The Bourne Ultimatum

Κάποτε ο Jason Bourne ήταν ο David Webb, έχει καμία σημασία;

Το τρίτο μέρος της σειράς ξεκινάει ακριβώς απ' το σημείο που μας άφησε το δεύτερο. Ο καλύτερος πράκτορας της κινηματογραφικής πιάτσας συνεχίζει να θυμάται ελάχιστα και τρέχει να ξεφύγει απ' τους υψηλά ιστάμενους διώκτες του. Αυτή τη φορά όμως είναι αποφασισμένος να δώσει ένα τέλος στην όλη ιστορία με την οποία...

Ο Paul Greengrass αποκαλύπτει έναν κόσμο συναισθηματικά κενό στον οποίο το μόνο που μετράει είναι η αντοχή και η ταχύτητα. Πλήρως ενρμονισμένο δηλαδή με την φιλμική φύση του Bourne. Τα καλύτερα σχέδια υποκύπτουν στις ικανότητες του πράκτορα-ρομπότ. Στη CIA υπάρχει παρακλάδι που μισεί την γραφειοκρατία και έστησε ένα ολόκληρο πρόγραμμα για να εκπαιδεύσει δολοφόνους που θα δρουν ακαριαία. Τα πάντα γίνονται από δύο γραφεία, απλά και γρήγορα. Πως θα νικηθεί το όλο σύστημα; Θα αναγκαστεί να βγει απ' το γραφείο.

Τα πάντα τελικά θα κριθούν εκεί που ξεκίνησαν. Ο Bourne έχοντας φτάσει στην πηγή του κακού προφανώς δέχεται να ανέβει στην παγίδα που του στήνει ο δημιουργός του. Κι εκεί πριν την τελική πτώση αποδεικνύεται η επιτυχία του BlackBriar. Ο στερνός υπολογισμός του υπερπράκτορα θα είναι μηχανιστικός και διόλου ανθρώπινος.

Το on the move σινεμά του σκηνοθέτη, που ούτε μια επιγραφή δεν μπορεί να τραβήξει χωρίς να κουνιέται, αυτή τη φορά καθίσταται αιτιατό όχι προς χάρην μιας ρεπορτάζ περιγραφής, αλλά προς τέρψην του πολύ φιλοθεάμονος κοινού. Αν και συνεχίζουμε να ακολουθούμε τον ήρωα και τη δράση, η λογική της συνεχούς καταδίωξης στην ταινία επιπόλαια παραπέμπει περισσότερο στις στημένες action sequences. Πολύ ανώτερες βέβαια απ' οτιδήποτε άλλο στη μοντέρνα περιπέτεια (επιμένω πως η τριλογία στάθηκε ευεργετική για το πολύπαθο είδος - κοιτάξτε πως ευλόγησε τον 007). Σ' αυτό πέρα απ' την αμεσότητα της κινηματογράφισης (σχεδόν προδικασμένη) συμβάλλει και η δεδομένη πλέον ταύτιση του θεατή με τον χαρακτήρα του Matt Damon μετά την εις διπλούν επανάληψη.

Ο Bourne έπρεπε να πάθει αμνησία για να ξαναγίνει άνθρωπος. Η αναζήτηση για την χαμένη του ταυτότητα και επιμονή σ' αυτό το μοτίβο (ευτυχώς που τον Liman τον διαδέχεται ο Greengrass) είναι τόσο θεμελιώδης για τον κοινό νου που καταχρηστικά καλταλήγεις να συμπάσχεις με έναν δολοφόνο της CIA. Αν και στο καταιγιστικό τρίτο μέρος το βασικό αυτό πρόβλημα του ήρωα υφίσταται μόνο στην αρχή και στο τέλος, η σύνοψη με τα δύο προηγούμενα μέρη είναι τόσο επιτυχημένη (ειδικά στο τελικό τετ-α-τετ με τον επίσης πράκτορα σε κρίση) που στο φινάλε βιώνεις το τέλος της προσωπικής του σταυροφορίας.

ΥΓ1: Μοναδικό το συναίσθημα των τελευταίων δευτερολέπτων, λίγο πριν καταφύγουμε για τρίτη φορά στους Extreme Ways του Moby.

ΥΓ2: Μένει να δούμε τι θα γίνει με την κληρονομιά... (Ήδη άρχισαν να την καρπώνονται επιτήδιοι)