The Mist

Ο Frank Darabont παραμένει ηθικολόγος αλλά υπογράφει παράλληλα την καλύτερη ταινία της καριέρας του με την εκπληκτική Ομίχλη, το πιο ολοκληρωμένο B-movie που είδαμε ποτέ. Το ομότιτλο διήγημα που προηγείται ασφαλώς οδηγεί τον σκηνοθέτη στην βαθιά τομή της σύγχρονης αμερικάνικης κοινωνίας που επιχειρείται, είδικα σε θέματα χαρακτηριολογίας μέσα στο φιλμ. Ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας του όμως δεν θα μπορούσε να εξοικονομήσει τέτοιο σφοδρά αντιηρωικό φόντο για το έργο του. Περιττό να πούμε ότι επιτέλους ο Stephen King γνωρίζει μια μεταφορά ανάλογη, ίσως παραπάνω κι από αντάξια, της σκοτεινής και (πολτικά) υπαινικτικής γραφής του. Στο παρόν ανυποψίαστοι πολίτες βρίσκονται σε κατάσταση πανικού κλειδαμπαρωμένοι μέσα σε ένα τυπικό αμερικάνικο super-market. Κάπου στην πυκνή ομίχλη που έχει σκεπάσει την πόλη τους ελλοχεύει το "κακό" με την μορφή μεταλλαγμένων τεράτων... προϊστορικών διαστάσεων. Παρά τις συνθήκες οι πρωταγωνιστές αντί να συσπειρωθούν σταδιακά χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα ενώ θεατής και πρωταγωνιστής δεν αργούν να καταλάβουν ότι το μεγαλύτερο τέρας απ' όλα βρίσκεται ανάμεσά τους.

Καταστρατηγώντας οποιαδήποτε αφηγηματική επιταγή επιφέρει η δόμηση ενός τέτοιου σεναρίου (μιλάμε πάντα για ένα B-movie του κερατά), ολόκληρη η πλοκή της ταινίας πλην του διφορούμενου φινάλε (το πιο εξεζητημένο που θυμάμαι εδώ και αρκετά χρόνια) στηρίζεται στους πλούσιους διαλόγους. Εξελισσόμενοι οι τελευταίοι αποκαλύπτουν μια Αμερική μπερδεμένη εώς και αγανακτισμένη απέναντι σε μια δυναμική παγκόσμια κατάσταση, έναν λαό που μέσα σε καθαρά καπιταλιστικό περιβάλλον-σουπερ μάρκετ μόνο με φόβο και καχυποψία μπορεί να κοιτάξει παραέξω. Οτιδήποτε ακολουθεί το πρώτο θανατικό αποτελεί οξεία κριτική από πλευράς του σκηνοθέτη προς πάσα κατεύθυνση. Όχι πως δεν εστιάζει κομματάκι παραπάνω στον επικίνδυνο φονταμενταλισμό μέσω μιας αυγκράτητης Marcia Gay Harden.

Πάμπολλες αναφορές στην B θεματολογία και φιλμογραφία. Η μεγάλη μυστηριώδης "απειλή" (έστω κι αν εδώ η εσωτερική είναι τρομακτικότερη), τα τέρατα και το ανθρώπινο σφάλμα, οι αισθητικές επιλογές και η αχνή φωτογραφία που εν μέρει αναβιώνουν τα 5ο's. Πραγματικά μέχρι να σκάσει κάποια στιγμή ένα κινητό τηλέφωνο στην οθόνη δεν ήμουν σίγουρος σε ποια εποχή εκτυλίσσεται η ταινία. Τελικά το Mist αποτελεί το γνησιότερο τέκνο του σινεμά που έκαναν μισόν αιώνα πριν ο Wise, ο Arnold και η λοιπή ανήσυχη "νεολαία". Τότε βέβαια κι υπό την σκιά του ψυχρού πολέμου, τα αδιέξοδα του έθνους ήταν εμφανέστατα και πολύ πιο κρίσιμα. Από αντίδραση ίσως όσοι ακολούθησαν κατά την μεγάλη ακμή του αμερικάνικου σινεμά το 'ριξαν στον B-χαβαλέ (που προφανώς δεν μας χαλάει). Η Ομίχλη είναι πολύ σοβαρή και παρ' ότι μοιάζει άκαιρη, ειδικά αν σκεφθούμε ότι απευθύνεται σε μια γενιά που αγνοεί θρησκόληπτους, μιλιταρισμό και λοιπά ακραία κοινωνικά φαινόμενα (πράγμα για το οποίο ο Darabont δεν φαίνεται να νοιάζεται ιδιαίτερα - και καλά κάνει), φέρει στον πυρήνα της προχωρημένο προβληματισμό ο οποίος σαν από προγραμματισμό ή σαν περιοδικό φαινόμενο επανέρχεται τακτικά στις οργανωμένες κοινωνίες.