Η ιστορία της CIA σαν δραματικό θρίλερ εποχής κι ένας πρωτάρης δημιουργός που σκηνοθετεί σαν κλασικός. Μετά το καθαρά Scorsesικό A Bronx Tale, ο Robert De Niro υπογράφει ακόμη μια ταινία "ενηλικίωσης", αυτής της πιο επιδραστικής μυστικής ομάδας στην ιστορία του 20ου αιώνα. Κι αν το πνεύμα του μεγάλου μέντορά του σχεδόν επισκίαζε το αναπάντεχο εκείνο σκηνοθετικό του ντεμπούτο του 1993, τώρα πίσω απ' την κάμερα βρίσκονται μαζί του σχεδόν όλοι οι μεγάλοι με τους οποίους έχει δουλέψει στο ένδοξο ερμηνευτικό του παρελθόν: Leone, Bertolucci, περισσότερος Coppola και φυσικά Scorsese.
Η δομή και το ύφος που επιλέγει παραπέμπουν καταχρηστικά στους Νονούς και τα Καλά Παιδιά. Ο κόσμος της υπό δημιουργίας CIA ελάχιστα απέχει απ' αυτόν της Μαφίας, αναλογία τρομακτική αν αναλογιστεί κανείς το πραγματικό της δράσης των περισσοτέρων απ' τους χαρακτήρες. Ο νεαρός Μat Damon στρατολογείται στον αναίμακτο για τους πολλούς πόλεμο που τελείται παρασκηνιακά για να αποφευχθεί ένας άλλος μεγαλύτερος και για να αποφασιστεί ποια απ' τις δύο υπερδυνάμεις είναι η ισχυρότερη. Εντούτοις ο De Niro δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ψυχροπολεμικό κλίμα. Η μοναδική τέτοια φιγούρα σ' ολόκληρη την ταινία είναι ο πρωταγωνιστής ο οποίος αυτεπιβάλλεται σε μια πατριωτική σταυροφορία ενάντια σε ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να επιζητούν την εμπιστοσύνη του. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης και το καρφί πίσω απ' την αποτυχία μιας αμερικάνικης απόβασης στην Κούβα (η ηχηρή νίκη του Fidel στην Bahia de Cochinos) αναβαθμίζουν σεναριακά τα παιχνίδια κατασκόπων σε ένα καλοστημένο θρίλερ, σφιχτό και στιβαρό, τέλειο αφηγηματικά, κομψό χάρη και στη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Robert Richardson (δουλεύει συνήθως ιδεολογικό αντίθετο του Good Shepherd στην υπόθεση CIA, τον προβοκάτορα Oliver Stone), με πολύ καλές επιδόσεις απ' τους ηθοποιούς του (αλίμονο De Niro είναι αυτός...). Αποτελεί δε επιτομή στο είδος του κατασκοπικού δράματος συνδυάζοντας με επιτυχία πάμπολλες αναφορές απ' το παρελθόν του με μια εις βάθος έρευνα για τον ξακουστότερο κατασκοπευτικό οργανισμό και την κύρια έμπνευση των σχετικών σεναριογράφων. Δεν παραλείπει δε να στηλιτεύσει την δράση της CIA τονίζοντας ακόμη και την αντισυνταγματικότητά της με σκηνές όπως οι τελετουργίες πριν τη δημιουργία της, αλλά και μέσω ενός ρόλου που κρατά ο ίδιος ο σκηνοθέτης και σε κάποια στιγμή τον ακούμε να δηλώνει το ασυμβίβαστο δημοκρατίας, της οποίας είναι λέει οπαδός, και της δουλειάς στην υπηρεσία που ο ίδιος αναπτύσσει.
Περισσότερο κι απ' τη γενική επιτυχία του αναδεικνύει έναν εξαίρετο φιλμοκατασκευαστή για τον οποίο οι σπουδαίοι του δάσκαλοι θα ήταν περήφανοι. Ίσως ήρθε ο καιρός ο "Bobby" να αφήσει την φθίνουσα μπροστά απ' το φακό καριέρα του και να στρογγυλοκαθήσει στην director's chair του. Ταινίες σαν το Good Shepherd χρειάζονται δημιουργούς σαν κι αυτόν και δυστυχώς στις μέρες μας οι τελευταίοι σπανίζουν. Ο κορυφαίος ερμηνευτής της γενιάς του έχει όλα τα φόντα και την κατάρτιση να αποτελέσει έναν εξ ίσου σπουδαίο σκηνοθέτη. Λίγη παραπάνω τόλμη χρειάζεται...
Η δομή και το ύφος που επιλέγει παραπέμπουν καταχρηστικά στους Νονούς και τα Καλά Παιδιά. Ο κόσμος της υπό δημιουργίας CIA ελάχιστα απέχει απ' αυτόν της Μαφίας, αναλογία τρομακτική αν αναλογιστεί κανείς το πραγματικό της δράσης των περισσοτέρων απ' τους χαρακτήρες. Ο νεαρός Μat Damon στρατολογείται στον αναίμακτο για τους πολλούς πόλεμο που τελείται παρασκηνιακά για να αποφευχθεί ένας άλλος μεγαλύτερος και για να αποφασιστεί ποια απ' τις δύο υπερδυνάμεις είναι η ισχυρότερη. Εντούτοις ο De Niro δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ψυχροπολεμικό κλίμα. Η μοναδική τέτοια φιγούρα σ' ολόκληρη την ταινία είναι ο πρωταγωνιστής ο οποίος αυτεπιβάλλεται σε μια πατριωτική σταυροφορία ενάντια σε ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να επιζητούν την εμπιστοσύνη του. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης και το καρφί πίσω απ' την αποτυχία μιας αμερικάνικης απόβασης στην Κούβα (η ηχηρή νίκη του Fidel στην Bahia de Cochinos) αναβαθμίζουν σεναριακά τα παιχνίδια κατασκόπων σε ένα καλοστημένο θρίλερ, σφιχτό και στιβαρό, τέλειο αφηγηματικά, κομψό χάρη και στη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Robert Richardson (δουλεύει συνήθως ιδεολογικό αντίθετο του Good Shepherd στην υπόθεση CIA, τον προβοκάτορα Oliver Stone), με πολύ καλές επιδόσεις απ' τους ηθοποιούς του (αλίμονο De Niro είναι αυτός...). Αποτελεί δε επιτομή στο είδος του κατασκοπικού δράματος συνδυάζοντας με επιτυχία πάμπολλες αναφορές απ' το παρελθόν του με μια εις βάθος έρευνα για τον ξακουστότερο κατασκοπευτικό οργανισμό και την κύρια έμπνευση των σχετικών σεναριογράφων. Δεν παραλείπει δε να στηλιτεύσει την δράση της CIA τονίζοντας ακόμη και την αντισυνταγματικότητά της με σκηνές όπως οι τελετουργίες πριν τη δημιουργία της, αλλά και μέσω ενός ρόλου που κρατά ο ίδιος ο σκηνοθέτης και σε κάποια στιγμή τον ακούμε να δηλώνει το ασυμβίβαστο δημοκρατίας, της οποίας είναι λέει οπαδός, και της δουλειάς στην υπηρεσία που ο ίδιος αναπτύσσει.
Περισσότερο κι απ' τη γενική επιτυχία του αναδεικνύει έναν εξαίρετο φιλμοκατασκευαστή για τον οποίο οι σπουδαίοι του δάσκαλοι θα ήταν περήφανοι. Ίσως ήρθε ο καιρός ο "Bobby" να αφήσει την φθίνουσα μπροστά απ' το φακό καριέρα του και να στρογγυλοκαθήσει στην director's chair του. Ταινίες σαν το Good Shepherd χρειάζονται δημιουργούς σαν κι αυτόν και δυστυχώς στις μέρες μας οι τελευταίοι σπανίζουν. Ο κορυφαίος ερμηνευτής της γενιάς του έχει όλα τα φόντα και την κατάρτιση να αποτελέσει έναν εξ ίσου σπουδαίο σκηνοθέτη. Λίγη παραπάνω τόλμη χρειάζεται...
4 σχόλια:
Συμφωνώ και επαυξάνω. Σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες της περασμένης χρονιάς. Ο Bobby έχει αφομοιώσει δημιουργικά επιρροές από Coppola, Marty αλλά και Michael Mann (ο τρόπος που κινηματογραφούσε τον ήρωα από το ύψος του ώμου του είναι παρόμοιος με του Insider) και αξιοποιεί στην εντέλεια το εμπεριστατωμένο και αναλυτικότατο σενάριο που διαθέτει. Μου αρεσε το πως απογύμνωνε σταδιακά την ηθική του ήρωα του, χωρίς ποτέ να καταντάει αυτός ολοκληρωτικά αντιπαθής στο θεατή.
Πράγματι, ο Bobby πρέπει να σταματήσει να παίζει σε οποιοδήποτε σενάριο φτάσει στα χέρια του και να εγκατασταθεί πίσω από την κάμερα...
Έχεις απόλυτο δίκιο για τον Mann! Δεν μου είχε περάσει καν απ' το μυαλό... Μετά την παρατήρησή σου ξαναέβαλα τις δύο ταινίες.
Καλή σύμπτωση! Το είδα σήμερα, πρώτη φορά, και σκεφτόμουν για ένα κειμενάκι παρομοίως...
Πέραν τούτου διαφωνώ σαφώς για τα περί έκπτωτου De Niro - ηθοποιού (που να σας καεί το dvd κι εσένα και του Μπουκάτσα για τις ανοσιότητες που εκστομίζετε - ιδίως δε ο αβασάνιστος, τελευταίως, Μπουκάτσας...μα τι έχει ο καιρός εκεί πάνω Γιώργαρε;)
Η ερμηνεία του εδώ, σε τέσσερα λεπτά φιλμικού χρόνου, βγάζει μάτια.
Ο Damon είναι ή δεν είναι ο καλύτερος ηθοποιός κάτω από 45 αυτή τη στιγμή;
Ο Damon είναι ή δεν είναι ο καλύτερος ηθοποιός κάτω από 45 αυτή τη στιγμή;
OXI, OYTE KAN ΣΕ ΔΕΚΑΔΑ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ.
Συμφωνώ για το τετράλεπτο του Bobby, ηταν το καλύτερό του από την εποχή του Jackie Brown....
(από εδώ και στο εξής θα βλέπω μόνο Μπέργκμαν...)
Δημοσίευση σχολίου