Σε καιρούς που εταιρίες και καλλιτέχνες ψάχνουν δια της τεχνολογικής οδού νέους τρόπους να πλασσάρουν την «πολεμική» μιας ζωντανής εμφάνισης στο κοινό, ο Martin Scorsese παίρνει την κάμερα και την ανεβάζει στο στίβο της «μάχης». Δεν κυνηγάει σταγόνες ιδρώτα, δεν αποζητά θριαμβευτικά sing-alongs, την αφήνει αγχωμένη να καταγράφει τη στιγμή.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια μοναδική συνάντηση δύο κολοσσών (σε αξίες mainstream περιοδικού μιλάμε για τον σπουδαιότερο εν ζωή σκηνοθέτη και την μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη). Αν το καλοσκεφτείς όμως τα πάντα στο Shine a Light μοιάζουν με μια σωστά υπολογισμένη τομή στις διόλου παράλληλες πορείες των Stones και του Scorsese. Στις περισσότερες ταινίες του τελευταίου υπήρχαν διάσπαρτες οι προϊδοποιήσεις. Ήρθε η ώρα ο σκηνοθέτης να φιλμάρει ζωντανή την έμπνευσή του, να πιάσει την ενέργεια του Gimme Shelter (παροιμιώδες το κόλλημα του) εν τη γεννέση.
Γι’ αυτό ίσως και έχει το περισσότερο άγχος απ’ όλους (θα το δείτε στην αρχή και στο τέλος), τόσο που δεν μπορεί να σταματήσει να το βλέπει επαγγελματικά. Συνεχίζει την καταγραφή στα επινίκια των παρασκηνίων, δεν σταματάει να φωνάζει μέχρι που θα παραλάβει, εκτός από την τέλεια τελευταία λήψη, την χλευαστικά αυθάδη γλώσσα-σήμα κατατεθέν των Rolling Stones. Τον φαντάζομαι την στιγμή που βλέπει την φάτσα του στο μοντάζ, να παρακολουθεί τον εαυτό του, όχι να προσκυνάει όπως έκανε ως νεανίας στην ντυλανική Κομπανία, αλλά να εκλιπαρεί για το set list ή έστω για ένα tip σχετικά με την έναρξη της συναυλίας. Υπήρξε παρεξήγηση. Το Shine a Light μπορεί να λέει από κάτω by Scorsese αλλά η στιγμή ανήκει στην μπάντα…
…Και τότε βλέπει τα πλάνα που του χάρισαν και θυμάται ότι όταν ο Richards και Wood παίζουνε παρέα τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Θυμάται ότι οι Rolling Stones μεγάλωσαν συνεχώς αμφισβητούμενοι για το αν θα αντέξουν αλλά ο Jagger στα 60φεύγα βάζει κάτω όλους τους σύγχρονους performers. Και ξαφνικά χαίρεται που έσπειρε οπερατέρ σ’ όλη την αίθουσα κι αρχίζει να ψάχνει τις εντάσεις. Βρίσκει τις καλύτερες στιγμές του καθενός (guest μουσικών συμπεριλαμβανομένων) και το αποτέλεσμα είναι η πιο ζωντανή απ’ τις ζωντανά κινηματογραφημένες συναυλίες. Κι εκεί προς το τέλος που μέσα στην αίθουσα έχουν αρχίσει τα πως και τα γιατί έρχεται το riff του Satisfaction για να απαντήσει σ’ όλα τα αινίγματα του κόσμου.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια μοναδική συνάντηση δύο κολοσσών (σε αξίες mainstream περιοδικού μιλάμε για τον σπουδαιότερο εν ζωή σκηνοθέτη και την μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη). Αν το καλοσκεφτείς όμως τα πάντα στο Shine a Light μοιάζουν με μια σωστά υπολογισμένη τομή στις διόλου παράλληλες πορείες των Stones και του Scorsese. Στις περισσότερες ταινίες του τελευταίου υπήρχαν διάσπαρτες οι προϊδοποιήσεις. Ήρθε η ώρα ο σκηνοθέτης να φιλμάρει ζωντανή την έμπνευσή του, να πιάσει την ενέργεια του Gimme Shelter (παροιμιώδες το κόλλημα του) εν τη γεννέση.
Γι’ αυτό ίσως και έχει το περισσότερο άγχος απ’ όλους (θα το δείτε στην αρχή και στο τέλος), τόσο που δεν μπορεί να σταματήσει να το βλέπει επαγγελματικά. Συνεχίζει την καταγραφή στα επινίκια των παρασκηνίων, δεν σταματάει να φωνάζει μέχρι που θα παραλάβει, εκτός από την τέλεια τελευταία λήψη, την χλευαστικά αυθάδη γλώσσα-σήμα κατατεθέν των Rolling Stones. Τον φαντάζομαι την στιγμή που βλέπει την φάτσα του στο μοντάζ, να παρακολουθεί τον εαυτό του, όχι να προσκυνάει όπως έκανε ως νεανίας στην ντυλανική Κομπανία, αλλά να εκλιπαρεί για το set list ή έστω για ένα tip σχετικά με την έναρξη της συναυλίας. Υπήρξε παρεξήγηση. Το Shine a Light μπορεί να λέει από κάτω by Scorsese αλλά η στιγμή ανήκει στην μπάντα…
…Και τότε βλέπει τα πλάνα που του χάρισαν και θυμάται ότι όταν ο Richards και Wood παίζουνε παρέα τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Θυμάται ότι οι Rolling Stones μεγάλωσαν συνεχώς αμφισβητούμενοι για το αν θα αντέξουν αλλά ο Jagger στα 60φεύγα βάζει κάτω όλους τους σύγχρονους performers. Και ξαφνικά χαίρεται που έσπειρε οπερατέρ σ’ όλη την αίθουσα κι αρχίζει να ψάχνει τις εντάσεις. Βρίσκει τις καλύτερες στιγμές του καθενός (guest μουσικών συμπεριλαμβανομένων) και το αποτέλεσμα είναι η πιο ζωντανή απ’ τις ζωντανά κινηματογραφημένες συναυλίες. Κι εκεί προς το τέλος που μέσα στην αίθουσα έχουν αρχίσει τα πως και τα γιατί έρχεται το riff του Satisfaction για να απαντήσει σ’ όλα τα αινίγματα του κόσμου.
1 σχόλιο:
Ωραιότατος φίλε.
Οι Stones είναι το motherfucking roll στο rock' n roll και χρειάζεται λίγο βλέμμα και λίγο (περισσότερο) feeling για να το καταλάβεις.
Το ευχαριστήθηκα το κείμενό σου - τόσο που δεν μου χρειάζεται να γράψω ένα κι εγώ...
Δημοσίευση σχολίου