"Ο Τομ Λάντλοου είναι ένας βετεράνος αστυνομικός του Λος Άντζελες που «τα βρίσκει σκούρα» μετά το θάνατο της γυναίκας του. Όταν μια μαρτυρία τον ενοχοποιεί για τη δολοφονία ενός συναδέλφου του, θα αναγκαστεί να πάει ενάντια στα αστυνομικά του καθήκοντα και να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη όλων όσοι τον περιβάλλουν."
Η ιστορία και το σενάριο ανήκουν στον James Ellroy δοκιμασμένο πολλάκις στο παρελθόν στην μεγάλη οθόνη. Όλοι θα θυμούνται το L.A. Confidential, λίγοι το Dark Blue ενώ όλοι θα θέλουν να ξεχάσουν την Μαύρη Ντάλια. Στο ίδιο μοτίβο με τα παραπάνω και το Street Kings όπου ένας αστυνόμος καλείται να αντιμετωπίσει κακοποιούς και συναδέλφους για να αποκατασταθεί τελικά η αλήθεια και το δίκαιο. Αυτή τη φορά όμως σε σύγχρονο setting. Μπορεί να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό αλλά η σύγχρονη εποχή αποδυναμώνει το έργο του Ellroy. Αναφερόμενος σε περασμένες εποχές ο συγγραφέας-σεναριογράφος μπορεί και βάζει πλείστες όσες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα χωρίς να θίξει κανέναν. Τώρα που σκιαγραφεί μια παντελώς διευθαρμένη κοινωνία, απ' τα γκέτο ως το δημαρχείο και τις εσωτερικές υποθέσεις, αυτή η, υποθέτω, βασική θέση του σεναρίου γίνεται ένα στομφώδες λογύδριο λίγο πριν το φινάλε.
Αν και καλός γενικά σεναρίστας ο Ellroy είχε μέχρι στιγμής την ατυχία τη δουλειά του να αναλαμβάνουν μετριότατοι σκηνοθέτες. Hollywood δη, συμβαίνουν αυτά. Ο David Ayer, παλιός του συνεργάτης, είναι ίσως η καλύτερη περίπτωση που του έχει κάτσει μέχρι σήμερα (ακολουθεί ο ακόμη πιο αρμοστός Joe Carnahan με το White Jazz, sequel του Confidential). Το Street Kings είναι μια αστυνομική περιπέτεια που διαθέτει στο σωστό βαθμό όλα τα απαραίτητα και χαρακτηριστικά του είδους. Έχει ρυθμό και ένταση, μετρημένες εμβόλιμες action sequences, ενδιαφέροντα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και έναν αρκούντως υπερβολικό πρωταγωνιστή (αυτό τώρα με τον Keanu Reeves που τείνει να καθιερωθεί σε ρόλους αστυνομικού πως σας φαίνετε; - όχι ότι είναι κακός κάθε άλλο). Ο Ayer μπορεί και βγάζει πολύ άνετα τα νυχτερινά γυρίσματα δημιουργώντας ατμόσφαιρα ένα κάποιο, στοιχειώδες έστω, σασπένς.
Το ένα και μοναδικό όμως ολέθριο φάουλ του είναι ότι κάθε χιλιοστό σελλιλόιντ είναι ποτισμένο με τόνους τεστοστερόνης. Όλο αυτό macho-μπάτσο καταστρέφει, στα μάτια μου τουλάχιστον, την ταινία καθώς υποβιβάζει κάθε άλλο ψυχολογικό παράγοντα του φιλμ. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση του σκληρού προφίλ που αναγκάζεται να υιοθετήσει ο ούτως ή άλλως καταχρώμενος εξουσία αστυνομικός. Μιλάω για έναν Ayer και κυρίως έναν Ellroy που γουστάρουν με τα too much αρσενικά που αναπαράγουν πλυμμηρίζοντας την οθόνη με μπουκαλάκια βότκας και φτηνό after-shave (φαντασίωση το έκανα).
Το Street Kings πάσχει αναλόγως με το έτερο μεγάλο αστυνομικό της χρονιάς, το We Own the Night. Τεχνικά άρτια και τα δύο, αλλά επιμένοντας στα πλέον ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ηρώων (τον τσαμπουκά και το αντριλίκι εδώ, τα μπατσοιδεολογήματα εκεί) τελικά το χάνουν. Και σίγουρα ο Ayer, όσο καλός κι αν είναι καλύπτοντας το ρηχό σενάριο, δεν φτάνει τον Gray.
Η ιστορία και το σενάριο ανήκουν στον James Ellroy δοκιμασμένο πολλάκις στο παρελθόν στην μεγάλη οθόνη. Όλοι θα θυμούνται το L.A. Confidential, λίγοι το Dark Blue ενώ όλοι θα θέλουν να ξεχάσουν την Μαύρη Ντάλια. Στο ίδιο μοτίβο με τα παραπάνω και το Street Kings όπου ένας αστυνόμος καλείται να αντιμετωπίσει κακοποιούς και συναδέλφους για να αποκατασταθεί τελικά η αλήθεια και το δίκαιο. Αυτή τη φορά όμως σε σύγχρονο setting. Μπορεί να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό αλλά η σύγχρονη εποχή αποδυναμώνει το έργο του Ellroy. Αναφερόμενος σε περασμένες εποχές ο συγγραφέας-σεναριογράφος μπορεί και βάζει πλείστες όσες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα χωρίς να θίξει κανέναν. Τώρα που σκιαγραφεί μια παντελώς διευθαρμένη κοινωνία, απ' τα γκέτο ως το δημαρχείο και τις εσωτερικές υποθέσεις, αυτή η, υποθέτω, βασική θέση του σεναρίου γίνεται ένα στομφώδες λογύδριο λίγο πριν το φινάλε.
Αν και καλός γενικά σεναρίστας ο Ellroy είχε μέχρι στιγμής την ατυχία τη δουλειά του να αναλαμβάνουν μετριότατοι σκηνοθέτες. Hollywood δη, συμβαίνουν αυτά. Ο David Ayer, παλιός του συνεργάτης, είναι ίσως η καλύτερη περίπτωση που του έχει κάτσει μέχρι σήμερα (ακολουθεί ο ακόμη πιο αρμοστός Joe Carnahan με το White Jazz, sequel του Confidential). Το Street Kings είναι μια αστυνομική περιπέτεια που διαθέτει στο σωστό βαθμό όλα τα απαραίτητα και χαρακτηριστικά του είδους. Έχει ρυθμό και ένταση, μετρημένες εμβόλιμες action sequences, ενδιαφέροντα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και έναν αρκούντως υπερβολικό πρωταγωνιστή (αυτό τώρα με τον Keanu Reeves που τείνει να καθιερωθεί σε ρόλους αστυνομικού πως σας φαίνετε; - όχι ότι είναι κακός κάθε άλλο). Ο Ayer μπορεί και βγάζει πολύ άνετα τα νυχτερινά γυρίσματα δημιουργώντας ατμόσφαιρα ένα κάποιο, στοιχειώδες έστω, σασπένς.
Το ένα και μοναδικό όμως ολέθριο φάουλ του είναι ότι κάθε χιλιοστό σελλιλόιντ είναι ποτισμένο με τόνους τεστοστερόνης. Όλο αυτό macho-μπάτσο καταστρέφει, στα μάτια μου τουλάχιστον, την ταινία καθώς υποβιβάζει κάθε άλλο ψυχολογικό παράγοντα του φιλμ. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για μια εμπεριστατωμένη παρουσίαση του σκληρού προφίλ που αναγκάζεται να υιοθετήσει ο ούτως ή άλλως καταχρώμενος εξουσία αστυνομικός. Μιλάω για έναν Ayer και κυρίως έναν Ellroy που γουστάρουν με τα too much αρσενικά που αναπαράγουν πλυμμηρίζοντας την οθόνη με μπουκαλάκια βότκας και φτηνό after-shave (φαντασίωση το έκανα).
Το Street Kings πάσχει αναλόγως με το έτερο μεγάλο αστυνομικό της χρονιάς, το We Own the Night. Τεχνικά άρτια και τα δύο, αλλά επιμένοντας στα πλέον ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ηρώων (τον τσαμπουκά και το αντριλίκι εδώ, τα μπατσοιδεολογήματα εκεί) τελικά το χάνουν. Και σίγουρα ο Ayer, όσο καλός κι αν είναι καλύπτοντας το ρηχό σενάριο, δεν φτάνει τον Gray.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου