Hitman

Κυνικός και φαλακρός εκτελεστής, ατσαλάκωτος και εντυπωσιακός, βρίσκεται παγιδευμένος μεταξύ Interpol, ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και του ίδιου του χρηματοδότη του που έχει βαλθεί να τον ξεκάνει. Πρόκειται για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη την ομώνυμης σειράς βιντεοπαιχνιδιών με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Agent 47, έναν φινετσάτο (πάνω απ' όλα) hitman που ποτέ κανείς ζωντανός δεν έχει δει το πρόσωπό του.

Ως γνωστόν videogames και κινηματογράφος είναι τσακωμένα εδώ και καιρό. Οτιδήποτε περνά απ' την κονσόλα στο πανί και το αντίστροφο... χαλάει. Παραδόξως το Hitman, σκηνοθετημένο από κάποιον Xavier Gens, καταφέρνει να είναι πιστό στο παιχνίδι και παράλληλα κινηματογραφικό. Απ' την μία υπάρχουν πάμπολλες σκηνές να θυμίζουν τον ηλεκτρονικό ήρωα (η θέση της κάμερας πολλές φορές, το περπάτημα του πρωταγωνιστή, η σκηνή με τα λουλούδια, το φονικό καλώδιο κτλ κτλ κτλ). Απ' την άλλη το φιλμ καταφέρνει να πείσει ως ανεξάρτητη μοντέρνα περιπέτεια κι αυτό χαρή κυρίως στην λεπτομερή κινηματογράφιση της αρχής, με πολλά insert πλάνα σε αλληλοδιαδοχή.

Game over όμως όταν αρχίζει το ξυλίκι και οι πιστολιές. Το Hitman θα ήταν μια αξιοπρεπής, πέρα από σύγχρονη, περιπέτεια αν έλειπαν 2-3 μεγάλες σκηνές υπερβολικής δράσης όπως η τετραπλή ξιφομαχία (θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Rossio σ' αυτό το σημείο) μεταξύ των πρακτόρων. Αντ' αυτού ξεπέφτει στα εύκολα, αραδιάζοντας ανούσια φασαρία σε τακτά χρονικά διαστήματα. Γιατί..; Για να μην απογοητεύσουμε τα παιδάκια που θα το δουν; Γιατί πίσω απ' τις κάμερες κρύβεται μεταξύ άλλων και ο extragavant Besson, επιρρεπής στην "πυξ, λαξ, δοντάξ" έντονη βία; Επειδή το είδος έχει ξεφτιλιστεί στις μέρες μας και ζωντανή απόδειξη είναι και η έτερη πρεμιέρα της εβδομάδας, το Shoot 'em Up; Όλα τα παραπάνω;.