To κωμικό (και λιγάκι εορταστικό)
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων το "λιγάκι εορταστικό" δεν αναφέρεται στις "άγιες" μέρες που διανύουμε (θα ακολουθήσει κατάλληλο post γι' αυτές) αλλά στο ZubizabAtazu. Επέλεξα να γιορτάσω την 100η επίσημη ανάρτηση του blogακίου μου με ένα crash. Μαθηματικά βέβαιο ότι κάποιος απ' τους συνήθεις υπόπτους (που αναφέρονται και λίγο πιο κάτω στο CRASH No1) θα το έθετε. Κλασική και αιώνια σινεφιλική κόντρα. Θέμα συζήτησης για πάνω από 70 χρόνια, απ' τα πάσης φύσεως καφέ (πραγματικά πάσης) μέχρι τα συγγράματα θεωρητικών, που ανά περιόδους εναλάσσουν την κορυφή μεταξύ αυτών των δύο. Θα μπορούσω να γράψω άνετα 100 κιλά παπαριές περί ψήφου που πονάει, περί απαρχής της κωμωδίας, περί σταντ, σωματικής αγωγής και φυσικής ικανότητας, περί gag τεχνικής, για το Limelight, για προφήτες και καταραμένους, για την επιρροή που επιμένουν να ασκούν, για-για-για... 1002 πράγματα. Το ερώτημα πιστεύω θα συνεχίσει να είναι ασύστολα δύσκολο για όλους και θα παραμείνει (μέχρι να σταματήσει να γυρίζει η Γη... τουλάχιστον): Buster Keaton ή Charles Chaplin;
ΥΓ. Μιας και περί εορτών ο αρχικός λόγος, τα φετινά Χριστούγεννα συμπληρώνονται 30 χρόνια απ' την ημέρα που το πιο αξιαγάπητο χαμίνι που ζήτησε ποτέ την προσοχή μας, ταλαιπωρημένο ως είχε συνηθήσει, έπεσε για ύπνο. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι πλέον είχε τη δύναμη κι επέλεξε να μείνει για πάντα στο όνειρό του. Παρ' όλ' αυτά συνεχίσαμε να είμαστε σκληροί μαζί του...
ΥΓ. Μιας και περί εορτών ο αρχικός λόγος, τα φετινά Χριστούγεννα συμπληρώνονται 30 χρόνια απ' την ημέρα που το πιο αξιαγάπητο χαμίνι που ζήτησε ποτέ την προσοχή μας, ταλαιπωρημένο ως είχε συνηθήσει, έπεσε για ύπνο. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι πλέον είχε τη δύναμη κι επέλεξε να μείνει για πάντα στο όνειρό του. Παρ' όλ' αυτά συνεχίσαμε να είμαστε σκληροί μαζί του...
20 σχόλια:
Οφείλω να σου πω ότι το υστερόγραφό σου με τσάκισε - και αυτό είναι σπάνιας απόλαυσης συναίσθημα.
Την απάντηση στο φρικώδες σου δίλημμα θα την σκεφθώ για καιρό.
Κράτα την κάλπη ζεστή...
Ρε άντε φάε κανένα μελομακάρονο καλύτερα. Θα κάνω μια σύσκεψη με τον εαυτό μου και αν καταλήξω κάπου θα σου απαντήσω εντός του 2007
Συγκλονιστική ισοπαλία μέχρι στιγμής.
Chaplin.
Τον Κίτον τον αγαπώ, ναι.
Αλλά ο άλλος με φωτίζει τόσο πολύ.
Το βλέμμα εκείνο στο φινάλε του City Lights. Τι άλλο να γράψω?
Και γω καταλήγω προς Chaplin εξαιτίας του Τσίρκου, του Χαμινιού, τα Φώτα των Πόλεων και τους ΜΟντέρνους Καιρούς που υπερκερνάνε (στο μυαλό μου πάντα) το Στρατηγό, το Steamboat Billy Jr και το Τρεις Εποχές...
Αγαπημένοι όμως και οι δυο...
Καλημέρα.
Παρότι φιλοξενούμενος, πρώτη φορά εμφανίζομαι.
Και, αν θες, η διεύθυνση άλλαξε.
http://fiddleofthepan.blogspot.com/
Περί του προκειμένου, νομίζω ότι ο Τσάπλιν υπερέχει σε όγκο έργου.
Πάνα φυσικά και θέλω...
Σας ευχαριστώ και τους τρεις για τις ψήφους σας.
Τρίποντο στο ημίχρονο και 3-0 ο Chaplin.
ημουν 9 χρονων οταν ειδα το gold rush, κι ηταν η απαρχη ενος κινηματογραφικου ταξιδιου στο παρελθον που κραταει μεχρι σημερα. γι'αυτον τον λογο και μονο θα υποστηριξω τον charlie, επειδη ειχα την τυχη να εισβαλει πρωτος στην ζωη μου.
Ο κακόμοιρος ο Keaton έχει αυτό ντεσαβαντάζ... Όλοι (ελέω Σαρλό) με Chaplin μεγαλώσαμε. Σ' ευχαριστώ dunno για την συμμετοχή.
Άδικη για τον Buster η αναμέτρηση, καθώς οι περισσότερες ταινίες του δεν κυκλοφορούν σε DVD. Παρόλα αυτά ψηφίζω Chaplin για την τελειομανία του και την επιμονή του για αισθητική και μορφική ανανέωση. Και το City Lights είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες....
Μπουκάτσα άδικη η κόντρα συμφωνώ. Αναπόφευκτη όμως.
Παρθένα ο Keaton. 5-0
Ειναι πολυ αδικο για τον Μπαστερ αυτο που γινεται, αλλα αφου πρεπει να διαλεξω αναμεσα στους δυο, δεν μπορω να κανω αλλιως. Συγγνωμη Στρατηγε μου, αλλα ο αλητακος προηγειται.
Για τα ξενοιαστα γελια της παιδικης ηλικιας που εγιναν μελαγχολικα οταν καταλαβα τι εβλεπα. Για τον παραξενο βηματισμο του οταν απομακρυνεται, για τις μηχανικες του κινησεις στους μοντερνους καιρους, για τη στιγμη που παιζει την υδρογειο στα δαχτυλα, για τη συγκινηση την ωρα που προσφερει εκεινο του λουλουδι, για τα τρανταχτα γελια που εγιναν κλαμα οταν τρωει το παπουτσι του, για τη στιγμη που σβηνουν τα φωτα της πολης..
Και κυριως, για τη στιγμη εκεινη που ειδα τον Τσαρλι Τσαπλιν να ξεβαφει απο πανω του το Σαρλο, τυχαια σ'ενα ντοκυμαντερ, και καταλαβα τι θα πει ηθοποιος.
Εε δε μπορώ, λέω να βάλω το γκολ της τιμής έτσι για το γαμώτο.Keaton, όχι φυσικά γιατί κατέληξα κάπου, ούτε για το General, ούτε για το Our Hospitality αλλά για τα 4 περίπου δευτερόλεπτα και τη μία λέξη στο Sunset Blvd
Ευτυχώς που ψήφισε ο nonick κι έτσι δεν θα κατηγορηθώ για attention seeking...
Η αλήθεια είναι πως αν παίζαμε με τους κανόνες που εφευρέθηκε το παίγνιο (πολύ πριν λάβει γραπτή μορφή), σε μένα θα είχες πάρει πόντο, αφού κανονικά δεν μπορώ να διαλέξω.
Εδώ όμως, και ειδικά για τις ανάγκες του ευγενούς εορταστικού σου διλήμματος θα αποφασίσω με συνδυαστικό κριτήριο κινηματογραφικότητας και χαρακτήρα.
Keaton.
Keaton.
Γιατί το πρόσωπό του μένοντας απαράλλακτα ανέκφραστο, μιλάει και νιώθει παράφορα κάθε φορά. Συμφωνώ και για το boulevard με τον nonick.
Φιλάκια.
Chaplin
και στείλε μου το mail σου.
Γκρινιάρη!
:P
Μα εννοείται...
Τσάπλιν.
Μοναδικός. Για τα Φώτα της Πόλης, την ωραιότερη ταινία που έχω δει.
Αν ο Σαρλω ειναι το καταφυγιο της αθωοτητας μας και αγαπημενος γι αυτο, τελικά ο Μπάστερ ειναι η γνωση, η πίκρα, το πείσμα και η μοναδικότητα στη σκέψη ενος ανθρώπου μετα την επικρατηση των αξιων ενος ...βιομηχανικου τρόπου ζωης.
Ο Μπάστερ ειναι η αναρχικη εκδοχή του συμβιβασμενου παντοτε σιωπηλου μεσου πολιτη.
Κατι εντονο κι υπόγειο γι αυτο παντα επίκαιρο.
Επί της ευκαιρίας ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.
9-4 το τελικό σκορ... Καιρός να πάμε παρακάτω.
Τι θα γίνει με σένα;
Θα περιμένουμε καιρό ακόμα;
Δημοσίευση σχολίου