Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Before the Devil Knows You're Dead


Μπούκαρε στον παράδεισο μέσα σε μισή ώρα, πριν ο διάολος καταλάβει ότι έχεις πεθάνει...

Μισή ώρα περίπου χρειάζεται και ο βετεράνος των βετεράνων Sidney Lumet για να ανατρέψει το mametικής υφής πρώτο μέρος, με τρόπο λίγο βίαιο είναι η αλήθεια. Η οδηγούσα πρόταση (έργου και κειμένου) δουλεύει απ' την στιγμή που εμφανίζεται στην οθόνη ο πατέρας. Είναι ο μοναδικός της ταινίας που πρόλαβε τον παράδεισο και την πληρώνουν αυτοί που απλά τιμούν τα γονίδιά τους.

Η υπόσταση της οικογένειας είναι κυρίως οργανική και βιολογική, υπερέχει της οποιαδήποτε κοινωνικής. Όπως στην αιμομιξία κοινό γονιδιακό υλικό έχει τα γνωστά αποτελέσματα, έτσι και στην ταινία ομώνυμα, άρα και εξ' ορισμού απωθούμενα, πατέρας και γιος στην ύστερη προσπάθεια τους να πλησιάσουν με "κοινωνικούς" όρους ο ένας τον άλλον, οδηγούνται σε βίαιη σύγκρουση.

Ο Lumet χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο παράδειγμα ακυρώνει τον όρο οικογένεια (στην ελληνική είναι έτσι κι αλλιώς λανθασμένος ετυμολογικά). Ταυτόχρονα με την τελευταία του ταινία υπερκερνά ένα απ' τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ταμπού (μη μου πείτε ότι δεν το 'χατε καταλάβει τόσα χρόνια;). Και παρά τα όσα προδικάζουν τα 83 έτη, περισσότερα απ' τα οποία βουτηγμένα στον γιαλαντζί αμοραλισμό*, he lets the damned thing go down with three bangs...

Μεγαλειώδες αν το αναλογιστείτε...

7 σχόλια:

mpoukatsas είπε...

Bρε zubi, τι εννοείς γράφοντας περί γιαλαντζί αμοραλισμού; Ο Lumet είναι από τους πιο συνεπείς μοραλιστές σκηνοθέτες που υπήρξαν ποτέ....
(δεν το έχω δει το τελευταίο)

zubizabata είπε...

Δεν το 'γραψα καλά ομολογουμένως, ήθελα να βάλω και σχόλιο αλλά ευτυχώς επισημαίνεις κι εσύ. Ο "γιαλαντζί αμοραλισμός" δεν απευθύνεται στον Lumet αλλά σ' αυτά που αντιπροτείναν οι άλλοι στο Dog Day Afternoon του, στον Serpico, στο Δίκτυο ακόμη και στο ψυχολογικό δράμα του Equus. Έχει να κάνει για να μην πολυλογώ με το γενικότερο αμερικάνικο πλαίσιο των 70's όταν κυρίως έδρασε ο σκηνοθέτης. Εγώ τώρα χονδρικά ξεχωρίζω αυτόν απ' την μία μεριά και τους Penn και Peckinpah απ' την άλλη. Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο βρίσκεται το γιαλαντζί...

Βλέποντας και κρίνοντας τώρα, το τελευταίο πόνημα του Lumet (το οποίο τουλάχιστον θα κατεβάσεις και θα δεις 17 φορές για παραδειγματισμό) έρχεται ως έκπληξη από έναν συνεπή μοραλιστή και μάλιστα στα ξεροκέφαλα 83 του.

Unknown είπε...

Καλά που σου ΄πε κι ο Μπούκι και "διορθώθηκες"...

Τι λέτε ρε μάγκες γι' αυτό το εργάκι;
Μου 'χετε ανάψει την περιέργεια.

Unknown είπε...

Με πείσατε και κότσαρα έναν αστερίσκο με την ελπίδα ότι οι καλόβουλοι θα τσεκάρουν τα σχόλια...

Ηλία εσύ δεν θα το κατεβάσεις, θα πας σινεμά και θα κεράσεις ολόκληρο το Β' Γυμνάσιο Αμπελοκήπων. Προφανώς ως παραδειγματισμό για τα όσα συνεχίζεις να λες σχετικά με το αδιαφιλονίκητο αριστούργημα There Will Be Blood.

zubizabata είπε...

Και προφανώς αυτός ήμουν εγώ και τσέκαρα τα ξένα mail.

dunno είπε...

μόνο και μόνο για τις δουλειές του με τον Pacino έχει κερδίσει τον σεβασμό μου.η ταινία είναι στα προσεχώς μου

Sally Finkenstein είπε...

Είναι κι αυτό αριστούργημα!
Προχθές το είδα!
Αψογο!