Walk the Line

Η κινηματογραφική βιογραφία, είδος που αναγκαστικά εμπεριέχει ιστορία μέσα του (και ως όλοι γνωρίζουμε πια η ιστορία δεν μπορεί να είναι αντικειμενική), έχει διαβρωθεί ανεπανόρθωτα. Οι κάποτε αιχμηρές ακμές των πολιτικών βιογραφιών ή τα biopics αθλητών και καλλιτεχνών που σκόπευαν παιδαγωγικά σχεδόν να εμπνεύσουν, έχουν πια στρογγυλέψει (κατά κανόνα προς όφελος του πρωταγωνιστή τους). Παράλληλα, σε ένα αναπάντεχα επιτυχημένο και επίκαιρο στο Hollywood (και τα ταμία) είδος κανένας προσωπογράφος δεν δύναται πια να ξεπεράσει το μοντέλο του.

Απ' τον κανόνα δεν ξεφεύγει ούτε ο απονευρωμένος (όπως τον λέει κι ο φίλτατος Μπουκάτσας) James Mangold. Ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται ακαδημαϊκότερος των όσων προμήνυε το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του, αλλά όχι τόσο όσο ο Taylor Hackford του Ray για παράδειγμα. Αρκούντως καταστρεπτικός πάντως για την ταινία του Johnny Cash.

Βασισμένο στα λόγια του ίδιου του μαυροντυμένου τροβαδούρου (όπως καταγράφηκαν στην αυτοβιογραφία του) το φιλμ θα μπορούσε τουλάχιστον να αντλήσει λίγο απ' το πνεύμα του πρωταγωνιστή της, διαφοροποιώντας τη φόρμα και το θέμα της απ' τα πολυάριθμα hits του είδους. Η πολυτάραχη ζωή του Cash άλλωστε προσφέρεται για κάτι τέτοιο (απ' τις φορές που η εμπεριεχόμενη ιστορία αβαντάρει την κινηματογραφική βιογραφία). Αντ' αυτού ο Mangold επιλέγει τα πάντα να αρχίσουν και να τελειώσουν στο live του Folsom Prison, ήτοι στην πιο αναγνωρίσιμη για το ευρύ κοινό στιγμή της καριέρας του. Τελικά προκύπτει άλλος ένας ματαιόδοξος αντιήρωας με βαριά σκιά και μεγάλα πάθη. Για μια ακόμη φορά παρακολουθούμε την άνοδο, την πτώση και την κάθαρση, μέσω μετρίων μάλιστα μιμητών (πέραν της επανάληψης του σχήματος τα πράγματα δεν ήταν και καθόλου έτσι με τον Johnny).

Σχετικά πρόσφατα πέτυχα ένα ντοκιμαντέρ στο Biography, παχυλό κι αφιερωμένο στον μακαρίτη. Ήταν απείρως συναρπαστικότερο απ' το Walk the Line.