Jumper

"Ο Ντέιβιντ είναι ένας έφηβος μεγαλωμένος σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον, που ανακαλύπτει πως έχει μια μοναδική ιδιότητα: μπορεί να τηλεμεταφέρεται από το ένα μέρος στο άλλο. Μπορεί να δει δέκα ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, να βρεθεί από τη Ρώμη στο Τόκιο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα πράγματα όμως θα πάρουν για αυτόν μια ανεξέλεγκτη τροπή, όταν αρχίζει να τον κυνηγά μια μυστική υπηρεσία και ο Ντέιβιντ ανακαλύπτει ότι αποτελεί τον παίκτη - κλειδί σε έναν πανάρχαιο πόλεμο, άγνωστο στο ανθρώπινο είδος."

Τον Doug Liman τον αγαπάμε και θα τον μνημονεύουμε αιώνια για δύο λόγους. Απ' την μία (επανα)σύστησε τον Jason Bourne στο ευρύ κοινό με το Identity το 2002, θέτοντας τα θεμέλια για την καλύτερη ίσως action τριλογία που είδαμε από σύστασης του είδους. Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα και την ίδια μοντέρνα νοοτροπία μετά από τρία χρόνια έδωσε την δική του εκδοχή στην μάχη των φύλων με το Mr. and Mrs. Smith. Και τα δύο εκείνα έργα όμως απέδειξαν ότι είναι κατώτερος των συναδέλφων του που πήραν την σκυτάλη. Συνεπαγωγή, κάνω εγώ τώρα, και λέω άρα καταλληλότερος για το εφηβικό blockbuster ονόματι Jumper.

O "Πηδηχτούλης" είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια αποκλειστικά βασιζόμενη στα visual effects με τα οποία ο εκάστοτε ήρωας τηλεμεταφέρει στο κάδρο από δύσμοιρους και τρομαγμένους rednecks μέχρι monstertacks και ακριβά αυτοκίνητα. Μετά το παραπάνω μοιάζει περιττό να πω ότι το φιλμ χαρακτηρίζεται από έντονο αλλά μόνο σε στιγμές ρυθμό, τιποτένιους χαρακτήρες, ελειπέστατη ανάπτυξη στο σενάριο και λοιπά ποταπά, στερείται δηλαδή ορισμένων βασικών στοιχείων της φιλμοκατασκευής όπως το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων πραγματικά ΥΠΕΡπαραγωγών...

Διότι ποιος τα θέλει όλα αυτά; Σίγουρα όχι ο Liman που, μεταξύ μας, είδε τα X-Men του Singer περισσότερες φορές απ' όσες έπρεπε. Σίγουρα όχι ο Hayden Christiensen που, μεταξύ μας, με τα ρολάκια που του εξασφάλισε το παρουσιαστικό του (και η ευλογία του Carpenter που κουβαλάει απ' το ντεμπούτο του στο υπέρτατο Στόμα της Τρέλας) έχει πιάσει τον παπά απ' τα αχαμνά. Ούτε και ο Jamie Bell που μάλλον έψαχνε μια αφορμή να ξεσκάσει. Τέλος, κι αυτό το ξέρουν όλοι, δεν αφορούν καθόλου το κοινό στο οποίο απευθύνεται το φιλμ...

Γι' αυτό θα πετύχει, και το sequel που αφήνεται να διαφανεί απ' την συνάντηση του φινάλε είναι παραπάνω κι από βέβαιο. Αφήστε που πολλοί θα αναγνωρίσουν στον κεντρικό (σούπερ)ήρωα τον επιπόλαιο έφηβο που τολμά και κάνει πραγματικότητα τα όνειρα όλων των συνομήλικών του. Από loser και καταπιεσμένο επαρχιωτόπουλο στην κορυφή του κόσμου όπως υποστηρίζει. Κι όσο το σκέφτομαι (god dammit) έχουν κομματάκι δίκιο, ίσως ο μόνος τρόπος να απολαύσεις αυτό το φιλμ είναι να νιώθεις πριν μπεις στην αίθουσα λίγο... 15χρονος.

Εν ολίγοις δείτε το Jumper γιατί σας διασκεδάζουν απίστευτα τα καλά και γεμάτα ειδικά εφέ. Δείτε το γιατί σας αρέσουν οι ταινίες ακατάπαυστης δράσης ή περιμένετε να ακούσετε την επόμενη larger than life ατάκα του Samuel Jackson (προειδοποιώ εμπεριέχει τη λέξη Θεός!!!). Δείτε το γιατί δίνει σ' έναν πολλά υποσχόμενο νέο ερμηνευτή την ευκαιρία που του πρέπει στα ταμία (για τον Bell μιλάω φυσικά). Αν πάλι είστε μικρότεροι ή ίσοι των κρίσιμων 15 μην το προσπεράσετε με τίποτα, ίσως είναι η ταινία σας.

(Συγχωρεμένος και ο Liman)