Κρααααα
Γύρισα απ' τη Θεσσαλονίκη έχοντας παρακολουθήσει τουλάχιστον 2 μεγάλες συζητήσεις σχετικά με την σύγχρονη κριτική. Και οι δύο κατέληξαν στο ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που κρώζουν με θέρμη "μην πάτε να δείτε αυτό", "ταινία για τα σκουπίδια", "μείνετε μακριά" και λοιπά απαξιωτικά για τις διάφορες και αδιάφορες καλλιτεχνικές απόπειρες. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κακό και στο κοινό και στο επάγγελμα του κριτικού.
Επαγγελματίας κριτικός δεν είμαι (ευτραφής νέος με άπειρο ελεύθερο χρόνο είναι θα 'ταν ένας πιο εύστοχος χαρακτηρισμός για το ποιόν μου) αλλά συμφωνώ εν μέρη με την παραπάνω θέση. Εκτός κι αν πούμε ότι η κριτική απευθύνεται μόνο σε μια ανώτερη διανοητικά τάξη. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει πολλά κείμενα για να καταλάβεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις μέρες μας.
Πάρτε όμως για παράδειγμα τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας...
Διασκευή του αιώνια (μετά τους 4 Γάμους) μέτριου Mike Newell κατ' ευθείαν απ' τα κλασικά εικονογραφημένα. Γνωστό τοις πάσι ότι είναι δύσκολο να ανεβάσεις Marquez στο σινεμά αλλά όχι κι έτσι βρε αδερφέ, αβίαστα και χωρίς καμιά προσπάθεια. Η μεταφορά δεν ακολουθεί απλά την πεπατημένη αλλά άγει τον αρπακολισμό σε νέα επίπεδα. Κατ' αρχάς έχεις να διαλέξεις τους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν τους ευανάγνωστους χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Λες θα πάρω Λατίνους γιατί Λατίνοι είναι και στο βιβλίο. Πρωταγωνίστρια βάζεις την άκυρη Mezzogiorno, που δεν αποδίδει στο ελάχιστο την υποτιθέμενη γοητεία της ηρωίδας, παίρνεις τον καθαρά Hollywoodιανό Benjamin Bratt, που βγαίνει σαν τριτοξάδερφος του John-John, και τέλος καταφέρνεις και εξωθείς ένα σπουδαίο ηθοποιό όπως ο Javier Bardem σε μια ερμηνεία-ανέκδοτο. Κι αφού κάνεις το καλό με το all-tanned cast γιατί τους βάζεις και μιλάνε σπαστά αγγλικά;
Στη συνέχεια, έχεις να διαχειριστείς ένα δύσκολο εσωτερικό βιβλίο, ένα ερωτικό τρίγωνο που κουβαλάει πάνω του 40και χρόνια ιστορίας, σημειολογικός παράδεισος ακόμη και για αρχάριους "λύτες", πως σκατά καταφέρνεις να κάνεις μια τόσο επίπεδη ταινία. God dammit δηλαδή, τον τίτλο πριν το γυρίσεις δεν τον διάβασες;
Μηδέν αγαπητέ αναγνώστα... Προς χάρην της ερωτικής ιστορίας του πυρήνα όλα τα υπόλοιπα εκμηδενίζονται. Και με τόσους λατίνους επί της οθόνης αυτό δεν είναι πια σινεμά, είναι η Ουσουρπανδόρα σε αναβαθμισμένη και ψευτο-ιντελέκτ έκδοση.
Και για να επανέρθουμαι στα της αρχής... Το Love in the Time of Cholera, ταινία με σίγουρο κοινό, ανοίγει μαζί με τον καινούργιο Woody Allen (εκτός συναγωνισμού), με δύο ηλίθιες περιπέτειες (τα Ηitman και Shoot 'em Up), με την Avelon (ακριβώς από κάτω τα δικά της καμώματα), με το Βιολί (που δεν έχω δει) και με μια ακόμη κακή ταινία, το Good Luck Chuck. Κι όμως παρά τους υπέρτερους συντελεστές, παρά το όποιο ποιοτικό υπόβαθρο, παρά τις δεδομένες για τα λεφτά της τεχνικές αρετές είναι η μεγαλύτερη απάτη της εβδομάδας. Κυρίως γιατί παίρνει ένα δηλωμένο έργο τέχνης και το υποβαθμίζει σε τέτοιο βαθμό που γίνεται σαπουνόπερα. Υπήρχαν απαιτήσεις αλλά ξεπέρασε και τους χειρότερους φόβους. Χωρίς το άγχος του κριτικού μπορώ και το λέω ξεκάθαρα: Μην πατήστε στην αίθουσα γι' αυτή τη μλκία... Εκτός κι αν σας άρεσε το Σπίτι των Πνευμάτων (κι αυτό το γράφω για σένα μητέρα Μαριγώ, άσε που στη Σάμο μόνο από σπόντα θα το δεις :p). Για όσους άσχετους με το βιβλίο του Marquez σε καλή έκδοση το βρίσκετε με 3 euro αντί των 8 που έχει πάει το εισητήριο.
Εξοργιστικά κακό...
Γύρισα απ' τη Θεσσαλονίκη έχοντας παρακολουθήσει τουλάχιστον 2 μεγάλες συζητήσεις σχετικά με την σύγχρονη κριτική. Και οι δύο κατέληξαν στο ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που κρώζουν με θέρμη "μην πάτε να δείτε αυτό", "ταινία για τα σκουπίδια", "μείνετε μακριά" και λοιπά απαξιωτικά για τις διάφορες και αδιάφορες καλλιτεχνικές απόπειρες. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κακό και στο κοινό και στο επάγγελμα του κριτικού.
Επαγγελματίας κριτικός δεν είμαι (ευτραφής νέος με άπειρο ελεύθερο χρόνο είναι θα 'ταν ένας πιο εύστοχος χαρακτηρισμός για το ποιόν μου) αλλά συμφωνώ εν μέρη με την παραπάνω θέση. Εκτός κι αν πούμε ότι η κριτική απευθύνεται μόνο σε μια ανώτερη διανοητικά τάξη. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει πολλά κείμενα για να καταλάβεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις μέρες μας.
Πάρτε όμως για παράδειγμα τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας...
Διασκευή του αιώνια (μετά τους 4 Γάμους) μέτριου Mike Newell κατ' ευθείαν απ' τα κλασικά εικονογραφημένα. Γνωστό τοις πάσι ότι είναι δύσκολο να ανεβάσεις Marquez στο σινεμά αλλά όχι κι έτσι βρε αδερφέ, αβίαστα και χωρίς καμιά προσπάθεια. Η μεταφορά δεν ακολουθεί απλά την πεπατημένη αλλά άγει τον αρπακολισμό σε νέα επίπεδα. Κατ' αρχάς έχεις να διαλέξεις τους ηθοποιούς που θα ενσαρκώσουν τους ευανάγνωστους χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Λες θα πάρω Λατίνους γιατί Λατίνοι είναι και στο βιβλίο. Πρωταγωνίστρια βάζεις την άκυρη Mezzogiorno, που δεν αποδίδει στο ελάχιστο την υποτιθέμενη γοητεία της ηρωίδας, παίρνεις τον καθαρά Hollywoodιανό Benjamin Bratt, που βγαίνει σαν τριτοξάδερφος του John-John, και τέλος καταφέρνεις και εξωθείς ένα σπουδαίο ηθοποιό όπως ο Javier Bardem σε μια ερμηνεία-ανέκδοτο. Κι αφού κάνεις το καλό με το all-tanned cast γιατί τους βάζεις και μιλάνε σπαστά αγγλικά;
Στη συνέχεια, έχεις να διαχειριστείς ένα δύσκολο εσωτερικό βιβλίο, ένα ερωτικό τρίγωνο που κουβαλάει πάνω του 40και χρόνια ιστορίας, σημειολογικός παράδεισος ακόμη και για αρχάριους "λύτες", πως σκατά καταφέρνεις να κάνεις μια τόσο επίπεδη ταινία. God dammit δηλαδή, τον τίτλο πριν το γυρίσεις δεν τον διάβασες;
Μηδέν αγαπητέ αναγνώστα... Προς χάρην της ερωτικής ιστορίας του πυρήνα όλα τα υπόλοιπα εκμηδενίζονται. Και με τόσους λατίνους επί της οθόνης αυτό δεν είναι πια σινεμά, είναι η Ουσουρπανδόρα σε αναβαθμισμένη και ψευτο-ιντελέκτ έκδοση.
Και για να επανέρθουμαι στα της αρχής... Το Love in the Time of Cholera, ταινία με σίγουρο κοινό, ανοίγει μαζί με τον καινούργιο Woody Allen (εκτός συναγωνισμού), με δύο ηλίθιες περιπέτειες (τα Ηitman και Shoot 'em Up), με την Avelon (ακριβώς από κάτω τα δικά της καμώματα), με το Βιολί (που δεν έχω δει) και με μια ακόμη κακή ταινία, το Good Luck Chuck. Κι όμως παρά τους υπέρτερους συντελεστές, παρά το όποιο ποιοτικό υπόβαθρο, παρά τις δεδομένες για τα λεφτά της τεχνικές αρετές είναι η μεγαλύτερη απάτη της εβδομάδας. Κυρίως γιατί παίρνει ένα δηλωμένο έργο τέχνης και το υποβαθμίζει σε τέτοιο βαθμό που γίνεται σαπουνόπερα. Υπήρχαν απαιτήσεις αλλά ξεπέρασε και τους χειρότερους φόβους. Χωρίς το άγχος του κριτικού μπορώ και το λέω ξεκάθαρα: Μην πατήστε στην αίθουσα γι' αυτή τη μλκία... Εκτός κι αν σας άρεσε το Σπίτι των Πνευμάτων (κι αυτό το γράφω για σένα μητέρα Μαριγώ, άσε που στη Σάμο μόνο από σπόντα θα το δεις :p). Για όσους άσχετους με το βιβλίο του Marquez σε καλή έκδοση το βρίσκετε με 3 euro αντί των 8 που έχει πάει το εισητήριο.
Εξοργιστικά κακό...
8 σχόλια:
Χώσε Zubi, χώσε. Έχεις τη στήριξή μου. Ωστόσο, να επισημάνω την άποψή μου ότι το τελυταίο κομμάτι με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι σε προχωρημένη ηλικία κάπως έσωσε την κατάσταση. Όπως και να το κάνουμε, είχε απείρως περισσότερη καρδιά από το υπόλοιπο άχρωμο φιλμ.
Μου κάνει εντύπωση γιατί αναθέτουν την μεταφορά βιβλίων λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας σε κρυόπλαστους βορειοευρωπαίους σκηνοθέτες, των οποίων η ιδιοσυγκρασία είναι τόσο ξένη με το σύμπαν του βιβλίου. Πιο άστοχη επιλογή σκηνοθέτη από τον δευτεροκλασάτο Newell, που καλό θα ήταν να γυρίζει μόνο Harry Potter, δύσκολα θα μπορούσε να γίνει (ίσως ακόμη και ο τελειωμένος August θα ήταν καλύτερη)
Περί κριτικής τώρα, άμα μια ταινία είναι κακή, γιατί ο κριτικός να μην μπορεί να πει ελεύθερα τη γνώμη του ; Βέβαια και αυτός θα κριθεί στη συνέχεια από την επιχειρηματολογία του του κειμένου του...
Αχιλλέα μαζί σου για το τελευταίο μέρος, απλά είχαν περάσει ήδη δύο βασανιστικές ώρες.
Γιώργο στα περί κριτικής... Δεν μιλάμε για κριτικούς που επιχειρηματολογούν πάνω σε μια ταινία. Μιλάμε για ανθρώπους που ο χώρος που τους διατίθεται στην εφημερίδα, στο περιοδικό ή στο site τους, είναι τόσο μικρός που δεν τους επιτρέπει παρά μία προτασούλα πέραν της σύνοψης, συνοδευόμενη πάντα από τα καθιερωμένα αστεράκια.
Δύστυχως χάρη στην αμερικανική κριτική και το αμερικανικό κοινό χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μια δυνάμει καταπληκτική μεταφορα Μαρκές στο σινεμά. Αν είχε πετύχει εισπρακτικά το Once upon a time in the West, επόμενο στη σειρά προτζεκτ ήταν τα 100 χρόνια μοναξιάς... Βέβαια με τον μεγάλο Σέργιο να μας έχει αφήσει εδώ και 2 δεκαετίες, τα λόγια μου δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, αλλά όσο το σκέφτομαι στενοχωριέμαι...
Κι εγώ συμπάσχω μαζί σου Harmonica
Argw ligo alla ta diavazw siga siga. Zubi me katathlipteis dioti prepei na thymasia me ti xara egrapsa arthro sto TMC perysi gia tin tote melousa tainia .... vevaia den tin exw dei opote de mporw na diafwnisw alla thelw akoma na ti dw para ta comments sou. Epeisis prepei na thymasi pws eixa grapsei kai ena allo arthro sto opoio anaferthika sto mythistorima tis Isabel Alene - House of the Spirits kathws kai stin omotitli tainia, i opoia dystyxws mou arese. Epomenws katalligoume sto oti oi Maries na ta doune oi alloi makrya! Afta :)
"i opoia dystyxws mou arese"
:-) Καλό.
E αν σ' άρεσε το House of Spirits τότε έσπευσες και γι' αυτό.
το house of spirits το λατρεψα για τους ηθοποιους του. Glenn Close και Meryl Streep ειδικα στα καλυτερα τους. μπορει η μεταφορα να μην ηταν παρα πολυ καλη, αλλα δεν αδικουσε την νουβελα.
τωρα για την χολερα περιμενω πρωτα να τελειωσω το βιβλιο και μετα να την δω, αν και τα σχολια που εχω ακουσει μεχρι στιγμης δεν ειανι ιδιαιτερα ενθαρρυντικα.
κριμα...
Δημοσίευση σχολίου