High Infidelity #1 - No 3 Yasujiro Ozu

Η έλευση και η καθιέρωση του χρώματος την δεκαετία του '50 έλυσε τα χέρια στους Ασιάτες δημιουργούς. Η παιδεία των περισσοτέρων απ' αυτούς βασίζεται στα εικαστικά και τις καλές τέχνες. Αν και ο κατά βάση αυτοδίδακτος Ozu ήταν ίσως ο μόνος απ' τους μεγάλους Ιάπωνες κλασικούς που είχε αμιγώς κινηματογραφική παιδεία, το έργο του είναι πλημμυρισμένο από αναφορές στην παραδοσιακή τέχνη της πατρίδας του. Έτσι το χρώμα έπαιζε πρωτεύοντα ρόλο στην σύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του κάθε του κάδρου, πράγμα που ισχύει και για τους περισσότερους σύγχρονος συμπατριώτες του κινηματογραφιστές. Θα έλεγε κανείς πως τόσο ο Kurosawa με τα σεξπηρικά του έπη όσο κι ο Mizoguchi στις τελευταίες τους ταινίες αναδημιούργησαν πιστά κομμάτια απ' το κινηματογραφικό τους παρελθόν. Αδιαμφισβήτητα όμως αυτός που διέγραψε τους περισσότερους κύκλους στην καριέρα του ήταν ο Ozu. Η μοναδική ωστόσο δουλειά του που ήταν επίσημο remake παλιότερης του ταινίας ήταν το Ugikusa του 1959 (πιθανώς το αριστούργημα του μαζί με το Tokyo Monogatari), μια πολύ καλύτερη εκδοχή του βωβού και ασπρόμαυρου Ukikusa Monogatari που γυρίστηκε το 1934. Ο σκηνοθέτης επεμβαίνει στο έργο του σαν ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος: στον καμβά του Ozu ο ήχος και το χρώμα περισσότερο μπερδεύουν παρά αναδεικνύουν τα πάθη και το συναίσθημα των ηρώων.
Πέραν του Ugikusa ο Ozu παρουσίασε λίγο πριν το θάνατό του καινούργιες εκδοχές για το Otona no miru ehon - Umarete wa mita keredo του 1932 (τίτλος του ανεπίσημου remake Ohayo, γνωστό στη Δύση ως Good Morning) και το Banshun του 1949 (που αλλάζει εποχή και γίνεται το Akibiyori του 1960).

Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-