Noughty Pictures #6

Noughty Pictures #7

Noughty Pictures #8

Noughty Pictures #9

Noughty Pictures #10

Noughty Pictures #11

Noughty Pictures #12

Noughty Pictures #13

Noughty Pictures #14

Noughty Pictures #15

Sticky Post

ΖΗΤΕΙΤΑΙ νεαρός/νεαρά (κατά προτίμηση επίδοξος/η) αρθρογράφος με ελεύθερα τα πρωινά, δια να συνδράμει έναντι αμοιβής σε νεοσύστατο online κι ελεύθερου ήθους κινηματογραφικό περιοδικό. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με mail στο zubizabata@gmail.com ή να αφήσουν ένα σχόλιο παρακάτω. Θα προτιμηθούν οι έχοντες κάποια σχέση με το αντικείμενο ή/και την κατάλληλη φορολογική υπόσταση. Επισημότητες και λοιπές cv-παπαρολογίες δεν χρειάζονται. Aν μπείτε στον κόπο να στείλετε βιογραφικά καλύτερα να συνοδεύονται κι από κάποιο κείμενο.

Κι ο Θεός βοηθός

High Infidelity - Τα "καλύτερα" OSTs των 00's

Αποδεχόμενος την πρό(σ)κληση του εκλεκτού elafini-ου (sorry για την γενική κακοποίηση), κατέρτησα με βασανιστική δυσκολία μια λίστα με τα 20 αγαπημένα μου Soundtracks της δεκαετίας που φεύγει. Το κριτήριο για την επιλογή άλλαξε πολλάκις, πιθανολογώ ότι τα παρακάτω είναι αυτά που έχω ακούσει περισσότερο. Εξαιρούνται τα προφανή κολλήματα (όπως ο Maeda και το Repo!).

20. El Laberinto del Fauno - Javier Navarrate (2006)

(Το ξέχασα στην πρώτη διαλογή, αδικείται εδώ πάνω...)

19. Michel Vaillant - Archive (2003)

(Δυστυχώς περισσότερο album παρά soundtrack.
Τουλάχιστον καλύτερο απ' το Noise και το Lights)

18. Immortel - Goran Vejvoda & Sigur Ros (2004)

(Συγκρατημένο και συγκροτημένο, αντίθετα με την οργιώδη σκηνοθεσία του Bilal)

17. Repo! The Genetic Opera - Darren Smith & Terrance Zdunich (2008)

(I'm a sucker for rock operas)

16. Rabit Proof Fence - Peter Gabriel (2002)

(And I'm a sucker for Peter Gabriel too)

15. Star Wars Episode III: Revenge of the Sith - John Williams (2005)

(Πληρωμένη απάντηση...)

14. God Help the Girl - Stuart Murdoch (2009)

(Τι κι αν δεν βγήκε ακόμα η ταινία; Κοινώς ελπίζω μην μου το κόψεις)

13. Love's Labour's Lost - Patrick Doyle & VA (2000)

(Επίσης ελπίζω να μην μου το κόψεις. Ειδικά αυτό...)

12. Idlewild - Outkast (2006)

(Οι τύποι βγάλανε τα 2 καλύτερα albums της δεκαετίας)

11. 28 Days Later... - John Murphy & VA (2002)

(Το ξέρω ότι είναι χάλια αλλά όλο αυτό το catchiness του
In a Heartbeat με βαράει κατακούτελα...)

10. Birth - Alexandre Desplat (2004)

(Τον έχω ακόμα πρόσφατο. I can't help it.)

9. The Punisher - Carlo Siliotto (2004)

(Η πρώτη φορά που άκουσα Siliotto κι από τότε κόλλησα)

8. Frida - Elliot Goldenthal (2003)

(Προφανής επιλογή. Υποθέτω πως χωρίς κανόνες το
Across the Universe γίνεται προφανέστερη...)

7. Virgin Suicides - Air (2000)

(Απλά και ξάστερα, η καλύτερη δουλειά των Air)

6. The Promise (Wu Ji) - Klaus Badelt (2005)

(Επίσης πληρωμένη απάντηση.
Το χαρακτηριστικότερο ίσως soundtrack των 00's)

5. Air Doll (Kuki Ningyo) - World's End Girlfriend (2009)

(Τα κολλήματα που λέγαμε...)

4. The Saddest Music in the World - Christopher Dedrick (2003)

(Κι αν το πάνω είναι κόλλημα τούτο 'δω είναι αρρώστια)

3. Moulin Rouge! - Craig Armstrong (2001)

(Όχι που δεν θα 'βρισκα τρόπο να βάλω Moulin Rouge!)

2. Brothers Grimm - Dario Marianelli (2005)

(Simply the best)

1. Lead Us Not Into Temptation - David Byrne (2003)

(Tην αγάπη μου την μετράω σε μπαγιόκο κι αυτό εδώ
είναι το πιο ακριβό CD που έχω αγοράσει...)

High Infidelity #1 - No 1 Julien Duvivier

Ακόμη μια περίπτωση που μία ταινία απ' την εποχή του βωβού ανασκευάζεται σε ομιλούσα. Ο κοσμογυρισμένος Julien Duvivier, το έργο του οποίου πρόσφατα επανεκτιμήθηκε απ' την κριτική (μετά και την αποκατάσταση πολλών "χαμένων" ταινιών του) γύρισε το 1932 τον Κοκκινομάλλη με τον μετέπειτα εκτελεσμένο απ' τους Γερμανούς Robert Lynen σε πολύ νεαρή ηλικία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μοντέρνο και κομψό φιλμ που συνοψίζει με εντυπωσιακό τρόπο προχωρημένες αντιλήψεις απ' τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής σε σκηνές ανθολογίας. Αν και το (πιο κλασικό δεν γίνεται) μυθιστόρημα του Jules Renard έχει αποσπασματικό χαρακτήρα, ο Divivier καλλιεργεί σεκάνς τη σεκάνς μια ενιαία αλλά και μοναδικά ανάλαφρη αφήγηση. Μέσα απ' την παραμυθένια αυτοβιογραφία του συγγραφέα το φιλμ τελικά πραγματεύεται την χαμένη αθωότητα σε μια απ' τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας.
Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη μεταφορά του έργου απ' τον Duvivier. To 2007 παρουσιάστηκε η πρώτη πλήρως απεκατεστημένη κόπια του πρώτου Poil de Carotte (που για άλλους κυκλοφόρησε το 1925, κάποιοι το χρονολογούν ένα χρόνο αργότερα ενώ κάποιοι λίγοι υποστηρίζουν πως πρωτοπαρουσιάστηκε το '24). Πρόκειται για ένα υψηλής αισθητικής βουβό φιλμ στο οποίο ο σκηνοθέτης αξιοποιεί πολλές πρώιμες τεχνικές ειδικών εφέ που επιτυγχάνονται με τη χρήση της κάμερας. Η αφήγηση είναι πανομοιότυπη μ' αυτή του remake αν κι εδώ το βάρος (λόγω στυλιζαρίσματος στις ερμηνείες) πέφτει στις λεπτές ισορροπίες και τα μυστικά μεταξύ των χαρακτήρων.
Αν αναλογιστούμε το τεράστιο (τεχνολογικό κυρίως) χάσμα που υπάρχει μεταξύ των δύο ταινιών, μπορούμε να πούμε πως η καθεμία χαρακτηρίζει άψογα το σινεμά της εποχής της, τον βωβό και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο του μεσοπολέμου. Αμφότερες αποτελούν ανεκτίμητους θησαυρούς του παγκόσμιου σινεμά, γι' αυτό εύλογα η κορυφή της λίστας ανήκει στον Duvivier.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 2 Alfred Hitchcock

Τα δύο The Man Who Knew Too Much (1934 και 1956) του Alfred Hitchcock αποτελούν μάλλον την πιο διάσημη περίπτωση ταινίας που ξαναγυρίστηκε από τον ίδιο σκηνοθέτη. Το πρώτο αποτελεί την κορωνίδα της βρετανικής περιόδου του Hitchcock μαζί με τα 39 Σκαλοπάτια. Το πιο ανάλαφρο και κοσμοπολίτικο remake είναι μια απ' τις πιο επιτυχημένες εμπορικά απόπειρες του Hitch στο Hollywood, κυρίως χάρη στο βραβευμένο με Oscar τραγουδιού Que Sera Sera. Περιέχει επίσης όλα εκείνα τα στοιχεία και τις εμμονές του "μετρ" που μάθαμε να αγαπάμε, πράγμα που δεν συμβαίνει με το original. O ίδιος o Hitchcock είχε δηλώσει πως θεωρεί το δεύτερο φιλμ κατά πολύ ανώτερο.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 3 Yasujiro Ozu

Η έλευση και η καθιέρωση του χρώματος την δεκαετία του '50 έλυσε τα χέρια στους Ασιάτες δημιουργούς. Η παιδεία των περισσοτέρων απ' αυτούς βασίζεται στα εικαστικά και τις καλές τέχνες. Αν και ο κατά βάση αυτοδίδακτος Ozu ήταν ίσως ο μόνος απ' τους μεγάλους Ιάπωνες κλασικούς που είχε αμιγώς κινηματογραφική παιδεία, το έργο του είναι πλημμυρισμένο από αναφορές στην παραδοσιακή τέχνη της πατρίδας του. Έτσι το χρώμα έπαιζε πρωτεύοντα ρόλο στην σύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του κάθε του κάδρου, πράγμα που ισχύει και για τους περισσότερους σύγχρονος συμπατριώτες του κινηματογραφιστές. Θα έλεγε κανείς πως τόσο ο Kurosawa με τα σεξπηρικά του έπη όσο κι ο Mizoguchi στις τελευταίες τους ταινίες αναδημιούργησαν πιστά κομμάτια απ' το κινηματογραφικό τους παρελθόν. Αδιαμφισβήτητα όμως αυτός που διέγραψε τους περισσότερους κύκλους στην καριέρα του ήταν ο Ozu. Η μοναδική ωστόσο δουλειά του που ήταν επίσημο remake παλιότερης του ταινίας ήταν το Ugikusa του 1959 (πιθανώς το αριστούργημα του μαζί με το Tokyo Monogatari), μια πολύ καλύτερη εκδοχή του βωβού και ασπρόμαυρου Ukikusa Monogatari που γυρίστηκε το 1934. Ο σκηνοθέτης επεμβαίνει στο έργο του σαν ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος: στον καμβά του Ozu ο ήχος και το χρώμα περισσότερο μπερδεύουν παρά αναδεικνύουν τα πάθη και το συναίσθημα των ηρώων.
Πέραν του Ugikusa ο Ozu παρουσίασε λίγο πριν το θάνατό του καινούργιες εκδοχές για το Otona no miru ehon - Umarete wa mita keredo του 1932 (τίτλος του ανεπίσημου remake Ohayo, γνωστό στη Δύση ως Good Morning) και το Banshun του 1949 (που αλλάζει εποχή και γίνεται το Akibiyori του 1960).

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 4 William Wyler

Αντίθετα με τον Hawks, ο σύγχρονός του Wyler δεν είχε θέματα ούτε οικονομικά ούτε είδους, αλλά ούτε και χρώματος ή ήχου όπως οι περισσότεροι της λίστας. Το 1936 μετέφερε στο πανί το επιτυχημένο θεατρικό της Lillian Hellman The Children's Hour αλλάζοντας τον τίτλο σε These Three. Η άτεγκτη λογοκρισία της εποχής όμως κατέστησε απαγορευτικό έστω και να υπαινιχθεί στην οθόνη την λεσβιακή σχέση μεταξύ της Martha και της Karen, δύο φιλενάδων που μετατρέπουν μια φάρμα σε σχολείο θηλέων. Αναγκαστικά έδωσε παραπάνω "αρμοδιότητες" στον χαρακτήρα του Dr. Joe Cardin κι αντικατέστησε το ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο στην κορυφή της προβληματικής της ταινίας με ένα άνοστο ερωτικό τρίγωνο. Το 1961, όταν τα ήθη είχαν πλέον μαλακώσει, ο σκηνοθέτης επέστρεψε στο θεατρικό της Hellman διατηρώντας αυτή τη φορά τόσο τον τίτλο όσο και τη βασική θεματική. Η Audrey Hepburn και η Shirley MacLaine ήταν ένα απ' τα πρώτα θηλυκά κι ανοιχτά ομοφυλόφιλα ζευγάρια της μεγάλης οθόνης, ωστόσο η ματιά του Wyler πάνω στο θέμα παρέμεινε συντηρητική.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 5 Howard Hawks

Ορίστε και μια περίπτωση μεγάλου δημιουργού που στο remake τα έκανε μούσκεμα. Το Α Song is Born (1948), η technicolor musical εκδοχή του Ball of Fire, βλέπεται (ή καλύτερα ακούγεται) αποκλειστικά και μόνο λόγω του soundtrack που περιέχει κομμάτια των Benny Goodman και Buck Washington παιγμένα από μουσικούς όπως ο Louis Armstrong, o Charlie Barnet κι o Tommy Dorsey. Αντίθετα η πρωτότυπη ταινία του 1941 είναι μια υποδειγματική κωμωδία γραμμένη απ' το almighty δίδυμο των Charlie Bracket και Billy Wilder, που ευλογείται απ' την σπαρταριστή ερμηνεία της Barbara Stanwyck. Άλλωστε ο ίδιος ο Hawks δήλωσε αργότερα πως προτιμά το Ball of Fire και πως έκανε το A Song is Born μόνο και μόνο επειδή o Samuel Goldwyn του προσέφερε ένα γελοιωδώς μεγάλο ποσό.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 6 Todd Browning

Οι συνεργασίες του Browning με τον Lon Chaney ανέδειξαν ένα απ' τα πιο επιτυχημένα ζευγάρια σκηνοθέτη-ηθοποιού, όχι μόνο της εποχής του βωβού αλλά κι ολόκληρης της ιστορίας του κινηματογράφου. Μετά το θάνατο του Chaney, ο Browning παρουσίασε remakes σε δύο απ' τις ταινίες που έκαναν μαζί. Η αρχή έγινε με το γκανγκστερικό Outside the Law του 1930, σαφώς υποδεέστερο της ομότιτλης ταινίας του 1920. Ακολούθησε το Mark of the Vampire του 1935, μια παραλλαγή του Δράκουλα με τον Bela Lugosi σε ρόλο βρικόλακα και τον Lionel Barrymore να υποδύεται ένα χαρακτήρα ανάλογο του Van Helsing. Αυτή τη φορά η διασκευή είναι αντάξια του πρωτότυπου που γυρίστηκε το 1927 με τίτλο London After Midnight και προσέφερε στον αρχετυπικά τρομακτικό Chaney τον μοναδικό βαμπιρικό ρόλο της καριέρας του.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 7 Michael Mann

Το 1989 ο Michael Mann, ήδη σημείο αναφοράς για κάθε σκηνοθέτη αστυνομικής σειράς, γυρίζει για λογαριασμό του NBC μια τηλεταινία με τίτλο L.A. Takedown (αρχικός τίτλος Crimewave, άλλαξε για να αποφευχθεί η σύγχιση με την ταινία του Sam Raimi). Μόνος λόγος να θυμόμαστε αυτή την μάλλον ασήμαντη παραγωγή, είναι ότι αποτέλεσε την πρώτη ύλη για την αριστουργηματική Ένταση του 1995, μια απ' τις σημαντικότερες αστυνομικές ταινίες που έγιναν ποτέ.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 8 Raoul Walsh

Το 1949 o Raoul Walsh αποφασίζει να γυρίσει για δεύτερη φορά το High Sierra του William R. Burnett. Στo Colorado Territory, όπως ονομάστηκε το remake, τα film-noir στοιχεία έχουν υποχωρήσει για να μην πούμε εξαλειφθεί και το αποτέλεσμα φέρνει περισσότερο στα καθαρόαιμα western του Ford. Ωστόσο πάλι ο Walsh προσεγγίζει τον κεντρικό ήρωα με ψυχαναλυτική διάθεση. Όσο για το High Sierra του 1941, πρόκειται μάλλον για την καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη ένα σπάνιο κράμα western και film-noir που άνοιξε νέους δρόμους για τα δύο genres. Για την ιστορία, αναφέρουμε και μια τρίτη, σφόδρα αδικημένη, εκδοχή του μυθιστορήματος του Burnett, το εκπληκτικό I Died a Thousand Times που γύρισε ο Stuart Heisler στα 1955.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 9 Frank Capra

Όχι ότι ο Frank Capra πήγαινε πίσω. Ο πρώτος blockbusterάς της ιστορίας παρουσίασε στην πορεία δύο remakes ταινιών που έκανε στα 30's. Η Bette Davis, το χρώμα και το σινεμασκόπ του Pocketful of Miracles (1961 - το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη) δικαιολογούν την αναβάθμιση στο Lady for a Day του 1934 (η πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar). To Broadway Bill απ' την άλλη παρέμεινε ασπρόμαυρο και εξίσου άνοστο στην δεύτερη βερσιόν του. Το Riding High για το οποίο ο λόγος είναι μια απ' τις πιο ανέμπνευστες στιγμές στην καριέρα του σκηνοθέτη.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 10 Cecil B. DeMille

Θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο μόνος του. Πιονέρος του παγκόσμιου σινεμά, πρωτεργάτης και στα remakes. Πιο διάσημη ανασκευή του το Ten Commandments του 1956 που προσθέτει ήχο, χρώμα και περίπου εκατό λεπτά στο πρωτότυπο θρησκευτικό έπος του 1923, παραθέτοντας περίπου τη μισή απ' την αφήγηση του original! Ο De Mille όμως είχε ήδη προλάβει να κάνει τρεις φορές το The Squaw Man (1914, 1918 και 1931) και δύο το The Golden Chance (τη δεύτερη ως The Forbidden Fruit).

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No 11 Michael Haneke

Το πιο γνωστό και πρόσφατο παράδειγμα δημιουργού που επανέλαβε ταινία του. Ο λόγος φυσικά για το σημαντικότερο shock film των 90's, το Funny Games. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Haneke το παράκανε παρουσιάζοντας εν έτει 2008 ένα αμερικάνικο shot-to-shot remake της αυστριακής ταινίας του 1997. Η δικαιολογία που άπαντες έσπευσαν να αποδώσουν στο δημιουργό (αλλά ο ίδιος ποτέ δεν ξεστόμισε) είναι πως τα Παράξενα Παιχνίδια βρήκαν επιτέλους το κοινό τους. Όχι το κοινό που θα τα εκτιμήσει παραπάνω, αλλά το κοινό που θα ενοχλήσουν περισσότερο.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No12 Leo McCarey

Εξίσου επιτυχημένες και οι δύο εκδοχές του Love Affair που παρουσίασε ο Leo McCarey το 1939 και το 1957 αντίστοιχα. Η πρώτη με τους Irene Dunne και Charles Boyer στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, βρέθηκε υποψήφια για 6 Oscars. Εμείς προτιμάμε πάντως το έγχρωμο, στέρεο και σινεμασκόπ του An Affair to Remember με τους Cary Grant και Deborah Kerr, που παραμένει μια απ' τις πιο αναγνωρίσιμες δουλειές του σκηνοθέτη.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No13 Kon Ichikawa

O μεγάλος Ιάπωνας δημιουργός αποπειράθηκε δύο φορές να μεταφέρει στον κινηματογράφο το μυθιστόρημα του Takeyama Michio Biruma no tategoto (αγγλικός τίτλος The Burmese Harp). Μακράν πιο επιτυχημένη απόπειρα η πρώτη του 1956, όταν ο Ichikawa βρέθηκε υποψήφιος στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Oscars. To συγκινητικό πολεμικό δράμα απέσπασε επίσης 2 βραβεία στο φεστιβάλ Βενετίας όπου προβλήθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Για το remake το μόνο που γνωρίζουμε είναι κυκλοφόρησε πως το 1985 κι ότι, αντίθετα με το πρωτότυπο φιλμ, είναι έγχρωμο.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No14 Roger Vadim

Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση remake αν αναλογιστούμε πως ο Roger Vadim άνοιξε κι έκλεισε την κινηματογραφική του καριέρα με την ίδια ταινία. Την πρώτη φορά που ο Θεός Έφτιαξε την Γυναίκα (1956) ο Vadim δημιούργησε το απόλυτο sex symbol βάζοντας την Bardot να ξαπλώνει γυμνή πίσω από απλωμένα σεντόνια. Ήταν μάλλον ο πρώτος εντελώς απενοχοποιημένος (παρολίγον) ερωτογράφος. Στο αμερικάνικο τύποις remake (1988) η Rebecca De Mornay προσπαθεί αλλά η ίντριγκα πίσω απ' τα κάλλη της παραμένει γελοία.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No15 Paul Wegener

Τον ξέρουμε και τον αγαπάμε κυρίως λόγω του αριστουργηματικού Der Golem (πλήρης τίτλος Der Golem, wie er in die Welt kam). Οι περισσότεροι όμως δεν γνωρίζουν πως αυτή ήταν η τρίτη φορά που ο Paul Wegener σκηνοθέτησε και υποδύθηκε το Γκόλεμ. Είχε προηγηθεί η πιο λιτή 60λεπτη εκδοχή του 1915, αλλά και το short του 1917 Der Golem und die Tanzerin. Το φιλμ του 1920 περιέχει περισσότερες πληροφορίες για την προέλευση του Γκόλεμ (εξ ου και ο πιο αναλυτικός τίτλος) και γι' αυτό το λόγο πολλοί το αναφέρουν ως prequel. Αν εξαιρέσουμε το έξτρα 25λεπτο που όντως αναφέρει πολλά απ' το παρελθόν της πρώτης ταινίας, τα δύο φιλμ είναι ίδια.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No16 Fernando de Fuentes

Ο de Fuentes θεωρείται ο πρώτος αξιόλογος Μεξικάνος σκηνοθέτης έχοντας στο ενεργητικό δύο απ' τις σημαντικότερες μεξικάνικες ταινίες όλων των εποχών, τα El Compadre Mendoza και ¡Vámonos con Pancho Villa!. Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο έγραψε και σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων το ρομαντικό μιούζικαλ Allá en el Rancho Grande (αγγλικός τίτλος Out on the Big Ranch, χρονολογία κυκλοφορίας 1936). Η ταινία παρουσιάζεται στο φεστιβάλ Βενετίας και ο de Fuentes τιμάται για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά (αν και μετρούσε 4 μόλις χρόνια ως σκηνοθέτης). Το 1949, στα χρόνια της μεγάλης άνθισης του μεξικάνικου κινηματογράφου, παρουσίασε μια έγχρωμη εκδοχή του Allá en el Rancho Grande. Πέθανε 9 χρόνια αργότερα σε ηλικία 64 ετών. Παραδόξως είναι ο πιο εύκολος να βρεθεί σε DVD απ' τους ισπανόφωνους της λίστας.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No17 Jesus Franco

Παλικάρι απ' τα λίγα, με αμιγώς κινηματογραφική καριέρα που αγγίζει τις 200 ταινίες (όλες γυρισμένες σε διάρκεια περίπου 50 χρόνων). Ένα χρόνο μετά το μεγάλο του σουξέ, τις 99 Γυναίκες του 1969, ο Franco παρουσιάζει την πρώτη βερσιόν της Eugenie, που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ντε Σαντ La Philosophie dans le boudoir. Η ιστορία κατά βάση αφορά στην σεξουαλική αγωγή της ηρωίδας που ασπάζεται το σεξ ως βιολογική ανάγκη και μαθαίνει να διασκεδάζει με αυτό. Ήταν τέτοια η ταύτιση του σκηνοθέτη με την αηθικότητα του συγγραφέα που επανέλαβε το εγχείρημα το 1980, γράφοντας αυτή τη φορά μόνος του το σενάριο μιας πιο light εκδοχής, διερευνώντας βαθύτερα τα φιλοσοφικά ζητήματα πίσω απ' τις σαρκικές απολαύσεις. Ο πλήρης τίτλος του remake ήταν Eugenie (Historia de una perversión).

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No18 John Woo

Σαφώς πιο οικεία στο σημερινό κοινό η περίπτωση του John Woo που το 1991 κυκλοφορεί το Zong heng si hai, μια απ' τις χαρακτηριστικές του περιπέτειες με τον Chow Yun-Fat στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1996 κι ενώ έχει μετοικίσει στην Αμερική φτιάχνει για λογαριασμό του καναλιού Fox το Once a Thief που είναι λίγο πολύ το επίσημο remake της ταινίας του 1991 (αν και παρουσιάζει αρκετές διαφορές). Πολλοί απ' τους συντελεστές της τηλεταινίας επέστρεψαν για την ομότιτλη τηλεοπτική σειρά του 1997. Ευτυχώς όχι κι ο Woo...

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-

High Infidelity #1 - No19 Florián Rey

Φυσικός διάδοχος του Perojo (που κυριάρχησε στην δεκαετία του '10) ο Florián Rey, που θεωρείται σήμερα ο πιο επιτυχημένος ισπανός σκηνοθέτης μέχρι την έλευση των σουρρεαλιστών. Πιο γνωστή του δουλειά παραμένει το La Aldea Maldita (αγγλικός τίτλος The Cursed Village), ταινία για την οποία επίσης βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1942. Αυτή όμως ήταν η δεύτερη φορά που ο Rey παρουσίαζε το Καταραμένο Χωριό στο κοινό. Και σ' αυτήν την περίπτωση η πρώτη ταινία, που κυκλοφόρησε το 1930, ήταν βωβή ενώ το remake είναι ομιλόν. Αυτό παρεπιπτόντως ήταν το μοναδικό βραβείο που κέρδισε ποτέ ο σκηνοθέτης.

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-