Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2007

Walk the Line


Η κινηματογραφική βιογραφία, είδος που αναγκαστικά εμπεριέχει ιστορία μέσα του (και ως όλοι γνωρίζουμε πια η ιστορία δεν μπορεί να είναι αντικειμενική), έχει διαβρωθεί ανεπανόρθωτα. Οι κάποτε αιχμηρές ακμές των πολιτικών βιογραφιών ή τα biopics αθλητών και καλλιτεχνών που σκόπευαν παιδαγωγικά σχεδόν να εμπνεύσουν, έχουν πια στρογγυλέψει (κατά κανόνα προς όφελος του πρωταγωνιστή τους). Παράλληλα, σε ένα αναπάντεχα επιτυχημένο και επίκαιρο στο Hollywood (και τα ταμία) είδος κανένας προσωπογράφος δεν δύναται πια να ξεπεράσει το μοντέλο του.

Απ' τον κανόνα δεν ξεφεύγει ούτε ο απονευρωμένος (όπως τον λέει κι ο φίλτατος
Μπουκάτσας) James Mangold. Ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται ακαδημαϊκότερος των όσων προμήνυε το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του, αλλά όχι τόσο όσο ο Taylor Hackford του Ray για παράδειγμα. Αρκούντως καταστρεπτικός πάντως για την ταινία του Johnny Cash.

Βασισμένο στα λόγια του ίδιου του μαυροντυμένου τροβαδούρου (όπως καταγράφηκαν στην αυτοβιογραφία του) το φιλμ θα μπορούσε τουλάχιστον να αντλήσει λίγο απ' το πνεύμα του πρωταγωνιστή της, διαφοροποιώντας τη φόρμα και το θέμα της απ' τα πολυάριθμα hits του είδους. Η πολυτάραχη ζωή του Cash άλλωστε προσφέρεται για κάτι τέτοιο (απ' τις φορές που η εμπεριεχόμενη ιστορία αβαντάρει την κινηματογραφική βιογραφία). Αντ' αυτού ο Mangold επιλέγει τα πάντα να αρχίσουν και να τελειώσουν στο live του Folsom Prison, ήτοι στην πιο αναγνωρίσιμη για το ευρύ κοινό στιγμή της καριέρας του. Τελικά προκύπτει άλλος ένας ματαιόδοξος αντιήρωας με βαριά σκιά και μεγάλα πάθη. Για μια ακόμη φορά παρακολουθούμε την άνοδο, την πτώση και την κάθαρση, μέσω μετρίων μάλιστα μιμητών (πέραν της επανάληψης του σχήματος τα πράγματα δεν ήταν και καθόλου έτσι με τον Johnny).

Σχετικά πρόσφατα πέτυχα ένα ντοκιμαντέρ στο Biography, παχυλό κι αφιερωμένο στον μακαρίτη. Ήταν απείρως συναρπαστικότερο απ' το Walk the Line.

21 σχόλια:

Unknown είπε...

Αν και για τον Mangold αδυνατώ να συμφωνήσω με τον κακοηθέστατο Μπουκάτσα (και μόνο λόγω Heavy και Copland...), zubi μου εδώ παραστέκομαι την άποψή σου. Πολύ εξασθενημένος ακαδημαϊσμός (προτιμώ το Ray) που, έστω, διασώζεται από την ευπρέπεια της παραγωγής και τις ειλικρινείς ερμηνείες.

zubizabata είπε...

Επειδή σε όλα συμφωνούμε:

1. Το Heavy και το Copland σε όλους (μας) αρέσουν, φαντάζομαι ακόμη και στον αυστηρό Μπουκάτσα. Γενικά όμως ο Mangold όσο πάει και το χάνει... Για με η κατηφόρα ξεκινάει απ' το Girl, Interrupted και μέχρι σήμερα δεν έχει τελειωμό.

2. Κι εγώ προτιμώ το Ray!

3. Είμαι σίγουρος ότι Phoenix και Witherspoon κάναν ότι καλύτερο μπορούσαν.

mpoukatsas είπε...

Κατέφθασα και εγώ! Επειδή μου αρέσει να το παίζω κακός (it makes me feel better) ομολογώ ότι μόνο ένας σκηνοθέτης επιπέδου Mangold θα χαράμιζε ένα τέτοιο cast (sly συμπεριλαμβανομένου παρακαλώ) σε μια άτολμα διπλωματική μετριότητα όπως το Copland.
To Ηeavy ήταν καλύτερο κυρίως επειδή ήταν σεμνό και μετρημένο, έπαιζε και η θεϊκή Lyv Tyler. H μόνη καλή στιγμή του Mangold και μετά ελέυθερη πτώση...
Τουλάχιστον είναι πολυ καλύτερος από τον Ron Howard και τον Joel Schumacher...

Unknown είπε...

Mpoukatsa, παρά την άθλια διπλωματία της συμπερίληψης του Sly, εξαπολύω πυρηνικό, βαλτικού βεληνεκούς πτύελο που πλημμυρίζει το ολοκαίνουργιο πληκτρολόγιό σου.

nonickname είπε...

Εμείς zubi τα είπαμε, μόνο ο Miller (έτσι δε τον έλεγαν?) έσπασε κάπως τον ακαδημαϊσμό των βιογραφιών με το Capote. Συμπαθητικό το Walk the line, πιο συμπαθητικό το Ray αλλά ξεχνιούνται αμέσως - αν και ο Hackford κάτι πήγε να κάνει. Επίσης τη περασμένη σεζόν και μια ομορφούλα, κόρη γνωστού σκηνοθέτη-κρασέμπορα κάτι πήγε να κάνει αλλά φαντάζομαι δε θες να πλακωνόμαστε τώρα.

ps : μπουκάτσα, όλοι είναι καλύτεροι από τον Howard και τον Schumacher

theachilles είπε...

Πάντως εγώ προτιμώ με τα χίλια το Walk the Line από το Ray. Άσε που το -μάλλον αντιπαθές σε μένα- πρωταγωνιστικό δίδυμο δίνει ρέστα εδώ. Γενικότερα, θα συμφωνήσω ότι η κατάσταση με τις βιογραφίες, και με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από το Χόλλυγουντ, έχει παραγίνει και ήδη βαριέμαι ανελέητα. Και κρίμα που όταν κάτι φρέσκο πάει να γίνει στη σύλληψη του τρόπου παρουσίασης ενός υπαρκτού προσώπου, υπάρχουν χίλια δυο άλλα ελαττώματα (επειδή κάποιος ανέφερε την Μαρία Αντουανέττα και την κα.Σκό(ρ)πολα (Πάνο, οικειοποιούμαι την έμπνευσή σου!).

Πάντως η Ευρώπη (La Mome) και ένας αμερικανός Θεός (The Aviator) ξεχωρίζουν...

Ρε συ Ηλία, το copland θα μπορούσε να είναι τόσο, μα τόσο καλύτερο. Γαμώ τον Mangold μου, γαμώ.

ΠΑΝΟΣ είπε...

Ήταν όμως ταινιάρα.

ΠΑΝΟΣ είπε...

Ήταν όμως ταινιάρα.

mpoukatsas είπε...

Mangold sucks, end of story.

Unknown είπε...

Ξέρω πως θα ακουστώ αφόρητα τετριμμένος, αλλά η Κοπλάνδη είναι η χώρα του τέταρτου σφυρίγματος του High Noon.

Τελειώνετε με τις σαχλαμάρες σας για τον Κόπολα αδεείς (sic)...

zubizabata είπε...

Ε τώρα, επειδή ξεφεύγουνε εσκεμμένα μερικοί μερικοί (και προφανώς πολύ μ' αρέσει), ο Mangold είναι απαίσιος. Αν και θα μπορούσε να ήταν καλός αν έμενε στα αναφερόμενα, he trully sucks. Τα έργα μιλάνε μόνα τους: Identity, Kate & Leopold, Girl Interrupted.

Και συμφωνώ με nonick όλοι είναι καλύτεροι απ' αυτούς τους δύο.

Πάντως πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν τις κάνουν πια όπως παλιά (τις βιογραφίες) και προφανώς το Aviator αποτελεί απόδειξη αυτού. Το La Mome μ' άρεσε αλλά και πάλι η καλή βιογραφία πρέπει να σταμάτησε στο Bird ή το Van Gogh.

Ανώνυμος είπε...

Αφού ξέφυγε που ξέφυγε το θέμα γενικώς, έρχομαι με την σειρά μου να συμφωνήσω ότι το Capote έφερε έναν νέο τρόπο προσέγγισης στο είδος της βιογραφίας και να υπενθυμίσω ότι στο σύνολο των βαρετών και διεκπεραιωτικών βιογραφιών (το Walk the Line καλή ώρα) των τελευταίων ετών, αξίζουν την προσοχή τα Frida, Before Night Falls και Τhe Devil and Daniel Johnston (και ας είναι documentary). Σίγουρα ξεχνάω και κάποια…
Ααα και επειδή πρώτη φορά εμφανίζομαι στο blog του φίλτατου zubi…χαιρετώ τα πλήθη…

mpoukatsas είπε...

Εκτός από το Capote, άλλη μια πρόσφατη αξιόλογη βιογραφική ταινία ήταν το Kinsey. ¨Αλλα γενικά οι περισσότερες δεν βλέπονται (π.χ. Immortal Beloved -άθλιο αρπακολατζίδικο κατασκεύασμα).

zubizabata είπε...

Εγκεφαλικό! Άβε κύβε! Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Πως το αποφάσισες ρε μπαγασάκο; Με τα λόγια σου πάντως με επιβεβαιώνεις σκουληκαντέρα.

Μπουκάτσα όντως καλό το Kinsey.

theachilles είπε...

Καλά για το Aviator zubi στη φυλάω από κοντά. Ηλία, συγνώμη για τον Κόππο, δε θα το ξανακάνω...

Βιογραφία πρόσφατη (σχετικά) και ξεχωριστή: Love is the devil, για τον Φράνσις Μπέικον (άστυ και ξερό ψωμί Λιάκο!)

etalon είπε...

Μα καλα κανεις δεν ειδε ακόμα το Control? Νοιώθω τη μοναξια του πολυταξιδεμενου μεταναστη. Το Control πιστευω πως ειναι η καλυτερη μουσικη βιογραφια που εχω δει μεχρι τωρα.

nonickname είπε...

Σωστό για το Love is the devil. Αλλά ρε Αχιλλέα παιδί μου εκεί που τα λες ωραία πετάς και το Aviator και μας τα χαλάς (μα κόλλημα πια...). Μέχρι και τον cube, τον πιο βαρεμένο άνθρωπο του κόσμου, ανάγκασες να ποστάρει μ'αυτά που λές (Γειά σου κύβε, καλός φαντάρος σε 2 μήνες :P)

Τώρα για το Control ανυπομονούμε, γιατί μια αγάπη για τον Corbijn την έχουμε είναι η αλήθεια

zubizabata είπε...

Άτιμε Etalon μας άναψες φωτιές, τη μία με την πρόσκληση στην πρεμιέρα στο Παρίσι και τώρα που ευθαρσώς κάνεις δηλώσεις για την ποιότητά της. Οι Νύχτες Πρεμιέρας (για κάποιους, δυστυχώς όχι για μένα) είναι κοντά... Ουφφ....

(για να απαλύνω να φανταστείς τον πόνο μου το τελευταίο DVD που έπαιξε στο laptop μου πριν ανέβω Αθήνα ήταν το A Night in Paris, των DP προφανώς, όχι το διαβόητο φιλμ της κληρονόμου...)

nonickname είπε...

The work of director Anton Corbijn,της γνωστής σειράς που περιέχει μεταξύ άλλων και Gondry και Glazer

zubizabata είπε...

Να συμπληρώσω ότι από χθες DP θα είναι οι Depeche Mode (το DM δεν μου άρεσε=

Azura Angelia είπε...

Zubi you're breaking my heart! Walk the Line kicked Ray's ass!!! O Nonick kserei poso tin latrepsa afti ti tainia. Nomizw tin adikeis. De katalava akrivws ti de sou arese? Isws den itan 100% alitheis alla oi kalyteres "viografikes" tainies spaniws einai 100% truth! Kai edw pou ta leme oute tha prepe na einai. I tainia den einai ntokimanter exei kati poio dimiourgiko. Perneis 5 pragmatika stoixoia apo ti zwi kapoiou kai ta parousiazeis apo tin diki sou optiki gwnia, dinontas emfasi se kati sygkekrimeno pou esena sa writer/director/actor se aggikse kai epekteineis se afta me ti diki sou erminia gia ti tropi twn pragmatwn. O Mangold efto ekane pistevw alla ta tragoudia tou Cash diasparta sti tainia diatirousan to reality tou Cash! Oso gia tin ermineia twn dyo ithopoiwn - de mporw na pistepsw oti eixes parapono! Vareti pali de tha mporouses na ti peis. Ti se enoxlise akrivws?