Ξεπερνώντας τον χαρακτήρα του Peladilla που ερμήνευσε σε μια σειρά από επιτυχημένες βωβές κωμωδίες στην Ισπανία, ο Benito Perojo παρουσίασε στα 1927 μια κινηματογραφική μεταφορά στο El Negro que Tenía el Alma Blanca (O Νέγρος που είχε λευκή ψυχή) του Alberto Insúa (αμφότεροι κουβανικής καταγωγής γαρ). Την ίδια χρονιά έρχεται σε ρήξη με τον Μπουνιουέλ και τους υπόλοιπους επαναστατημένους Ισπανούς δημιουργούς που απορρίπτουν την τέχνη του Perojo ως το βασικότερο δεινό του εγχώριου κινηματογράφου. Ωστόσο αυτός συνεχίζει να κάνει ταινίες πατριωτικού χαρακτήρα, με φολκλόρ πινελιές και πολλή μουσική και το 1934 παρουσιάζει μια δεύτερη εκδοχή του El Negro que Tenía el Alma Blanca. Αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές του μιλούν και χορεύουν κανονικότατα, τονίζοντας το λαογραφικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Αν και ποτέ δεν δήλωσε ανοιχτά τις πολιτικές του πεποιθήσεις ο Perojo βρήκε ανταπόκριση στην φασιστοκρατούμενη Μόστρα. Το φεστιβάλ της Βενετίας τον τίμησε τρεις φορές μέχρι να τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην συνέχεια ξεχάστηκε παντελώς...
Για να δείτε ολόκληρη τη λίστα όπως δημοσιεύτηκε στο Cinemart.gr κάντε κλικ -εδώ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου