Firehouse Dog

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι κριτική...

Δυστυχής συγκυρία... Το πρωί, μετά από πρόωρο ξύπνημα και πολύ ώριμη σκέψη, πήγα τελικά στον θαυματουργό σκύλο πυροσβέστη (Firehouse Dog). Όταν μετά από πολλές ώρες όταν γύρισα στο ξενοδοχείο και άνοιξα το κουτί για ξεχαστώ και καλά ξεκουραζόμενος τα είδα όλα... Η Πάρνηθα στις φλόγες και μαζί της άλλες 100κάτι φωτιές να σιγοψήνουν ολόκληρη τη χώρα. Αλλά ας μείνουμε στο έγκλημα της Πάρνηθας...

Στο Firehouse Dog, μια εντελώς παιδική ταινία, ένας σκύλος-σταρ του Χόλιγουντ πέφτει κατά τη διάρκεια ενός σταντ απ' το αεροπλάνο που τον μεταφέρει και προσγειώνεται σε ένα φορτηγό με ντομάτες. Τότε υιοθετείται από ένα πιτσιρικά που δεν γνωρίζει την ταυτότητά του και καταλήγει σκύλος-πυροσβέστης στο τμήμα του οποίου αρχηγός είναι ο πατέρας του μικρού. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι στην πορεία ο ανήλικος πρωταγωνιστής ανακαλύπτει ότι ο βασικός χρηματοδότης των πυροσβεστικών χορών με τη βοήθεια ενός θεωρητικά φίλου του πατέρα του είναι υπεύθυνοι για μια σειρά εμπρησμών στο κέντρο της πόλης που σαν στόχο έχουν την υποβάθμιση της περιοχής, την εύκολη εξαγορά των οικοπέδων και τελικά την ανέγερση ενός σύγχρονου γηπέδου...

Παιδικά θεάματα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα των καταπατητών (όχι μόνο γης)... Τι να πει κανείς. Όλοι τους έχουμε πάρει χαμπάρι κανείς ποτέ δεν θα τους κάνει τίποτα.

(Ο γάτος μου ο Κυριάκος από αύριο για εκπαίδευση κι όποιος αντέξει κωλοτσογλαναραίοι).

Επίσης:

• Τιμή και δόξα στα αλλοδαπά παλικάρια με τις ωραίες φόρμες CANADAIR που απολάμβαναν τις μπυρίτσες τους στο μπαρ του ξενοδοχείου χθες το βράδυ.
  
• Σήμερα ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας χιόνισε! Στάχτη...
  

New York Waiting

Η ταινία προωθείται ως ένα νέο Before Sunrise/Sunset τοποθετημένο στην Νέα Υόρκη αντί του προσφιλούς σε ρομαντικές αναζητήσεις Παρισιού. Η αλήθεια δεν απέχει και πολύ απ' την παραπάνω θέση... Μόνο που αυτό το τελευταίο μέλος του Lacta cinema δεν διαθέτει ούτε την φιλοσοφική διάθεση ούτε τον πανούργο Linklater στο τιμόνι. Αντίθετα είναι μια ταινία για ερωτευμένους 20άρηδες και νεαρούς ερωτεύσιμους θεατές, γυρισμένη με περιορισμένο budget (σουηδικό μάλιστα το κονδύλι) για να αποτελέσει το απόλυτο ντεμπούτο του Joachim Heden (ο άνθρωπος γράφει, σκηνοθετεί, μοντάρει και εκτελεί και χρέη παραγωγού).

Σε κατάσταση New York Waiting βρίσκεται ο Σίντνεϊ ο οποίος στην προσπάθειά του να τα βρει ξανά με την πρώην του της στέλνει ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Big Apple, μαζί με την πρόσκληση να τον συναντήσει στην κορυφή του Empire State Building συγκεκριμένη ώρα και μέρα. Έχει φροντίσει παράλληλα να μην έχει άλλη επικοινωνία μαζί της ώστε να μην μπορεί να του ακυρώσει το ραντεβού... Ή η Κορίν (όπως είναι το όνομα της λεγάμενης) έρχεται ή όλα μεταξύ τους τελειώνουν. Στο περίμενε όμως συναντά μια άλλη εξίσου ενδιαφέρουσα κοπέλα ονόματι Έιμι η οποία προέρχεται από χωρισμό κι επίσης περιμένει στην Νέα Υόρκη μέχρι να συναντήσει μια φίλη της και στη συνέχεια να φύγει για το Σαν Φρανσίσκο. Το πράγμα βρωμάει από χιλιόμετρα...

Ο Heden δανείζεται την κεντρική ιδέα απ' τα Before, δανείζεται τα πανοραμικά πλάνα απ' το Lost in Translation (αντί του Τόκιο η προφανώς Νέα Υόρκη) κι όλα τα δανεικά τα επενδύει στα συναισθήματα του ήρωα. Θα παίξει και θα χάσει βέβαια γιατί παρ' ότι στο πανί εύκολα η τελική προσγείωση γίνεται στο Σαν Φρανσίσκο στην πραγματικότητα σε ελάχιστους θα βρει ανταπόκριση αυτός ο φιφτίχ ζωογόνος έρωτας (από μόνος του, σας βοηθάω). Το ΝΥW επιλέγει να μιλήσει για το ευγενές συναίσθημα με τον τρόπο που το κάνει η ποπ μουσική. Φρέσκα πρόσωπα σε γλυκερές καταστάσεις, ανταλλάσσουν προκάτ (ψιλοψεύτικες) ατάκες, αγκαλιάζονται στη βροχή, χαϊδεύουν το γρασίδι κι από πάνω να παίζει η Tori Amos. Φέρνει σε βίντεο-κλιπ αλλά δυστυχώς ο σκηνοθέτης αποφάσισε να το τραβήξει σε ταινία. Το παραπάνω σε συνδυασμό με τις πάντοτε ασφαλείς επιλογές (σεναριακές και σκηνοθετικές) καταστρέφουν παντελώς το φιλμ. Κρίμα γιατί για πρωτάρηδες φαίνεται να το προσπάθησαν αρκετά.

Υ.Γ. Πρόταση που θα μπορούσε να περιγράψει σε μεγάλο βαθμό την ταινία: "Είναι απ' αυτές που μόλις τη δουν τα παιδαρέλια θα τρέξουν να αγοράσουν το soundtrack και τίποτα παραπάνω..." (κακίες)

Bobby

Το φάντασμα των Kennedy...

Αν δεν κάνω κάποιο φριχτό λάθος δεν έχει ξαναϋπάρξει κινηματογραφική παραγωγή και ιδίως τέτοιου διαμετρήματος για τον Robert F. Kennedy, παρά μόνο ένα τηλεοπτικό δραματάκι το οποίο στην ασχετοσύνη του προσέδωσε στη νούλα της αμερικάνικης πολιτικής ζωής την πραγματική της διάσταση. Το παραπάνω λογίζεται ως κινηματογραφικό παράδοξο με δεδομένη την δημοκρατική παράδοση της χώρας και το πιασάρικο της κατάρας των Kennedy και της εν ψυχρώ δολοφονίας. Πρώτος λοιπόν που την επιχειρεί (μα δεν τολμά ούτε στιγμή) είναι ο ξέμπαρκος Emilio Estevez, αιώνια δευτεράντζα στην οικογενειακού τύπου ψυχαγωγία κάθε αμερικάνικου διαμερίσματος.

Αρχικά ο πρώην Coach Bombay επέλεξε για την βιογραφία του δομή σπονδυλωτής ταινίας θέτοντας ούτε λίγο ούτε πολύ 22 χαρακτήρες παρόντες στο Ambassador Hotel την ώρα της δολοφονίας του γερουσιαστή Kennedy. Όπως αναφέρει και το δελτίο τύπου της Σπέντζος Φιλμ "με αφορμή αυτό το ιστορικό γεγονός η ταινία παρουσιάζει τις ζωές αυτών των ανθρώπων την δεδομένη χρονική στιγμή και θίγει διαχρονικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός, οι σεξουαλικές διακρίσεις και οι ταξικές διαφορές". Μ' άλλα λόγια ο Estevez επιχειρεί μέσω των ξεχωριστών ιστοριών που απαρτίζουν το σπονδυλωτό φιλμ να να δώσει όλες τις συνιστώσες του δημοκρατικού κηρύγματος του Robert F. Kennedy, συντηρώντας τον ουσιαστικό πρωταγωνιστή της ιδιότυπης σαν κατασκευή βιογραφίας του, εν είδει φαντάσματος, μακριά απ' τον φακό. Ο Bobby υπάρχει μόνο σε αρχειακό υλικό, υπάρχει μόνο τηλεοπτικούς λόγους και ένας απ' αυτούς (ο τελευταίος της ταινίας) φαίνεται ότι υπήρξε η έμπνευση για τον τυφλό οπαδό του και κατά συνθήκη σκηνοθέτη.

Ευτυχής συγκυρία για την παραγωγή το ότι ο Estevez αποτελεί μέλος μιας εκ των πιο hollywoodιανών και "χωμένων" οικογενειών του κινηματογράφου κι έτσι πάμπολλοι συγγενείς και φίλοι μαζεύτηκαν για να κάνουν το μικρό κομμάτι τους, συνθέτοντας το πιο λαμπερό καστ των τελευταίων ετών. Έτσι βλέπουμε τους Martin Sheen και την Helen Hunt (θύμα της εκάστοτε μόδας) κατάλοιπα ενός διογκούμενου καπιταλισμού, τον Elijah Wood να προσπαθεί να αποφύγει το Viet-Nam με έναν όχι και τόσο ψεύτικο γάμο με την Lindsay Lohan, τον Anthony Hopkins παρατηρητή της σύγχρονης ιστορίας να παίζει σκάκι με τον Harry Bellafonte, τον Fishburne αρχιμάγειρα, τον Slater υπεύθυνο προσωπικού, τον Macy διευθυντή στο ξενοδοχείο, τη Sharon Stone... (κουράστηκα) κλπκλπκλπ. Όλοι οι συμμετέχοντες ανά ζευγάρια ένα καρφάκι τόσο δα για το κατεστημένο, μίνι κόπια (αλλά Agostini) απ' το όραμα του Kennedy. Τι προκύπτει απ' την σύμπραξη όλων των παραπάνω υπό την καθοδήγηση των αδέξιων χεριών ενός πρωτάρη σκηνοθέτη; Μια εξ ίσου αδέξια φιλοδημοκρατική προπαγάνδα χαρακτηριστική της απολιτίκ κατάστασης των καιρών μας. Ένα λαϊκιστικό ανάγνωσμα όπως οι 1000άδες εξαγγελίες των σύγχρονων δημοκρατών και νεο-φιλελευθέρων. Σε τελική ανάλυση μια πλήρης αποτυχία σε καλλιτεχνικό επίπεδο και μια αφελής πολιτική αφιέρωση απ' αυτές που βρίσκεις μόνο σε λευκώματα και πολιτικές διαφημίσεις.

Ιστορικά μιλώντας πάντα ο Kennedy δεν θα γινόταν ποτέ ο "One and Only King" όπως του καταλογίζει ο Estevez. Ο Kennedy είχε έναν αδερφό που έκανε πολλά και που εκτελέστηκε όχι για κάποια ιδανικά αλλά για κάποιες πράξεις του. Δεν ήταν οι ιδέες και τα πιστεύω που έστειλαν στον τάφο τον RFK αλλά το παρελθόν του τολμηρού αδερφού του ο οποίος ξεκίνησε ένα κάποιο λαοφιλές έργο στις ΗΠΑ και πάνω σ' αυτό θα πατούσε και ο Bobby. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά όπως στην περίπτωση ενός Martin Luther King για παράδειγμα (ατυχέστατη η σύγκριση των δύο ανδρών από τον νεαρό νέγρο που ονειρεύεται ένα μικρό υπουργείο) τότε ίσως να έστεκε η σκηνή της εκτέλεσης όταν αφελώς μαζί με τον υποψήφιο πρόεδρο πέφτουν και κάποιοι απ' τους χαρακτήρες-σύμβολα του πολιτικού του λόγου (κακή σκηνή όπως και να 'χει τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση). Είναι η στιγμή που κορυφώνεται η λαϊκιστική προσέγγιση (η οποία ξεκινάει απ' τον τίτλο) μιας πολιτικής πράξης. Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι με τη ρομαντική ματιά του ο Estevez αγνοεί ότι το φάντασμα της Δημοκρατίας, όσο κι αν διατείνεται την ισότητα, την αντίθεση στον πόλεμο και τα σχετικά, δεν ταυτίζεται σε καμία περίπτωση με αυτό της Ελευθερίας που (λες και συμβολικά για τη χώρα μας) αγνοείται απ' το '74.

Cinemart once more

Με το γέμισμα να βαίνει καλώς πλέον τα πράγματα μπαίνουν στην τελική τους ευθεία. Αυτό που μένει είναι να αλλάξει το εκτρωματικό made in zubopc layout. Γι' αυτό λοιπό, αφού θυμίσω ότι η πόρτα για οποιονδήποτε επίδοξο συντάκτη ή απλά συμμετέχοντα είναι ακόμη ανοιχτή, θα 'θελα τις δικές σας ιδέες σχετικά με την όψη του νέου μας site... Και για να μην μπλέκουμε με όρους που πιθανότατα δεν θα καταλαβαίνω, στείλτε αν μπορείτε:

1. ή σε comment που είναι το πιο εύκολο
2. ή σε mail (zubizabata@gmail.com, apapayiannakis@cinemart.gr)
3. ή κατ' ιδίαν (zubizabata@hotmail.com στον MSN)

πέρα από προτάσεις και σχόλια, links από ιστοσελίδες που σας αρέσουν (είτε γιατί είναι λειτουργικές είτε επειδή είναι όμορφες).

Dead Man's Shoes

Είναι η ανάμνηση μιας καλύτερης ζωής ή οι ενοχές που οπλίζουν το χέρι για εκδίκηση; Σίγουρα πάντως είναι οι ενοχές που τρομάζουν περισσότερο τους θύτες μιας ακόμη ανθρώπινης τραγωδίας. Στο εξαιρετικό τούτο φιλμ του Shane Meadows αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο μέχρι το τελευταίο 15λεπτο. Ότι έχει ξεκινήσει σαν μια τυπική ιστορία εκδίκησης, εφάμιλλης μ' αυτήν του ομοεθνούς (Get) Carter έχει καταλήξει στο λυτρωτικό μακελειό του Ταξιτζή. Οι αναλογίες με την ταινία του Scorsese δεν σταματάνε εδώ: ένας προφανώς διανοητικά ταραγμένος στρατιώτης (εν δυνάμει φορέας βίας που έλεγε και μια ψυχή) επιστρέφει στην γενέτειρα πόλη του και ψάχνει να βρει μια συμμορία εμπόρων ναρκωτικών που στο παρελθόν είπε να "διασκεδάσει" βασανίζοντας τον καθυστερημένο αδερφό του.

Ο Meadows συνεχίζει να φιλμάρει στα γνώριμα χωράφια του Μidlands τον δικό του ιδιωματικό κινηματογράφο. Το Dead Man's Shoes, που έρχεται με καθυστέρηση 3 ετών στη χώρα μας, παραπέμπει στιλιστικά σε όλες τις προηγούμενες του ταινίες, κυρίως στο αλησμόνητο Once Upon a Time in Midlands (είναι -θα έλεγε κανείς- οι ίδιοι ακριβώς δρόμοι). Αν και το θέμα του εύκολα χαρακτηρίζεται τετριμμένο η προσέγγιση που του επιφυλάσσει ενισχύει την προβληματική του. Αντίθετα με τους "ατσάλινους" κακοποιούς του Carter ή τις ημι-βλακώδεις σύγχρονες καρικατούρες Βρετανών μικρομαφιόζων, οι έμπορες-νταήδες της πόλης αισθάνονται (κι αισθάνονται πολύ...). Δρουν άτσαλα με κοινό γνώμονα το φόβο, ένας φόβος που, με δεδομένα τα παρελθόντα γεγονότα, υπερβαίνει τις δυνάμεις τους να αντιμετωπίσουν τον τερατόμορφο στα μάτια τους Paddy Considine (εξαιρετικός εδώ ο πρωταγωνιστής). Δεν υπάρχει δίκιο, δεν υπάρχει άδικο ούτε προφανώς ηθική, απλά μίσος και παράνοια απ' τη μια μεριά και τρόμος απ' την άλλη που πηγάζουν απ' τις αναμνήσεις και τη διαφορετική αίσθηση του λάθους (ο στρατιώτης είχε το χρόνο να σκεφτεί οι άλλοι φαίνεται ότι προτίμησαν να ξεχάσουν αλλά προφανώς δεν τα κατάφεραν). Τα αισθήματα όλων είναι υπεράνω λέξεων όπως δηλώνει ευθαρσώς και ο κεντρικός ήρωας στον αρχηγό της συμμορίας κι αυτό γιατί η ζοφερή νατουραλιστική σχεδόν διάθεση της αρχής εξελίσσεται σταδιακά σε μια υπερβατική κατάσταση (με έναν σταθερά δραματικό τόνο) που όμοια της μόνο στα μοτίβα λαϊκών παραμυθιών μπορείς να συναντήσεις. Κι η μεγαλύτερη ίσως αλήθεια γι' αυτήν την ταινία είναι ότι έχει λειτουργήσει το κατά βάση λαϊκό ένστικτο του σκηνοθέτη και μέσα από μια απλή και συνάμα σύγχρονη ιστορία βάζει έναν τρομακτικό παράφρονα να εκδικηθεί για το οποιοδήποτε Πανηγύρι του Τρελού. Ένας σύγχρονος Κουασιμόδος, ο καθυστερημένος Anthony, αφού ανακηρύχθηκε βασιλιάς απ' τον διεφθαρμένο όχλο στην συνέχεια εκτελέστηκε τελετουργικώς και μετά χαρμόσυνης ακολουθίας στο βωμό μιας εφήμερης ανωτερότητας.

Όσο για το αρχικό ερώτημα μένει το τελευταίο τέταρτο να δώσει την απάντηση. Η καλύτερη ζωή όπως εμφανίζεται στους τίτλους εντείνει απλά το δράμα κι αποτελεί την στερνή καλή ανάμνηση. Όταν ο Richard και ο Anthony, τα δύο αδέρφια, συνομιλούν στην ταινία προτιμούν να αφήνουν έξω το γεγονός κι εστιάζουν στα παιδιάστικα κατορθώματα εν τύποι συγγνώμης του πρώτου στον δεύτερο. Οι "νεκροί" όμως εκδικούνται για όλους, ακόμα και γι' αυτούς που δεν τους "βοήθησαν" είτε είναι το ίδιο τους το αίμα είτε ένας ευυπόληπτος οικογενειάρχης που συμμετείχε στην παραπάνω τελετή ως αηδιασμένος θεατής. Οι ενοχές, που στην ταινία "φορτώνονται" με τα συνεχή flash back, αποδεικνύονται αβάσταχτες και οδηγούν μέχρι τα έσχατα. Τον κύκλο αίματος καλείται να κλείσει αυτός που δείχνει να έχει ότι στερήθηκαν τα δύο αδέρφια (η οικογένεια στο τέλος είναι η μοναδική "φιλική" προς το θεατή ζωντανή στιγμή στο κατασκότεινο φιλμ - ήταν κι αυτή μια δυνατότητα για τους κεντρικούς ήρωες) κι έτσι τιμωρείται κι ο τελευταίος ένοχος μια προσωπικής τραγωδίας. Απλά και όμορφα... όπως απλό και όμορφο είναι και το Dead Man's Shoes, η καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του Meadows.

Ocean's Thirteen

Αν υπάρχει κάτι που συνεχίζει να μ' αρέσει στις Συμμορίες των 11,12,13 και πάει λέγοντας (άντε και 1013 με το καλό) είναι οι αυταναφορές και ο διττός λόγος στις ατάκες των πρωταγωνιστών. Σινεφιλικό κόλπο και χαρακτηριστικό γνώρισμα στο σινεμά του Steven Soderbergh. "Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο κόλπο δυο φορές" διατείνεται ο μόνιμος αρχηγός της συμμορίας των γόηδων, πόσο μάλλον τρεις και να περιμένεις απ' το κοινό να σε ακολουθήσει κιόλας. Αν όμως τυγχάνει να είσαι εκ των αγαπημένων ανεξάρτητων Αμερικάνων σκηνοθετών και να έχεις στη δούλεψή σου αρσενικά όπως ο George Clooney και ο Brad Pitt τότε τα πράγματα είναι πολύ εύκολα. Τότε η ταινία σου πέρα από κοινή σαχλαμάρα γίνεται κοσμικό γεγονός.

Αυτή τη φορά ο Reuben, ένας απ' τους αρχικούς 11, βρίσκεται κρεβατωμένος και αμίλητος μετά από καρδιακό επεισόδιο που είχε όταν ο Willy Bank, ένας ακόμη μεγαλο-επιχειρηματίας του Las Vegas, τον κορόιδεψε και του έφαγε όλα τα λεφτά που είχε επενδύσει σε ένα νέο καζίνο. Αντί για συνέταιρος λοιπόν παρά λίγο νεκρός και οι παλιόφιλοι απατεώνες δεν μπορούσαν να το αφήσουν να περάσει έτσι. Ξαναμαζεύονται όλοι μαζί και με τη βοήθεια ακόμη και παλιών εχθρών βάζουν μπροστά το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιό τους μέχρι σήμερα για να αποκαταστήσουν τον φίλο τους και να εκδικηθούν τον μοχθηρό Bank.

Στην ουσία η ταινία αποτελεί μια αναβαθμισμένη έκδοση της πρώτης (όχι ότι περιμέναμε και τίποτα παραπάνω δηλαδή - το ίδιο κόλπο που λέγαμε). Για μια ακόμη φορά το τέλειο σχέδιο του Soderbergh και της ομάδας του ακροβατεί με επιτυχία μεταξύ σινεφιλίας κι εμπορικότητας. Η συνταγή μάλιστα ενισχύεται και με την προσθήκη ενός φτασμένου σταρ, του Al Pacino στο ρόλο του Banks. Κατα τ' άλλα τα βασικά συστατικά παραμένουν τα ίδια: έκδηλη η γοητεία των αρσενικών στο πανί, διακριτικό χιούμορ (λίγο το παρακάνουν κάποιες φορές), πολλά κολπέτα για να να στηθεί η κομπίνα, το, για μια ακόμη φορά, απόλυτα αρμοστό soundtrack του David Holmes (ακόμη πιο funky και δυναμικός) και φυσικά το "cool" μιας άλλης εποχής αναγεννημένο στις σύγχρονες επιταγές. Το τελευταίο στοιχείο μάλιστα, το απόλυτο bonus της σειράς, πιο τονισμένο από ποτέ. Συχνές αναφορές στους δύο βασικούς rat-packers, αναμνησιακές βόλτες του Danny Ocean και του Rusty στο Las Vegas αλλά και τα techicolor εμβόλιμα πλάνα. Και κάτι που ποτέ δεν περίμενα να πω για μια τέτοια ταινία, εντυπωσιακή η δουλειά που έγινε απ' τους υπεύθυνους μέσα στο στούντιο. Το πανέμορφο καζίνο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (όπως και το κτίριο είναι αποτέλεσμα κακής ποιότητας CGI), παρ' όλ' αυτά είναι διπλά πιο εντυπωσιακό απ' το (πραγματικό) Bellagio του Andy Garcia και σ' αυτό βοηθάει και η πανοραμική κινηματογράφιση του Peter Andrews, αναδεικνύει πλήρως το εξαιρετικό σκηνικό.

Για μαστοριλίκια στην ταινία όπως καταλαβαίνετε ούτε λόγος αλλά κάπου εδώ σταματάμε να κρίνουμε τη δημιουργία γιατί θ' αρχίσουμε να την αδικούμε. Και στιλάτη και μυοχαλαρωτική, και προσανατολισμούς έχει αλλά μέχρι εκεί. Κάτι σαν το Cosmopolitan αλλά για άνδρες (θες να δεις ποιοι γαμάνε σήμερα; δες το Ocean's 13). Τώρα ειδικά που σουτάραμε τα θηλυκά και αρχίσαμε και τις αναφορές στην λαμπερή ζωή των πρωταγωνιστών (απολαυστικό το σύντομο "ξεκατίνιασμα" Pitt-Clooney στο τέλος) είμαστε έτοιμοι για το εξώφυλλο του Esquire. Με τα υφασμάτινα, με το Martini αλλά προς Θεού χωρίς πιστόλια και σκοτωμούς. Καλώς ήρθατε για τρίτη φορά στο κοσμικό σινεμά του σήμερα...