Το Δέντρο που Πληγώναμε, η πρώτη ταινία στην σημαντική διαδρομή που έχει διαγράψει μέχρι σήμερα ο Δήμος Αβδελιώδης, επιστρέφει σε κοινό πρόγραμμα με την μικρού μήκους του Αθέμιτος Ανταγωνισμός.
Κι αν για τη δεύτερη δεν έχουμε να πούμε τίποτα μιας και δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή του πακέτου και δεν την έχουμε δει, το Δέντρο αποτελεί μια απ' τις πιο σημαδιακές ταινίες της παιδικής μου ηλικίας.
Θα μπορούσε να φταίει το ότι μεγάλωσα κι εγώ σε νησί του ΒΑ Αιγαίου κι έχω οικιοποιηθεί μέρος της λαογραφικής του καταγραφής (τι μαστιχόδεντρο τι λιόδεντρο στην τελική... λέμε τώρα). Ίσως πάλι να ήταν η αφοπλιστική ειλικρίνια κάθε απέριττου πλάνου που σε συνδυασμό με την υποβλητική (στα περισσότερα σημεία) μουσική του Παπαδημητρίου γαργαλάει τις ευαίσθητες χορδές του θεατή, πόσω μάλλον ενός ανήλικου. Το πιθανότερο όμως είναι ότι με σημάδεψε γιατί όταν την πρωτοείδα στο τέλος κάποιου καλοκαιριού μοιραζόμουν τις ίδιες συνθήκες με τους μικρούς της πρωταγωνιστές... διαβάστε περισσότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου