Το αταξινόμητο ντεμπούτο της Ursula Meier διαφημίζεται ως ένα road-movie απ' την ανάποδη. Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε καν αυτό, είναι περισσότερο ένα φιλμ δοκιμιακού χαρακτήρα που εξετάζει την σύνθεση και τις αντοχές της οικογένειας στην σύγχρονη κοινωνία. Μόνο που το αρνείται πεισματικά, γι' αυτό αντιπαραθέτει δραματικές καταστάσεις και μια προκλητικότατη κινηματογράφιση. Σ' αυτό συμβάλει τα μέγιστα η φροντισμένη παραγωγή και η εκπληκτική φωτογραφία της Agnés Godard που εντοπίζει κίνηση στα στατικά της πλάνα κι αναμειγνύει συνεχώς τα ζωηρά χρώματα της παλέτας της (ώσπου έρχεται η πίσσα και αλλάζει το φόντο στην ταινία). Η στιγμή που έρχονται οι εργάτες για να στρώσουν το δρόμο είναι το μοναδικό σημείο καμπής. Η οικογενειακή ευτυχία δίνει σιγά σιγά τη θέση της στις κλιμακούμενες εμμονές των ηρώων που συγκρουόμενες δημιουργούν μια κατάσταση αποπνικτική μέσα στο σπίτι. Η σκηνοθέτιδα απ' αυτό το σημείο και μετά απλά ελέγχει την αντίδρασή τους: την επιμονή της μητέρας που αντικρούεται απ' τις τάσεις φυγής του συζύγου της, την ψύχωση της μικρής κόρης, που ξεκινά απ' τους αριθμούς και καταλήγει στην μόλυνση του αέρα, και την κλειστοφοβία που αναπτύσσει ο γιος. Ό,τι αποτελεί λύση για τον καθένα είναι πρόβλημα για τους υπόλοιπους. Μ' άλλα λόγια υπάρχει λύση αλλά δεν μπορεί να υπάρξει οικογένεια, πράγμα που κατάλαβε πρώτη απ' όλους η πρωτότοκος της οικογένειας και εξαφανίστηκε... διαβάστε περισσότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου