Ανασκόπηση 08-09: Οκτώβριος

2/10/08 - Η πρώτη Πέμπτη του Οκτώβρη φέρνει στην Ελλάδα τις καλύτερες βρετανικές ταινίες της περασμένης χρονιάς. Μπορεί οι Σάξονες να είναι περήφανοι μόνο για το Hunger και να διασκέδασαν περισσότερο με τον Γιο του Ράμπο, η καρδιά μας όμως ανήκει αποκλειστικά στην Πόππι...

Ταινία της εβδομάδας: Σε μια αναπάντεχη στροφή στην καριέρα του ο Mike Leigh, τελευταία σκηνοθέτης υπέρβαρων (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οικογενειακών δραμάτων, υπογράφει ένα feel-good αναρχικό μανιφέστο και παράλληλα την καλύτερη ταινία του απ' τα Μυστικά και Ψέματα του 1996 (γίνομαι προκλητικός, το ξέρω). Η Poppy του Happy-Go-Lcuky αναβιώνει τις μαγικές Νύχτες της Καμπίρια και παράλληλα χορεύει στα λονδρέζικα κλαμπ σαν "Common People". Γύρω της αυθεντικά κομμάτια... ...διαβάστε περισσότερα

Ανασκόπηση: Αύγουστος-Σεπτέμβριος

Τα παρακάτω ισχύουν και θα αναδημοσιεύονται σε όλα τα μέρη του αφιερώματος:

1. Όπου αναφέρονται βαθμοί σε μπομπίνες (που βάζαμε παλιά) ή αστεράκια (που είναι τις μόδας), τους φορτώνεται ο γράφων εκτός κι αν διευκρινίζεται κάτι διαφορετικό.
2. Η αντιστοιχία ταινίας και ημερομηνίας εξόδου έγινε απ' την μοναδική ελληνική βάση δεδομένων σχετικά με το παγκόσμιο σινεμά, το Cine.gr, και ως εκ τούτου δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι είναι όλες σωστές.
3. Αν έχουμε ξεχάσει κάποια ταινία, άνθρωποι είμαστε και η αλήθεια είναι ότι δεν ψάξαμε πολύ πριν αρχίσουμε να γράφουμε το αφιέρωμα. Σε περίπτωση που εντοπίσετε κάποια παράλειψη παρακαλούμε να μας ενημερώσετε
4. Με δημοκρατικές διαδικασίες αποφασίστηκε ότι η σεζόν, εντελώς αυθαίρετα, ξεκίνησε την Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008 και θα ολοκληρωθεί, εξίσου αυθαίρετα, στις 13 Αυγούστου του 2009.

Αύγουστος

21/8/08 - Κακοί οιωνοί. Η επιστροφή απ' τις διακοπές μας φέρνει αντιμέτωπους με την πιο γεμάτη Πέμπτη ολόκληρης της χρονιάς.

Ταινία της εβδομάδας: Δυστυχώς η ποιότητα δεν είναι ανάλογη της ποσότητας. Απ' τις δώδεκα πρεμιέρες, οι τρεις εκ των οποίων επανεκδόσεις, ξεχωρίζουμε το θρίλερ Strangers (με τον αξέχαστο ελληνικό τίτλο Κλείδωσες;), στο οποίο μπορεί τότε να δώσαμε δύο μπομπίνες αλλά πλέον κοντεύει τις τρεις, ως η πιο ειλικρινής δήλωση φιλμικού τρόμου που αντικρύσαμε φέτος. Ο Bryan Bertino που με το Strangers πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ετοιμάζει αυτόν τον καιρό το αναλόγου ύφους Alone ενώ έχει ήδη ολοκληρώσει το σενάριο του Strangers 2 το οποίο σκηνοθετεί ο Γάλλος Laurent Briet.

Δύο απ' τις δημοφιλέστερες σειρές παιδικής λογοτεχνίας επιστρέφουν με sequel στην μεγάλη οθόνη και είναι εξίσου απογοητευτικά. Το Harry Potter and the Order of the Phoenix είναι το χειρότερο απ' τα 5 που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε, ενώ το The Chronicles of Narnia: Prince Caspian έπεισε προσωρινά τους παραγωγούς να σταματήσουν να ασχολούνται με το franchise. Δεν κράτησαν όμως την υπόσχεση τους και ήδη ετοιμάζουν τα σετ του τρίτου μέρους στην Αυστραλία.

Ανοίγουν επίσης τα ημιτελή Mutant Chronicles (ένα b-movie κατευθείαν απ' τις κονσόλες που έπεσε έξω σε προϋπολογισμό και δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τα εφέ του), η κομεντί Wedding Daze (μακριά από 'μας), το συμπαθές μα τίποτα παραπάνω Mrs. Ratcliffe`s Revolution, το εξωτικό αλλά αδιάφορο Forbidden Kingdom, το Manuale d' Amore 2 που λες και δραπέτευσε απ' την ιταλική καλωδιακή τηλεόραση και το Om Gud Vill που θα μπορούσε να είναι η ταινία της εβδομάδας αν δεν μας είχαν λείψει τόσο οι ταινίες τρόμου... διαβάστε περισσότερα...

Blush / HereΑfter

Αυτή την εβδομάδα και με την ευκαιρία του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας παρουσιάζεται στο Trianon Film Center ολόκληρη η φιλμογραφία του Βέλγου χορογράφου Wim Vandekeybus. Απ' το δελτίο τύπου διαβάζουμε πως ο κορμός του προγράμματος αποτελείται απ' τις ταινίες Blush και Here After... Απ' τις δύο ταινίες έχουμε δει μόνο το Blush, μια ενδιαφέρουσα μεταφορά του μύθου της Ευρυδίκης που παρ' ότι ανήκει στις χορευτικές ταινίες του Vandekeybus είναι μια απ' τις προσιτές δουλειές του... διαβάστε περισσότερα...

The Hangover

Τέσσερις φίλοι, με τον έναν εξ αυτών να ετοιμάζεται για "κρέμασμα", πηγαίνουν στο Las Vegas για το μπάτσελορ πάρτυ. Υπόσχονται μεταξύ τους να περάσουν μια βραδιά που θα τους μείνει αξέχαστη, αντ' αυτού όμως το επόμενο πρωί ξυπνάνε σε ένα κατεστραμένο δωμάτιο, χωρίς να θυμούνται τίποτα απ' την προηγούμενη νύχτα και με τον γαμπρό να έχει εξαφανιστεί.

Τεράστια επιτυχία στην Αμερική και καθόλου άδικα. Το Hangover είναι μια καθαρόαιμη και καλοκουρδισμένη κωμωδία (εξαιρετικά ακραίων) καταστάσεων που έχει για βασικό ατού το σενάριό της, πράγμα σπάνιο στους χαλεπούς καιρούς που διανύει το είδος. Υπάρχει βέβαια και ο, χαρισματικός κατά τα φαινόμενα, Zach Galifianakis που κλέβει την παράσταση και πολλοί βιάστηκαν να του κολλήσουν τη στάμπα του επόμενου Jack Black.

Για τους αχάριστους που δεν αρκεί μια (επιτέλους) οικουμενικά αστεία ταινία, να πούμε ότι το Hangover παρουσιάζει όλα τα στοιχεία της σχολής Apatow... διαβάστε περισσότερα...

Blood: The Last Vampire

Μια νεαρή κοπέλα εντάσσεται σε μια αμερικάνικη στρατιωτική σχολή του Τόκιο με σκοπό να ανακαλύψει ποιος απ' τους συμμαθητές της είναι δαίμονας. Η ίδια βλέπετε είναι ένας υβριδικός βρικόλακας 400 ετών που προτιμά την ξιφομαχία απ' τα δαγκώματα. Το Blood είναι βασισμένο στο ομότιτλο (και 50λεπτο) anime του 2000 και το δηλώνει περήφανα με προσχεδιασμένη δράση και σκηνές που αντιγράφουν ευθέως το πρωτότυπο. Οι διογκωμένες σε διάρκεια και "αριθμό συμμετοχών" μάχες λειτουργούν θετικά για την ταινία: απ' την μία γεμίζουν ανώδυνα τον φιλμικό χρόνο που απαιτείται για να πιάσουμε τον μαγικό αριθμό των 90 λεπτών κι απ' την άλλη οι χορογραφίες (που φέρουν την υπογραφή του Corey Yuen) είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να θυμάσαι απ' την μαρτυρική προβολή... διαβάστε περισσότερα...

Last Chance Harvey

Ένας άνδρας στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας και στα πρόθυρα της απόλυσης δέχεται το τελειωτικό χτύπημα που θα τον πείσει να αλλάξει ζωή, όταν η κόρη του ζητάει απ' την πατριό της να την συνοδέψει στα σκαλιά της εκκλησίας. Συμπάσχουσα και αρωγός του στην αλλαγή, μια Βρετανή μεσήλικας που προσπαθεί μάταια να γεμίσει το συναισθηματικό της κενό παρακολουθώντας μαθήματα λογοτεχνίας και βγαίνοντας σε ραντεβού που της κλείνουν οι υφιστάμενές της.

Για να φτάσεις στην ουσία του φιλμ αρκεί να ξεπεράσεις τα συνεχόμενα δεινά που περνάει ο Dustin Hoffman και το άκομψο φλερτάρισμά του στο πρώτο τέταρτο. Τότε προκύπτει κάτι σαν το Before the Sunrise για παραιτημένους απ' τη ζωή 50-60άρηδες με φόντο το Λονδίνο. Δύο άνθρωποι που γνωρίζονται κατά λάθος από μια παρεξήγηση, κλέβουν ένα 24ώρο απ' τον λιγοστό τους χρόνο και συζητούν για την ρουτίνα, τις σχέσεις και τα ενδοοικογενειακά τους. Κάπως έτσι ο γεροντοσεβντάς του Harvey και το ενδιαφέρον της Kate αρχίζουν και δείχνουν ειλικρινή... διαβάστε περισσότερα...

Brüno

Ο Brüno, ένας Αυστριακός γκέι φασιονίστας, μετά τον χαμό που προκαλεί στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνο και την απόλυσή του απ' το τηλεοπτικό μαγκαζίνο που εργάζεται, μεταβαίνει στις Η.Π.Α. με τον βοηθό του και μοναδικό στόχο να γίνει διάσημος.

Βέβαια ό,τι και να γράφει η σύνοψη, η προσχηματική πλοκή υποχωρεί μπροστά στις αληθινές καταστάσεις και τους αυτοσχεδιασμούς του Cohen. Αντιγράφοντας την μελετημένα χαοτική δομή του Borat, ο υπερεπιτυχημένος Βρετανός κωμικός ταξιδεύει ξανά στην Αμερική, αυτή τη φορά για να καταδείξει υποτίθεται την ομοφοβία των Νοτίων (κι ενός Ρεπουμπλικάνου). Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι έτσι o δημιουργός καταλογίζει στην ομοφυλοφιλική φύση του χαρακτήρα του ό,τι πιο χυδαίο και κακόγουστο έχετε δει τελευταία στην οθόνη. Ο φακός μπορεί να μην συμβαδίζει με την (άστοχη είναι η αλήθεια) σάτιρα αλλά αιχμαλωτίζει τρομερά κωμικές στιγμές αμηχανίας και γνήσιας ηλιθιότητας... διαβάστε περισσότερα...

Roman Holiday

Επανέκδοση για ένα απ' τα καλύτερα φιλμ που γύρισε ο σπουδαίος William Wyler, μια ταινία που φωνάζει θερινό και αποπνέει αναζωογονητική φρεσκάδα παρά τα 56 χρόνια που μας χωρίζουν απ' την πρώτη της κυκλοφορία. H φινετσάτη Audrey Hepburn (πρώην μοντέλο) δένει άψογα με τo βαρύ αμερικάνικο παρουσιαστικό του Gregory Peck. H παράδοξη συνεργασία της πριγκήπισσας με τον δημοσιογράφο και η ετερόκλιτη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών σφραγίζεται στην αξέχαστη και κομματάκι μπουρλέσκ σκηνή του καυγά μετά μουσικής στην προκυμαία. Στο φόντο η Αιώνια Πόλη, γνωρίζει εδώ το καλύτερο πορτρέτο που της επεφύλαξε η μεγάλη οθόνη... διαβάστε περισσότερα...

La Haine

«Ξέρεις την ιστορία του τύπου που πέφτει από τον πεντηκοστό όροφο μιας πολυκατοικίας; Καθώς έπεφτε, έλεγε συνεχώς για να καθησυχάσει τον εαυτό του: ‘Ως εδώ όλα καλά, ως εδώ όλα καλά. Σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση.»

Μια βόλτα στην ασπρόμαυρη καθημερινότητα των αλλοδαπών γκέτο του Παρισιού με πρωτο-hiphop υπόκρουση, εξελίσσεται σε τραγωδία για μια παρέα μεταναστών που μέχρι το ξέσπασμα του φινάλε αντιμετωπίζει τη φτώχια, την ανεργεία, τον ρατσισμό και την αστυνομική βία.

Το La Haine του Mathieu Kassovitz εξακολουθεί να μοιάζει εκρηκτικός μηχανισμός τοποθετημένος στην καρδιά του συστήματος. Ο χαρακτηρισμός μοιάζει κλισέ, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να περιγράψεις το αριστουργηματικό Μίσος, ένα προφητικό φιλμ που έμελε να στοιχειώσει την καριέρα του σκηνοθέτη... διαβάστε περισσότερα...

Home

Το αταξινόμητο ντεμπούτο της Ursula Meier διαφημίζεται ως ένα road-movie απ' την ανάποδη. Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε καν αυτό, είναι περισσότερο ένα φιλμ δοκιμιακού χαρακτήρα που εξετάζει την σύνθεση και τις αντοχές της οικογένειας στην σύγχρονη κοινωνία. Μόνο που το αρνείται πεισματικά, γι' αυτό αντιπαραθέτει δραματικές καταστάσεις και μια προκλητικότατη κινηματογράφιση. Σ' αυτό συμβάλει τα μέγιστα η φροντισμένη παραγωγή και η εκπληκτική φωτογραφία της Agnés Godard που εντοπίζει κίνηση στα στατικά της πλάνα κι αναμειγνύει συνεχώς τα ζωηρά χρώματα της παλέτας της (ώσπου έρχεται η πίσσα και αλλάζει το φόντο στην ταινία).

Η στιγμή που έρχονται οι εργάτες για να στρώσουν το δρόμο είναι το μοναδικό σημείο καμπής. Η οικογενειακή ευτυχία δίνει σιγά σιγά τη θέση της στις κλιμακούμενες εμμονές των ηρώων που συγκρουόμενες δημιουργούν μια κατάσταση αποπνικτική μέσα στο σπίτι. Η σκηνοθέτιδα απ' αυτό το σημείο και μετά απλά ελέγχει την αντίδρασή τους: την επιμονή της μητέρας που αντικρούεται απ' τις τάσεις φυγής του συζύγου της, την ψύχωση της μικρής κόρης, που ξεκινά απ' τους αριθμούς και καταλήγει στην μόλυνση του αέρα, και την κλειστοφοβία που αναπτύσσει ο γιος. Ό,τι αποτελεί λύση για τον καθένα είναι πρόβλημα για τους υπόλοιπους. Μ' άλλα λόγια υπάρχει λύση αλλά δεν μπορεί να υπάρξει οικογένεια, πράγμα που κατάλαβε πρώτη απ' όλους η πρωτότοκος της οικογένειας και εξαφανίστηκε... διαβάστε περισσότερα...

My Sister's Keeper

Ο Νικ Κασσαβέτης, που κάποτε άφηνε υποσχέσεις με το πολύ καλό Ημερολόγιο, εξαντλεί την υπομονή μας και πέφτει στα απόπατα της υπόληψης μας υπογράφοντας το My Sister's Keeper. Αποφασισμένος να εικονοποιήσει όλες τις ασθένειες του κόσμου, εδώ καταπιάνεται με το δακρύβρεχτο best seller της Jodi Picoult και αφηγείται την ιστορία μια νεαρής που μύνησε την μητέρα της αρνούμενη να υποβληθεί σε επεμβάσεις και μεταμοσχεύσεις που θα βοηθούσαν υποτίθεται την καρκινοπαθή αδερφή της. Πίσω απ' όλ' αυτά φυσικά κρύβεται ένα ξεχαρβαλωμένο δράμα που βρίσκει την πυρινική οικογένεια διαλυμμένη και ανίκανη να αντιμετωπίσει τις πραγματικές προκλήσεις της ζωής.Η ανάπτυξη της ήδη τραβηγμένης ιστορίας, γίνεται με τόσο ξετσίπωτα μελό τρόπο που στο πρώτο τέταρτο ο θεατής έχει αναπτύξει αντισώματα και σχετική ανοσία σε οτιδήποτε slow motion, μινόρε και συγκινητικό πρόκειται να συμβεί... διαβάστε περισσότερα...

The Code (aka Thick as Thieves)

Ταινία με τεράστια καριέρα στην αμερικάνικη βιντεοαγορά που πήρε προαγωγή κατά το υπεραντλατικό ταξίδι και βγαίνει σε κανονική διανομή στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Ένα φιλμ που φαινομενικά τα έχει όλα: stars, αξιόπιστη σκηνοθέτιδα, production values και μια πλοκή με ανατροπές ικανές να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος. Περιττό να πω πως τα φαινόμενα απατούν... Γιατί το Thick as Thieves είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα ταινίας που αν την εξετάσεις στα επί μέρους της τίποτα δεν σου φαίνεται κακό ή κατακριτέο (εκτός απ' τον πρωτοφανώς αντιπαθητικό Antonio Banderas στην προκειμένη), σαν σύνολο όμως αποπνέει αυτή την αβάσταχτη μετριότητα που νιώθεις ότι σου ροκανίζει τη ζωή. Τυπικό, τυπικότατο heist film που θα 'θελε να γίνει το νέο Rififi ή έστω Topkapi (υπάρχουν στους διαλόγους αναφορές στις δύο ταινίες ενώ και ο Banderas κάποια στιγμή συστήνεται ως Jules Dassin)... διαβάστε περισσότερα...

Man Jeuk

Ο Johnny To όχι απλά παραμένει ένας αμετανόητος στυλίστας, αλλά με την πάροδο του χρόνου οι λοιπές φιλμικές συνιστώσες του έργου του υποχωρούν όλο και πιο πολύ για χάρη της αισθητικής και της εικόνας. Εν αναμονή του κραυγαλέα στυλιζαρισμένου Vengeance

που πετσοκόφτηκε στις φετινές Κάννες, έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε (γιατί περί εφήμερης απόλαυσης πρόκειται) μια απ' τις πιο ανάλαφρες αλλά κι αδύναμες ταινίες του Κινέζου σκηνοθέτη.

Το Man Jeuk (που σημαίνει σπουργίτι, που στην καντονέζικη αργκό σημαίνει ικανός πορτοφολάς) αφηγείται την περιπέτεια τεσσάρων αδερφών που βγάζουν τα προς το ζειν κλέβοντας πορτοφόλια στο κέντρο του Hong Kong κι έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια γοητευτική γυναίκα. Ακολουθώντας την προκλητική άγνωστη ανακαλύπτουν ότι τους χρησιμοποιεί για να την βοηθήσουν να ξεφύγει από τον γκάνγκστερ αφέντη της.

Πιάνοντας το ανάλαφρο feeling των πρώτων και πιο επιτυχημένων εμπορικά ταινιών του To, το σφόδρα αντιεμπορικό και δυτικότροπο Sparrow μοιάζει περισσότερο με ξενάγηση μέσω ποδηλάτου στην ασιατική μητρόπολη και ελάχιστα με το caper που διαφαίνεται απ' την σύνοψη. Χαρακτηριστική είναι η πρώτη συνάντηση του Simon Yam με την πρωταγωνίστρια όταν βολτάρει με το τρίποδο και την ρετρό φωτογραφική του και συλλέγει στιγμιότυπα απ' την ρουτινά της πόλης... διαβάστε περισσότερα...

Ice Age: Dawn of the Dinosaurs

Ο Manny το μαμούθ ετοιμάζεται να γίνει πατέρας και μαλώνει με τον Diego που απ' την απραξία που επιβάλλει η κύηση βλέπει σιγά σιγά τις κυνηγητικές του ικανότητες να φθίνουν. Ο Sid ο βραδύποδας βρίσκει κάποια στιγμή 3 υπερμεγέθη αυγά και αποφασίζει να τα υιοθετήσει. Μόνο που τα αυγά ανήκουν στον τελευταίο Τυρανόσαυρο που ζει σε έναν ειδυλλιακό χαμένο κόσμο κάτω απ' την γη και δεν θα αργήσει να τα διεκδικήσει πίσω...

Η ταινία απ' τα αποδυτήρια ξεκινάει λάθος: η τρίτη εποχή των παγετώνων και υπάρχουν ακόμα δεινόσαυροι, όμως ακόμα και ο Ρος Γκέλερ θα θεωρούσε το προφανές (προ)ιστορικό ατόπημα του τίτλου πταίσμα μπροστά στα κατασκευαστικά ατοπήματα του τελευταίου Ice Age. Αν βγάλεις το animation που, παρότι ικανοποιητικό, μοιάζει αρκετά χρόνια πίσω απ' τον ανταγωνισμό (ας όψεται η Pixar), δεν μένει τίποτα άλλο ενδιαφέρον να δεις. Ούτε καν το πολυφορεμένο 3D που δεν προκαλεί στιγμή τον αμφιβληστροειδή να ψάξει μπρος ή πίσω απ' τις διαστάσεις που έχει συνηθίσει... διαβάστε περισσότερα...

Taken

Πάνω στην μανία της να βλέπει περισσότερα απ' αυτά που της δείχνουν, η κριτική αρνείται σθεναρά να επανεξετάσει, πόσω μάλλον επαναπροσδιορίσει (για να μην πούμε ξαναδεί), την περιπέτεια δράσης. Την έθαψε μια και καλή στα 80's κι από τότε τη θυμάται όποτε τη συμφέρει για να μην κλονίζεται η όποια επαφή της με το κοινό. Όταν όμως σου δίνεται τέτοια ευκαιρία με το Taken, ε δεν το στέλνεις πίσω στολισμένο με βούλες και μισάστερα...

Διότι θα σου πει ο άλλος δεν έχω ανάγκη να μου εξηγήσεις τι γίνεται, ματάκια έχω και βλέπω. Βλέπω τους Αλβανούς νταβάδες, βλέπω και τον Άραβα μαχαραγιά, βλέπω και τον σιδερένιο Αμερικάνο με την παρθένα κόρη. Μυαλό, όσο και να 'χω, καταλαβαίνω που το πάει. Το ότι η ταινία είναι γαλλική δε σου λέει τίποτα; Κάπως έτσι, πριν ο Ευρωπαίος κριτικός ανακαλύψει περιχαρής την προπαγάνδα κι ο Αμερικάνος το "unintetional silliness", ο Liam Neeson έχει προλάβει να σώσει την Britney Spears απ' το μαχαιροβγάλτη που περιμένει να τη σφάξει στα παρασκήνια. Αυτό για ζέσταμα... διαβάστε περισσότερα...

The Burning Plain

Γύρω απ' το φλεγόμενο λιβάδι του τίτλου περιστρέφονται οι ζωές μιας ντουζίνας χαρακτήρων με τον Guillermo Arriaga να επιμένει στην φόρμα που τον έκανε διάσημο πλέκοντας σταυροβελονιά την ιστορία του, μπερδεύοντας χρόνους, πρόσωπα, και καταστάσεις. Με το Burning Plain υπογράφει παράλληλα το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και επιχειρεί να διευρενήσει την γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα από πληγωμένες και παράνομες σχέσεις.

Έχοντας στο πλάι του ένα εντυπωσιακό επιτελείο συντελεστών να εγγυηθούν για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα (μεταξύ αυτών κι ένας απ' τους κορυφαίους σύγχρονους διευθυντές φωτογραφίας, ο Robert Elswit), ο Arriaga παραδίδει ένα ανέλπιστα καλογυρισμένο δράμα ερμητικά προσαρμοσμένο πάνω στις ηρωίδες του. Πολύ καλή επίσης κι η δουλειά που έχει γίνει στην διεύθυνση των ηθοποιών με την νεαρή Jennifer Lawrence να ξεχωρίζει απ' το βασικό τρίο... διαβάστε περισσότερα...

Hannah Montana: The Movie

Δεν πιστεύω να περιμένετε κριτική για την Hannah Montana... Αρκεστείτε στη σύνοψη όπως μας την χάρισε ο διανομέας: "Η Μάιλι Στιούαρτ (Μάιλι Σάιρους) προσπαθεί να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στο σχολείο, τους φίλους της και το κρυφό της alter ego, την ποπ σταρ Χάνα Μοντάνα. Σταδιακά όμως η Χάνα Μοντάνα μοιάζει να κερδίζει έδαφος: με αφορμή έναν καυγά με την Τάιρα Μπανκς που απαθανατίζεται από τους παπαράτσι, ο πατέρας της Μάιλι, Ρόμπι Ρέι (Μπίλι Ρέι Σάιρους) αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Προφασιζόμενος μια υποτιθέμενη συναυλία της στη Νέα Υόρκη, την φέρνει πίσω στη γενέτειρά της, το Κρόλι Κόρνερς του Τενεσί. Εκεί η Μάιλι θα γνωρίσει τον πρώτο της πραγματικό έρωτα και θα ξαναθυμηθεί ποια είναι αληθινά, μέσα από μια ιστορία γεμάτη γέλιο, συναισθήματα και πολλή μουσική."... διαβάστε περισσότερα...

Lola Montés

Η Lola Montés θεωρήθηκε από πολύ νωρίς ως ένα απ'τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Σ'αυτό συνέβαλε, τρόπoν τινά, ο θάνατος του σκηνοθέτη της που πιθανότατα δεν άντεξε το βιασμό της ύστατης ταινίας του απ'τους παραγωγούς του και κατέληξε προδομένος απ΄την ευαίσθητη καρδιά του το 1957. Σχεδόν ταυτόχρονα Αμερικάνοι κριτικοί (οι ίδιοι που ίδρυσαν το επιδραστικότατο Village Voice) απαίτησαν την αποκατάσταση της Lola Montés και διοργάνωσαν προβολές που υποτίθεται πως παρουσίαζαν ταινία σχεδόν όπως την οραματίστηκε ο Max Ophüls (don't believe the hype, η σωστή προφορά του είναι Οπούλς). Έπρεπε να φτάσουμε στο 2008 και να βρεθούν κάποια κομμάτια της που μέχρι πρόσφατα θεωρούταν κατεστραμένα απ' το στούντιο. Τότε υπό την επίβλεψη ιστορικών, θεωρητικών και, του γιου του Max, Marcel Ophüls το φιλμ υπέστη λεπτομερέστατη ψηφιακή επεξεργασία και ξαναοδηγήθηκε στο μοντάζ. Πλέον μπορούμε να πούμε πως βλέπουμε την πραγματική Lola Montés.

Το παραπάνω ολίγον τι μαλακισμένο μάθημα ιστορίας συνάδει με την πραγματική "χρηστική" αξία της Lola Montés που παρά το lifting μοιάζει παρωχημένη για την σύχρονη σινεφίλ αντίληψη. Μην με παρεξηγείτε, αναγνωρίζω την αξία της και την εικαστική αρτιότητα με την οποία προίκησε ο δημιουργός της. Ποιος άλλωστε μπορεί να αρνηθεί την άψογη χρήση της αεικίνητης κάμερας, την αριστοτεχνική μοντέρνα αφήγηση μέσα απ' το δραματοποιημένο νούμερο ή την αξεπέραστη μπαρόκ αισθητική της... διαβάστε περισσότερα...

The Brothers Bloom

Στους Αδερφούς Μπλουμ βλέπουμε τον Rian Johnson σε μια σπάνια επίδειξη παντελούς έλλειψης αυτοσυγκράτησης. Αν και πρόκειται για τη δεύτερή του ταινία (έχει προηγηθεί το εξαιρετικό Brick) παρουσιάζει όλα τα κακά συμπτώματα ενός ντεμπούτου. Το χειρότερο απ' αυτά; Καταιγισμός από ιδέες που, αντί να τις φιλτράρει σε πραγματικά αναγκαίες και μη, πασχίζει να τις χωρέσει όλες σε 113 λεπτά φιλμικού χρόνου. Σίγουρα το ότι η ταινία έμεινε 5 μήνες παραπάνω απ' ότι αναμενόταν στο μοντάζ δεν ήταν καλό σημάδι...

Έχοντας συγγράψει ένα μαμετικής υφής σενάριο, που τον στριφογυρίζει συνεχώς απ' την κωμωδία στο δράμα κι απ' το rom-com στo caper movie, αδυνατεί να βρει κέντρο βάρους και τα πάντα, απ' τους χαρακτήρες μέχρι κρίσιμα σημεία της πλοκής, μένουν μετέωρα όταν πέσουν οι τίτλοι. διαβάστε περισσότερα...

The Good, the Bad, the Weird

Φρενήρες κι εξωτικό γουέστερν που περισσότερο κανιβαλίζει παρά αναπαράγει σεβαστικά τους κώδικες των σπαγγέτι, σκηνοθετημένο απ' τον φοβερό και τρομερό Kim Ji-Woon. Ο εκνευριστικά ταλαντούχος Κορεάτης, αφού με τις τρεις προηγούμενες ταινίες του εκπόνησε διατριβή σε μαύρη κωμωδία, ψυχολογικό τρόμο και νουάρ, τώρα αντλεί έμπνευση απ' το σινεμά του Leone

και διασκευάζει το προφανές αριστούργημα του τελευταίου. Βασικότερες διαφορές στη δική του εκδοχή, η μεταφορά της δράσης απ' το Far West στην έρημο της Μαντζουρίας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), η αντικατάσταση του ντεμοντέ "άσχημου" με τον διαχρονικό "περίεργο" και ο αμερικάνικος εμφύλιος που στην μετάφραση γίνεται διαμάχη μεταξύ των αντιστασιακών της Ν. Κορέας και του ιαπωνικού στρατού κατοχής. Οτιδήποτε άλλο χρειάστηκε για να κατακτηθεί η Δύση υπάρχει και στην βαθιά Ανατολή, απ' τους επικυρηγμένους παράνομους και τις ληστείες τραίνων μέχρι το ιππικό που έρχεται τη στιγμή που δεν το περιμένει κανείς.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο αναπαράγεται ο μύθος των τριών ικανότατων πιστολέρο που ανταγωνίζονται για τον κρυμμένο θησαυρό. Μέχρι να φτάσουμε σ' αυτόν ό,τι προηγείται είναι στην ουσία 3 μεγάλες κι αψεγάδιαστες κι εκπληκτικά χορογραφημένες σεκάνς δράσης. διαβάστε περισσότερα...

Ghosts of Girlfriends Past

Το Ghosts of Girfriends Past είναι όρθα, κοφτά και ξάστερα μια ρομαντική κομεντί του χειρίστου είδους. Είναι επίσης μια ελεύθερη διασκευή της Χριστουγενιάτικης Ιστορίας του Charles Dickens: όπως ο Scrooge παρέμενε απαθής και μουτζούφλης την ώρα που όλοι γύρω του αγαπιόσαντο ελέω Χριστουγέννων, έτσι και ο celebrity φωτογράφος του Matthew McConaughey πηγαίνει από υποχρέωση στο γάμο του αδερφού διακηρύττοντας πολυγαμικό μανιφέστο και βρισκόμενος μονίμως σε κατάσταση μέθης και πλήρους απαξίωσης για το μυστήριο. Όλη η φασαρία στην ταινία γίνεται για να αλλάξει μυαλά ο ορκισμένος εργένης και να δοθεί ολοκληρωτικά στον παιδικό του έρωτα (που "ενσαρκώνει" η αποστεωμένη Jennifer Garner). Το μετανιωμένο πνεύμα ενός πλεϊ-μπου θείου στέλνει στις παραισθήσεις του ως φαντάσματα όλες τις παλιές του γκόμενες που απειλούν να τον κατασπαράξουν (είναι πολύ λιμπιστερό τ' αγόρι μας πανάθεμά το). Ένα τελευταίο φάντασμα τον πάει στο μέλλον όπου βλέπει την βαλεντίνα του να παντρεύεται άλλον και τσουπ... γίνεται μονογαμικός. Στο μεταξύ όμως, λόγω ελαφράς μοιχείας, ο γάμος έχει ακυρωθεί και τώρα τρέχει για να μεταπείσει το ζεύγος και κατά συνέπεια να κερδίσει το κορίτσι... διαβάστε περισσότερα...

Fifty Dead Men Walking

Η ματιά της Καναδέζας σκηνοθέτιδος Kari Skogland είναι πραγματικά αποστασιοποιημένη απ' τα γεγονότα τα οποία περιγράφει και κατά συνέπεια ελεύθερη σε ερμηνείες και συμπεράσματα, κολλημένων ή μη, περί της πολιτικής της φύσης (εγώ ας πούμε αυτομαστιγώθηκα μετά την προβολή και την κατηγορώ ευθέως ως άσχετη με την πραγματικότητα που οικειοποιείται). Της ανύπαρκτης πολτικής φύσης στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον απ' αυτό που είδα το Fifty Dead Men Walking είναι πιο πολύ... Man on the Run ακριβώς όπως το working title του, έτσι όπως το περιμέναμε δηλαδή να έρθει για να φτάσει τελικά ως 50 Νεκροί Λιγότεροι σε μια μάλλον άστοχη μετάφραση του διανομέα... ...Ήτοι θρίλερ βρετανικής κοπής που αναπαράγει ακέραια την μουντή αίσθηση του Ηνωμένου Βασιλείου των 80s. Πέραν της ανασύστασης όμως το χάος, η πολιτική ουδετερότητα συμπίπτει με την κινηματογραφικη. διαβάστε περισσότερα...

Το Δέντρο Που Πληγώναμε

Το Δέντρο που Πληγώναμε, η πρώτη ταινία στην σημαντική διαδρομή που έχει διαγράψει μέχρι σήμερα ο Δήμος Αβδελιώδης, επιστρέφει σε κοινό πρόγραμμα με την μικρού μήκους του Αθέμιτος Ανταγωνισμός.

Κι αν για τη δεύτερη δεν έχουμε να πούμε τίποτα μιας και δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή του πακέτου και δεν την έχουμε δει, το Δέντρο αποτελεί μια απ' τις πιο σημαδιακές ταινίες της παιδικής μου ηλικίας.

Θα μπορούσε να φταίει το ότι μεγάλωσα κι εγώ σε νησί του ΒΑ Αιγαίου κι έχω οικιοποιηθεί μέρος της λαογραφικής του καταγραφής (τι μαστιχόδεντρο τι λιόδεντρο στην τελική... λέμε τώρα). Ίσως πάλι να ήταν η αφοπλιστική ειλικρίνια κάθε απέριττου πλάνου που σε συνδυασμό με την υποβλητική (στα περισσότερα σημεία) μουσική του Παπαδημητρίου γαργαλάει τις ευαίσθητες χορδές του θεατή, πόσω μάλλον ενός ανήλικου. Το πιθανότερο όμως είναι ότι με σημάδεψε γιατί όταν την πρωτοείδα στο τέλος κάποιου καλοκαιριού μοιραζόμουν τις ίδιες συνθήκες με τους μικρούς της πρωταγωνιστές... διαβάστε περισσότερα...

Ο Άνθρωπος Με Το Γαρύφαλλο

Η πολιτική βιογραφία του Νίκου Μπελογιάννη θεωρήθηκε γεγονός εθνικής κι ιστορικής σημασίας το 1980. Αυτό ελάχιστα έχει να κάνει με την καλλιτεχνική αξία της ταινίας και πολλά με το διαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό της εποχής.
Με βάση τα όσα πέρασαν οι αριστεροί απ' τα χρόνια του εμφυλίου και μετά (εξιστορούνται με γκροτέσκο τρόπο στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας) η πτώση της χούντας και οι ποινές που επιβλήθησαν έμοιαζαν χάδι για τους συνταγματάρχες και τους υποστηρικτές τους. Συνεχίζοντας τον παραπάνω συλλογισμό, το ίδιο αντήχησε στους ηττημένους του εμφυλίου και η ομαλή μετάβαση απ' τα δεξιά στην απύθμενη ουδετερότητα που βρισκόμαστε βυθισμένοι μέχρι σήμερα, προς χάρη πάντα της ίδιας ειρήνευσης και της ίδιας σταθερότητας που ευαγγελίζεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ο πρωθυπουργός Πλαστήρας. Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο Νίκος Τζίμας είχε όλα τα δίκια του κόσμου στα μάτια των εκατοντάδων χιλιάδων που πλήρωσαν για να δουν την ταινία του... διαβάστε περισσότερα...