κατανικά, αλλά και όταν αποφυλακίστηκε δεν είχε καμία διάθεση να συμβιβάσει την προσωπικότητά της και να φορέσει το προσωπείο της καλής νοικοκυράς που για να διασκεδάσει την πλήξη της βάφει τα νύχια της. Η επανένταξη της επεβλήθη απ' το όλο σύστημα, φυλάκιση και αναμόρφωση προς ένα ακόμη αναλώσιμο μέλος του που θα καθαρίζει τα σκουπίδια των από πάνω, αυτή θα ήταν υποτίθεται η δουλειά της. Μια τελευταία βόλτα με την κόρη της προς άγνωστη κατεύθυνση, μια τελευταία σκέψη προς ολική ρήξη με το "σύνολο" ("Θέλεις να πάμε στη Φλόριντα;" - άλλα όχι και η μικρή έχει μάθει αλλιώς και εσύ Sherry μου είσαι πολύ κουρασμένη) και τέλος. Ο αστυνόμος έχει διατάξει την επανέναρξη της όλης διαδικασίας. Πολύ θα γούσταρα ένα sequel του τύπου SherryButcher.
ΥΓ1. Θα πρέπει να συγχαρώ την Filmtrade για τις πολύ καλές φετινές επιλογές (όσες είδα τουλάχιστον).
ΥΓ2. Το θέμα που προκύπτει τώρα είναι θα φτάσουν ποτέ κοινωνικές ταινίες σαν κι αυτήν να ταρακουνήσουν το κοινό που πρέπει; Υπάρχουν στόχοι, υπάρχει τόλμη, αλλά τελικά μένουν όμορφες ανακυκλώσιμες ιδέες στο μυαλό συγκεκριμένης μερίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου