Ο άνθρωπος πάνω απ' την ιδεολογία
Με ένα σενάριο που θα έκανε τον Μανούσο Μανουσάκη να καταριέται που δεν γεννήθηκε Κινέζος ο Ang Lee επιστρέφει μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του Brokeback Mountain με μια κινέζικη ταινία. Δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται το φιλμ. Τον καιρό που είχαμε τα εσωτερικά μας στην μικρή Ευρώπη, η τρίτη δύναμη του άξονα είπε να κατακτήσει την πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο.
Μια νεαρή και όμορφη ηθοποιός μέλος ενός θιάσου αντιστασιακών γίνεται το δόλωμα στην προσπάθεια για την δολοφονία ενός δωσίλογου ταγμένου στην πλευρά των Ιαπώνων κατακτητών. Μέχρι εδώ όλα καλά... Η πρωταγωνίστρια είναι αρχικά η αστή κυρία Μακ, σύζυγος μεγαλεμπόρου, αλλά δεν αργεί να γίνει η ερωμένη του ρουφιάνου - καλύτερα όπως και να 'χει απ' το να περιμένει στην ουρά για το συσσίτιο. Και επειδή οι σύντροφοί της εκτέλεση τάζουν και εκτέλεση δεν γίνεται φτάνει να δοθεί στον εχθρό ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι.
Απ' τη σύνοψη είναι προφανές ότι ο Lee παίζει σε πολλά ταμπλό και το αποτέλεσμα είναι 2.5 απ' τις πυκνές ώρες που είδα τελευταία στο σινεμά. Και ο άτιμος παίζει παραδοσιακά. Αναλογιζόμενος την φιλμογραφία του, ακόμη και το μεταλλαγμένο Hulk, μου φαίνεται ότι για πρώτη φορά ενδίδει στην ελευθερία που αποδίδει η κίνηση της κάμερας. Πιο άμεσο σινεμά και να πως περνάνε 157 λεπτά νεράκι. Επιμένει επίσης, παραπάνω απ' ότι συνηθίζει, στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες: μέχρι πρότινος έπρεπε μόνος του ο θεατής να κάνει τους συνειρμούς αλλά εδώ αποδεικνύεται αναλυτικότατος στα πως-πότε και γιατί που θέτει το βιβλίο της Eileen Chang. Εν τέλει το Si, jie όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας παρουσιάζει δομή και στυλ ανάλογο με αυτά των δυτικών κατασκοπευτικών θρίλερ που αναφέρονται στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Κι εδώ αρχίζει το μπέρδεμα.
Το φιλμ είναι εν γένει περιπετειώδες και κατασκοπευτικό, υιοθετώντας υποσχόμενη για το φινάλε αφηγηματική δομή, για να εξελιχθεί σε στιγμές σε ερωτικό ή έντονα δραματικό. Με τη σειρά του αυτό μοιράζει άνισα το χρόνο μεταξύ των θεματικών πόλων της ταινίας. Η πολιτική υποχωρεί πολύ νωρίς για να επανέλθει άκομψα στην συνέχεια με την κατάδειξη της στείρας νοοτροπίας των αντιστασιακών. Η πρωταγωνίστρια, ιδεολογικά μια πόρνη (έστω κι απ' την ανάποδη αφού "πληρώνεται" την σαρκική εξάρτηση), εναλλάσει ρόλους μεγαλοαστού, συζητώντας τις τελευταίες τάσεις της υψηλής μόδας, και κατατρεγμένης, περιμένοντας με το κουπόνι στο χέρι ένα πιάτο φαΐ (μακάρι να ήταν και στην πραγματικότητα τόσο καλή ηθοποιός). Σκηνές πάθους διαδέχονται το κύρηγμα των συντρόφων. Εν τέλει ο άνθρωπος πάνω από όρους και ιδεολογίες. Ένα προσωπικό δίλημμα (μυθοπλασία) που ξεπερνάει την ιστορία, την αληθινή δηλαδή ιστορία όπως προκύπτει μέσα απ' την ανασύσταση του Lust, Caution. Θα έπρεπε να μιλάμε για ατελή δημιουργία...
Αλλά τι να κάνω αναγνώστα που μετά από δύο περίπου... μπουρδουκλωμένες ώρες φτάνουμε πάλι στην εκκίνηση του φιλμ κι εκεί ψοφάω. Τι να πω για την κατάληξη που συνοψίζει υποτίθεται τρία χρόνια προετοιμασίας για μιαν εκτέλεση που πλέον δεν μπορεί να γίνει. Αφήστε τους άλλους (τους δυτικούς) να μιλάνε με λόγια κλεμμένα για το μάταιο της ανθρώπινης ύπαρξης και δείτε εδώ πόσο πιο τίμιος είναι ο Κινέζος. Οι στιγμές μέχρι το ρολόι να χτυπήσει 10 βγάζουν ένα μικρό αριστούργημα. Το άνισο της δημιουργίας δεδομένα θα διχάσει (συγγνώμη για την παρήχηση), αλλά στη θέα της άδειας κλίνης και με όλα όσα έχουν προηγηθεί στο ανατρεπτικό ηθικά φινάλε κατανικούν την αντικειμενικότητα και τις ισχνές αλλά επαρκείς ιστορικές μου γνώσεις (που θα προσδιόριζαν το Lust, Caution σαν αποτυχημένο peplum). Όχι μόνο το Χρυσό Λέοντα αλλά και τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων άμα μπορούσα.
Με ένα σενάριο που θα έκανε τον Μανούσο Μανουσάκη να καταριέται που δεν γεννήθηκε Κινέζος ο Ang Lee επιστρέφει μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο του Brokeback Mountain με μια κινέζικη ταινία. Δεν είναι μόνο η γλώσσα, είναι το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται το φιλμ. Τον καιρό που είχαμε τα εσωτερικά μας στην μικρή Ευρώπη, η τρίτη δύναμη του άξονα είπε να κατακτήσει την πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο.
Μια νεαρή και όμορφη ηθοποιός μέλος ενός θιάσου αντιστασιακών γίνεται το δόλωμα στην προσπάθεια για την δολοφονία ενός δωσίλογου ταγμένου στην πλευρά των Ιαπώνων κατακτητών. Μέχρι εδώ όλα καλά... Η πρωταγωνίστρια είναι αρχικά η αστή κυρία Μακ, σύζυγος μεγαλεμπόρου, αλλά δεν αργεί να γίνει η ερωμένη του ρουφιάνου - καλύτερα όπως και να 'χει απ' το να περιμένει στην ουρά για το συσσίτιο. Και επειδή οι σύντροφοί της εκτέλεση τάζουν και εκτέλεση δεν γίνεται φτάνει να δοθεί στον εχθρό ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι.
Απ' τη σύνοψη είναι προφανές ότι ο Lee παίζει σε πολλά ταμπλό και το αποτέλεσμα είναι 2.5 απ' τις πυκνές ώρες που είδα τελευταία στο σινεμά. Και ο άτιμος παίζει παραδοσιακά. Αναλογιζόμενος την φιλμογραφία του, ακόμη και το μεταλλαγμένο Hulk, μου φαίνεται ότι για πρώτη φορά ενδίδει στην ελευθερία που αποδίδει η κίνηση της κάμερας. Πιο άμεσο σινεμά και να πως περνάνε 157 λεπτά νεράκι. Επιμένει επίσης, παραπάνω απ' ότι συνηθίζει, στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες: μέχρι πρότινος έπρεπε μόνος του ο θεατής να κάνει τους συνειρμούς αλλά εδώ αποδεικνύεται αναλυτικότατος στα πως-πότε και γιατί που θέτει το βιβλίο της Eileen Chang. Εν τέλει το Si, jie όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας παρουσιάζει δομή και στυλ ανάλογο με αυτά των δυτικών κατασκοπευτικών θρίλερ που αναφέρονται στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Κι εδώ αρχίζει το μπέρδεμα.
Το φιλμ είναι εν γένει περιπετειώδες και κατασκοπευτικό, υιοθετώντας υποσχόμενη για το φινάλε αφηγηματική δομή, για να εξελιχθεί σε στιγμές σε ερωτικό ή έντονα δραματικό. Με τη σειρά του αυτό μοιράζει άνισα το χρόνο μεταξύ των θεματικών πόλων της ταινίας. Η πολιτική υποχωρεί πολύ νωρίς για να επανέλθει άκομψα στην συνέχεια με την κατάδειξη της στείρας νοοτροπίας των αντιστασιακών. Η πρωταγωνίστρια, ιδεολογικά μια πόρνη (έστω κι απ' την ανάποδη αφού "πληρώνεται" την σαρκική εξάρτηση), εναλλάσει ρόλους μεγαλοαστού, συζητώντας τις τελευταίες τάσεις της υψηλής μόδας, και κατατρεγμένης, περιμένοντας με το κουπόνι στο χέρι ένα πιάτο φαΐ (μακάρι να ήταν και στην πραγματικότητα τόσο καλή ηθοποιός). Σκηνές πάθους διαδέχονται το κύρηγμα των συντρόφων. Εν τέλει ο άνθρωπος πάνω από όρους και ιδεολογίες. Ένα προσωπικό δίλημμα (μυθοπλασία) που ξεπερνάει την ιστορία, την αληθινή δηλαδή ιστορία όπως προκύπτει μέσα απ' την ανασύσταση του Lust, Caution. Θα έπρεπε να μιλάμε για ατελή δημιουργία...
Αλλά τι να κάνω αναγνώστα που μετά από δύο περίπου... μπουρδουκλωμένες ώρες φτάνουμε πάλι στην εκκίνηση του φιλμ κι εκεί ψοφάω. Τι να πω για την κατάληξη που συνοψίζει υποτίθεται τρία χρόνια προετοιμασίας για μιαν εκτέλεση που πλέον δεν μπορεί να γίνει. Αφήστε τους άλλους (τους δυτικούς) να μιλάνε με λόγια κλεμμένα για το μάταιο της ανθρώπινης ύπαρξης και δείτε εδώ πόσο πιο τίμιος είναι ο Κινέζος. Οι στιγμές μέχρι το ρολόι να χτυπήσει 10 βγάζουν ένα μικρό αριστούργημα. Το άνισο της δημιουργίας δεδομένα θα διχάσει (συγγνώμη για την παρήχηση), αλλά στη θέα της άδειας κλίνης και με όλα όσα έχουν προηγηθεί στο ανατρεπτικό ηθικά φινάλε κατανικούν την αντικειμενικότητα και τις ισχνές αλλά επαρκείς ιστορικές μου γνώσεις (που θα προσδιόριζαν το Lust, Caution σαν αποτυχημένο peplum). Όχι μόνο το Χρυσό Λέοντα αλλά και τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων άμα μπορούσα.
8 σχόλια:
Στο είπα και ιδαιτέρως, αλλά πρώτη φορά συμφωνώ σε τέτοιο βαθμό με τα γραφόμενα κάποιου άλλου. Θα στεκόμουν ίσως λίγο παραπάνω στην, για άλλη μια φορά, ασύλληπτου βάθους ερμηνεία του Tony Leung και θα έκραζα περαιτέρω την τραγική συμπρωταγωνίστριά του...
Εύγε!
Πραγματικά σπουδαία ανάρτηση για μια πολύ μεγάλη ταινία!
Ο Tony Leung, όπως με πάθος υποστηρίζει ο Αχιλλέας, πραγματικά τα σπάει! Προσωπικά, μεγάλη υποψηφιότητα για oscar α' ανδρικού.
Ο άνθρωπος πάνω από τις ιδεολογίες...
Tha diafwnhsw sta ekshs. Nomizw oti apo otan xtypaei to roloi 10 kai meta h tainia anebazei strofes kai thewrw thn telikh skhnh idiofyous syllhpshs. Epishs oson afora to koinwnikopolitiko fonto, nomizw oti to Lust Caution einai mia apo tis epodermikoteres tainies pou eida ta teleytaia xronia. Telos thn amartia mou tha thn pw,h prwtawgnistria mou arese...
Αφού ευχαριστήσω και τους τρεις για το σχόλιο δεν θα πω τίποτα για τους ηθοποιούς (όχι πως δεν το περιμένατε). Παιδιά είναι μωρέ ασ' τα να παίξουνε κι αυτά. Θα πω όμως στον Γιάννη Βασιλείου ότι εκτός από φωνάρα είσαι και παρανοϊκός.
Βρε χαϊβάνι παρανόησες και ήφευρες την εξής διαφωνία. Αφού χτυπήσει το ρολόι 10 και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι μεσολβούν περίπου 10 δευτερόλεπτα. Συμπεραίνω άρα ότι μιλάμε για το ίδιο μέρος της ταινίας ("Οι στιγμές μέχρι το ρολόι να χτυπήσει 10 βγάζουν ένα μικρό αριστούργημα.")
Όσο για το δεύτερο με το επιδερμικό: "όλα όσα έχουν προηγηθεί στο ανατρεπτικό ηθικά φινάλε κατανικούν την αντικειμενικότητα και τις ισχνές αλλά επαρκείς ιστορικές μου γνώσεις (που θα προσδιόριζαν το Lust, Caution σαν αποτυχημένο peplum)."
Συνεχίζεις να λες ότι διαφωνούμε;
Exontas koimithei molis 3 wres kai exontas pareyrethei anti gia ton Terzh pou htan to epithymhto ston Le- Pa(pou eriksa to gelio ths arkoudas pantws) na les ki eyxaristw pou katalaba ki auta pou katalaba! Ontws paranohsa ligo ta grafomena... :)
Μιας και έπεσε λίγο το επίπεδο (όπως θα πούνε άλλοι ε... γιατί εγώ ταχυπαλμία δαγκωτό) ευκαιρία είναι να πάτε και στον Βασιλείου καμιά μέρα.
Εδώ είμαι πάλι!
Bρήκα κι εγώ το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας, αδύναμο, απλοϊκό (μόνο για τους αντιστασιακούς και τον δωσίλογο γίνεται λόγος). Οχι πως με νοιάζει αυτό και πολύ, βέβαια.
Η αλήθεια όμως είναι ότι την πρώτη ώρα, είχα βαρεθεί κάπως. Εντάξει κάπου στη μέση η ένταση και η αγωνία με ξανακερδίζουν.
Υπέροχες ερωτικές σκηνές και μια πολύ καλή, κατ'εμέ πρωταγωνίστρια.
Γιατί βρε δεν σας άρεσε η μικρούλα?
Νομίζω ήταν όπως θα έπρεπε να είναι.
Πάντως όντως Zubi,
ΦΟΒΕΡΟ ΦΙΝΑΛΕ!
Και οι ερωτικές πολύ καλές (δεν νομίζω να το γράφω μέσα)! Agreed... Το πιο ουσιαστικό μέρος του φιλμ ίσως.
Δημοσίευση σχολίου