Στην σύγχρονη Γη της Επαγγελίας που αποτελεί η Καλιφόρνια ένας άντρας και δη ημίτρελος ανακυρύσσεται βασιλιάς μ' αυτή την γλυκόπικρη και απολύτως συμπαθή ανεξάρτητη ταινιούλα. Ο, ορισμός του hollywoodιανού, Michael Douglas πρωταγωνιστεί ελαφρώς παραποιημένος υποδυόμενος τον πνευμάτικά ασταθή πατέρα της Evan Rachel Wood ενώ σκηνοθεσία και σενάριο υπογράφει ο πρωτάρης Mike Cahill.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε ψυχιατρικό ίδρυμα ο Charlie μελετούσε την ιστορία του Juan Florismarte Garces, ενός Ισπανού εξερευνητή που έφτασε μέχρι την Καλιφόρνια κουβαλώντας υποτίθεται έναν θησαυρό που του παράπεσε κάπου κοντά στο σπίτι του. Την ίδια ώρα η κόρη του έχει αφήσει το σχολείο και αυτοσυντηρείται δουλεύοντας στα McDonalds. Ο θησαυρός γίνεται εμμονή στον Charlie, τόσο που όταν παίρνει εξιτήριο αρχίζει και σκάβει στην περιοχή ακολουθώντας τα στοιχεία που του δίνονται απ' τα ημερολόγια του πάτερ Garces.
Απ' την μία υπάρχει η αντιστροφή των ρόλων μέσα στην διαλυμμένη οικογένεια (κι εδώ ένα θεματάκι η ταινία το 'χει με το οικογενειακό αντιπρότυπο που αδέξια ανατρέπεται προς το τέλος). Το παιδί είναι αναγκασμένο να τρέχει πίσω απ' τον πατέρα να μην κάνει καμιά τρέλα. Απ' την άλλη ο παλιμπαιδίζοντας χαρακτήρας του Douglas είναι δομημένος πάνω σε αναφορές σε λογοτεχνικούς ήρωες κι ιστορικά πρόσωπα που οι περισσότερες δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές. Οι ομοεθνείς Δον Κιχώτης και Garces ας πούμε, τον δονκιχωτισμό του τελευταίου στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου αναπαράγει σήμερα ο Charlie αναζητώντας τον θησαυρό του. Αυτοί είναι οι δύο κύριοι άξονες γύρω απ' τους οποίους περιστρέφεται το King of California.
O επαναπροσδιορισμός της σχέσης πατέρα και κόρης (αφού οι δυο τους ξεκινάνε ουσιαστικά απ' την αρχή) βοηθάει τον Cahill να διατηρήσει καθ' όλη την διάρκεια του φιλμ τον ανθρώπινο χαρακτήρα του. Παρά το γενικότερο, μάλλον έυθυμο και χαλαρωτικό, ύφος της ταινίας ο αμπελοφιλοσοφίζοντας Charlie είναι μόνος του το δεύτερο επίπεδό της. Ένας άνθρωπος που γκρινιάζει συνέχεια για τις βίαιες παρεμβάσεις των συγχρόνων του πάνω στη φύση και που στην προσπάθεια του να γίνει κατά τον τίτλο βασιλιάς θα αναμετρηθεί συμβολικά με το Costco. Ένα κτίριο της αλυσίδας είναι χτισμένο πάνω απ' τον ποταμό που υποτίθεται ότι περιμένει ο θησαυρός. Υπάρχει σαφής διαφορά στην οδό που ακολουθεί ο Charlie για να γίνει "βασιλιάς" και στον τρόπο που ακολούθησαν οι κολοσσιαίες αλυσίδες καταστημάτων που αναφέρονται στο φιλμ. Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος καταλαβαίνουμε ότι ο (πολύ καλός) Douglas ενσαρκώνει έναν ρομαντικό που τα βάζει με τα δεδομένα. Δεδομένα ας πούμε είναι ότι δεν υπάρχουν θησαυροί στις μέρες μας κι ότι αν διαρρήξεις το κτίριο της Costco, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις σου, θα σε βάλουν φυλακή. Δεδομένο είναι ότι αν γεννήθηκες σε πρότυπη κατοικία και ο πατέρας σου είναι στο τρελάδικο δεν έχεις στον ήλιο μοίρα και μόνο υπάλληλος τους μπορείς να γίνεις.
Προς επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται η σκηνή του φινάλε με την Rachel Wood στην παραλία και τους Ασιάτες να "αποβιβάζονται" αναζητώντας το δικό τους καλύτερο αύριο. Η κάμερα μένει πάνω τους καθώς πέφτουν οι τίτλοι καταγράφοντας την αρχή μιας καινούργιας δονκιχωτικής απόπειρας. Πρόκειται σίγουρα για σκηνή κλειδί στην οποία συνοψίζονται όλα (ορθά) όσα ο Cahill παραμελεί να υπερτονίσει στο προηγούμενο της ταινίας. Ίσως από απειρία, ίσως από φόβο να μην χαλάσει το ενιαίο και καθαρά Paynικό (ο Alexander Payne είναι παρεπιπτόντως παραγωγός) ύφος της.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε ψυχιατρικό ίδρυμα ο Charlie μελετούσε την ιστορία του Juan Florismarte Garces, ενός Ισπανού εξερευνητή που έφτασε μέχρι την Καλιφόρνια κουβαλώντας υποτίθεται έναν θησαυρό που του παράπεσε κάπου κοντά στο σπίτι του. Την ίδια ώρα η κόρη του έχει αφήσει το σχολείο και αυτοσυντηρείται δουλεύοντας στα McDonalds. Ο θησαυρός γίνεται εμμονή στον Charlie, τόσο που όταν παίρνει εξιτήριο αρχίζει και σκάβει στην περιοχή ακολουθώντας τα στοιχεία που του δίνονται απ' τα ημερολόγια του πάτερ Garces.
Απ' την μία υπάρχει η αντιστροφή των ρόλων μέσα στην διαλυμμένη οικογένεια (κι εδώ ένα θεματάκι η ταινία το 'χει με το οικογενειακό αντιπρότυπο που αδέξια ανατρέπεται προς το τέλος). Το παιδί είναι αναγκασμένο να τρέχει πίσω απ' τον πατέρα να μην κάνει καμιά τρέλα. Απ' την άλλη ο παλιμπαιδίζοντας χαρακτήρας του Douglas είναι δομημένος πάνω σε αναφορές σε λογοτεχνικούς ήρωες κι ιστορικά πρόσωπα που οι περισσότερες δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές. Οι ομοεθνείς Δον Κιχώτης και Garces ας πούμε, τον δονκιχωτισμό του τελευταίου στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου αναπαράγει σήμερα ο Charlie αναζητώντας τον θησαυρό του. Αυτοί είναι οι δύο κύριοι άξονες γύρω απ' τους οποίους περιστρέφεται το King of California.
O επαναπροσδιορισμός της σχέσης πατέρα και κόρης (αφού οι δυο τους ξεκινάνε ουσιαστικά απ' την αρχή) βοηθάει τον Cahill να διατηρήσει καθ' όλη την διάρκεια του φιλμ τον ανθρώπινο χαρακτήρα του. Παρά το γενικότερο, μάλλον έυθυμο και χαλαρωτικό, ύφος της ταινίας ο αμπελοφιλοσοφίζοντας Charlie είναι μόνος του το δεύτερο επίπεδό της. Ένας άνθρωπος που γκρινιάζει συνέχεια για τις βίαιες παρεμβάσεις των συγχρόνων του πάνω στη φύση και που στην προσπάθεια του να γίνει κατά τον τίτλο βασιλιάς θα αναμετρηθεί συμβολικά με το Costco. Ένα κτίριο της αλυσίδας είναι χτισμένο πάνω απ' τον ποταμό που υποτίθεται ότι περιμένει ο θησαυρός. Υπάρχει σαφής διαφορά στην οδό που ακολουθεί ο Charlie για να γίνει "βασιλιάς" και στον τρόπο που ακολούθησαν οι κολοσσιαίες αλυσίδες καταστημάτων που αναφέρονται στο φιλμ. Όσο πλησιάζουμε προς το τέλος καταλαβαίνουμε ότι ο (πολύ καλός) Douglas ενσαρκώνει έναν ρομαντικό που τα βάζει με τα δεδομένα. Δεδομένα ας πούμε είναι ότι δεν υπάρχουν θησαυροί στις μέρες μας κι ότι αν διαρρήξεις το κτίριο της Costco, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις σου, θα σε βάλουν φυλακή. Δεδομένο είναι ότι αν γεννήθηκες σε πρότυπη κατοικία και ο πατέρας σου είναι στο τρελάδικο δεν έχεις στον ήλιο μοίρα και μόνο υπάλληλος τους μπορείς να γίνεις.
Προς επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται η σκηνή του φινάλε με την Rachel Wood στην παραλία και τους Ασιάτες να "αποβιβάζονται" αναζητώντας το δικό τους καλύτερο αύριο. Η κάμερα μένει πάνω τους καθώς πέφτουν οι τίτλοι καταγράφοντας την αρχή μιας καινούργιας δονκιχωτικής απόπειρας. Πρόκειται σίγουρα για σκηνή κλειδί στην οποία συνοψίζονται όλα (ορθά) όσα ο Cahill παραμελεί να υπερτονίσει στο προηγούμενο της ταινίας. Ίσως από απειρία, ίσως από φόβο να μην χαλάσει το ενιαίο και καθαρά Paynικό (ο Alexander Payne είναι παρεπιπτόντως παραγωγός) ύφος της.
1 σχόλιο:
Εμένα μου την κίνησες την περιέργεια πάντως!
Ενδιαφέρουσα φαίνεται...
Δημοσίευση σχολίου